ตอนที่ 7 เธอโดดตึกเพราะคุณ

ต๭นที่ 7 เธอโดดตึกเพราะคุณ “ไม่ต้องหรอกค่ะ” พิณ ปฏิเสธเผยยิ้มบางๆ “เรื่องเล็กแค่นี้ ฉันจัดการเองได้ค่ะ” “ก็จริงที่เป็นเรื่องเล็กครับ” ปรเมษฐที่เงยหน้ามองภาพ CT ริมหน้าต่างเอ่ยปากพูดขึ้น เขาเก็บภาพ CT ลงในถุงพาสติกสีขาว แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงชิวๆ “โดนลวกนิดหน่อยเป็นเรื่องเล็ก แต่ถ้าไม่ได้รีบดูแลเดี๋ยวแผลพุพองแตก เสี่ยงต่อการติดเชื้อแล้วจะทำให้ตัวร้อนจนไข้สูงต่อเนื่อง….” เขาชะงักไปครู่หนึ่ง หันกลับไปมองพิณ สายตาจ่อบนตัวเธออย่างพอดิบพอดี “คิดดูดีๆ นะครับ ถึงตอนนั้นอาจจะไม่ใช่แค่ยาแก้แผลพุพองหลอดเดียวจะแก้ปัญญาได้แล้วนะครับ” พิณเม้มปากแล้วมองไปทางเขา พูดเป็นเล่นไป! “งั้นรบกวนคุณหมอเมษฐออกใบสั่งยาให้ฉันด้วยนะคะ” ถึงจะรู้ว่าเขาพูดให้ดูเป็นเรื่องใหญ่ แต่จะยังไงเขาก็เป็นหมอนิหน่า “สาลี่ไปออกใบสั่งยาให้คุณพิณเถอะครับ” “โอเคค่ะ” นางพยาบาลเดินออกจากห้องผู้ป่วย ปรเมษฐหยิบใบตรวจเช็คที่ปลายเตียงขึ้น ขีดเขียนอะไรบางอย่างบนนั้น นิ้วที่จับปากกานั้นและดูขาวสะอาดอย่างยิ่ง ตอนท้ายเขาสั่งเพ็ญณีไปว่า “สถานการณ์คุณถือว่าฟื้นได้ดี พักผ่อนดีๆ นะครับ กินยาเป็นเวลา ถ้ามีปัญหาอะไรเรียกผมได้ตลอด” เขาเก็บปากกาใส่กระเป๋าตรงหน้าอก ก้าวขาเดินออกไปจากห้องผู้ป่วยโดยที่ไม่หันหน้ากลับมาเลย “เจ้ ๆ ทำอะไรหละ เหม่อลอยอยู่นั่น ยังไงหละ เขาดูดีใช่ไหมจ๊ะ” ปรเมษฐเพิ่งจะก้าวขาออกไป เพ็ญณีก็รีบถามความคิดเห็นพี่สาวตัวเอง” พิณเพิ่งจะตั้งสติได้ มองดูความปลื้มปริ่มบนหน้าน้องสาว เธอรู้สึกกังวลและไม่สบายใจอย่างยิ่ง “ฉันไปเอายาก่อนนะ” เธอหาข้ออ้างแล้วรีบออกไปจากห้อง ปรเมษฐกำลังเดินคุยกับพวกหมอบนทางเดิน เขาจะหันมาคุยกับหมอข้างๆ เป็นครั้งคราว ต่อให้ห่างกันไกลเช่นนี้ แต่พิณยังคงสามารถเห็นรอยยิ้มน่าหลงใหลบนหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน ราวกับผ่านไปเป็นชาติ 4 ปีผ่านไปในพริบตา เขายังคงเป็นเขา ยิ้มแย้มแจ่มใส เหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยอย่างงั้น แต่ก็เหมือนกับเปลี่ยนไปทุกอย่างโดยสิ้นเชิง ซึ่งรอยยิ้มนี้เธอไม่สามารถมองได้อย่างเต็มตาได้อีกครั้ง หัวใจ… เจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก พิณตั้งตัวได้ รีบเดินตามเขาไป “คุณหมอเมษฐ” พิณญาตะโกนอยู่ด้านหลังเขา ไม่มีการตอบรับ…. ผู้ชายข้างหน้าเหมือนไม่ได้ยินอะไร เดินต่อไปข้างหน้าเรื่อยๆ “คุณหมอเมษฐ!” พิณเดินตามไปอีก สุดท้ายปรเมษฐที่อยู่ข้างหน้าหยุดชะงัก หมอทั้งหมดก็หยุดตาม มือทั้งสองข้างของเขาอยู่ในกระเป๋าชุดกาวน์ หันหลังมายีตามองไปทางพิณญาที่อยู่ตรงข้าม “พี่พิณมีธุระหรอครับ” “ค่ะ” พิณพยักหน้า หัวใจเต้นรัว เธอเหลือบไปเห็นหมอคนอื่นรอบๆ เขา เม้มปากแล้วรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ “คือ…ขอคุยส่วนตัวด้วยได้มั้ยคะ” “ผมคุยแต่เรื่องอาการของคนไข้ครับ เรื่องอื่น…ขอโทษนะครับ ผมยุ่งมาก” ปรเมษฐพูดจบหันหลังจะเดินไป พวกหมอข้างๆ เขานึกว่าเป็นญาติคนไข้ที่ปลื้มปรเมษฐอีกคน ต่างอดหัวเราะไม่ได้ มองดูแผ่นหลังการจากไปของเขา พิณหายใจเข้าลึกๆ กำมือไว้แน่นแล้วพูดขึ้นอย่างเก้อเขิน “คุณหมอเมษฐ ฉันอยากจะขอให้คุณโปรดเมตตาปล่อยน้องฉันไปเถอะค่ะ” ปรเมษฐหันกลับมา สายตาเย็นยะเยือกนั้นราวกับตกอยู่ในแดนหิมะ “คุณพูดประโยคเมื่อกี้อีกรอบสิครับ” เสียงที่พูดผ่านริมฝีปากบางเฉียบนั้นยิ่งทำให้คนรู้สึกสันหลังวูบไปหมด ได้โปรดเมตตาปล่อยน้องเธอไป เหมือนที่เธอขอร้องให้เขาปล่อยเธอไปงั้นหรือ? สำหรับเธอแล้ว เป็นงูพิษหรือว่าเป็นสัตว์ป่า เห็นพิณญาไม่พูดอะไรต่อ เธอแสยะยิ้มที่มุมปาก “น้องสาวคุณน่ารักกว่าคุณเยอะ” “เธอโดดตึกเพราะคุณ” “แล้ว?” ปรเมษฐยักคิ้ว ถามเธอด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่ใช่ธุระของตัวเอง พิณพยายามมองข้ามท่าทางไม่ดีของเขา สูบลมหายใจเข้าอย่างแนบเนียน “ดังนั้นถ้าคุณไม่ชอบเธอ ก็ขอให้คุณบอกเธอให้เคลียร์ อย่าให้โอกาสในการคาดหวังอะไรทั้งสิ้น” ได้ยินที่เธอพูดแล้ว หัวเราะอย่างเย็นชา เสียงหัวเราะนั้น เยือกเย็นแต่แฝงไปด้วยความสมเพช เขาก้าวขึ้นหน้าขึ้นมาก้าวหนึ่ง พิณเข้าใกล้ ทั้งสองมือวางในกระเป๋าแบบหลวมๆ ขมวดคิ้วแล้วมองเหนือเธอลงมา พูดด้วยน้ำเสียงขบขัน “เธอชอบผมหรือเปล่าเป็นเรื่องของเธอ เกี่ยวอะไรกับคุณหรอครับ? อีกอย่าง คุณพิณ ต้องขอโทษจริงๆ ด้วย ผมปรเมษฐ เป็นแค่หมอ ไม่มีปปัญญาบงการหัวใจของคนอื่น ผมช่วยคุณไม่ได้ครับ” เขาพูดจบก็หันหลัง นำพวกหมอกลุ่มนั้นเดินจากไปอย่างไม่เหลียวหลัง เขาจากไปแล้ว แต่ราวกับยังมีกลิ่นเขาวนเวียนอยู่รอบกาย