บทที่ 18 ช่วยด้วย

บ๗ที่ 18 ช่วยด้วย กู้หมิงจวี้นจับข้อมือของเธอไว้แล้วค่อยๆดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด “เธอทำไมถึงโง่แบบนี้” ถ้าทำแบบนี้กับเธอให้เธอทำอะไรเธอก็ยอม “เสี่ยวซี คราวหลังอย่าทำตัวโง่แบบนี้อีก “ในใจเขาตอนนี้มีแต่ความรู้สึกผิดต่อเธอ เพราะคำพูดของเขาคำเดียวทำให้เธอลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีตทั้งหมด เสียงน้ำในหม้อกำลังเดือดปุดๆ เธอรีบผลัดเขาออก “ไปรอที่ห้องรับแขกเถอะเดี่ยวก็จะได้ที่แล้ว” “ไม่ต้องทำแล้ว” เขาปิดไฟไม่สนใจที่เธอปฏิเสธ ดึงเธอเดินออกมาจากห้องครัวแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนอน เขาหยิบกล่องยาออกมาบอกให้เธอนั่งนิ่งๆอยู่บนโซฟา แล้วก็ค่อยๆทายาให้เธอ ตอนที่ทายาแล้วแสบเธอก็ร้องสูดปาก เขามองดูเธอ ถามเสียงเข้ม “เจ็บเหรอ” เสี่ยวซีรู้สึกยังรู้สึกว่าเธอเจ็บ แต่ในใจกลับรู้สึกหวาน เธอส่ายหัวน้ำตาคลอเบ้า หลังจากที่จัดการกับแผลของเธอเรียบร้อยแล้ว เสี่ยวซีกำลังจะเดินออกไปก็ถูกเขารั้งไว้ “จะไปไหน” “ทำกับข้าวไง ไม่ทำแล้วจะกินอะไร” “ไม่ต้องทำแล้ว เดี๋ยวออกไปกินข้างนอก”เขาบอกแล้วก็กอดเธอ พูดอย่างอบอุ่นขางหูเธอ “เสี่ยวซี เราออกไปกินข้างนอกกัน ต่อไปเรียกน้าหลี่กลับมาทำงาน ฉันทนเห็นเธอทำเรื่องพวกนี้ไม่ไหว เขากอดเธอแน่นขึ้น“ไปเปลี่ยนชุด เดี๋ยวฉันพาไปกินข้าว” ความอบอุ่นอบอวลอยู่ที่ข้างหูเธอมองสายตาอันลึกซึ้งของเขาจากด้านข้าง รู้สึกเหมือนว่าฝันไป เพราะว่าต้องอยู่ในฝันเท่านั้นเขาถึงจะมองเธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้งแบบนี้ เธอพยักหน้าอย่างมีความสุข เดินไปที่ห้องเสื้อผ้าเตรียมที่จะใส่ชุดที่เขาซื้อให้เธอเมื่อครั้งก่อน แต่ในห้องกว้างนั้นกับหาไม่เจอชุดสีฟ้านั้น ชุดกระโปรงของเธอไปไหน เสี่ยวซีจำได้ เธอเอาชุดนั้นแขวนไว้ทางฝั่งซ้าย แต่รู้สึกเสียดายไม่กล้าใส่ เธอหาอยู่ตั้งนานก็ไม่เจอจนกู้หมิงจวี้นที่รออยู่ด้านนอกเคาะประตู “เสร็จรึยัง” “หมิงจวี้น เห็นชุดกระโปรงสีฟ้าของฉันไหม ฉันเหมือนหาไม่เจอเลย” กู้หมิงจวี้นได้ยินก็เลยนึกขึ้นได้ว่าเสิ่นอานนี่เอาไปใส่แล้ว เขาเปิดประตูเดินเข้าไปห้องเสื้อผ้า “ใส่ชุดอื่นเถอะ เขาพูดแต่มือก็ชี้ไปที่ชุดสีเขียวอ่อน “ชุดนี้ก็สวยดี” “แต่ว่าชุดนั้นของฉัน” “เสี่ยวซี ชุดกระโปรงชุดเดียว หาไม่เจอเดี๋ยวซื้อให้ใหม่ก็ได้ โอเคไหม” เขาพูดขนาดนี้แล้วเธอก็ไม่รู้จะพูดอะไรอีก แต่ในใจก็เสียดาย ชุดกระโปรงอย่างดีที่เธอเสียดายไม่กล้าหยิบมาใส่ก็หายไป “ฉันรอด้านนอกนะ เปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้วก็บอกฉัน” เขาเดินออกไปแล้วเธอก็เปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงชุดนั้น แต่ก็ไม่รู้ทำไมเธอกลับรูดซิปที่ด้านหลังไม่ขึ้น จนไม่รู้จะทำอย่างไร เธอจึงเปิดประตูแล้วมองหาเขา “ที่รัก มาช่วยหน่อยสิ ช่วยรูดซิปให้ที” เขามองเธอแล้วก็คิดว่าที่เธอเรียกว่า ที่รัก มันช่างดีต่อใจอย่างไม่น่าเชื่อ เขายิ้มแล้วก็เดินเข้าไปยืนด้านหลังของเธอ ซิปตกอยู่ที่บริเวณเอว ช่างพอเหมาะพอเจาะเผยผิวละเอียดที่อยู่ด้านหลังบราสีดำก็อวดโฉมอย่างเย้ายวน กู้หมิงจวี้นเอามือจับที่ซิปแต่ก็ไม่ขยับ เขากำลังสงสัยว่าภรรยาตัวเองดึงไม่ขึ้นจริงๆหรือว่าต้องการจะทดสอบความอดทนของเขากันแน่ เขานิ่งอยู่สักพักจนเธอหันมาถามเขา “เป็นอะไรไปเหรอ ดึงยากเหรอ” พูดแล้วเธอก็พยายามยื่นมือออกมาทำให้ยอดอกขาวเนียนอ่อนนุ่มเต่งตึงโผล่ออกมาสู่สายตา มือของกู้หมิงจวี้นหยุดนิ่งที่ด้านหลังของเธอแล้วก็สอดเข้าไปด้านในเสื้อ เข้าไปกุมบนหน้าท้องของเธอ เขากอดเธอจากทางด้านหลังจนเธอตัวสั่นอยากจะสะบัดตัวหนี เธอเขาก็ยังกอดเธอไว้ไม่ให้เธอขยับ เขากระซิปเบาๆกับเธอที่ข้างหู “ที่รัก หลังของเธอสวยมาก ทำให้ฉันไม่อยากรูดซิปให้เธอแล้วทำยังไงดี” คำพูดอันอ่อนโยนของเขาทำให้เธอหูแดงไปหมด เธอพยายามที่จะปัดป้องจากมือที่ยุ่มย่ามของเขาแต่ก็ทำได้แค่คว้ามือผ่านผ้าบางเบาของชุดกระโปรงเท่านั้น “หมิงจวี้นอย่าทำอย่างนี้ ไหนบอกว่าเราจะออกไปกินข้าวข้างนอกกัน” กลิ่นหอมอ่อนๆจากผมของเธอทำให้เขาเสียงสั่น “แต่ตอนนี้ฉันอยากกินเธอ” ลมหายใจอันอบอุ่นที่ไวต่อการรับรู้ ชายหนุ่มปัดตุ้มหูไข่มุกที่บนติ่งหูของเธออย่างจงใจและมือที่เปล่าเปลี่ยวลูบเบา ๆ อย่างอ่อนโยน ใต้ฝ่ามือสัมผัสได้ถึงความอ่อนนุ่มราวกับใยไหม ทำให้เขาไม่เต็มใจที่จะเอามือออก เสี่ยวซีรู้สึกว่าเหมือนมือของเขามีกระแสไฟฟ้า ที่ไม่ว่าจะขยับไปตรงไหนก็เหมือนจะซ็อตเธอ ทำให้เธอรู้สึกอ่อนระทวยไปหมด แต่เธอยังคงพยายามที่จะคว้ามือเขาไว้ “หมิงจวี้น” “เรียกที่รัก” เขาชอบให้เธอเรียกเขาว่าที่รักอย่างที่ไม่รู้สึกสักนิดเลยว่าเลี่ยน แม้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจจะอ้อนแต่เขาฟังแล้วก็ใจอ่อนระทวยไปหมด