บทที่ 5 ชนกับคนแปลกหน้า

บ๗ที่ 5 ชนกับคนแปลกหน้า ฝนตกแล้ว ดังนั้นกู้หมิงจวี้นจึงยังไม่ยอมกลับ เสี่ยวซีขับรถวนไปไปมาในเมือง เธอก็อยู่ดีๆก็ลืมทางกลับบ้าน รถจอดที่ผับแห่งหนึ่ง เธอควานหาโทรศัพท์ ตัดสินใจว่าจะโทรหากู้หมิงจวี้น แต่ว่าเมื่อโทรไป น้ำเสียงอันเรียบเย็นของระบบอัตโนมัติก็พูดขึ้น “สายที่คุณเรียกตอนนี้ไม่สามารถติดต่อได้” ดวงตากลมโตคู่นั้นคลอไปด้วยน้ำตา เสี่ยวซีเปิดประตูรถเดินตรงเข้าไปผับเฟยฉื่อ ที่เต็มไปด้วยแสงสี ที่นี่เป็นสถานที่อโคจรที่ใหญ่ที่สุด ที่มีไว้เพื่อคล้ายความทุกข์ใจ ตั้งแต่เล็กจนโต เธอเป็นเด็กดีที่ว่านอนสอนง่ายมาโดยตลอด ถ้าหากว่าพ่อแม่เธอรู้เข้าก็คงผิดหวังในตัวเธอ เธอไม่คิดถึงใครทั้งนั้นตอนนี้ ตอนนี้ใจเธอแม้แต่แค่หายใจยังเจ็บ เธอจำได้วันแต่งงานครบอาทิตย์ เขาเมามากกลับบ้านดึก เหล้ามันดีนักใช่ไหม เสิ่นเสี่ยวซีมองไม่เห็นใครที่จะมาฟังเธอบ่น เธอก็เลยทำได้แค่ทำให้มันหายไปด้วยตัวเองเท่านั้น มุมหนึ่งของผับ เธอนั่งกอดขวดเหล้าอยู่เงียบๆ รู้สึกเหมือน โลกกำลังหมุนติ้วๆ เธอเงยหน้ามองนาฬิกา จากสามทุ่มก็เป็นห้าทุ่ม เธอพูดอย่างเบลอๆ “กลับบ้านได้แล้ว” พูดจบ เธอก็คัดจมูก เธออดทนอยู่ตั้งเดือนแล้วทำไมถึงยังไม่มีอะไรดีขึ้น เธอพยายามพยุงตัวลุกขึ้น เดินเซออกไปจากผับ พอถึงหน้าประตู เธอมองเห็นรถออดี้สีดำ เธอเปิดประตูอย่าคุ้นเคยแล้วเดินอย่างเมาๆเข้าไปในรถ อยากจะพักสักครู่ แต่พอหลับตาลงเท่านั้นก็ไม่รู้เรื่องเลยทันที ตอนนั้นเอง ชายหนุ่มสวมเสื้อสูทสีดำอย่างไม่เรียบร้อยนัก นิ้วมือยาวเรียวหมุนกุญแจไปรอบๆ เดินออกมาอย่างช้าๆ เปิดประตูรถขึ้นไปนั่งแล้วก็ขับเตรียมจะขับออกไป ในรถที่มืดสนิท เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ในรถมีอะไร หยิ่นหานสตาร์ทรถ ดวงตากลมโตคู่นั้นที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มรับโทรศัพท์ที่กระหน่ำโทรมาไม่หยุด “ฮัลโหล” “คุณชายหยิ่น อุตส่าห์เตรียมของขวัญไว้ให้ หนีไปไหนแล้ว” หยิ่นหานหัวเราะ มือจับพวงมาลัย “พอได้รึยัง อย่างแก เลือกของขวัญมาฉันกินไม่ลงจริงๆ” คนอย่างหยิ่นหานถ้าจะเล่น ต้องไม่มั่วเท่านั้น ผู้หญิงในผับแบบนี้ ใครจะไปรู้มีโรคไหม “โอ๊ะ วันนี้ทำไม่เลิกเร็ว นอนหลับดหรอแบบนี้ สีหน้าของหยิ่นหานเรียบเฉย พูดเสียงเบา “วันนี้เหนื่อยแล้ว รีบกลับโรงแรมไปนอน ของขวัญนั่นเก็บไว้ให้ตัวเองเถอะ” พูดจบก็ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบกลับ เขาปิดเครื่องแล้ววางโทรศัพท์อย่างไม่สนใจ ดูเหมือนว่าในรถจะมีกลิ่นอะไรแปลกๆ เขาหันกลับไปดู ก็พบกลับใบหน้ารูปไข่ที่ซีดเซียวที่กำลังหลับ หยิ่นหานยิ้ม หรือว่านี่จะเป็นของขวัญที่พวกนั้นจัดไว้ให้ อุตส่าห์เอามาไว้ให้ที่รถ โรงแรมจวีนหาว หยิ่นหานแบกหญิงสาวพาดไว้ที่ไหล่ แล้วก็โยนลงบนเตียงอย่างไม่ปราณี เสิ่นเสี่ยวซีไม่รู้เลยว่าตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายขนาดไหน เธอคิดว่าตัวเองกลับถึงบ้านแล้ว นอนอยู่บนเตียงนุ่มอย่างสบาย ขนตายาวปิดบังดวงตาคู่งามนั้นไว้ ชุดผ้าไหมสีฟ้าที่ยับหยุ่งเหยิงกลับทำให้เธอยิ่งมีเสน่ห์ โดยเฉพาะใบหน้ารูปไข่ที่เป็นสีแดงก่ำจากอาการเมา ก็ยิ่งทำให้ดูไม่ออกว่าเธอแต่งงานแล้ว แต่ทำไมถึงได้มีผ้าพันแผลพันอยู่บนหัวเธอ เขาจับที่คางเธอ แล้วก็ยกดูใบหน้างามนั้น “เจ้าพวกนั้น ไม่รู้มอมเหล้าเธอไปเท่าไหร่ถึงได้เมาขนาดนี้” ไม่รู้กันหรือว่าเขาไม่ชอบเล่นกับผู้หญิงเมา เมาไม่รู้เรื่องขนาดนี้ จะไปสนุกได้ยังไง เขาลุกขึ้นปลดกระดุมแล้วไปอาบน้ำ เสียงซู่ซ่าในห้องอาบน้ำกำลังชำระร่างกายให้กับเรือนร่างอันสมบูรณ์แบบ เสิ่นเสี่ยวซีที่นอนอยู่ในห้องถูกปลุกให้ตื่นโดยเสียงโทรศัพท์ที่ดังไม่ยอมหยุด เธอคว้านหาปุ่มจะกดปิดอย่างสะลึมสะลือ เสียงจากในโทรศัพท์ทั้งเย็นชาและโมโห “เสิ่นเสี่ยวซี ดึกขนาดนี้ หายหัวไปไหน” เสิ่นเสี่ยวซีตะลึง ค่อยๆได้สติ เธอมองไปรอบๆช่างไม่คุ้นเคย เธอลุกขึ้นนั่งทันที ความเจ็บปวดที่ศร๊ษะทำให้เธอได้สติอักรอบ ตอนนั้นเองที่ประตูห้องน้ำก็เปิดออก หยิ่นหานเปลือยร่างกายท่อนบนที่บึกบึน มีเพียงผ้าเช็ดตัวมีขาวที่พันอยู่ที่เอว เธอฟื่นจากอาการเมาแล้วก็กระโดดลงจากเตียง “คุณ คุณเป็นใคร” เธอมาที่นี่ได้ยังไง แล้วเธอมาอยู่กับผู้ชายท่าทางไม่น่าไว้ใจในห้องนี้ด้วยกัน หยิ่นหานเห็นดวงตาของเธอใสแวววาว เขาก็ยิ้มอย่างมีความหมาย สวยอย่างที่คิดจริงๆ “ตื่นแล้วเหรอ” หยิ่นหานเดินเข้าไปหาเธอก็ถอยกรู “คุณจะทำอะไร หยิ่นหานยกเท้า กำลังจะเดินเข้าใกล้ แต่กลับทำให้เสิ่นเสี่ยวซีตื่นตัว เธอถอยหลังไป“คุณคิดจะทำอะไร?” เขามองเธออย่างไม่เข้าใจ “เล่นวิ่งไล่จับเหรอ” เล่นแบบนี้ ชักจะน่าโมโห ถ้ายังแสดงต่อไป จะมีแต่ทำให้เขายิ่งโกรธ เขาไม่ได้มีความอดทนอย่างเห็นได้ชัด เดินก้าวเข้าไปหาเสิ่นเสี่ยวซีที่กำลังคลั่งเพราะว่าตกใจ เธอคว้าของที่คว้าได้โยนมาทางเขา “โอ๊ย” “อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา” เธอเหมือนนางแมวป่า ยิ่งคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อเดือนก่อน เธอก็กลัวจนตัวเย็นเหงื่อออกไปทั้งตัว “ฮัลโหล ฉันพูด ฟังฉันพูด” ได้ยินแต่เสียงร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวดของชายหนุ่ม เสิ่นเสี่ยวซีมองไป ก็ตกใจแล้วพบว่า เธอโยนที่เขี่ยบุหรี่ใส่หัวเขา”