ตอนที่ 19 เอาของฉันคืนมา

ต๭นที่ 19 เอาของฉันคืนมา “อื้อ หม่ามี๊ไปก่อนเลย วางใจได้ กันตะเชื่อฟังจะตาย ถ้าเกิดเรื่องอะไรจะรีบเรียกพี่สาวพยาบาลเลยทันที” กันตะแสดงท่าทางเชื่อฟัง เพราะว่าเขารู้ดีว่าต่างหูอันนั้นมันสำคัญมากสำหรับหม่ามี๊ “น่ารักมาก……” พิณหอมที่หน้าผากของกันตะ “ขอโทษด้วยนะ หม่ามี๊จะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด” “ไปเถอะไปเถอะ” กันตะแอบจุ๊บไปที่ปากของหม่ามี๊ พอพิณออกมาจากโรงพยาบาล ก็รีบตรงไปยังภัตตาคารนั่นทันที ยังดี ตอนไปถึง ร้านยังไม่ปิด “ขอโทษนะคะ ไม่ทราบพอเห็นต่างหูตกอยู่ที่ในภัตตาคารของพวกคุณหรือเปล่าคะ?” พิณยืนถามพนักงานที่ตรงหน้าเคาน์เตอร์ “ใช่อันที่ใหญ่ประมาณนี้ สีฟ้าๆ เหมือนสีของมหาสมุทรใช่ไหมครับ?” พนักงานถามพิณกลับพรางทำมือให้ดูไปด้วย “ใช่ใช่ใช่!” พิณตอบขึ้นทันที “นั่นแหละค่ะ อันนั้นแหละ เอาคืนมาให้ฉันได้ไหมคะ? มันสำคัญสำหรับฉันมาก” “แต่ว่า……” พนักงานคนนั้นรู้สึกอึดอัดไม่น้อย “ผมเอาต่างหูของคุณไปให้กับคุณผู้ชายที่ที่มาทานข้าวกับคุณเมื่อตอนบ่ายๆแล้วครับ เขายังไม่ได้ติดต่อไปหาคุณเหรอครับ?” พิณนิ่งไปครู่หนึ่ง ในใจเริ่มรู้สึกผิดปกติ “อ๋อ อย่างนี้นี่เอง……” “ถ้าอย่างนั้น……ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ” พิณออกมาจากภัตตาคาร รู้สึกเหม่อลอยไม่น้อย เอาแต่ลังเลว่าจะโทรหาปรเมษฐดีไหม ทำไมต่างหูถึงดันไปอยู่ที่เขาได้เนี่ย? นี่มันดีตรงไหนกัน! พิณเกาหัวด้วยความรู้สึกหงุดหงิด เธอเดินไปพราง คิดไปพรางว่าสรุปแล้วต้องโทรติดต่อเขาไหม พอเงยหน้าขึ้นมาก็พบกว่าตัวเองไม่รู้ว่าเดินมาถึงล่างตึก อพาร์ทเม้นท์ของเขาแล้วตั้งแต่เมื่อไร พิณหยิบมือถือออกมา แล้วกดๆจิ้มๆปุ่มตัวเลข พอกดถึงตัวเลขตัวที่สิบเอ็ด ขณะที่กำลังจะกดโทรออกไป เธอก็ลบทิ้งทีละตัวๆ หลังจากนั้นก็กดใหม่ แล้วก็ลบทิ้งอีก “จะบ้าจริงๆแล้วเนี่ย!!” พิณย่ำเท้าด้วยความหดหู่ใจ เธอกำลังคิดอยู่ว่าตัวเองควรจะปล่อยวางสิ่งของนั้นดีไหม แต่ในขณะที่กำลังจะละเลิกความคิดนั้น จู่ๆ มือถือที่อยู่ในมือก็ดังขึ้น เป็นปรเมษฐที่โทรมา พิณตกใจอยู่สักพัก ก็รีบหายใจเข้าออกเพื่อเรียกสติกลับมา แล้วจึงรับสาย “คุณมาทำอะไรที่ข้างล่างอพาร์ทเม้นท์ของผม?” ปรเมษฐก้มหัวลงมาพรางพูดถามเธอ พิณนิ่งอยู่สักพัก ก็เงยหน้าขึ้นไปมอง ก็เห็นคนยืนอยู่ที่บริเวณหน้าต่างชั้นสองอย่างที่คิดไว้ แม้ว่าเธอจะมองไม่ออกว่าคนนั้นลักษณะยังไง แต่ก็รู้สึกได้ว่าสายตากำลังจ้องมองเธออยู่ “ฉัน……ฉันอยากจะให้คุณคืนของให้กับฉัน” ตอนที่พิณพูดอยู่นั้น น้ำเสียงไม่ค่อยมั่นใจ “อะไร?” ปรเมษฐถามกลับอย่างนิ่งๆน้ำเสียงไม่สูงไม่ต่ำ พิณสูดหายใจเข้าลึกๆ “ต่างหูของฉัน” “อันไหน?” ในสาย เสียงของเขาดูเหมือนจะยิ่งเย็นชากว่าเดิม พิณรู้ดีว่าเขาแกล้งทำเป็นไม่รู้ “ก็คืออันที่พนักงานของภัตตาคารให้คุณไป” “คุณหมายถึงอันที่ผมเคยให้คุณไป?” น้ำเสียงของปรเมษฐทุ้มตำอยู่ในลำคอ แต่กลับยังคงทำให้พิณฟังแล้วไม่รู้ว่าควรจะทำอารมณ์แบบไหน “……” พิณนิ่งเงียบ จริงๆแล้ว ต่างหูนั่นเขาเป็นคนให้เธอเอง แถมยังเป็นของขวัญชิ้นแรกที่เขาให้เธอด้วย พิณไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงให้ความสำคัญกับของขวัญชิ้นนั้นมาก เธอคิดว่าหรือว่าบางทีมันอยู่กับเธอมาหลายปีแล้ว มันเลยกลายเป็นของที่ยึดมั่นที่ขาดไม่ได้ไปแล้ว “ถูกกุษณีเอาไปแล้ว” จู่ๆเขาก็พูดขึ้น พิณอึ้งไปพักหนึ่ง ไม่นานก็เริ่มรู้สึกโมโหขึ้น “ทำไมคุณทำแบบนี้? ของสิ่งนั้นคือของฉันนะ!!” เขากล้าดียังไงถึงเอาไปให้คนอื่นได้ง่ายดายแบบนี้? เขาได้ถามความเห็นเธอก่อนบ้างไหม? ตั้งแต่ตอนที่ปรเมษฐเอาของต่างหูนั่นมาให้เธอ เธอก็เป็นเจ้าของของสิ่งนั้นแล้ว! ปรเมษฐไม่มีสิทธิ์ที่จะเอาของสิ่งนั้นไปให้คนอื่น! “มันเป็นของที่ผมให้กับคุณ” ปรเมษฐพูดแก้ให้เธอ พิณยกคิ้วขึ้น พยายามพูดขึ้นด้วยเหตุผล “คุณเมษฐ ถึงคุณจะบอกว่าคุณเป็นคนให้ฉันก็ตามเถอะ มันก็แสดงว่าชัดเจนอยู่แล้วว่าฉันเป็นเจ้าของของสิ่งนั้น ดังนั้น คุณกล้าดียังไงมาเอาของของฉันไปให้กับคนอื่นตามอำเภอใจ? คุณไม่รู้สึกว่ามันไร้ศีลธรรมไปหน่อยเหรอแบบนี้?” “พิณญา การที่เป็นผู้หญิงที่มีสามีและแต่งงานแล้ว คุณรู้สึกว่าการที่คุณยึดมั่นถือมั่นในต่างหูพวกนั้นมันเป็นการแสดงออกที่มีศีลธรรมมากเลยใช่ไหม?” ปรเมษฐก็ต่อปากต่อคำอย่างไม่ยอมอ่อนข้อ หลังจากที่ได้ยินคำถามตอบกลับของเขา พิณนิ่งไปครู่หนึ่งไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับไปยังไง “ของสิ่งนั้นมันมีค่าเท่ากับเงินเท่าไร คุณถึงห่วงมันขนาดนี้” ปรเมษฐถามต่อด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาไม่น้อย ในเวลานั้น อากาศราวกับว่าจะซึมซาบผ่านความรู้สึกที่พูดไม่ออกของพิณ ค่อยๆครอบคลุมจิตใจของพิณทีละนิดๆ เธอนิ่งเงียบไปนานมาก แล้วในที่สุดก็พูดขึ้น “นี่ไม่ใช่เพราะเรื่องเงิน” ใช่ ต่างหูคู่นี้ อาจจะไม่ได้มีค่ามากมายสำหรับเขา ตอนที่เขาให้มันกับเธอเขาบอกไว้ว่า นี้เป็นอัญมณีเม็ดเดียวที่เลือกมาจากเคาน์เตอร์ของสวารอฟสกี้ เล็กละเอียดมาก ดังนั้นจึงไม่ได้มีราคามากมาย ก็แค่ประมาณสองร้อยกว่าๆแค่นั้น “เพราะว่ามันอยู่ที่หูของฉัน มาหกปีเต็มๆแล้ว จนถึงตอนนี้มันเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายของฉันแล้ว ถ้าเกิดจู่ๆมันตกลงมา ฉันไม่เพียงแต่จะไม่สบายใจแล้ว ก็จะรู้สึกไม่คุ้นชินแล้วก็รู้สึกเสียใจมากด้วย……” พิณก้มหัว ในมือถือจับมือถือ เสียงซึมเซาของเธอก็ได้พูดจบลง