ตอนที่ 15 ไปที่บ้านเขาโดยตรง

ต๭นที่ 15 ไปที่บ้านเขาโดยตรง เป็นสายของพิณญา นี้ทำให้เขารู้สึกแปลกใจ “คุณหมอเมษฐ” “หืม?” ปรเมษฐตอบรับหนึ่งคำพรางเก็บถุงยางเข้าไปในตู้เก็บเสื้อผ้า “เกี่ยวกับการออกแบบบ้านทาวน์เฮ้าส์ของคุณค่ะ คุณลองดูๆว่าคุณมีเวลาว่างช่วงไหน พวกเราจะได้มาคุยกันอีกสักครั้ง แล้วก็ก่อนที่จะออกแบบ ฉันอาจจะต้องไปบ้านใหม่ของคุณรอบหนึ่งเพื่อไปดูสภาพทั่วๆไปของบ้านเสียก่อน” พิณญานั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน สายตามองที่ดอกสต๊อก เอ่ยปากถามผู้ชายในสายอย่างนิ่งสงบ “อีกประเดี๋ยวผมจะต้องผ่าตัด ใช้เวลาประมาณสามชั่วโมง หลังจากสามชั่วโมงคุณมารอผมที่สระน้ำผุดตรงประตูของโรงพยาบาล” “ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นไม่รบกวนคุณแล้ว” พิณญาเพิ่งจะพูดจบ ทางนั้นก็วางสายไปแล้ว หลังจากสามชั่วโมง พิณญามาถึงที่สระน้ำผุดตรงประตูโรงพยาบาลตามเวลา แล้วก็หาม้านั่งนั่งรอเขาเสร็จจากการผ่าตัดอย่างใจเย็น เวลาผ่านไปเรื่อยๆ…… พิณที่นั่งอยู่บนม้านั่ง ถูกแสงแดดอ่อนๆสาดลงมา จนเธอแทบจะหลับแล้ว เธอดูนาฬิกาที่ข้อมือ เป็นเวลาหกโมงเย็นแล้ว มันสายจากเวลาที่เขานัดไปตั้งหนึ่งชั่วโมงกว่าๆแล้ว การผ่าตัดยังไม่เสร็จเหรอ? ในห้องผ่าตัด---- “สาลี่ มือถือของผมดังบ้างไหม?” ปรเมษฐถามกับนางพยาบาลสาลี่ “ไม่มีค่ะ” สาลี่เป็นนางพยาบาลลาดตระเวน ปกติแล้วถ้าออกจากห้องพักผู้ป่วย เข้ามาในห้องผ่าตัด ก็จะต้องเป็นผู้ช่วยอยู่ข้างๆของคุณหมอผ่าตัด “ช่วยผมโทรหาน้องสี่หน่อย” “ได้ค่ะ” สาลี่พูดพราง หยิบโทรศัพท์ของห้องผ่าตัด โทรออกไป ปรเมษฐยังคงยืนอยู่ข้างหน้าเตียงผ่าตัด วุ่นอยู่กับการผ่าตัดผู้ป่วย “แม่ว่าเนื้องอกนี้จะเป็นเนื้องอกดี แต่ก็ยากที่จะจัดการกว่าที่คิดไว้มาก! โชคดีที่พี่สองคุณมาช่วยเธอผ่าตัดครั้งนี้ ไม่อย่างนั้น เธอจะต้องไม่รอดแน่ๆ” น้องสาม(นัทธี) พูดพรางมองการผ่าตัดผ่านกล่องจุลทรรศน์ เขาชื่นชมการคาดการณ์ไกลของพี่สองปรเมษฐจากใจ “โทรติดแล้วยัง?” ปรเมษฐถามสาลี่ “อื้อ ติดแล้วค่ะ” สาลี่ตอบรับมาหนึ่งประโยค แล้วพูดกับน้องสี่ในสาย “คุณหมอเดชา รอสักครู่ค่ะ คุณหมอเมษฐอยากเรียนสายด้วยค่ะ” สาลี่พูดเสร็จก็เปลี่ยนสายเป็นแบบแฮนด์ฟรี “น้องสี่ ช่วยไปที่สระน้ำผุดตรงประตูโรงพยาบาลแทนผมหน่อย” “ทำไมเหรอ?” น้องสี่(เดชา)ถามขึ้นในสายด้วยความสงสัย “คุณช่วยไปดูหน่อยว่ามีผู้หญิงที่ชื่อพิณญากำลังรอผมอยู่ไหม ถ้าเกิดมีล่ะก็ คุณช่วยเอากุญแจกับที่อยู่ของอพาร์ทเม้นท์ของผมให้กับเธอ ให้เธอไปรอผมที่นั่น” “โห พี่สอง ที่แท้คุณก็มีนัดนี่เอง! ไม่แปลกที่เตรียมถุงยางเยอะขนาดนั้น!” น้องสามนัทธีพูดหยอกล้อปรเมษฐด้วยหน้าตาทะเล้น ปรเมษฐไม่ได้สนใจอะไร พูดออกมาคำหนึ่ง “สำลี” สาลี่รีบหยิบสำลีให้เขา ปรเมษฐเริ่มการผ่าตัดต่อไป “ได้ พี่สอง คุณวางใจได้ เรื่องนี้พวกพี่ๆต้องช่วยให้สำเร็จรุล่วงไปได้อย่างสวยงามแน่นอน” “อื้อ วางสายเถอะ” พิณคิดไม่ถึงว่าคนที่มาหาเธอไม่ใช่ปรเมษฐ “คุณคือคุณพิณญาใช่ไหมครับ?” “ใช่ค่ะ” พิณพยักหน้า “คุณคือ?” “ผมคือเพื่อนร่วมงานของปรเมษฐ เขาให้ผมมาพบคุณ การผ่าตัดตอนนี้ของเขาดูเหมือนว่าจะไม่เสร็จง่ายๆ เขาบอกว่าให้คุณไปรอเขาที่บ้านเลยน่าจะดีกว่าครับ” พอพูดจบเดชาก็หยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วก็กระดาษที่เขียนที่อยู่ของอพาร์ทเม้นท์นั้น “นี่คือกุญแจกับที่อยู่ครับ” “อ๋อค่ะ ขอบคุณมากค่ะ” พิณก็รีบรับมาอย่างรวดเร็ว เธอคิดว่าบ้านที่เดชาบอก ก็คือบ้านใหม่ที่เธอจะต้องไปหลังจากนี้ ดังนั้นเลยไม่ได้คิดอะไรมาก ก็เลยไปตามที่อยู่ที่ปรเมษฐให้มาทันที ………………. พิณยืนอยู่ที่ล็อบบี้ใต้ตึกอพาร์ทเม้นท์ เธอเหมือนกับแมลงวันหัวขาดสับสนทิศทางไปหมดเพื่อที่จะหาห้องของเขา VIP2003 แต่ว่า บนลิฟต์มันเขียนถึงแค่ห้องหมายเลข 2001-2002 เอง “คุณครับ มาหาใครครับ?” พนักงานที่ดูแลความปลอดภัยเดินเข้ามาถามพิณ “ฉันมาหาห้องหมายเลข 2003 ที่เป็น VIPค่ะ ขอถามหน่อยค่ะว่าฉันควรจะเดินขึ้นไปทางไหน?” “อ๋อ คุณมาหาคุณหมอเมษฐใช่ไหม?” ดูแล้วในตึกย่านนี้ปรเมษฐก็มีชื่อเสียงไม่น้อยเหมือนกัน “อื้ออื้อ ใช่แล้ว” พิณรีบพยักหน้า “คุณหมอเมษฐปกติแล้วเวลานี้ไม่อยู่นะครับ” “ฉันรู้ค่ะ เขาเป็นคนให้ฉันมารอเขาที่ห้องของเขาเองค่ะ ฉันมีกุญแจห้องของเขา” “อ๋อ ถ้าอย่างนั้นก็ได้ครับ ทางนี้คือลิฟต์ของ VIP ครับ คุณแสกนบัตรเสร็จลิฟต์ก็จะเปิดเองครับ แล้วก็ไปส่งคุณที่ชั้นสอง” “แบบนี้เองเหรอเนี่ย!” สุดยอดจริงๆ! พิณอดไม่ได้ที่จะร้องออกมา แล้วรีบเอาบัตรที่อยู่ในมือเดินไปแสกนที่เซนเซอร์อินฟาเรด เป็นอย่างที่คิดไว้ ประตูลิฟต์ค่อยๆเปิดออก “คุณลุง ขอบคุณมากๆนะคะ” พิณรีบขอบคุณยามรักษาความปลอดภัย “ไม่เป็นไรครับ รีบๆขึ้นไปเถอะ” พิณถูกลิฟต์พาขึ้นไปที่ชั้นสอง ขณะที่ลิฟต์เปิดออก เธออึ้งตะลึงไปสักพัก ไม่ใช่ว่าบ้านเขายังไม่ได้ตกแต่งเหรอ? แต่ว่าตอนนี้ ตรงไหนมันยังไม่ได้ตกแต่งอีก? ที่นี่ถูกตกแต่งอย่างสวยงามและหรูหราอยู่แล้วนี่นา! แล้วก็ งานตกแต่งตั้งแต่ลิฟต์จนมาถึงภายในบ้าน พิณที่ทำงานสายนี้มานานมากแล้ว ก็ยังเพิ่งจะเคยเห็นงานแบบนี้ครั้งแรก