ตอนที่ 6 ไม่สามารถต้านทานได้เลย

ต๭นที่ 6 ไม่สามารถต้านทานได้เลย พิณอยากจะตามไป แต่เพิ่งจะก้าวขาออกไปก็หยุดชะงักลง พิณญาแกทำอะไรอยู่? ผู้ชายคนนั้นจะมาอยู่นี่ได้ไง ที่นี่เป็นเมือง Aนะ จากเมือง Sที่เขาอยู่ไกลข้ามฟากเลย อีกอย่าง ต่อให้เป็นเขาแล้วทำไงได้หละ แกจะตามไปโดยที่ไม่สนใจอะไรเลยหรือ? 4 ปีที่แล้วทำไม่ได้ 4 ต่อมาก็ไม่ได้เช่นกัน พิณญากรอกน้ำอย่างเหม่อลอย เดินเหม่อจากห้องน้ำชากลับมาถึงห้องผู้ป่วย อยู่ในสภาพสติไม่ค่อยเต็มเท่าไหร่ “ไข้คุณลดลงไปเยอะแล้ว ตอนนี้ยังรู้สึกอยากอาเจียนอยู่หรือเปล่าครับ?” พิณญาเพิ่งจะก้าวเข้ามาในห้อง เสียงผู้ชายโทนต่ำที่ไม่สมจริงดังขึ้น เข้าไปในหูเธอราวกับสายน้ำเบาๆ โทนเสียงที่คุ้นเคย ราวกับเธอหูแว่วอย่างงั้น ทำให้เธอรู้สึกแน่นอก เหมือนโดนอะไรกระแทกเข้า ทำให้เธอหายใจไม่ทั่วท้อง “ไม่อยากอาเจียนแล้วค่ะ” เพ็ญณียิ้มแย้มอยู่บนเตียง ตั้งใจตอบคำถามของหมอ สายตาเหลือบไปเห็นพิณญาตรงหน้าประตู “เจ้ยืนเหม่ออะไรอยู่ตรงนั้น ทำไมไม่เข้ามาหละ” ปรเมษฐที่กำลังตรวจร่างกายเพ็ญณีอยู่ไม่ได้หันหน้าไป โค้งตัวจ้องไปที่ลูกตาเธออย่างตั้งใจ “หัวหละครับ ยังเวียนหัวอยู่หรือเปล่า” “นิดหน่อยค่ะ” เพ็ญณีพยักหน้า เห็นพิณญาจ้องแผ่นหลังของปรเมษฐจนเหม่อลอย เพ็ญณีตะโกนขึ้นด้วยความหยอกเล่น “เจ้ทำอะไรอะ จ้องหมอเมษฐอยู่นั่นทำไมหละ” ปรเมษฐยังคงไม่หันหลัง จนเสียงดังขึ้นจากข้างหลัง “เพ็ญแกหิวน้ำแล้วสินะ ฉันเทน้ำให้” ปรเมษฐเหมือนจะชะงักไปครู่หนึ่ง หันหน้าไปมองเห็นพิณญาที่อยู่หน้าประตู สายตาทั้งสองประจบเข้ากันอย่างไม่ทันตั้งตัว นัยน์ตาดำสนิทแหลมคมราวกับเหยี่ยวนั้นทำให้พิณหยุดหายใจไปชั่วขณะ วินาทีนั้นราวกับเส้นเลือดในร่างกายแข็งเป็นหิน หัวใจเต้นรัวดั่งกลองชุด กระทบที่หัวใจเธออย่างรุนแรง เธอไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะได้เจอกับปรเมษฐอีกครั้ง เมื่อเทียบกับแนวโน้มอารมณ์ของเธอ แลดูปรเมษฐสงบนิ่งมากกว่า ความลนลานผ่านดวงตาเข้มขรึมของเขาไปอย่างรวดเร็ว แต่ไม่นานก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม ราวกับการปรากฏตัวของเธอทำให้เขาต้านทานไม่ไหว หรือเพราะพิณญาใน 4 ปีต่อมา เป็นเพียงคนแปลกหน้าที่ไร้ความหมายใดๆ สำหรับเขาแค่นั้นเอง “ญาติของผู้ป่วยเพ็ญณี หรอครับ?” น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาราวกับเนื้อเสียงกลมกล่อมของเชลโล่ ไพเราะเสนาะหู กระชากวิญญาณ “ค่ะ” พิณพยักหน้า มือที่กำกระติกน้ำร้อนไว้ตื่นเต้นจนสั่นคอน “ฉันเป็นพี่สาวเธอ” ปรเมษฐหันกลับมา โค้งตัวทำการตรวจพื้นฐานให้เพ็ญณีต่อ “ผู้ป่วยอาจจะต้องเฝ้าดูอาการที่โรงพยาบาลอยู่สักพักนะครับ ปกติก็ขอให้คุณคอยดูแลด้วย ถ้ามีอาการอาเจียนก็รีบมาหาผมได้เลยครับ” “ค่ะ ขอบคุณค่ะ” อารมณ์ของพิณยังคงไม่มั่นใจ เธอเดินเข้าใกล้โต๊ะแล้วเทน้ำให้น้องสาว “เจ้ เขาคือหมอเมษฐที่หนูบอกหนะ หมอรักษาคนหลักของหนู ปรเมษฐ!” เพ็ญณีขยิบตาให้พิณญาไม่หยุด จู่ๆ มือพิณที่กำกระติกน้ำร้อนไว้เอนไปอีกข้างหนึ่ง น้ำร้อนเดือดสาดออกมากระเด็นไปโดนหลังมือเธอ ร้อนจนทำให้เธออุทานออกมาตามสัญชาตญาณ จู่ๆ เธอรับรู้ถึงความแผ่วร้อนที่หลังมือ เธอซ่อนมือซ้ายไว้ด้านหลังอย่างไม่ตั้งใจ ก้มหน้าเทชาต่อไป แต่จู่ๆ รู้สึกว่าหลังมือเย็นวูบ มือขวาโดนใครบางคนกำเอาไว้ ซึ่งเป็นปรเมษฐ พิณเกร็งไปทั้งตัว พยายามจะดิ้นหลุดจากเขา แต่พบว่าเธอไม่สามารถต้านทานแรงของเขาได้เลย “แผลโดนลวกยังไม่รุนแรงมาก ตุ่มขึ้นนิดหน่อย ทายาหน่อยก็จะดีขึ้นครับ” นี่คงจะเป็นปฏิกิริยาของหมอ เพราะว่าภายในนัยน์ตาเข้มคู่นั้น พิณไม่สามารถเห็นถึงความเป็นห่วงและกังวลแม้แต่สักนิด เขายังคงท่าทางนิ่งเฉย ไม่รู้สึกรู้สาใดๆ “สาลี่พาคุณพิณไปทายาหน่อย” ปล่อยมือเธอออก หันไปสั่งพยาบาลข้างๆ เขาพูดจบก็เดินเข้าใกล้เพ็ญณีอีกครั้ง ก้มลงหยิบภาพ CT ส่วนอก ใต้ผ้าปูปลายเตียงออกมา ถือย้อนแสงตั้งใจมองดูสักพัก แสงแดดสีทองที่รอดผ่านต้นไม้นอกหน้าต่างเข้ามาในห้อง ปรเมษฐยืนอยู่ในวงแสง ใบหน้าสะอาดเรียบเนียนแฝงไปด้วยความหล่อเหลาอย่างเย็นชา นัยน์ตาดำสนิทประดับไปด้วยแสงแดดระยิบระยับ เปล่งประกรายอย่างน่าหลงใหล หัวคิ้วเข้มหนา สันจมูกสูงโด่ง ริมฝีปากเฉียบบาง ล้วนสะท้อนความเป็นผู้ดีของเขาอย่างเห็นได้ชัด “คุณพิณ เราไปกันเถอะค่ะ” พยาบาลสาลี่เร่งพิณ