ตอนที่ 5 ไม่มีครั้งหน้า

ต๭นที่ 5 ไม่มีครั้งหน้า พิณรีบวางสายแล้วไปขอลากับหัวหน้า ขณะที่เธออยู่บนรถไฟฟ้าเธอโทรหา รุ่งฤดีอีก “ทำไมอยู่ดีๆ เพ็ญถึงคิดฆ่าตัวตาย?” “เอ่อ….” รุ่งฤดีค่อนข้างลำบากใจ “ฤดีถ้าเธอยังคิดว่าฉันเป็นพี่แกหละก็ บอกความจริงกับฉันมาซะดีๆ” “โอเคบอกก็ได้ คืออย่างงี้นะ จริงๆ เพ็ญก็ไม่เชิงว่าฆ่าตัวตายหรอก เธอตั้งใจให้ตัวเองตกลงไปจากชั้น 3 หนะค่ะ” “มันบ้าไปแล้วเหรอ?” พิณตะโกนออกมาด้วยความโมโห ไม่ได้สนใจว่าตัวเองอยู่ในที่สาธารณะ “เธอ…. เธอปลื้มหมอศัลยกรรมสมองคนหนึ่งที่โรงพยาบาลศรีนพฤทธ เหมือนจะนามสกุลเดชาโชวาทนะคะ แต่หมอเมษฐดูไม่ค่อยสนใจอะไรเธอ สุดท้ายเธอเลยคิดวิธีที่แย่แบบนี้แหละค่ะ” หมอเมษฐ? อย่าบอกนะว่าเป็นคนที่พวกนางพยาบาลพูดถึงวันนั้น ที่ว่าเป็นเดือนโรงพยาบาลที่แค่เสียงยังทำให้สาวๆ ท้องได้ “ฉันว่าเธอชักจะบ้าจริงๆ แล้ว หาหมอศัลยกรรมสมองทำไม ต้องไปหาหมอประสาทสิท่า!” พิณโมโหนจนสั่นไปทั้งตัว “รักใครคนหนึ่งได้มากขนาดนั้นเลยหรอ? ห้ะ? ล้อเล่นกับชีวิตตัวเองแบบนี้ เธอคิดว่าเธอเป็นใคร? เธอไม่รู้เหรอว่าชีวิตตัวเองใครกำเนิดมา เธอทำแบบนี้ไม่รู้สึกผิดกับแม่ พี่สาวตัวเองและทุกคนที่เป็นห่วงเธอหรือไง ไร้สาระจริงๆ!” “พี่ พิณพี่อย่าโมโหไปเลย ฉันด่านางนั่นไปนานมากแล้ว เธอแค่รู้เท่าไม่ถึงการ เธอบอกว่าถ้าเธอไม่ทำแบบนั้นก็ไม่มีโอกาสเข้าใกล้คุณหมอศัลยกรรมสมอง พี่ก็เห็นแก่หัวใจดวงน้อยๆ ของเธออย่าไปถือสาเลยนะ” “เหอะ!” พิณหัวเราะด้วยความไม่แยแส “ฉันว่าสมองมันพังไปหมดแล้วหละ!” ***** “เพ็ญณีแกควรจะอธิบายเรื่องนี้มาซะดีๆ!!” พิณเข้าห้องผู้ป่วยปุ้บ โยนกระเป๋าใส่ตู้หัวเตียงด้วยความโมโห จ้องเขม็งไปทางเพ็ญณีที่พันผ้าไว้เต็มตัวอยู่บนเตียง “เจ้….” เพ็ญณีมองพิณที่โมโหด้วยขอบตาแดงก่ำ แลดูน่าเอ็นดูและน่าสงสารมาก “หนูเจ็บ…” “สมน้ำหน้า!!” พิณนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงเธอด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง เห็นท่าทางใจดำของพี่สาว น้ำตาเพ็ญณีที่อดกั้นเอาไว้ทะลักไหลออกมาจากเบ้าตาทันที “เจ้ อย่าโมโหไปเลย ทีหลังหนูไม่กล้าแล้ว” “ถ้ามีทีหลังอีก ดูว่าฉันจะปล่อยแกไปง่ายๆ ไหม!!” พิณมองดูขาน้องสาวตัวเองที่ใส่เฝือกอยู่ ปวดใจเป็นอย่างยิ่ง แต่ปากกลับบอกว่าจะไม่ให้อภัยง่ายๆ “วิ่งไล่ตามผู้ชายจนชีวิตตัวเองไม่เอาแล้ว เพ้อเจ้อจริงๆ!” เพ็ญณีแอบเหลือบไปมองพิณที่กำลังโมโหอยู่ พูดขึ้นอย่างระมัดระวัง “เจ้ หนูชอบเขามากนะ” “เพ็ญณีฉันเตือนแกนะ ชอบก็ชอบไป แต่เรื่องแบบนี้จะไม่มีอีกแล้ว!” เธอไม่อยากจะคิดว่าต้องเป็นผู้ชายแบบไหนถึงจะทำให้น้องสาวตัวเองทำเรื่องเพ้อเจ้อแบบนี้ได้ลงคอ เพ็ญณีอ้อนพิณเพื่อขออภัย “เจ้ หนูรับรอง ไม่มีครั้งต่อไปแน่นอน” “ถ้ามีครั้งต่อไป คนที่โดดตึกก็คงเป็นเจ้ของเธอแล้วหละ!” พิณพูดไปด้วยลุกขึ้นไปรินน้ำ “อ่าๆ ไหนลองพูดถึงหมอเมษฐ ที่แกชอบสิ้ เขาเป็นคนยังไง ใช้ได้หรือเปล่า? หมอนั่นต้องเสน่ห์แรงขนาดไหนถึงจะทำให้แกทำเรื่องแบบนี้ได้เนี่ย” “เจ้ถามทีเดียวเยอะขนาดนี้ หนูจะตอบเจ้ยังไงหละ! เขาเป็นหมอที่ดูแลหนู เดี๋ยวจะมาตรวจเวร เจ้ก็ดูเอาเองแล้วกัน! แต่ว่าดูเฉยๆ นะ เจ้อย่าไปหลงเขาหละ เขาเป็นของหนู!” เพ็ญณีพูดด้วยน้ำเสียงขบขัน พิณหลุดขำ “พอๆ ฉันคงไม่เวอร์เหมือนแกหรอก! เดี๋ยวถ้ามาฉันจะถามเขาว่าในสายตาของคุณหมอเมษฐแล้ว คนไข้ต้องประสบปัญหาใหญ่ขนาดไหนถึงจะเรียกว่าปัญหาใหญ่คะ” เธอชูกระติกน้ำในมือ “น้ำหมดแล้ว เดี๋ยวฉันไปกรอกน้ำก่อนนะ” ถือกระติกน้ำร้อนออกจากห้องผู้ป่วย ออกจากห้องแล้วเลี้ยวขวา เดินตามทางไปห้องน้ำชา เธอเงยหน้าขึ้นอย่างไม่จงใจ แต่ในช่วงเผลอนั้นเหมือนเห็นเงาคนที่ไม่ได้เห็นมานาน เขาในชุดกาวน์สีขาวสะอาด มือทั้งสองข้างใส่อยู่ในกระเป๋าอย่างไม่ตั้งใจ มองไปทางด้านหน้าอย่างไร้แยแส แต่เธอยังไม่ทันได้มองชัดๆ เงานั้นหายไปจากสุดทางเดินในพริบตา…