บทที่ 11 คำไหนคำนั้น

บ๗ที่ 11 คำไหนคำนั้น กู้หมิงจวี้นมองดูร่างที่ซูบผอมของเธอจากทางด้านหลัง กระทั่งเห็นเธอเดินเข้าไปในตึกนั้น คิ้วดำเข้มก็เริ่มขมวด เธอทำงานอยู่ที่นั่น ในวงการทุกคนต่างก็รู้กันดีว่าเฉิงซือหมินนั้นลามกขนาดไหน ลูกน้องเลขาผู้หญิงในบริษัทต้องหนีไปให้พ้นจากเงื้อมมือของเขาทั้งนั้น ยัยโง่เอ้ย เขาควรจะพูดว่าเธอใสซื่อเกินไปหรือโง่กันแน่ดี เสิ่นเสี่ยวซี เดี๋ยวเอาสัญญาฉบับนี้ไปให้ที่เทควันโดให้ประธานหยิ่นเซ็นซะเข้าใจไหม” สัญญาฉบับหนึ่งถูกทิ้งลงบนโต๊ะ แต่ยังไม่ทันจะปฏิเสธหัวหน้าก็เดินจากไปแล้ว เสิ่นเสี่ยวซีมองดูสัญญาฉบับนั้นอย่างเศร้าสร้อย เธอกัดฟันข่มใจเอาไว้ “ทำไมฉันต้องทำทุกเรื่องเลย” วันทั้งวัน เสี่ยวซีรู้สึกได้อย่างเดียวเลยคือเหนื่อย เหนื่อยจนแทบจะอ้วกออกมาอยู่แล้ว คนพวกนี้คิดว่าจ้างเธอเอาไว้ทำงานที่ต้องใช้แรง ตอนนี้เรื่องที่เอาสัญญาไปส่งยังต้องเป็นเธอที่ทำ เสี่ยวซีเดินออกมาจากที่ทำงานก็รู้สึกได้ว่าอากาศร้อนอบอ้าวมากเหมือนฝนกำลังจะตกใหญ่ ที่เทควันโด มีคนอยู่ไม่เท่าไหร่ ตอนแรกยามก็จะไม่ให้เธอเข้าไป แต่เมื่อเธอบอกว่ามีสัญญามาจะให้เซ็นเขาถึงปล่อยให้เธอเข้ามา ณ โรงซ้อม หยิ่นหานสวมใส่ชุดเทควันโด้ แต่ว่าศีรษะก็ยังโพกผ้าพันแผลอยู่แต่ก็ไม่ได้มีผลกระทบอะไรกับหน้าตาอันหล่อเหลาของเขา มานี่สิ เขาชี้ไปที่ชายที่ผอมแห้งแรงน้อย แล้วพูดเสียงเย็น “ออกมาชกกับฉันสักรอบ” เฉินเฟิง ส่ายหัวอย่างตัวสั่นอีกนิดก็จะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว “ลูกพี่ ยกโทษให้ฉันเถอะ ฉันไม่เอาผู้หญิงใส่รถให้พี่จริง ฉันกล้าสาบานได้เลย ถ้าฉันทำจริง ๆ ขอให้สวรรค์ลงโทษ “ออกมา” ความโกรธที่อยู่ในใจแต่ไม่รู้จะปลดปล่อยออกไปยังไง ก็ต้องได้รับการระบายสักหน่อย แต่ผู้ชายไม่กี่คนในที่นี่ ไม่ใช่คู่ต่อสู้เขาสักนิด ใครที่ไม่กลัวตายบอกได้เลยไม่เกินอาทิตย์ก็เข้าโรงพยาบาลแน่ หยิ่นหานเดินเข้าไป ทุกคนก็ถอยหลัง ตอนนี้บรรยากาศอึมครึมมาก พวกเขาไม่ควรหัวเราะลูกพี่เลย และในช่วงเวลาสำคัญนั่นเอง ก็อกๆ มีคนเคาะประตู เหมือนมีแม่พระมาโปรดสัตว์ เขากลั้นยิ้มแล้วก็เดินไปเปิดประตู เขารีบวิ่งไปเปิดประตู เสี่ยวซียิ้ม “ประธานหยิ่น สวัสดีค่ะ ฉันคือพนักงานของบริษัทอสังหาริมทรัพย์RF นี่คือ...” เธอเตรียมสัญญาออกมา เฉินเฟิงรีบห้ามเธอ “รอก่อนครับ” เธอไม่เข้าใจ เฉินเฟิงมองไปทางแม่พระแล้วก็ยิ้ม “ผมไม่ใช่คนที่คุณมาหาหรอก” เขาพูดแล้วเบี่ยงตัวชี้ไปที่หยิ่นหาน “คุณที่คุณมาหาอยู่โน่น” เฉินเฟิง หลีกทางแล้วก็ชี้ไปทางหยิ่นหาน เสิ่นเสี่ยวซีมองตามไปทางที่เขาชี้ สายตาก็ไปปะทะกับดวงตากลมโตที่มองไปรอบๆอย่างน่ากลัว เสิ่นเสี่ยวซีอยากจะหมุนตัวแล้วก็วิ่ง แต่ว่าขาของเขาเหมือนกับถูกตรึงอยู่กับที่ทำให้แค่ยืนตะลึงอยู่ตรงนั้นมองเขาเดินเข้ามาที่ละก้าว จนกระทั่งเขามายืนอยู่ตรงหน้าเธอมองเธออย่างประเมิน หึ...เจ้านั่น ถึงกับส่งมาเองเลย เขาถึงกับปวดหัวเลยว่าทำยังไงถึงจะเธอเจอ เสิ่นเสี่ยวซีกลืนน้ำลาย ในใจก็หวาดกลัวมาก แต่เธอก็พยายามฝืนยิ้มออกมา “ประธานหยิ่น” คิ้วของเขาขมวด มองดูใบหน้นั้นที่กำลังพยายามฝืนยิ้มแล้วเขาเค้นเสียงก็ถามออกไปว่า “เธอนี่ใจกล้าไม่น้อย ยังกล้ามาหาฉันอีก” พวกที่อยู่ข้างๆอย่างไม่รู้เรื่องราวก็กำลังรอดู เสิ่นเสี่ยวซีอยากจะกุดหัวคนจะตายนัก โลกอะไรมันจะแคบได้ขนาดนี้ ถ้าเธอรู้ว่าประธานหยิ่นคือเขา ต่อให้ฆ่าเธอให้ตายเธอก็ไม่มีทางมา วันนั้นเธอก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะทำร้ายเขา ใครจะไปรู้ว่าแค่ที่เขี่ยบุหรี่อันเดียวจะทำให้เขาถึงกับน็อคหมดสติไป กว่าจะได้งานก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เธอบอกตัวเองให้อดทน เธอยิ้ม “ประธานหยิ่นคะ ฉันคือพนักงานของบริษัทอสังหาริมทรัพย์RFและนี่ก็คือสัญญา” “โฆฆะ” เขาขัดจังหวะเธอแล้วก็ยิ้มอย่างเย็นชา เธอเงียบ โฆฆะเนี่ยนะ เพราะเธอไปฟาดเขา เสี่ยวซีเก็บความโกรธไว้ในใจ แล้วก็มองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา “ทำไม ไม่ยอมเหรอ” เขานึกอยากจะเล่นอะไรสนุกเมื่อเห็นท่าทีของเธอ “เธอเล่นเทควันโด้เป็นไหม” เธอเงียบ เธอไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรของเขา “ถามทำไม” “ก็ถ้าเธอชนะฉัน ฉันก็จะเซ็นสัญญาให้เธอเลย เรื่องที่แล้วมาก็ช่างมัน นี่เป็นโอกาสเดียวของเธอแล้วนะ” เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเธอจะเลือกอะไร เสี่ยวซีขมวดคิ้ว สีหน้าของชายหนุ่มกำลังบอกกับเธอว่า ถ้าไม่ไหวก็ไสหัวไปซะ แต่เขาไม่รู้ว่าเธอเป็นคนอย่างไร สัญญาฉบับนี้ไม่ว่ายังไงก็จะต้องเซ็นให้ได้ “ได้ ฉันรับปาก แต่ฉันก็หวังว่าคุณจะคำไหนคำนั้น ณ โรงซ้อม ชายหนุ่มหลายคนยืนอยู่รอบๆมองดูคนสองคนอย่างสนใจ แต่สองคนยืนห่างกันขนาดนั้น เสิ่นเสี่ยวซีไม่เคยเล่นเทควันโดมาก่อนเลย เธอมองดูอีกฝ่ายที่ดูท่าทางเจนสนาม ใจก็ฝ่อลงไปแล้วครึ่งหนึ่ง แต่เธอก็ไม่อยากจะตกงาน และก็ไม่อยากโดนเขาดูถูก เธอสูดหายใจเข้า สูดอีกรอบหนึ่งหลังจากนั้นก็พุ่งเข้าไป เธอได้ยินแค่เสียง ปัง ทุกคนในที่นั่นต่างตกตะลึง คนที่ไม่เคยแพ้ใครอย่างหยิ่นหาน ต้องมาแพ้ให้กับแม่ไก่อ่อนที่เป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ น็อคลงที่พื้น