บทที่ 8 อีกมุมที่ปากแข็ง

บ๗ที่ 8 อีกมุมที่ปากแข็ง เสิ่นเสี่ยวซีเรียนจบมหาวิทยาลัยในการบริหารจัดการโรงแรม แต่ตอนนี้เธอกลับเกลียดมันซะเหลือเกิน เธอไม่อยากกลับเข้าไปทำงานในโรงแรมอีกแล้ว แต่ไม่อยากจะไปสะกิดโดนแผลนั้นอีก “คุณเสิ่นถ้าหากว่าไม่มีปัญหาอะไร พรุ่งนี้คุณก้มาเริ่มงานได้เลย” ตอนที่หัวหน้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่รับสมัครพนักงานบอกกับเธออย่างนี้ เธอดีใจมาก นับว่าเป็นเรื่องดีเรื่องแรกหลังจากที่เธอเลิกกับกู้หมิงจวี้นเลยทีเดียว แต่บ้านตอนนี้หายาก ส่วนใหญ่ต้องเช่าหนึ่งปีขึ้นไป เสี่ยวซีจ่ายไม่ไหวขนาดนั้น แม้ว่าเงินจำนวนนี้สำหรับกู้หมิงจวี้นแล้วจะเป็นแค่เงงินจำนานน้อยนิด แต่เธอก็ไม่อยากจะได้เงินเขาแม้สักนิด ตอนที่เธอกลับถึงบ่น กู้หมิงจวี้นไม่อยู่ เสิ่นเสี่ยวซีอาบน้ำอยู่ที่ห้องน้ำชั้นหนึ่งแล้วพบว่าไม่ได้หยิบชุดชั้นในมา เธอตกใจ ก็จำได้ว่าหยิบมาแล้ว ไปไหนได้ ในห้องรับแขกกู้หมิงจวี้นที่กลับมาถึงบ้านใจก็ยังคงหดหู่มาก ตลอดมาเวลาที่เขากลับมาถึงบ้าน เธอก็จะมาคอยช่วยเขาถอดรองเท้า หยิบรองเท้าแตะมาให้ แต่วันนี้กลับไม่มี เขาหยิบรองเท้าแตะผ้าออกมาชั้นรองเท้าเอง ตอนที่เขาเดินเข้ามาในบ้านเขาเห็นเสื้อในสีแดงเพลิงที่หล่นอยู่ เขาก้มลงไปเก็บ นิ้วเรียวหยิบสายเสื้อในขึ้นมา ดวงตาของเขาปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาอย่างประหลาด ริมฝีปากบางที่ไม่ค่อยจะยิ้มก็ยิ้ม แล้วเดินเข้าไปในห้องของเธอ ห้องนั้นเป็นห้องนอนแขก ไม่มีสติกเกอร์สีแดงเครื่องหมายของงานแต่งงานติดอยู่ในห้องก็ดูไม่อบอุ่นอย่างมาก มุมห้องมีกระเป๋าของเธอวางอยู่ กู้หมิงจวี้นนั่งรออยู่บนเตียงอย่างสบายๆ เสี่ยวซีที่กำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ ไม่ได้ยินเสียงกุกกักด้านนอกก็คิดว่าเขาคงยังไม่กลับมาก็ใส่ชุดนอนคลุมตัวเดียวแล้วก็เดินออกไปอย่างนั้น เมื่อเธอเข้าไปในห้องสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป ทำไมเขาถึงได้อยู่ตรงนั้น ผมที่เปียกชื้นของเธอร่วงลงมาปกที่หน้าอก ชุดนอนที่บางแสนบางก็คลุมยอดอกของเธอไม่มิด ทุกอย่างก็ปรากฏสู่สายตา เสี่ยวซีมองตามเขาก็พบว่าเขากำลังมองหน้าอกเธออยู่ หน้าของเธอก็แดง ท่าทีเขินอายของเธอช่างดูน่ารักทำให้ใจเขารู้สึกแปลก เสี่ยวซีรู้สึกตัวก็บิดตัวหนีเอายกมือขึ้นบัง คุณ เข้ามาได้อย่างไร เขาลุกขึ้นมองเธอที่กำลังตื่นเต้น ก็ยิ่งอยากแกล้ง เขาตั้งใจเดินเข้าไปหาเธอพูดเสียงต่ำ ”ฉันว่านะ เราเองก็ยังไม่ได้หย่ากัน ฉันเองก็ยังคงมีสิทธิ์อยู่ “สิทธิ์อะไรของคุณ” เธอมองเข้าอย่างไม่เข้าใจ มองดูร่างกายของเธอ พวกเขาอยู่ใกล้กันมาก ใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน และได้กลิ่นเหล้าอ่อนๆ มือของเขาลูบไปที่ลำคอขาวๆของเธอ เขารู้สึกถึงชีพจรของการเต้นของหัวใจเธอ เสี่ยวซีตระหนักถึงสัญญาณอันตราย ความรู้สึกของเธอบอกว่าให้เธอหนีไป แต่เมื่อเธอหมุนตัว มือของเขาก็จับแขนของเธอแน่น เขาโอบเอวของเธอ หน้าอกแข็งแกร่งของเขาแนบกับหลังของเธอ ลมหายใจอุ่นกระซิปอยู่ที่หู "เสี่ยวซี จะหนีไปไหน เขาคือสามีของเธอ แต่ทุกครั้งที่จะใกล้ชิดกันเธอก็อยากจะหนีไป ตรงนี้เองที่ทำให้กู้หมิงจวี้นไม่พอใจเป็นอย่างมาก มือข้างหนึ่งของเขาโอบเอวของเธอ มืออีกข้างก็ลากลงจากลำคอไปที่หน้าอกอย่างอบอุ่น ตอนที่เธอตกใจจนคิดอะไรไม่ออก มือของเขาก็กุมลงไปทั้งเต้าแล้วบีบลงไป ความรู้สึกแปลกใหม่ที่อยากจะลิ้มลองก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนมากขึ้นอย่างสอดประสานกัน เสี่ยวซีรีบร้อนที่จะเอามือของเขาออกไป หน้าก็แดง “คุณจะทำอะไรกันแน่” ตอนแรกเขาก็คิดว่าจะแกล้งเล่นๆแต่ก็เพราะเธอทั้งสวยและหอมไปทั้งตัว เลือดลมของเขาพลุ่งพล่านไปหมดแล้ว เสียงของเขาแหบแห้ง “เธอว่ายังไงล่ะ คิดว่าฉันจะทำอะไรกับผู้หญิงอย่างเธอ” เขาต้องการเธอ... ตั้งแต่แต่งงานกันมา ที่ทุกที่ใกล้กัน เขาเองก็ห้ามใจไม่ได้ทุกครั้งอยากจะครอบครองเธอ แต่พอถึงช่วงเวลาสำคัญ เธอก็มักจะมีวิธีทำให้เขาต้องเป็นอันต้องล้มเลิก กู้หมิงจวี้นเอาคางวางไว้บนไหล่ของเธอ ผมที่ดำสนิทของเขายังมีหยดน้ำที่ไหลย้อยลงมาที่เสื้อผ้าจนเปียกไปหมด ทำให้เขาตาแดงไปหมด “กู้หมิงจวี้นอย่าทำแบบนี้ เราตัดสินใจแล้วว่าเราจะเลิกกัน” เธอเริ่มจะดิ้น อยากจะสะบัดเขาให้หลุด เธอเขาก็กุมไหล่สองข้างของเธอไว้ แล้วก็ผลิกตัวเธอเข้ามากดเธอไว้ที่กำแพง พูดอย่างโมโหว่า “มันคือการตัดสินใจของเธอ เขายังไม่ได้ตกลงเลยว่าจะเลิกกัน การหย่าก็ยิ่งแต่จะทำให้เรื่องยุ่งมากขึ้น ถ้าเขาอยากจะอยู่กับอานนี่ต่อไปอย่างไม่มีอุปสรรคก็ยังคงต้องรอต่อไปอีกหน่อย เสี่ยวซีมองเขาสายตาที่กำลังครุ่นคิดเหมือนมีกระแสน้ำวนอยู่ที่นั่นเหมือนเธอกำลังจะถูกดูดเข้าไปในนั้น เธอไม่เข้าใจ เขาเองก็มีผู้หญิงอีกคน ทำไมเข้ายังอยากจะใช้ชีวิตอยู่กับเธอต่อไป ใบหน้ารูปไข่ที่ขาวใสเหมือนกับเครื่องกระเบื้องภายใต้แสงสลัวย้อมแสงทำให้เธองดงามกระจ่างตา ดวงตากลมโตส่องประกายสดใส ปากที่ถือดีของเธอที่กู้หมิงจวี้นเคยหยอกล้อ เขาเองไม่เคยสังเกตภรรยาตัวเองอย่างละเอียดเลยว่าเธอไม่ได้ว่าง่ายหรือเป็นเด็กดีอย่าที่เขาคิด มุนนี้ของเธอก็เป็นอีกด้านหนึ่งเธอเป็น