ตอนที่ 9 ผมมีแฟนแล้ว

ต๭นที่ 9 ผมมีแฟนแล้ว “เพ็ญเธอรู้จักเขาดีแล้วเหรอ?” พิณญาวางส้มในมือกลับไปที่ตู้หัวเตียง “เธอรู้ไหมว่าเขาเป็นคนยังไง รู้ภูมิหลังครอบครัวเขามากแค่ไหน ความรักไม่ใช่เรื่องตลก ไม่ได้ง่ายเหมือนที่เธอคิดด้วย คนสองคนอยู่ด้วยกัน ส่วนมากจะดูกันที่ความเหมาะสมทางฐานะครอบครัว” “เจ้ อย่าเอาเรื่องอดีตของตัวเองมาสอนหนู ไม่ใช่ความสัมพันธ์ทุกแบบจะเป็นเหมือนที่พี่เคยผ่านมาหมด!” หลังจากที่เพ็ญณีได้ยินพี่สาวพูดแบบนั้นเธอรู้สึกโมโหขึ้นมา สีหน้าพิณขาวซีด ลมหายใจไม่ค่อยคล่องเท่าไหร่ “เพ็ญณีฉันไม่สนใจว่าเธอจะคิดยังไง แต่เธอจะชอบผู้ชายคนนี้ไม่ได้!” เธอจะไม่ให้น้องสาวตัวเองเดินทางเส้นเดิมนี้แน่นอน! “นี่เป็นเรื่องของฉัน ใครก็ห้ามไม่ได้ทั้งนั้น” เพ็ญณีไม่ฟังอะไรเลย หันหน้าไปด้วยความดื้อดัน “ก๊อก ก๊อก ก๊อก” จู่ๆ มีเสียงคนประตูห้องผู้ป่วยดังขึ้น เห็นขาเรียวยาวของปรเมษฐ กำลังก้าวเดินเข้ามาข้างใน แสงแดดประกรายทองสาดส่องเข้ามาจากด้านหลังเขา สะท้อนเงายาวเป็นสาย เขายืนอยู่ตรงนั้น ออล่าเย็นชาทะนงตัวนั้นแลดูสันโดดไม่อยากยุ่งกับใคร “คุณหมอเมษฐ มาพอดีเลยค่ะ” พอเห็นปรเมษฐ สีหน้าไม่พอใจของเพ็ญณีเมื่อกี้เผยรอยยิ้มขึ้นมาทันที “ถ้าคุณไม่มาอีก หนูจะโดนพี่สาวหนูบ่นหูชาแล้วเนี่ย” ปรเมษฐเดินไปหาเพ็ญณีบนเตียงด้วยสีหน้าเรียบยิ่ง สายตาไม่แม้ตาจะเหลียวมองพิณที่อยู่ข้างๆ “วันนี้รู้สึกเป็นไงบ้างครับ” เขาหยิบใบตรวจเช็คของเพ็ญณี กวาดมองรอบหนึ่งโดยเร็ว “ก็อย่างงั้นแหละค่ะ ไม่ได้ดีขึ้นมากเท่าไหร่” เพ็ญณีจับหัวตัวเอง แกล้งทำเป็นไม่สบาย นัยน์ตาสีดำปรเมษฐเหลือบมองทองแล้ววางใบตรวจเช็คกลับไป “สมองคุณไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ตอนบ่ายผมจะย้ายคุณไปที่ หมอแผนกกระดูกนะครับ” “หืม?” เพ็ญณีตกใจ ตัวเองเพิ่งจะอยู่ที่แผนกศัลยกรรมสมองกี่วันเอง ยังไม่ทันได้บอกความรู้สึกไปเลย โดนย้ายแผนกไปเร็วขนาดนี้ งั้นแผนการที่คิดมาตั้งนานไม่ถือว่าล้มเหลวไปหมดหรอ “คุณหมอเมษฐ แต่ว่าตอนนี้หนูยังไม่ค่อยสบาย หนูไม่….” “เพ็ญณี” ปรเมษฐพูดแทรกเธอด้วยคำพูดอันเย็นชา “เตียงที่แผนกศัลยกรรมสมองทุกที่มีค่ามาก อีกอย่าง ทุกๆ เตียงมีไว้ช่วยเหลือผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือจริงๆ ” “แต่…หนู…” เพ็ญณีอยากอธิบายด้วยความลำบากใจ “ได้ข่าวว่าคุณชอบผม” จู่ๆ ปรเมษฐก็เปลี่ยนเรื่อง พิณรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที เธอไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้จะพูดอะไร เพ็ญณีเองก็มองเขาด้วยความอึ้งทึ่ง “อย่าพยายามไปเลยครับ คุณไม่ใช่สเปคผม! อีกอย่าง….” เขาเหลือบมองขาเธอที่ใส่เฝือกอยู่ แสยะยิ้มด้วยความเย็นชาแล้วหัวเราะเบาๆ “ผมแทบไม่กล้าคิดเลยว่าผู้หญิงโง่ที่กระโดดตึกเพื่อผู้ชายต้องมี IQ ที่ต่ำขนาดไหน” เขาพูดไปด้วย หันไปมองพิณที่สีหน้าไม่ค่อยด้วยความหมายแฝงอย่างลึกซึ้ง “ได้ข่าวว่า IQ ต่ำติดต่อกันได้ ส่วนคุณยังไม่มีค่าถึงขั้นให้ผมต้องทำแบบนั้น” “…….” หายใจเข้าลึกๆ ราวกับบางส่วนตรงหน้าอกโดนอะไรทิ่มแทงเข้าไป เจ็บปวดอย่างยิ่ง ประโยคนี้คุ้นหูมาก 4 ปีที่แล้ว คำพูดของผู้ชายคนนี้ดังขึ้นข้างหู เขาบอกว่า ได้ข่าวว่า IQ ต่ำติดต่อกันได้นะ แต่ไม่ว่าเป็นไร ผมจะให้คุณติดต่อจนพอใจ คุณว่าพวกเราติดต่อกันทางน้ำลายหรือว่าทางเพศ…สัมพันธ์ดีหละ “อีกอย่าง ผมมีแฟนแล้ว” คำพูดของปรเมษฐแค่ประโยคเดียว จู่ๆ ดึงพิณในภวังค์ความทรงจำกลับมาสู่โลกความเป็นจริง เธอชะงักไปครู่หนึ่ง นัยน์ตาเปลี่ยนเป็นสีเข้ม ส่วน เพ็ญณีน้ำตาคลอเบ้าตั้งนานแล้ว ก็จริงๆ คำพูดใจดำและห้าวห้วนแบบนั้น จะมีผู้หญิงกี่คนที่ทนได้ “พวกคุณเก็บของหน่อยนะครับ ตอนบ่ายเตรียมตัวย้ายห้อง” ปรเมษฐพูดจบก็หันหลังเดินออกไป “ไม่ว่าจะยังไง ฉันไม่ยอมหรอกนะ” เพ็ญณีนอนอยู่บนเตียง ตะโกนขึ้นด้วยความดื้อรั้น