บทที่ 13 โชคชะตากำหนด

บ๗ที่ 13 โชคชะตากำหนด พี่หมิงจวี้นฉันผิดไปแล้ว พี่บอกความจริงเธอไปเถอะ พี่ทนได้เหรอถ้าฉันจะตามพี่ไปอย่างนี้ พี่ไม่ได้อยากอยู่กับฉันตลอดไปเหรอ” กู้หมิงจวี้นมองดวงตากลมโตคู่นั้นอย่างสับสน เขาเคยรับปากเธอ เขาจะดีกับเธอตลอดไป เพราะถ้าไม่ได้เธอเขาก็คงไม่มีชีวิตอยู่จนถึงวันนี้ พอเห็นเขาไม่ตอบอะไร เสิ่นอานนี่ก็กระทืบเท้าแล้วก็กอดคอเขาพูดเสียงต่ำ ร้องไห้อย่างเจ็บปวด “พี่ตั้งใจจะให้ฉันอยู่กับพี่อย่างหลบๆซ่อนตลอดไปใช่ไหม” กู้หมิงจวี้น ฉันอยากเป็นเมียพี่ เป็นของพี่อย่าเปิดเผย ฉันยอมให้พี่อยู่กับผู้หญิงคนอื่นหรอก กู้หมิงจวี้นถอนหายใจ กอดเธอไว้ “ยัยโง่คิดอะไรอยู่ ให้เวลาฉันอีกหน่อย ฉันจะให้เธออยู่อย่างหลบๆซ่อนๆได้ยังไงกัน” “งั้นก็ดีฉันจะให้เวลาพี่ ถ้าเกิดว่าพี่ยอมบอกเธอ ฉันจะเป็นคนไปพูดเอง” ต่อให้จะต้องตัดพี่ตัดน้องกันก็ไม่เป็นไร เธอก็ไม่สน เมื่อเขารับปากเธอ เสิ่นอานนี่ก็ยิ้มอย่างดีใจ “เดี่ยวฉันทำกับข้าวที่พี่ชอบให้ ฉันรู้ว่าพี่ทำกับข้าวไม่เป็น พี่คงไม่มีอะไรอร่อยๆกิน ดูสิผอมไปเลย ไม่ต้องหรอก ฉันยังมีธุระ จะออกไปข้างนอก “เขาปลดเน็คไทแล้วเดินขึ้นข้างบนไป ผับเฟยฉื่อ เสิ่นเสี่ยวซีมาที่นี่เป็นครั้งที่สอง ในใจก็รู้สึกไม่ค่อยดี เมื่อมองไปรอบๆครั้งนี้เธอรู้สึกเลยว่าเธอไม่ชอบสถานที่แบบนี้เป็นอย่างมาก เมื่อเดินเข้าไปในห้องพิเศษ เธอก็เห็นดวงตาที่ร้อนแรงคู่นั้น ท่าทางที่มีอำนาจ ขาสองข้างที่พาดอยู่บนโต๊ะ เขานั่งพิงผนักพิง ดวงตากลมโตคู่นั้นราวกับรอเธออยู่เป็นเวลานานแล้ว เฉิงซือหมินยิ้มอย่างมีเสน่ห์แล้วดึงเธอไปตรงหน้าของหยิ่นหาน “ประธานหยิ่นนี่คือเลขาของบริษัท เสิ่นเสี่ยวซี” เธอเงียบ “ผู้จัดการใหญ่คะ คุณบอกฉันไม่ใช่เหรอว่านี่คืองานเลี้ยงต้อนรับฉัน” เสี่ยวซีถามขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ เฉิงซือหมินทำเป็นไม่ได้ยิน เขากดไหล่เธอให้นั่งข้างหยิ่นหาน “ดูแลประธานหยิ่น อยู่เป็นเพื่อนเขาให้เขารู้จักบริษัทของพวกเรา “ฉัน เอ่อ” เธอยังไม่ทันพูดอะไรก็ถูกบังคับให้นั่งลงข้างเขาแล้ว เขาเอาขาแล้วก็ตั้งจะขยับมานั่งข้างเธอ เขาหัวเราะ “เลขาเสิ่น ฟ้าคงลิขิตแล้วแหละ คุณว่าไหม” เธอมองเขาอย่างโมโห พูดเสียงเบา “โชคร้ายนะสิไม่ว่า” ตอนนั้นเอง ที่หน้าประตูผับเฟยฉื่อ รถสีดำคันหนึ่งก็มาจอดที่หน้า พนักงานต้อนรับก็รีบดึงประตูเปิดให้อย่างสุภาพ และทำท่ายินดีต้อนรับเขา สายตาของกู้หมิงจวี้นมองอย่างเย็นชา เขาเดินออกจากรถ เขาที่รูปร่างสมส่วนสวมเสื้อเชิตสีดำและสูทที่ดูดีและดูสมาร์ท พนักงานนำทางเขาเข้าไป กู้หมิงจวี้นเดินไปยังห้อง318 เขาเหลือบมองไปที่ห้อง 317 ก็พบกับคนที่เขาไม่อยากเจอเข้า “นั้นใช่คุณกู้ใช่ไหม “เฉิงซือหมินหัวเราะแล้วเดินเข้าไปหา ไม่คิดเลยว่าจะเจอ คุณกู้ ที่นี่ฉันนัดเลขาคุณตั้งหลายทีแล้วก็ไม่เคยได้เจอ วันนี้ช่างโชคดีจริงๆ” กู้หมิงจวี้นไม่ชอบที่จะคุยกับคนแบบนี้คนที่ไว้ใจไม่ได้ แต่ว่าพอคิดถึงเรื่องที่เสิ่นเสี่ยวซีทำงานอยู่บริษัทเขา ก็พูดอย่างเฉยๆว่า “คุณเฉิงก็พูดเกินไป” “คุณว่ายังไงเรื่องที่ทางผมเสนอไปเมื่อครั้งที่แล้ว” เฉิงซือหมินกำลังจะพูดแต่ประตูของห้อง 317 ก็เปิดออกมาเสิ่นเสี่ยวซียืนตะลึงอยู่ที่หน้าประตูเมื่อเกก็นกู้หมิงจวี้น “คุณ คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” เฉิงซือหมินเกือบจะเดินชนกระจกอยู่แล้ว ใครจะคิดว่าเสิ่นเสี่ยวซีจะรู้จักกับกู้หมิงจวี้นที่มีชื่อเสียง เขาถามอย่างขำๆ “เสี่ยวซี เธอรู้จักคุณกู้？” เธอคือ...” “รู้จักแต่ไม่สนิท” กู้หมิงจวี้นขมวดคิ้ว หน้าเริ่มบึ้ง เมื่อได้รับคำเชิญจากเฉิงซือหมิน กู้หมิงจวี้นก้มาที่ห้อง 317เฉิงซือหมินผู้ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรก็พาเสี่ยวซีไปหาหยิ่นหาน แล้วก็ตบไหล่เธอ “เสี่ยวซีนี่คือประธานหยิ่นความร่วมมือของสองบริษัทเธอเป็นคนรับผิดชอบ คอยติดต่อกันไว้นะ กู้หมิงจวี้นเห็นกับตาตัวเองว่าภรรยาของตัวเองถูกส่งไปเป็นสาวนั่งดริ๊งส์ก็โมโหแทบคลั่งจนสีหน้าแทบดูไม่ได้ เสี่ยวเฉินพยายามที่จะนั่งให้ห่างจากหยิ่นหาน แต่เขาก็ตั้งใจมาใกล้ชิดเธอ เธอก็ทำหน้านิ่งพูดเสียงต่ำเตือนเขา “คุณหยิ่น คุณอยากโดนกัดอีกรอบใช่ไหม” แต่ถ้าคุณจะเปลี่ยนที่ที่จะกัดฉัน ฉันก็ยินดีนะ