บทที่ 7 ฉันตกลงจะหย่าแล้วเหรอ

บ๗ที่ 7 ฉันตกลงจะหย่าแล้วเหรอ เธอไม่อยากเป็นคนถูกบอกเลิก เธอรู้ดีว่าเขาอยู่กับเธอไม่ได้มีความสุขเลย ตอนที่เพิ่งแต่งงานกันนั้น เธอก็คิดอย่างโง่ๆว่าเขาก็เป็นคนเย็นชาอย่างนั้นอยู่แล้ว มาถึงตอนนี้เธอก็เพิ่งจะเข้าใจ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อบอุ่นอ่อนโยนหรือนิ่งๆ แต่เป็นเพราะเขาไม่ได้รักเธอ จะว่าไปถ้าเกิดว่าเราต้องอยู่กับคนที่เราไม่รักทุกวัน เราจะทำเป็นแกล้งรักแกล้งเอ็นดูได้ไหม เสี่ยวซีรู้ว่าเธอติดหนี้เขา เธอไม่ได้บริสุทธิ์ผุดผ่องแล้วก็มาแต่งงานกับเขา เธอไม่รู้จริงๆว่าเมื่อไหร่ถึงจะสามารถยอมให้เขาแตะเนื้อต้องตัวเธอได้ แต่ถ้าเขารู้ความจริง ภาพของเธอในใจเขาก็คงจะยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ จริงๆแล้วเธอเองก็ไม่ได้อยากจะเลิก ไม่อยากจะยอมแพ้ เธอแอบชอบเขามาตั้งสามปี กู้หมิงจวี้น คุณจำฉันได้ไหม วันที่คุณตะโกนร้องอย่างเหน็บหนาว ฉันเองที่กอดคุณอยู่ตลอดทั้งคืน อีกนิดเดียวเขาจะตาย เธอแบกเขาทั้งที่ร่างกายตัวเองก็อ่อนแอกลับไปที่โรงแรม คิดกลับไปตาของเธอก็แดงก่ำ “ฉันเหนื่อยแล้ว เป็นเดือนแล้ว เหมือนฉันอยู่กับท่อนไม้ คุณเคยยิ้มให้ฉัน ไม่พูดจากับฉัน ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ไปทั้งชีวิต คนแต่งงานกันก็ต้องอยู่ด้วยกันอย่างสามีภรรยาที่รักใคร่กันไม่ใช่เหรอ กู้หมิงจวี้นฉันจะปล่อยคุณไปเอง เราจะได้ไม่ต้องมาทำร้ายกันเอง เธอรักเขา เธอจึงไม่อยากเห็นเขาไม่มีความสุข แน่นอนว่าเธอเองก็ไม่ใช่แม่พระมาจากไหน ที่เธอทำไม่ใช่เรื่องยิ่งใหญ่อะไรทำเพื่อความสบายใจของเธอเองทั้งนั้น จะพูดไปก็คือ ถ้าเป็นแบบนี้เขาก็จะไม่รู้ว่าเป็นผู้หญิงไม่บริสุทธิ์ แต่ยากจะให้เขาเก็บภาพนั้นของเธอไว้ เสิ่นเสี่ยวซีลุกขึ้นหยิบหมอน ผ้าห่ม โทรศัพท์ “ต่อไปเราจะแยกห้องนอนกัน ถ้าฉันหาบ้านได้เมื่อไหร่ฉันจะย้ายออกไป คุณมีเวลาก็ไปทำเรื่องทะเบียนหย่าให้เรียบร้อย” “เสี่ยวซี” “เสิ่นเสี่ยวซี” เขาร้องเรียกเธอ แต่ก็ไม่ได้หยุด เป็นครั้งที่กู้หมิงจวี้น โดนทิ้ง แต่ก่อนก็มีแต่เขาที่หยิบของแล้วเดินออกไปทิ้งที่ห้องนั้น บางครั้งก็มีเรื่องราวที่เขาจะต้องคิดด้วยตัวเองเขาเองก็เข้าใจได้ กู้หมิงจวี้นกำลังจะเป็นบ้า เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าเธอจะกล้าบอกเลิก สิ่งที่เขาคาดการณ์ไว้ก็มาถึง เขาเองก็เป็นคนอยากจะหย่ามาโดยตลอดไม่ใช่หรือ ตอนนี้ผู้หญิงโง่ๆคนนั้นก็พูดออกมาแล้ว ทำไมเขากลับไม่รู้สึกดีใจเลย ในห้องน้ำ เสียงน้ำไหลซู่ๆ เสิ่นเสี่ยวซีล้างหน้าด้วยน้ำเย็นไม่หยุด เธอหายใจเข้าลึกๆ มองดูตัวเองในกระจกแล้วก็พยายามฝืนยิ้ม ทำไมผู้หญิงทุกคนที่รู้ว่าสามีมีเมียน้อย ไม่โมโหอาละวาดก็อดทนเก็บไว้ในใจไปทั้งชีวิต เธอเสิ่นเสี่ยวซีคนนี้จะเดินออกมาจากเขา แล้วใช้ชีวิตในตัวเองมีความสุขยิ่งขึ้น ทำนั้นยากกว่าพูดมากนัก เสี่ยวซีรู้ดี เธอรู้ดีว่าเลิกกับเขา เธอเองจะเป็นฝ่ายเจ็บปวดทรมาน ตอนนี้พวกเธอเองก็เพิ่งจะอยู่ด้วยกันได้ไม่นาน ถ้าเกิดว่าให้รอวันที่เธอเดินออกมาจากชีวิตเขาไม่ได้ เธอก็จะยิ่งขายหน้า ยิ่งจะแย่เข้าไปใหญ่ เสี่ยวซีเดินออกมาจากห้อง แบกกระเป๋า หยิบนมและขนมปังโฮลวีลเตรียมออกจากบ้าน พอดีเห็นเขากำลังจะเดินลงจากตึกก็แปลกใจ เป็นเดือนแล้วที่เขาอยู่บ้านเธอก็จะเป็นคนเตรียมอาหารเช้าให้ตลอดแต่ว่าวันนี้กลับไม่มี “อาหารเช้าล่ะ” เมื่อว่าเขาจะไม่เคยกิน แต่ทว่าไม่มีก็ไม่ค่อยชิน เสี่ยวซีนิ่ง กัดขนมปังเข้าปาก “ยังไงคุณก็ไม่ชอบที่ฉันทำอาหารเช้าให้อยู่ ต่อไปยังไงก็คงไม่มีอะไรที่ไม่อร่อยแบบนั้นอีก” เธอเดินออกไปจากบ้าน เขาขมวดคิ้ว “จะไปไหน” เธอยืนเปลี่ยนรองเท้าอยู่ “ฉันไปหาบ้านกับหางานทำ” “เสิ่นเสี่ยวซี ฉันตกลงหย่าแล้วเหรอ” เขาทำไมแสดงท่าทางไม่อยากจะหย่ากับเธออย่างนั้น กู้หมิงจวี้นรู้สึกสับสนในใจ เขาขึ้นเสียง เสี่ยวซีตกใจ เธอหลุบตาและพูดเสียงเบาว่า “ไม่อยากหย่า แต่มีเมียน้อยเนี่ยนะ” “เธอพูดบ้าอะไร” เขารู้สึกว่าเขาเคยชินกับภรรยาที่ไม่หื้อไม่อือมากกว่า เสี่ยวซีส่ายหัวแล้วก็ยิ้ม มือที่ถือขนมปังอยู่ก็ส่ายไปมา “บ๊ายบาย ฉันไปก่อนแล้ว” เธอพูดจบไม่รอเขาพูด ก็เปิดประตูแล้วเดินออกไป กู้หมิงจวี้นที่ยังอยู่ในบ้านก็รู้สึกไม่คุ้นเคย “เขาอยากกินน้ำร้อนก็ไม่มีใครต้ม เขาอยากกินบะหมี่ก็ไม่มีใครต้มให้ หม้อไฟกระทะจาชามก็เย็นชืด เขาเปลี่ยนเสื้อผ้า ก็ไม่มีคนเก็บไปซัก แม้แต่ตอนที่เขาจะออกจากบ้าน เขาเองก็ยังชอบให้มีคนยืนรอส่ง แต่ตอนนี้ผู้หญิงที่เชื่อฟังคนนั้น ไม่มีแล้ว เขาเองรู้สึกไม่คุ้นเคย แต่งงานกับเธอก็เหมือนได้แม่บ้านมาคนหนึ่ง งานบ้านทั้งหมดก็มีเธอที่เป็นคนคอยทำ แต่เมื่อไม่มีเธอขึ้นมา ก็ไม่มีใครเก็บใครทำ ทั้งหมดวุ่นวายไปหมดแล้ว เธอกำลังจะแยกกันกับเขาอย่างสมบูรณ์แล้ว อาจจะพูดได้ไม่เต็มปากว่าเธอเป็นภรรยาที่ไม่ได้สมบูรณ์นัก แต่เธอก็อยู่ข้างเขามาโดยตลอด ทั้งหมดมันคือเรื่องไร้สาระ