ตอนที่ 17 ตัวของตัวเองที่พ่ายแพ้

ต๭นที่ 17 ตัวของตัวเองที่พ่ายแพ้ พอพูดถึงเรื่องสมัยก่อน เขาดูเหมือนจะรู้สึกรำคาญมาก กระชากเนคไทตรงหน้าอกออกด้วยความโกรธ แล้วถอดเสื้อสูทออกจากตัว พร้อมกับโยนไปบนโซฟา ผลที่ได้ ถุงยางเมื่อตอนเที่ยงก็ตกลงมาจากกระเป๋าเสื้อกองบนพื้นเต็มไปหมด พิณมองถุงยางที่อยู่บนพื้นด้วยความตกใจ แล้วหันกลับมามองเขา แววตาเต็มไปด้วยความอึดอัด ปรเมษฐไม่คิดว่าของพวกนี้มันจะตกลงมาให้เข้าต้องมาเก็บ “ผู้ชายพกของแบบนี้ไว้ มันแปลกเหรอ?” พอรู้สึกได้ว่าสายตาของพิณญาที่มองมานั้นแปลกไป ปรเมษฐถามขึ้นปกติอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ไม่ใช่” พิณส่ายหัว ปฏิเสธ ใช่แล้ว เขาก็มีกระทั่งคู่หมั้นแล้ว จะพกของพวกนี้แล้วมันแปลกตรงไหน “หรือว่าคุณยังจำได้ว่าผมมีนิสัยไม่ชอบพกถุงยาง?” “……” พิณสูดหายใจเข้า “ปรเมษฐ คุณอย่ามาทำตัวอันธพาลใส่คนอื่นแบบนี้นะ! ผู้ชายคนนี้ ภายนอกก็เป็นคนชั้นสูงดูสง่างาม แต่คำพูดคำจาต่ำยิ่งกว่าพวกอันธพาลเสียอีก แต่ก็ดันเป็นเขาที่เป็นแบบนี้ที่ดึงดูดเธออย่างได้อย่างสิ้นเชิง! ถึงขนาดที่ว่า ทุกครั้งที่คิดถึงช่วงเวลานั้นของพวกเขาแล้ว วิธีการที่ส่อเสียดแบบนี้ราวกับว่าจะกลายเป็นความรู้สึกอบอุ่นที่อยู่ในความทรงจำของเธอ ปรเมษฐไม่สนพิณแล้ว ปลดเนคไทที่คอออก แล้วก็โยนลงไปบนโซฟา แล้วเดินเข้าไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เดินไปพราง ปลดกระดุมสีทองที่อยู่ตรงคอไปพราง ท่วงท่ายกแขนก้าวขาดูแล้วมีกลิ่นอายของพวกขุนนางที่ดูแล้วสง่างาม “ผมหิวแล้ว ออกไปกินข้าวกันก่อน” พวกเขาก็เลยหาร้านอาหารสุดหรูใกล้ๆรับประทานอาหารกัน ขณะที่พนักงานเอาเมนูอาหารมาให้ แต่กลับถูกปรเมษฐปฏิเสธไป “รอก่อน ผมยังมีเพื่อนอีกคนหนึ่ง” “ครับ” พนักงานเก็บเมนูกลับไปแล้วถอยหลังเดินจากไป ปรเมษฐมองไปยังพิณที่นั่งข้างๆ “ถ้าจะมีคนเพิ่มมาอีกคนไม่เป็นไรใช่ไหม?” “แน่นอน” พิณพยักหน้า “เพราะว่าให้คุณออกแบบบ้านทาวน์เฮ้าส์หลังนี้ ผมกะว่าจะเอามาเป็นบ้านที่ใช้อยู่ตอนแต่งงาน ดังนั้นผมอยากจะฟังความเห็นของคู่หมั้นของผมด้วย” “……” แสดงว่า คนที่กำลังจะมา ก็คือคู่หมั้นของปรเมษฐ? พิณรู้สึกจุกหน้าอกหายใจไม่ถนัดอยู่ชั่วขณะหนึ่ง แล้วยิ้มขึ้น “แบบนี้ก็ดีสิคะ” หลังจากนั้นสิบนาที…… เงาสีขาวที่ดูสง่างามก็มายืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะของพวกเขา “เมษฐรอนานไหม?” เสียงนุ่มเบาราวกับเป็นเสียงของน้ำซับและลำธารที่กำลังไหล ที่ริมฝีปากอันสวยงามของหญิงสาวเผยรอยยิ้มเล็กๆที่ดูแล้วชวนเพ้อฝัน รอยยิ้มนั้นทำให้คนรู้สึกถึงสายลมในฤดูใบไม้ผลิ สภาวะอารมณ์ที่สดใส ท่าทางที่สง่างาม วาจาไพเราะบริสุทธิ์ พอมองก็รู้เลยว่ามาจากครอบครัวที่สูงศักดิ์ “ไม่นาน พวกเราก็เพิ่งจะมาถึง” ปรเมษฐลุกขึ้นยืน ลากเก้าอี้ให้เธออย่างสุภาพ เขาอยู่ตรงหน้าของเธอ ราวกับว่าเป็นเจ้าชายรูปงามคนหนึ่ง ไม่เหลือซึ่งท่าทางที่เป็นนักเลงเลยสักนิด พิณคิดๆ หรือว่านี่จะเป็นดั่งคู่ที่สวรรค์สร้างตามที่เขาพูดกันนะ! เธอควรอวยพรพวกเขาไหม? แต่พอเห็นตอนที่เขาดูแลคู่หมั้นของเขาด้วยท่าทางที่เอาใจใส่แบบนั้นแล้ว ทำไมในใจของเธอกลับรู้สึกเศร้าอยู่ลึกๆล่ะ? “มาณี ผมแนะนำให้คุณรู้จักสักหน่อย คนนี้คือพิณญาคุณพิณ นักออกแบบหลักของบ้านใหม่ของพวกเรา” ปรเมษฐแนะนำพิณญาให้กับกุษณีรู้จัก น้ำเสียงที่พูดมันรู้สึกแปลกๆสำหรับพิณ “คุณพิณ คนนี้ก็คือคู่หมั้นของผม กุษณี” กุษณี? พิณอึ้งไปพักหนึ่ง ใจเต้นแรงนิดหน่อย ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของฐานันดรกรุ๊ปจำกัด ลูกสะใภ้ที่ตระกูลเดชาโชวาทเลือกไว้แล้ว ก่อนหน้านี้เมื่อสี่ปีที่แล้วเธอเหมือนจะได้ยินคุณแม่ของปรเมษฐเคยพูดถึง พิณสูดหายใจเข้า ในใจรู้สึกโล่งขึ้น พวกเขาสามคนก็อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกันมาตลอด สุดท้ายก็ได้กลับมาเจอกันสักที หรือว่า นี่จะเป็นบทสรุปที่พวกเขาควรจะเป็น “คุณพิณ สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” คำพูดที่สุภาพของกุษณีดึงสติของพิณกลับคืนมา พิณที่ได้สติกลับคืนมาก็รีบยิ้มขึ้นแล้วเอามือไปจับทักทายกับกุษณี “สวัสดีค่ะ” “พวกเราสั่งอาหารก่อนเถอะ Waiter!” ปรเมษฐเรียกพนักงาน พนักงานเอาเมนูอาหารยื่นให้กับทั้งสามคน ครั้งนี้ปรเมษฐไม่ได้สั่งอาหารคนเดียวเหมือนกับครั้งที่แล้วตอนที่ไปกินข้าวกับพิณ แต่กลับถามกุษณีที่อยู่ข้างๆด้วยความเอาใจใส่ก่อน “อยากกินอะไรครับ” ขณะที่เขาถามอยู่ สายตาก็มองกุษณี ริมฝีปากก็ยิ้มอย่างสุภาพ “คุณพิณเป็นแขกของพวกเรา ก็ให้คุณพิณสั่งก่อนแล้วกันค่ะ” กุษณีพูดขึ้น เขินอายเล็กน้อย “อื้อ ก็ดีเหมือนกัน” ปรเมษฐหันสายตามาที่พิณ แล้วยังคงยิ้มแปลกๆอยู่เหมือนเดิม “คุณพิณไม่ต้องเกรงใจ อยากทานอะไรก็สั่งได้เลย” ในเวลานี้ จู่ๆพิณก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน เป็นเหมือนหลอดไฟอยู่กลางระหว่างคู่รักคู่นี้ เธอควรจะต้องนั่งแยกไปอีกโต๊ะสิถึงจะถูก! “ขอโทษด้วยนะคะ พวกคุณสั่งก่อนเลย ฉันขอตัวไปห้องน้ำก่อน เดี๋ยวจะกลับมา” พิณรีบปลีกตัวหนีไปห้องน้ำ เอาน้ำขึ้นมาแตะบนใบหน้า พยายามที่จะเรียกสติกลับมา พิณญา เธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่? ผู้ชายข้างนอกนั่นไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับเธอแล้ว เธอกล้าดียังไงไปรู้สึกเสียใจเวลาที่เขาไปสนิทสนมกับผู้หญิงคนอื่นล่ะ? พิณญาเงยหน้าขึ้น มองดูตัวเองที่พ่ายแพ้ในกระจก