บทที่17 เรามาเริ่มกันใหม่

บ๗ที่17 เรามาเริ่มกันใหม่ เรื่องแบบนี้ทำให้ผู้ชายรู้สึกไม่ค่อยจะมั่นใจ แต่งงานกันมาตั้งเดือนแล้ว แต่เธอกลับไม่รู้สึกอะไรกับเขาเลย วันนี้พระจันทร์ส่องสว่างเจิดจ้าลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาบนร่างของเธอ เขามองเธอจากทางด้านหลัง แขนของเธอ เขากอดเอวเธอ ริมฝีปากอันอบอุ่นจูบไปที่หูที่ไวต่อความรู้สึก พูดกับเธอเบาๆว่า “เสี่ยวซี ขยับมาข้างในหน่อย เดี๋ยวตกลงไปจะเจ็บตัวW คำพูดที่อ่อนโยนนั้นดึงดูดเธอ เรือนร่างของผู้ชายที่โอบกอดเธออยู่ ทำให้เธอสูญเสียการควบคุมไปชั่วขณะ ความรักที่แอบซ่อนไว้ ผู้ชายคนเดียวที่ทำให้ใจเธอเต้น และตอนนี้เขากำลังจูบเธอกอดเธอจะไม่ให้เธอตื่นเต้นยังไงไหว กู้หมิงจวี้นให้เธอพลิกตัวเข้ามา สองคนสบตากันผ่านแสงจันทร์ที่สาดส่อง เขาพบว่าเธอสวยมาก ใบหน้าเล็กรูปไข่ที่เขินอายของหญิงสาว โดยเฉพาะตอนที่พวกเขาสบตากันเธอมองเขาอย่างหลงใหล บ่งบอกถึงพึงพอใจ เธอคิดอะไรกับเขาแน่ๆ ไม่ก็เพราะเขาที่อ่อนโยนกับเธอทำให้เธอพอใจ มือของเขาประคองใบหน้าเธอ หัวใจที่อบอุ่นจนร้อนทำเธอหน้าแดง ใจของเธอ “เสี่ยวซี รักฉันไหม” เขาเคยได้ยินอานนี่บอกว่าเธอรักเขา เสี่ยวซีนิ่ง เหมือนกับเขาได้คว้านเอาความลับที่อยู่ก็ในบึ้งของหัวใจเธอออกมา ทำให้เธออึดอัด หน้าของเธอแดง “ฉัน” เธอรักเขา เพราะว่ารักถึงไม่ยอมจากเขาไป เพราะว่ารัก แม้เขาจะทำร้ายเธอ แต่เธอก็ยังคงยิ้มให้เขา แต่เธอจะบอกเขาว่ารักได้ไหม เรื่องระหว่างเขากับเธอมันจบลงแล้ว จะบอกว่ารักหรือไม่ก็ไม่ได้มีความหมายอะไรแล้ว เสี่ยวซียิ้มอย่างเจ็บปวดแล้วดึงมือของเขาออก “ฉันเหนื่อยแล้ว อยากไปพัก” พูดจบเธอก็หมุนตัวหันหลังให้เขา แต่ก็ไม่ได้หลับ กู้หมิงจวี้นรู้ดีว่าเธอกำลังหนี ภรรยาของเขารักเขา เขากอดเธอ จูบลงไปที่ผมของเธอ “ที่รัก เรามาเริ่มกันใหม่นะ” เขากระซิปบอกเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน เธอกำลังสงสัยว่าเธอน่าจะฟังผิดไปก็เลยพลิกตัวมามองเขา วันนี้เขาเป็นอะไรไป “คุณพูดจริงเหรอ” เสียงของเธอสั่น” เสี่ยวซีเพิ่งจะรู้ว่าตัวเองก็ยังหวังว่าชีวิตแต่งงานของตัวเองจะไม่จบลงแบบนี้ กู้หมิงจวี้นพยักหน้า ดึงเธอเข้ามากอด “เลิกพูดเรื่องหย่า มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ อย่าพูดพล่อยๆออกมา พวกเราเพิ่งจะแต่งงานกันเอง” เสี่ยวซีมองเขา อยากจะถามเขาว่า แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ ถ้าหากว่าเขาเลิกกับเธออย่าเด็ดขาดแน่ใจเหรอว่ามันจะไม่มีมาอีก เธอยังอยู่ในอ้อมกอดเขา ฟังเสียงหัวใจเขาเต้นแต่ก็ยังไม่รู้เขาคิดอย่างไรจริงๆ เดาไม่ออกก็ไม่ต้องเดา ก็ทำเป็นแกล้งโง่ไปอย่างน้อยก็ทำให้เธอก็มีความสุขเพราะบางครั้งความจริงก็เจ็บปวดเกินไป เธอนอนอยู่ในอ้อมกอดเขาทั้งคืนอย่างสบาย วันที่เขาออกจากโรงพยาบาลเผอิญเป็นวันหยุดพอดี เสี่ยวซีตั้งใจซื้อกับข้าวเยอะแยะ แม้ว่าเธอจะไม่ได้มีฝีมือในการทำกับข้าวนัก แต่เธอก็พอจะทำได้บ้างอยู่ ตอนที่กู้หมิงจวี้นเดินลงมาจากข้างบน เขาเห็นเธอที่รวบผมอย่างง่ายๆปอยผมบางส่วนก็ตกลงมาละที่หน้า แม้จะดูยุ่งๆอยู่บ้างแต่ก็ดูสบายตาดี วันนี้เธอใส่ชุดกระโปรงสีเข้มทำให้เอวของเธอบอบบาง เขาเดินเข้าไปกอดเธอจากด้านหลังแล้วเอาคางเกยไปที่ไหล่ “ทำอะไรกินเหรอ” เธอตกใจแล้วก็ยิ้ม “คุณบอกเองตอนที่อยู่โรงพยาบาลว่าอยากกินกับข้าวที่ฉันทำ ฉันเลยไปลงเรียนมานิดหน่อย เดี๋ยวฉันจะทำแล้วคุณก็รอให้คะแนนล่ะกัน” เธอพูดแล้วก็ยิ้ม กู้หมิงจวี้นมองมือของเธอถึงได้เห็นว่ามีรอยแผลหลายจุดบนนิ้วมือเรียวเพราะโดนมีดบาด เขาจับที่ข้อมือเธอ “นี่มันอะไร” เสี่ยวซีรีบดึงมือกลับ ไม่กล้ามองเขา “ไม่มีอะไร ไม่ทันระวังก็เลยโดนบาด” “หลายครั้งเลยเนี่ยนะ” ตอนที่เธอเพิ่งแต่งงานกับเขาใหม่ๆ เขาเคยจับมือของเธอขึ้นมาแล้วพบว่ามือของเธอสวยมาก นิ้วเรียวยาวอย่างกับคุณหนูผู้ที่ไม่เคยได้ลงมือหยิบจับอะไรเลยมาก่อน แต่ตอนนี้มือของเธอมีแต่แผล เสี่ยวซีรีบเอามือไปไว้ด้านหลัง “โดนตอนที่ฉันเรียนทำกับข้าวไง” “ไปเรียนทำไม” เขาไม่ได้อยากให้เมียเขาเป็นเซฟที่มีชื่อเสียงสักหน่อย เสี่ยวซีก้มหน้าเหมือนเด็กทำผิด “ฉันทำกับข้าวไม่อร่อย เมื่อก่อนแม้แต่ดูยังไม่อยากดู หมิงจวี้นคุณอยากกินอาหารฝีมือฉัน ฉันเองก็อยากเป็นเมียที่ดีที่ทำอาหารอร่อยๆให้คุณกินบ้าง” เธอพูดไปด้วยรอยยิ้มเหมือนกับแผลที่อยู่บนมือไม่เจ็บเลยสักนิด แต่รอยยิ้มนั้นกับทำให้เขารู้สึกเสียใจ