ตอนที่ 18 The heart of the ocean

ต๭นที่ 18 The heart of the ocean “แปะแปะแปะ--” เธอตบลงบนที่หน้าของตัวเอง เรียกสติกลับมา “พิณญาได้สติกลับมาแล้ว ไม่ต้องคิดฟุ้งซ่านแล้ว คนที่อยู่ข้างนอกนั่นสำหรับเธอแล้ว ก็แค่คนทั่วไป คนทั่วไป……” พิณญาไม่หยุดที่จะเตือนสติตัวเอง หลังจากที่ล้างหน้าไปหนึ่งรอบ จึงเดินออกมาจากห้องน้ำ อาหารถูกสั่งไว้เสร็จแล้ว กำลังเสิร์ฟลงบนโต๊ะแล้ว “ไม่รู้ว่าคุณพิณชอบทานอะไร พวกเราก็เลยสั่งอาหารพวกนี้ ถ้าคุณพิณยังอยากจะทานอะไรอีก ก็สามารถสั่งได้เลยค่ะ” กุษณีพูดกับพิณด้วยท่าทางสุภาพ “ไม่ต้องแล้วค่ะ ทั้งหมดก็พอแล้ว คุณณีไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ” พิณพูดขึ้น โบกมือปฏิเสธ แต่ปรเมษฐที่อยู่ตรงข้ามไม่ได้พูดอะไร ในช่วงระหว่างทานอาหารกุษณีก็แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับงานออกแบบของบ้านหลังใหม่เป็นระยะๆ “จริงๆแล้วฉันชอบสไตล์คันทรีนะคะ แต่ดูเหมือนเมษฐจะไม่ค่อยชอบ” เธอยิ้มๆ แล้วพูดขึ้นกับพิณ “เขาคงจะรู้สึกว่าผู้หญิงสไตล์คันทรี คงไม่เหมาะกับผู้ชายอย่างเขา” ปรเมษฐยิ้มเล็กน้อย “ถ้าคุณชอบ ก็ให้คุณพิณออกแบบตกแต่งบ้านนี้เป็นสไตล์คันทรีก็ได้ คุณไม่ต้องมาสนใจผมหรอก คุณก็รู้ คุณชอบอะไร ผมไม่มีทางปฏิเสธได้หรอก” พิณก้มหัวกินข้าว แต่กลับมีเธอคนเดียวที่รู้ ตอนนี้แม้ว่าในปากจะสัมผัสได้รสชาติต่างๆนาๆ แต่เธอกลับรู้สึกว่าราวกับเคี้ยวขี้ผึ้งไร้ซึ่งรสชาติสิ้นดี ปรเมษฐกำลังเอาอกเอาใจกุษณี อยู่ แม้แต่เธอซึ่งเป็นคนนอกยังดูออกอย่างชัดเจน กุษณียิ้มอย่างมีความสุข “คุณก็เอาแต่ตามใจฉัน ไม่กลัวฉันเสียคนเหรอไง!” “คุณเชื่อฟังจะตาย ไม่เสียคนหรอก” โลกของพวกเราทั้งสองคน พิณเข้าไปไม่ได้เลยสักนิด แน่นอน เธอก็ไม่ได้อยากจะเข้าไปด้วย ดังนั้น เธอก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไป ในใจว่างเปล่าแล้ว ก็เลยไม่อยากจะทำให้ท้องว่างอีกเหมือนกัน สุดท้ายแล้ว รูปแบบการออกแบบบ้านใหม่ก็ต้องเอาตามความคิดเห็นของกุษณี สไตล์คันทรี รับประทานอาหารเสร็จ หลังก้าวขาเดินจากพวกเขามาแล้ว พิณก็หอบเอาเอกสารต่างๆเดินออกไปจากภัตตาคาร ก่อนที่จะออกมา ด้วยความที่รีบร้อน เลยชนเข้ากับพนักงานต้อนรับหน้าประตู “ขอโทษค่ะๆ” หลังจากที่พิณพูดขอโทษ ก็รีบผลักประตูออกไป พอออกมาจากภัตตาคารแล้ว เธอสูดหายใจเข้ายาวๆ รู้สึกว่าอากาศด้านนอกทำให้เธอผ่อนคลายได้ไม่น้อยเลย ฟ้ามืดแล้ว เธอเงยหน้าขึ้น มองเหล่ากลุ่มดาวที่กระจัดกระจายราวกับทางช้างเผือก เธอยิ้มขึ้นด้วยความปลอบโยน ในที่สุด……พิณญา เธอออกมาจากโลกของเขาอย่างเต็มตัวแล้ว! ในขณะเดียวกัน ก็รู้สึกโศกเศร้าแบบบอกไม่ถูก ในใจเต้นไม่หยุด เธอก้มหน้า เดินไปทางรถไฟใต้ดิน พิณญา เธอเดินออกมาจากโลกของเขา แต่ว่า เขาล่ะ? เมื่อไรเขาจะเดินออกไปจากโลกของเธอ? ………………… “คุณผู้ชายครับ นี้คือต่างหูของคุณผู้หญิงคนที่นั่งร่วมโต๊ะกับคุณทำตกไว้” พนักงานที่เพิ่งจะชนเข้ากับพิณมายืนอยู่หน้าโต๊ะของปรเมษฐ ตอนที่เขาพบว่ามีต่างหูตกอยู่บนพื้น กำลังจะเอาไปให้พิณก็เดินจากไปแล้ว ปรเมษฐพอเห็นต่างหูที่พนักงานยื่นมาให้ ก็อึ้งไปสามวินาที นั่นเป็นต่างหูที่เล็กมากๆอันหนึ่ง แม้ว่าจะเล็กมาก แต่กลับสวยงามถึงขนาดที่ว่าการผลิตในสมัยนี้น้อยมากที่จะทำได้ขนาดนี้ “เอามาให้ผมละกัน เธอเป็นเพื่อนของผม ผมจะเอาไปคืนเอง” ปรเมษฐรับต่างหูมา กุษณีมองด้วยความอยากรู้อย่างเห็น แล้วก็ถามขึ้นด้วยเสียงเบาๆ “นี่……นี้ไม่ใช่ The heart of the ocean เหรอ? จากที่ดูแล้วคุณพิณไม่น่าจะใช่คนรวยนะคะ นี่……มันเป็นอัญมณี The heart of the ocean เพียงหนึ่งเดียวเม็ดเดียวของโลก!” “อื้อ” ปรเมษฐตอบกลับหนึ่งคำ เขาจับๆคลำๆต่างหูที่อยู่ระหว่างนิ้วหัวแม่โป้งและนิ้วชี้ จ้องมองอย่างพินิจ ดวงตาสีดำสนิทยิ่งดูนิ่งขรึมขึ้นไม่น้อย พิณเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าต่างหูของตัวเองหายไปก็หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมงแล้ว ขณะเธอนั่งอยู่บนรถไฟใต้ดินด้วยความเบื่อหน่าย ก็เอามือขึ้นมาจับๆตรงบริเวณหลังหู พอลูบๆติ่งหูที่ว่างเปล่า เธอก็ตกใจขึ้นมา ต่างหูของเธอล่ะ? พิณจับๆที่หูของตัวเองอย่างกระวนกระวาย มี หรือไม่มี เธอลุกขึ้นยืน จับๆคลำๆผมที่ยาวสลวยของตนเอง แล้วมองไปรอบๆทุกทิศทาง แต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของต่างหู ที่ผม ในเสื้อผ้า ถึงขนาดที่ว่าในกระเป๋าก็ควานหามาแล้ว ไม่มีเลย พิณเริ่มลุกลี้ลุกลนแล้ว ในเวลานี้รถไฟใต้ดินมาจอดตรงที่สถานีของโรงพยาบาลพอดี พิณไม่มีเวลาให้คิดมาก ก็วิ่งออกไปทางโรงพยาบาลทันที เธอพลิกฟ้าพลิกแผ่นดินหาภายในห้องพักผู้ป่วยของกันตะ “หม่ามี๊ ทำไมหม่ามี๊ทำตัวเหมือนกับหนูตัวน้อยๆเลย? มาค้นห้องของกันตะจนเละตุ้มเป๊ะเลย” กันตะเอาสองขาขึ้นมานั่งขัดสมาธิบนเตียง ทำปากจู๋ๆ พูดบ่นๆพิณที่ทำห้องเละขนาดนี้ “เด็กดี หม่ามี๊ทำของที่สำคัญมากๆหาย ต้องหามันให้เจอ” พิณพูดพราง เดินไปหายังอีกมุมหนึ่งของห้อง “พิณสรุปแล้วทำอะไรหาย?” กันตะเปลี่ยนท่านั่งบนเตียง สองตามองไปที่พิณที่กำลังวิ่งวุ่นไปมาในห้องด้วยความอยากรู้อยากเห็น “ต่างหูของหม่ามี๊หายไป อันสีฟ้าๆน้ำเงินๆที่หม่ามี๊มักจะใส่อยู่บ่อยๆ รู้ไหมว่าอยู่ไหน?” “แต่ว่า ตอนที่หม่ามี๊มาหาเมื่อตอนบ่าย ไม่ใช่ว่ายังใส่อยู่เหรอ?” “จริงเหรอ?” “ใช่สิ!” เด็กน้อยพยักหน้าอย่างมั่นใจ พิณเริ่มกระวนกระวายแล้ว อย่าบอกนะว่าตัวเองทำหายที่ภัตตาคาร หรือไม่ก็บ้านของเขา? “เด็กดีนอนก่อนนะ หม่ามี๊ออกไปแป๊บเดียว เดี๋ยวจะรีบกลับมาโอเคไหม?”