บทที่ 2 ความผิดพลาดที่น่าอับอาย

บ๗ที่ 2 ความผิดพลาดที่น่าอับอาย ในที่สุดเธอก็มีโอกาสถอดหายใจ ลิ้นอุ่นของชายหนุ่มขยับไปที่ใบหูที่ใบต่อความรู้สึกของเธอ ริมฝีปากขยับพูดเสียงต่ำ “ที่รัก หวานจริงๆ” “ไม่เอา ปล่อยฉัน ปล่อยฉันนะ ช่วยด้วย” ร่างกายที่เต็มไปด้วยกลิ่นเหล้ารุนแรงทำให้เสิ่นเสี่ยวซีตกใจกลัว ตอนนั้นเองเธอถูกกดลงบนเตียงขนาดใหญ่ที่อ่อนนุ่ม หน้าอกที่แข็งขืนนั้นประกบติดอยู่กับตัวเธอ ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออก เขาจูบปากเล็กของเธออีกครั้ง มือใหญ่ของเขาฉีกเสื้อผ้าของเธออย่างบ้าคลั่ง พร้อมความรู้สึกหน่วงๆ เธอออกแรงเพื่อขัดขืนโดยใช้มือและเท้า ทั้งผลัก ตี ถีบ แต่ก็ไม่มีประโยชน์แม้แต่น้อย ตอนนี้เองที่เธอรู้ว่า แรงผู้หญิงกับผู้ชายแตกต่างกันมาก นิ้วเรียวยาวของชายหนุ่มที่ราวกับกับมีพลังวิเศษซึ่งทำให้เธอสั่นสะท้าน เสิ่นเสี่ยวซีบิดร่างกายของเธอด้วยความกลัวและพยายามหลบเลี่ยงจากการทรมานของเขา แต่ความเป็นชายในร่างกายของเขาก็ยิ่งร้อนแรงยิ่งขึ้นเรื่อยๆ เสี่ยวซีไม่เคยมีโอกาสที่จะหนี ร่างกายได้รับความเจ็บปวดที่ถูกส่งผ่านมา เสียงกรีดร้องของเด็กผู้หญิงที่ติดอยู่ในลำคอของเธอ เธอกัดฟันและทนการปลุกปล้ำอย่างน่าสงสาร น้ำตาใสราวกับคริสตัลไหลออกจากดวงตาของเธอ เปียกไปถึงเส้นผมทั้งสองด้าน ดวงตาสองข้างพร่ามัวไปด้วยน้ำตาจากความจริงที่ว่าเธอโดนข่มขืนจนเจ็บปวดไปทั้งร่างกาย ในห้องมืดมิดบนเตียงนุ่มขนาดใหญ่ เด็กผู้หญิงนอนอยู่บนผ้าปูที่นอนสีขาวยุ่ง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความท้อแท้สิ้นหวัง เธอลืมตาและมองไปที่ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนตัวเธอ เพื่อต้องการที่จะมองดูว่าเขาเป็นใคร แต่ว่าไอหมอกที่ปกคลุมและความมืดทำให้เธอไม่สามารถมองเห็นเขาได้อย่างชัดเจน ริมฝีปากเรียวงามของชายคนนั้นเม้มแน่นด้วยกลิ่นไอของความเย็นยะเยือก ดวงตาสีดำขลับคู่นั้นที่สะดูดตาราวกับกระแสน้ำวนลึก ไร้ซึ่งประกายแวววับเพราะความพร่ามัว เขาไม่สนใจที่จะมองดูรูปร่างของผู้หญิงที่อยู่เบื้องล่างด้วยซ้ำ แขนของเขาอยู่ตรงกลางระหว่างเธอ ขาสองข้างของเธอกางออกกว้าง ส่วนล่างของร่างกายกำลังรุกล้ำเขตแดนของความเป็นหญิง ชายหนุ่มเรียกร้องอย่างดุเดือดโดยปราศจากความเมตตา เขาเมาจนไม่รู้เลยสักนิดว่านี่เป็นครั้งแรกของผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อยู่ภายใต้ร่างของเขา อุณหภูมิในห้องค่อยๆเปลี่ยนเป็นลดลง ร่างกายของเสิ่นเสี่ยวซีก็เริ่มมีการเปลี่ยนแปลงเสียงครางก็เริ่มเปล่งออกมาจากริมฝีปากของเธอ ดูเหมือนว่าเขาจะรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของเธอ เขาโน้มตัวลง ใบหน้าเรียวหล่อเหลาของเขา ดวงตาสีเข้มที่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย เขาเปล่งเสียงออกมา “สบายไหม ฮ่ะ” เสิ่นเสี่ยวซีหลับตา ปล่อยน้ำตาไหลริน ส่ายหัวอย่างเอาเป็นเอาตาย เธอแค่อยากให้มันจบลงเร็วๆ แต่ว่าร่างกายของชายหนุ่มกับไม่เป็นเช่นนั้น เขายิ่งต้องการมากขึ้นเร็วขึ้น เสี่ยวซีไม่รู้เลยว่าฝันร้ายจบลงเมื่อไหร่ เธอจำได้แค่ตัวเองที่พยายามหนีออกมาจากห้องอย่างที่ไม่กล้าแม้แต่จะมองดูอีกฝ่ายด้วยซ้ำ ที่สุดแล้วเสิ่นเสี่ยวซีก็ไม่อยากจะยอมรับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นความจริง เธอคิดว่าจะไปแจ้งความ แต่ถ้าเธอแจ้งความแล้วตระกูลเสิ่นจะเอาหน้าไว้ที่ไหน เกิดมาเป็นลูกนายอำเภอไม่รู้ว่าจะแบกหน้าไว้อย่างไร เสิ่นเสี่ยวซีไม่มีความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับเรื่องฉาวโฉ่แบบนี้ ดังนั้นเธอจึงทำได้แค่เก็บเรื่องนี้ไว้คนเดียว เสี่ยวซีเป็นผู้หญิงหัวโบราณ เธอคิดว่าครั้งแรกก็ควรที่จะเก็บไว้ให้กับสามี เธอไม่กล้าบอกใครเรื่องนี้ คิดกระทั่งว่าชาตินี้คงไม่มีโอกาสได้แต่งงานออกเรือนไปแน่ ในตอนที่เธอกำลังสิ้นหวังอยู่นั้น กู้หมิงจวี้นก็ปรากฏตัวขึ้น ตอนที่กำลังดูตัวอยู่นั้น เขาก็พูดต่อหน้าทุกคนว่า “คนนี้แหละที่เขาจะแต่งงานด้วย” เขาพูดขึ้นกลางวงข้าวว่าเลือกที่จะแต่งงานกับเธอ แม่ของกู้หมิงจวี้นและเสิ่นเสี่ยวซีเป็นเพื่อนนักเรียนกัน ก็เลยมีนัดแนะกันจะการดูตัวครั้งนี้ขึ้น เสิ่นเสี่ยวซีไม่ได้คาดหวังอะไร แถมอีกฝ่ายยังมาสายด้วย แต่ว่า เมื่อกู้หมิงจวี้นปรากฏตรงหน้าเธอ เสี่ยวซีคิดว่าเหมือนไฟที่มอดดับในตัวถูกจุดขึ้นอีกครั้ง เขามองเธอแล้วยื่นมือเรียวยาวสะอาดสะอาด หน้าตาสุขุม น้ำสียงนุ่มทุ่ม “ฉันคือกู้หมิงจวี้น” วินาทีนั้นเธอถูกสะกด เสี่ยวซีจ้องมองใบหน้างามของอีกฝ่ายอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาคือคนที่เธอแอบชอบ บางทีพูดไปคงไม่มีใครเชื่อ เธอแอบรักเขามาตั้งสามปีแล้ว สามปีก่อน เธอช่วยชีวิตผู้ชายคนหนึ่งที่ริมทะเล ตัวเขาเต็มไปด้วยเลือด หมดสติ เธอดูแลเขาอยู่ที่โรงแรมทั้งคืน แต่สุดท้ายแต่ต้องกลับมาสอบปลายภาค ก่อนที่เธอจะจากไปได้ทิ้งที่อยู่เอาไว้แต่เขาก็ไม่เคยติดต่อกลับมา เธอไม่รู้ชื่อเขา ได้แต่รอมาโดยตลอด รอให้เขาปรากฏตัว คงเพราะโชคชะตากำหนดให้เขามาปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอแบบตอนนี้ แต่คิดไปคิดมา เธอคงไม่มีหน้าที่จะไปเป็นภรรยาของเขา ตอนที่เธอกำลังนึกอยู่นั้น ก็ได้เสียงอันน่าฟังของเขาพูดขึ้นว่า “เธอนี่แหละ ฉันต้องการเธอ เอี๊ยดอ๊าด เสียงเปิดประตูทำให้เธอได้สติ เธอรีบลบข้อความแล้วก็วางโทรศัพท์ลงข้างตัว กู้หมิงจวี้นพันผ้าเช็ดตัวแล้วเดินออกมาด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์แล้วนั่งลงข้างเตียงอย่าเบื่อหน่าย “หมิงจวี้น เราคุยกันหน่อยได้ไหม” เธอมองเขาที่มีแต่ความเย็นชา แล้วรวบรวมความกล้าเพื่อบอกเขา