ตอนที่3 ข้าคือ อวี่เหม่ยหลิน

แ๪งแดดอ่อนๆยามรุ่งเช้าสาดส่องเข้ากระทบกับผิวนวลผ่องที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง เสียงนกกระจิบกระจาบร้อง แข่งกันคล้ายกำลังถกเถียง นี่คือเสียงแรก ที่ดังกระทบหูของหลินเยว่ แม้ว่านางกำลังหลับไหลอย่างสงบ เรื่องราวที่ได้พบเจอคล้ายดังฝัน ไม่รู้ว่านางหลับไปนานเท่าไร หากแต่ความฝันนี้ช่างยาวนานนัก นางได้รู้ตั้งแต่แรกเกิดของเด็กทารกหญิง 2 คน รู้ความเป็นความตายของมารดาของตน รู้ว่ามีพี่สาวฝาแฝด รู้ว่าตนเองเป็นลูกสาวของตระกูลที่ยิ่งใหญ่ รู้ว่ามีบิดาเป็นขุนนางระดับ 3 และรักนางมาก รู้ว่าตอนนี้นางอยู่ในร่างของพี่สาวฝาแฝด ที่ยอมสละชีวิตเพื่อนาง เพื่อชดใช้ในสิ่งที่ตะกูลไม่ได้ให้นาง แม้จะมีเวลาเพียงเล็กน้อยที่ได้รู้จักพี่สาว นางกลับหลงรักพี่สาวฝาแฝดของนาง รู้ว่านางแท้จริงคือคุณหนูของตระกูลอวี่ และรู้อีกว่าไม่นานนางจะได้แต่งงานกับคู่หมั่นของพี่สาวนาง หากนี่คือโชคชะตาที่สวรรค์กำลังเล่นตลกอยู่ นางคิดว่า นี่อาจจะเป็นเรื่องราวดีๆที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่นาน อย่างน้อยตอนนี้นางก็ไม่ได้โดนทางการตามล่า และไม่ได้เป็นคนของสำนักลึกลับอีกต่อไป ต่อจากนี้จะไม่มีหลินแย่อีกต่อไปแล้ว จะคงมีแต่อวี่เหมยหลิน คุณหนูของตระกูลอวี่ ผู้ที่เพียบพร้อมไปด้วยมารยาท หน้าตาที่งดงาม หากแต่นางอาจจะไม่เหมือนเดิมนิดหน่อยเท่านั้นเอง ในเมื่อข้าได้เกิดใหม่ แม้จะในร่างของผู้อื่นข้าก็ควรเป็นตัวของข้า เพราะข้าคือ มือสังหารหมายเลข1 ’หลินเอ๋อร์ ยังไม่ฟื้นอีกหรือ ?’ น้ำเสียงอบอุ่นปนเศร้า ดังมาจากหน้าประตูห้อง นั่นทำให้หลินเยว่รู้แล้วว่า ผู้ที่มาเยือนน่าจะเป็นบิดาของตน เมื่อกลับเข้าร่างของเหมยหลิน นางได้รู้ว่า อวี่เทียนจือ คือบิดาของนาง หลังจากพลัดพรากเมื่อ 16 ปีก่อน เทียนจื่อผู้นี้ ก็ไม่ได้นิ่งเฉย แต่ละวันคอยตามหาตัวนาง หากแต่ว่านางเองถ้าไม่ได้อยู่สำนักนักฆ่า ป่านนี้คงเจอกันนานแล้ว เพราะแบบนี้ เจ้าสำนักจึงพยายามให้นางปกปิดตัวตน ไม่อยากให้ผู้ใดรู้ถึงใบหน้าอันแท้จริงของนาง และห้ามให้ผู้ใดรู้ว่านางคือสตรี ’ยังเลยเจ้าค่ะนายท่าน’ เสี่ยวผิง เด็กรับใช้ของเหมยหลินตอบนายท่านตระกูลอวี่ หลินเยว่แม้จะเพิ่งลืมตาตื่นจากฝันอันยาวนานนี้ก็อดไม่ได้ที่จะอยากเห็นใบหน้าของผู้เป็นบิดาจริงๆในครั้งแรก นางจึงลุกจากเตียงและตรงไปที่ประตู ทันใดนั้นนางก็ไม่รอช้ารีบพลักประตูให้เปิดออกใจนางตอนนี้แค่ต้องการให้ผู้เป็นบิดาได้สบายใจว่านางไม่เป็นอะไรแล้ว ’ท่านพ่อ...’ บานประตูใหญ่ถูกเปิดออกจากผู้ที่อยู่ด้านใน อวี่เทียนจือที่กำลังจะเดินทางกลับห้องตนเองนั้นถึงกลับหยุดนิ่ง เมื่อแน่ใจแล้วว่านี่คือน้ำเสียงของบุตรสาวของตนจริงๆก็รีบหันกลับไปมอง พลันน้ำตาของลูกผู้ชายก็รินไหล แววตาดีใจจนมากล้นนี้สร้างความโศกเศร้าปนดีใจให้แก่หลินแยว่ นางไม่เคยพบเจอสิ่งนี้ สิ่งที่เรียกว่าความรักความห่วงใยจากบิดานั่นเอง