บทที่ 16 ขม

บ๗ที่ 16 ขม “ขาเจ็บตรงไหนรึเปล่า เปลี่ยนท่าหน่อยไหม” เสี่ยวซีกลัวว่าเขานั่งอยู่ท่าเดิมนานๆจะไม่สบาย กู้หมิงจวี้นส่ายหัว ดวงตาดำเข้มมองเธออย่างไม่ยอมละสายตา “ถ้ารู้สึกไม่สบายยังไงก็บอกฉันนะ” เธอยิ้มอย่างอบอุ่นแล้วก็ส่งน้ำกับกระดาษให้เขา คิ้วสวยของเขาขมวดเล็กน้อย สายตาบ่งบอกความรู้สึกผิดในใจ “ทำไมเธอถึงได้ดีกับฉันขนาดนี้” เสี่ยวซีนิ่งไปเล็กน้อยแล้วก็หัวเราะ “ก็คุณเป็นสามีฉัน มันก็เป็นสิ่งที่ฉันควรจะทำอยู่แล้ว” เธอรักเขา ดังนั้นเธอจึงยอมทำทุกอย่างเพื่อเขา แต่ว่าตอนนี้เธอกับไม่อยากจะพูดถึงเรื่องที่เธอแอบรักเขาอยู่ในใจ เพราะยังไงเรื่องมันก็จะจบลงแล้ว ถ้าตอนนี้เธอบอกว่าเธอรักเขา ก็จะยิ่งทำให้เรื่องทุกอย่างยากเข้าไปอีก เธอกลัวว่าเขาจะถามเรื่องอะไรเธออีก เธอจึงยิ้มเล็กน้อยแล้วก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนาไป “ใช่แล้ว คุณเกิดอุบัติเหตุได้อย่างไร เธอถามจบ สีหน้าของกู้หมิงจวี้นก็เปลี่ยนเป็นนิ่งลง เขาพูดอย่างขมขื่นว่า “เพราะ...เพราะว่าฉันเสียใจที่ทำเรื่องแบบนั้นกับเธอก็เลยไปกินเหล้า” “เพราะฉันเหรอ” เสี่ยวซีใจเสีย รู้สึกไม่สบายใจเลยที่เป็นเพราะว่าเธอทำให้เขาต้องไปดื่มเหล้า แต่เรื่องต่อไปนี้ยิ่งจะทำให้เธอประหลาดใจเข้าไปอีก เขากุมมือของเธอแล้วบอกกับเธออย่างจริงจังว่า “เสี่ยวซี ฉันขอโทษ” “ฉันไม่ควรทำกับเธอแบบนั้น” “คุณ...ความขัดข้องหมองใจทั้งหมดของเธอเมื่อได้ฟังที่เขาพูดก็หายไปในทันที เธอหายใจไม่ออก ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีวันนี้วันที่เขาจะพูดคำคำนี้กับเธอ เธอกลัวว่าเธอจะร้องไห้ต่อหน้าเขา เธอดึงมือกลับแล้วยิ้ม “เดี๋ยวฉันไม่ล้างผลไม้ก่อน ผลไม้ที่ฉันซื้อมาวันนี้สดมาก” พูดจบเธอไม่สนใจว่าเขาจะกินหรือไม่กิน เธอก็หมุนตัวแล้วเดินออกไป ตอนนั้นเองก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น แล้วแม่ของกู้หมิงจวี้น จางลี่ก็เดินเข้ามา เธอผลักประตูเข้ามาพร้อมกับของบำรุง “ลูกสะใภ้อยู่ไหนล่ะ” “ล้างผลไม้อยู่” จางลี่มองไปทางห้องน้ำ เสียงน้ำที่ไหลอยู่นั้นทำให้คนที่อยู่ข้างในไม่ได้ยินเสียง เธอนั่งลงข้างเตียงแล้วก็พูดเสียงเบาว่า “ฉันเตือนแกไว้เลยนะ รับไปเลิกกับแม่คนนั่นซะ คนที่ยอมทิ้งแกได้เพราะเงิน มีอะไรน่าไปรักหนักหนา แกดูสิ แกนอนป่วยอยู่ที่นี่ ใครเป็นคนดูแลแก แม่นั่นเหรอ เธอยืนยันกับฉันว่า แม่นั่นรักแก หมิงจวี้นเอ้ย ถ้าเขารักแกจริง ตอนนี้ควรจะเป็นเขาสิที่มาอยู่ดูแลแกไม่ใช่เสี่ยวซี” “แม่บอกแกไว้เลยนะ เสี่ยวซีดีขนาดนี้ อย่าไปรังแกเธอ ฉันไม่สนใจว่าจะไปถึงขั้นไหนกับแม่นั่น แต่แกต้องจบเรื่องนี้ให้ได้W ตอนแรกเสี่ยวซีจะเดินออกมาแต่บังเอิญได้ยินประโยคที่เขาคุยกันกับแม่ ในใจเธอก็เจ็บปวดเหลือเกิน ที่แท้แม่สามีก็รู้ดีว่าเขามีผู้หญิงคนนั้นอยู่ เวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมาแต่ก็คิดอย่างโง่ๆว่าเขาเป็นคนเย็นชาอย่างนั้นเอง ก็เลยคิดสารพัดวิธีเพื่อที่จะปรับตัวให้เข้ากับเขาได้ ทำไปทำมาก็จะสูญเสียความเป็นตัวเองอยู่แล้ว จางลี่เหมือนจะรู้สึกว่าเสียงในห้องน้ำเงียบลงก็เลยเลิกพูด เสิ่นเสี่ยวซีก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ใบหน้าก็มีรอยยิ้ม “แม่ มาแล้วเหรอคะ” “อืม แม่มาดูหมิงจวี้น” จางลี่ยิ้มแล้วก็ดึงมือเสี่ยวซี “เสี่ยวซี ช่วงนี้ยังไงก็ต้องรบกวนหนูแล้ว” “หนูต้องทำอยู่แล้วค่ะ” ถ้าหากว่ายังไม่ได้หย่า หน้าที่ของเธอก็คือดูแลสามี “เด็กดี แม่รู้ดีถึงน้ำใจของหนู สองคนก็ดูแลกันให้ดีนะ แม่ยังมีเรื่องต้องทำ จะต้องไปแล้วมีเรื่องอะไรก็โทรหาแม่ เข้าใจไหม เสี่ยวซียิ้ม พยายามที่จะไม่หลุดความรู้สึกที่แท้จริงของเธอกระทั่งจางลี่เดินออกไปจากห้อง เธอก็ส่งผลไม้ให้กับกู้หมิงจวี้น “ฉันลางานไว้แค่วันเดียว ฉันว่าเราจ้างพยาบาลพิเศษดีกว่า รอฉันเลิกงานแล้วฉันจะมาดูแลคุณ” กู้หมิงจวี้นมองเห็นสายตาที่เจ็บปวดของเธอ ในใจเขาก็รู้สึกไม่ดีจึงพยักหน้า เวลาผ่านไปไวเหมือนติดปีก เดือนนี้ทั้งเดือน หลังจกาที่เสี่ยวซีเลิกงานเธอก็คอยมาดูแลกู้หมิงจวี้นที่โรงพยาบาล ในห้องมีเตียงแค่เตียงเดียวตอนแรกเธอจะนอนที่โซฟา แต่ว่ากู้หมิงจวี้นไม่ยอม สองคนก็เลยนอนเบียดกันบนเตียงเล็กเสี่ยวซีก็มักจะมาเบียดเขา ขาเขาเองตอนนั้นก็ทำอะไรไม่ถนัดก็ได้แต่มองเธอเงียบๆ ความรู้สึกนั้นทำให้เขาไม่ค่อยพอใจ เตียงแคบนิดเดียวเธอนอนอยู่ข้างเขา แค่คิดว่าจะต้องเสียเธอไป เขาจะต้องค่อยๆห่างออกจากเธอ ช่วงเวลานี้ที่เธอดูแลเขา มีแค่วันหยุดเท่านี้ที่เธอจะพยุงเขาจะออกไปที่สวนดอกไม้ของโรงพยาบาลเพื่อฝึกเดิน ทุกครั้งที่แขนของเขาวางอยู่บนไหล่ของร่างผอมบาง กลิ่นหอมของเส้นผมของเขาลอยเขาจมูกเขา แต่ทุกครั้งที่พวกเขาเริ่มจะใกล้ชิดกันเกินไปเธอก็จะเริ่มหลบออกห่าง เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเธอเปลี่ยนไปเป็นแข็งกระด้าง หรือเขาไม่มีเสน่ห์ต่อเธอแม่สักนิด ภรรยาของเขาเย็นชาต่อเขามาก หรือว่าเธอกำลังประชด หรือเขามีแรงดึงดูดไม่มากพอ