บทที่ 3 ฉันจะชดเชยให้

บ๗ที่ 3 ฉันจะชดเชยให้ เธอไม่อยากเห็นการแต่งงานของพวกเธอต้องจบลงแบบนี้ ไม่อยากให้เขาเข้าใจเธอผิด ไม่แน่พวกเธอควรจะต้องเปิดใจคุยกันดีๆสักที กู้หมิงจวี้นหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่เช็ดผมอย่างง่ายๆแล้วล้มตัวนอนลงบนเตียง เหันหลังให้เธอบอกกับเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “นอนเถอะ พรุ่งนี้ฉันไปทำงานนอกสถานที่” ทำงานนอกสถานที่ อีกแล้ว หรือไม่ก็เพราะเธอให้ความสุขเขาไม่ได้ เขาเลยต้องไปหาเอาจากผู้หญิงคนอื่น เขาหลับตาไม่รอให้เธอพูดด้วยซ้ำ ใบหน้าของเขาแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขาปฏิเสธ เสี่ยวซีนอนยังไงก็ไม่หลับเลยนั่งอยู่ข้างๆเขา ไม่ยอมเขานอนซะที เธอไม่เข้าใจ ถ้าหากว่าเข้าไม่รู้สึกอะไรกับเธอเลย เขาขอเธอแต่งงานทำไม ตอนที่เขาพูดว่าจะแต่งงานกับเธอ ให้ความหวังและทำให้เธอตื่นเต้น เธอแต่งงานกับเขาด้วยความยินดี นอกจากเรื่องบนเตียงที่เธอทำให้เขาพอใจไม่ได้ ไม่ว่าเรื่องอะไรเธอก็ว่านอนสอนง่าย เธอเองก็ไม่ได้อยากจะทำให้ชีวิตแต่งงานต้องจบล เสิ่นเสี่ยวซีล้มตัวลงนอนแล้วกอดเป็นฝ่ายกอดเขาจากทางด้านหลัง “ที่รัก ฉันมันไม่ดีเอง พรุ่งนี้ไม่ไปได้ไหม” ทุกครั้งที่เขาทำงานนอกสถานที่ มันก็คือข้ออ้างที่เขาไปหาผู้หญิงคนอื่น เขาขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจความหมายของเธอ เสี่ยวซีกอดแน่นขึ้น “ฉันชดเชยให้เอาไหม คุณไม่ไปนะ พวกเราเพิ่งแต่งงานกันแค่ครึ่งเดือนเอง คุณไปทำงานข้างนอกตั้งหลายครั้ง “อย่ามาไร้สาระ” “หมิงจวี้นทำไมตอนนั้นคุณถึงได้ขอฉันแต่งงาน” เธออยากรู้เหตุผลจริงๆว่ามันคืออะไร แต่เธอรอตั้งนานก็ไม่มีคำตอบ “หมิงจวี้น” “คุณนอนแล้วเหรอ” เธอดันเขาเบาๆ คิดว่าเขาหลับไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าเขาจะสะบัดเธอออกอย่างแรง พลิกตัวแล้วลุกขึ้น “เสิ่นเสี่ยวซีเธอจะนอนไหม” เธอชะงัก เขาไม่รอเธอตอบ เขาหยิบเสื้อผ้าเดินเดินก้าวยาวออกจากห้องไปปิดประตูดังโครม เวลาเช้าตรู่ กู้หมิงจวี้นเดินลงจากตึกมองดูผู้หญิงที่กำลังวุ่นวายอยู่ในครัว เธอก็เหมือนผีเสื้อที่กำลังวุ่นวายอยู่กับดอกไม้ แค่เพราะเธอทำกับข้าวอยู่ทำให้เขาไม่อยากเข้าไปยุ่งวุ่นวาย “ฉันไปแล้วนะ” เดินไปตรงทางออกประตูบ้าน เตรียมที่จะใส่รองเท้า เสี่ยวซีเดินตามมาดึงเข้าไว้ “อีกแล้วเหรอ ที่รัก ไม่ไปได้ไหม” เธอรับประกัน ไม่ว่าเขาจะทำอะไรเธอก็จะไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน เขาปลดมือเธอออก ขมวดคิ้วอย่างรำคาญ”เป็นบ้าอะไรของเธอ” ทำไม่อยู่ดีๆมาขวางไม่ให้เขาไปทำงาน” เสี่ยวซีกอดเขา “ฉันก็แค่อยากให้คุณอยู่เป็นเพื่อนฉัน ไม่ไปไหน” “เสิ่นเสี่ยวซี ฉันไปทำธุระเรื่องงาน” น้ำเสียงเขาเริ่มไม่ดีแล้ว “ฉันไม่สน” “เสิ่นเสี่ยวซี ปล่อยมือเดี๋ยวนี้” “ไม่ปล่อย” อารมณ์งอนของเธอใช้ไม่ได้ผล เขาออกแรงปลดเธอออก แต่เธอก็กอดเขาแน่น แค่เธอคิดว่าเขาจะไปหาผู้หญิงคนนั้น ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ไม่ยอมปล่อย แต่ว่า สองคนออกแรงขนาดนั้น ไม่มีใครคนใดคนหนึ่งต้องเจ็บตัวแน่ กู้หมิงจวี้นไม่ได้คิดจะทำร้ายเธอ เขาออกแรงผลักเธอออกอย่างหงุดหงิดทำให้เธอล้มลงไปทั้งหัวกระแทกเข้ากับมุมของตู้รองเท้า เธอรู้สึกเจ็บขึ้นมาทันทีแล้วก็หมดสติลงนอนนิ่งอย่างไม่รู้ตัว เขาเห็นเธอที่ฟุบอยู่ตรงนั้นอย่าไม่ได้สติ ความรู้สึกผิดก็มาเต็มประตู เขาคิดไปเรื่อยเปื่อย สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปสักคำเดินห่างออกไปแล้วปิดประตูดังโครม ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่ตรงหน้าผาก พื้นไม้เต็มไปด้วยเลือดที่หยด ติ๋งๆๆ เอามือจับไปที่ขมับ มือเต็มไปด้วยเลือด เจ็บจี๊ดเข้าตา ออกจากโรงพยาบาลมาเธอรู้สึกว่าตาเธอพร่ามัว บนหน้าผากของเธอมีผ้าพันแผลพันไว้ นี่เป็นครั้งที่เธอได้รับบาดเจ็บหลังจากที่แต่งงานกัน เธอเดินออกมาที่หน้าโรงพยาบาล มองออกไปก้มองเห็นหลังไวๆของกู้หมิงจวี้นที่กำลังขึ้นรถกำลังจะขับออกไป มองทะลุกระจกไปก้มองเห็นที่นั่งข้างคนขับเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอคนหนึ่ง เสี่ยวซีรีบเดินตามไปแล้วขับรถตาม เมื่อรถขับไปถึงหมู่บ้านหาวเจียง เธอก็จอดรถห่างๆแล้วมองเห็นกู้หมิงจวี้นเดินลงรถไปแล้วกอดผู้หญิงที่อยู่ในรถแล้วเดินขึ้นตึก D เธอไม่เห็นหน้าของผู้หญิงคนนั้น เพราะเธอซบอยู่ในอ้อมกอดของสามีของเธอ ตรงที่ใกล้กับหัวใจที่สุด ที่เขาไม่เคยให้เธอเข้าใกล้ นึกภาพไม่ออกเลยเรื่องที่เขาจะกอดเธอแบบนั้น เสี่ยวซีเม้นปากแน่นหน้าซีดเซียว เขาบอกไม่ใช่เหรอว่าจะไปออฟฟิศ นี่คือธุระของเขาหรอ?？！ เสี่ยวซีเดินลงจากรถ นั่งอยู่ในสวนรอเป็นเวลานาน ก็ไม่เห็นกู้หมิงจวี้นเดินออกมา เธอไม่กล้าขึ้นไป เพราะเธอเข้าใจดีว่า ถ้าเธอบุกเข้าไปกระชากหน้ากากเขา การแต่งงานเพียงเดือนเดียวของเธอก็จะจบลงแน่ ตอนนั้นเองที่กระเป๋าหล่นลงบนพื้น เธอโน้มตัวลงไปเก็บ ตอนที่กำลังจะยืนมือไปนั้น ก็มองเห็นแหวนเพชรระยิบระยับบนนิ้วนาง