ตอนที่ 14 คุณลุงปรเมษฐ

ต๭นที่ 14 คุณลุงปรเมษฐ พอเห็นสีหน้าของปรเมษฐที่ผิดปกติ เด็กน้อยก็เริ่มรู้สึกผิด มือเล็กๆยกขึ้นจับหัว ใบหน้าเริ่มแดง “หม่ามี๊บอกว่าของสิ่งนี้ถ้าหยิบขึ้นมาจะทำให้อายได้ แต่ว่าหม่ามี๊ก็ขายสิ่งนี้เพื่อเป็นค่ารักษาของกันตะ กันตะก็เลยไม่อายแล้ว คุณลุงปรเมษฐ ของสิ่งนี้คุณลุงใช้ได้ใช่ไหม? ถ้าคุณลุงต้องการ ก็มาซื้อที่กันตะได้ใช่ไหม?” ดวงตาคู่นั้นของเด็กน้อยจ้องมาที่เขา ปรเมษฐไม่รู้ว่าควรจะร้องหรือหัวเราะดี ทำไมถึงมีเจ้าเด็กน้อยที่แปลกขนาดนี้บนโลกนี้ล่ะเนี่ย! เขาเอามือไปบีบๆดึงๆถุงยางที่อยู่ในมือเด็กน้อย แล้วถามขึ้นตามปกติ “เธอรู้ไหมว่าของสิ่งนี้ใช้ยังไง?” เขาอยากรู้จริงๆว่าแม่แบบไหนถึงสอนลูกให้เป็นทั้งคนไร้เดียงสาและร้ายกาจในเวลาเดียวกัน เด็กน้อยส่ายหัวอย่างจริงจัง “ผมเคยถามหม่ามี๊แล้ว แต่หม่ามี๊ไม่ยอมบอก” ปรเมษฐบีบๆจมูกน้อยๆของเขา “ไม่ยอมบอกก็ถูกแล้ว” “แต่หม่ามี๊บอกว่า เป็นสิ่งที่ผู้ชายต้องใช้” “……” “หม่ามี๊บอกว่าตอนนี้กันตะยังเด็ก ยังใช้ไม่ได้ แต่ว่าต่อจากนี้ไปจะต้องได้ใช้แน่นอน” ใบหน้าเด็กน้อยเผยให้เห็นรอยยิ้มที่ตั้งหน้าตั้งตารอคอยเวลานั้นอย่างพออกพอใจ ปรเมษฐหมดคำพูด เขาพอจะเข้าใจแล้ว ว่าแม่ประเภทไหนถึงจะสอนลูกชายที่แปลกแบบนี้ได้! เขายิ่งอยู่ยิ่งสนใจแม่ที่แปลกคนนี้แล้วจริงๆ “โอเค ของชิ้นนี้เธอมีเท่าไร ฉันเหมาหมด” “จริงเหรอ?” เด็กน้อยแววตาเปล่งประกาย สองมือเล็กๆล้วงลงไปในกระเป๋า “ของพวกนี้เป็นสิ่งที่ผมแอบขโมยมาจากกระเป๋าของหม่ามี๊ เลยมีไม่มาก แต่ว่าถ้าคุณลุงต้องการล่ะก็ ครั้งหน้าผมจะแอบขโมยมาให้อีกเยอะๆเลย” ถ้าแม่ของเขารู้ว่าเขาเอาของน่าอายแบบนี้มาเร่ขายข้างนอก จะต้องตีเขาแน่ๆ เด็กน้อยหยิบออกมาหมดแล้ว ทั้งหมดมีสิบแปดอัน “คุณลุง มีสิบแปดอัน หนึ่งอันห้าหยวนทั้งหมดจะเท่าไรเหรอ?” เด็กน้อยยกมือขึ้นมานับแล้วหันไปถามปรเมษฐด้วยความสับสน ชัดเจนว่าความรู้คณิตศาสตร์ของเขายังไม่สามารถแก้โจทย์ปัญหาที่ยากแบบนี้ได้ “สองร้อย” ปรเมษฐไม่ได้คิด หยิบธนบัตรสีแดงสองใบยื่นให้กันตะ กันตะน้อยยิ้มออกมา แล้วกระโดดลุกขึ้นทันที มายืนด้านหน้าของปรเมษฐ แล้วโค้งคำนับอย่างสุภาพ “ขอบคุณครับคุณลุง” “กันตะ กันตะ……” จู่ๆ ก็มีคนเรียกชื่อกันตะ “พี่ใยบัว!” กันตะหันหัวกลับไป ยิ้มจนเห็นฟัน “พี่สาวคนสวย ผมอยู่นี่” ปรเมษฐแอบเก็บถุงยางสิบแปดอันยัดเข้าไปในกระเป๋า นางพยาบาลใยบัววิ่งมาทางกันตะ “บอกแล้วว่าให้รอพี่ใยบัวข้างๆ สระน้ำผุดไม่ใช่เหรอ?” “ขอโทษครับ เพราะว่าลูกฟุตบอลดื้อ มันเอาแต่กลิ้งไปกลิ้งมา กันตะก็เลยต้องวิ่งตามมาเก็บ……อา ใช่แล้ว พี่สาวคนสวย ผมแนะนำคุณลุงให้รู้จักหนึ่งคน” กันตะ พูดพรางชี้ไปยังปรเมษฐที่นั่งอยู่ที่ม้านั่ง “คุณลุงปรเมษฐที่เพียงแค่เสียงก็ทำให้พี่สาวพยาบาลตั้งท้องแล้ว!” “……” ปรเมษฐรู้สึกตื่นตระหนก เขาอยากจะเอาเข็มกับด้ายเย็บปากของเจ้าเด็กน้อยคนนี้ไว้เหลือเกิน แต่ใยบัว พอเห็นปรเมษฐที่นั่งอยู่บนม้านั่ง ตอนแรกก็อึ้งไปสักพักหนึ่ง ต่อมาหน้าก็เริ่มแดงขึ้น “คุณหมอเมษฐ สะ……สวัสดีค่ะ” “สวัสดี” ปรเมษฐฝืนยิ้มแปลกๆ แล้วพูดทักทายกับเธอด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาไร้ที่ติไม่ได้แสดงอาการอะไรมากมาย “ใช่แล้ว เด็กคนนี้เป็นโรคอะไรเหรอ?” “เป็นกลุ่มอาการของโรคฮีโมฟาโกไซติกค่ะ” ปรเมษฐขมวดคิ้ว เด็กคนนี้เป็นโรคนี้จริงๆเหรอ แถม โรคนี้ยังเกิดหนึ่งในแสนคนด้วย “หาไขกระดูกที่เข้ากันไม่ได้?” “ใช่ค่ะ หากันมาหนึ่งปีแล้ว ก็ยังหาไม่เจอ” “อื้อ……” ปรเมษฐตอบพรางคิดพินิจในใจ เขาลุกขึ้นยืน “อีกเดี๋ยวผมมีเคสผ่าตัดต้องจัดการ ครั้งหน้าค่อยคุยกันใหม่” “ได้ค่ะ คุณไปเถอะ” ใยบัวยังหน้าแดงไม่หาย “คุณลุงปรเมษฐ บ๊ายบาย” กันตะไม่อยากที่บอกลาปรเมษฐ “เจอกัน” พูดเสร็จ ปรเมษฐก็เดินจากไป พอเห็นเงาของเขาเดินจากไป ใยบัวอดไม่ได้ที่จะสบถออกมา “หล่อจริงๆเลย……” “อื้อ อื้อ” กันตะพยักหน้าเห็นด้วย โดยเฉพาะตอนที่ซื้อถุงยาง หล่อที่สุดเลย! “แต่ว่า……” ใยบัวมองกันตะในอ้อมแขน แล้วหันไปมองเงาที่เพิ่งจะเดินจากไป “เมื่อก่อนไม่เคยได้มองแบบละเอียด ครั้งนี้ได้มองคุณหมอเมษฐแบบใกล้ๆ จู่ๆก็รู้สึกว่าเจ้าเด็กน้อยคนนี้มีบางส่วนที่เหมือนกับเขา” กันตะหัวเราะออกมา “ใครๆก็มองพวกผมเป็นคนหล่อทั้งนั้น” “แหม พ่อหลงตัวเอง” ……………….. ก่อนที่จะเข้าห้องผ่าตัด ปรเมษฐกำลังเปลี่ยนชุดในห้อง ขณะที่กำลังถอดเสื้อกาวน์ ถุงยางในกระเป๋าก็ตกลงมา “เอ๋! พี่สอง ปกติแล้วคุณเวลาทำงานก็พกของพวกนี้ด้วยเหรอ เอามาทำไม? กลัวจะอดใจไม่ไหวเหรอ?” น้องสามมองถุงยางที่อยู่บนพื้น ก็อดไม่ได้ที่จะแซวเขา ปรเมษฐยิ้มแห้งๆ “ตอนนี้ผมอยากแล้ว คุณจะมาลองกับผมไหมล่ะ?” นัทธีรีบตอบอย่างกระวนกระวาย “อย่าสิ ผมไม่ได้สนใจผู้ชายสักหน่อย!” พูดพรางชี้ไปที่บริเวณหน้าท้องของตัวเอง ปรเมษฐก้มตัวลงไปเก็บถุงยางที่อยู่บนพื้นขึ้นมา “ผมจะบอกว่าของพวกนี้ ผมโดนเด็กที่อายุไม่น่าจะถึงสามขวบขายให้ คงจะไม่มีใครเชื่อหรอก” “ฮ่าๆๆๆ คุณกำลังหลอกใครอยู่เหรอ” นัทธีหัวเราะลั่น จู่ๆ มือถือที่อยู่ในตู้ของปรเมษฐก็ดังขึ้น เขาขี้เกียจจะสนใจนัทธี ก็เลยหยิบมือถือมารับสาย