บทที่ 20 เธอคือผู้หญิงของฉัน

บ๗ที่ 20 เธอคือผู้หญิงของฉัน กู้หมิงจวี้นช่วยเธอปลดสายเข็มขัดนิรภัย แล้วก็ดึงเธอเข้ามาเดินข้างใน เขาเลือกร้านที่ดูสะอาดน่านั่ง เสี่ยวซีสั่งก๋วยเตี๋ยวต้มยำ กลิ่นหอมลอยเข้าจมูกเรียกน้ำย่อยในกระเพาะของเธอ ฉันกินก่อนนะ เธอพูดไปยิ้มหน้าบาน ก้มหน้ากินก๋วยเตี๋ยวในชามเสียงดังจ๊วบจ๊าบ เธอไม่ได้รักษาภาพของการเป็นกุลสตรี เธอก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกว่าเธอไม่มีมรรยาท แต่กลับยิ่งน่าดูและจริงใจ ไม่ได้เสียภาพลักษณ์เลยสักนิด ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มราวกับเธอกำลังกินของที่อร่อยที่สุดในโลก กู้หมิงจวี้นมัวแต่มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเธอจนลืมขยับตะเกียบ ตอนนั้นเขาหวังเหลือเกินว่า เธอจะสามารถยิ้มได้อย่างมีความสุขแบบนี้ (สามปีหลังจากนั้น เขาถึงได้รู้ว่ารอยยิ้มนั้นของเธอสดใสงดงาม ต่อให้เขาเอาชีวิตเข้าแลกก็แลกคืนมาไม่ได้) เหมือนจะรู้สึกกว่ามีสายตาจ้องมองอยู่ เสี่ยวซีก็เงยหน้าขึ้นอย่างเขินๆ “มองฉันทำไมเหรอ ทำไมไม่กินล่ะ ไม่อร่อยเหรอ” “อร่อยสิ” เสี่ยวซีชำเลืองมองที่ถ้วยก๋วยเตี๋ยวเงียบๆแล้วก็ยิ้ม “คุณยังไม่กินเลยรู้ได้ยังไงว่าอร่อย” เขาอดไม่ได้จริงๆที่จะยื่นมือออกมาลูบบนผิวหน้าอันนุ่มลื่นของเธอแล้วก็เอาผมทัดหูให้และพูดกับเธออย่างอ่อนโยนว่า “แค่เธอว่ามันอร่อยก็พอแล้ว” เขาตั้งใจสบตาเธอ พูดด้วยน้ำเสียงกระชากใจที่ทำให้ใจเต้น “เสี่ยวซีรับปากฉัน ว่าชาตินี้จะยิ้มให้ฉันคนเดียว แค่ฉันคนเดียวนะ คนอื่นห้าม” รอยยิ้มของเธอช่างงดงามนัก เขากลัวเหลือเกินว่าวันหนึ่งจะต้องเสียเธอไป “มีแบบนี้ที่ไหนกัน งั้นฉันต้องไปร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นงั้นเหรอ” ปากเธอพูดอย่างโกรธๆแต่ในใจก็หวานเป็นน้ำผึ้ง เขาหัวเราะ “ฉันไม่สนใจ รอยยิ้มของเมียฉันคนอื่นห้ามดู” แม้ว่าเขาจะพูดอย่างขำๆแต่น้ำเสียงแฝงไปด้วยความจริงจัง ในใจเธอรู้สึกโลกเป็นสีชมพู บรรยากาศก็เต็มไปด้วยความหวานละมุน “งั้นเพื่อความเท่าเทียม คุณก็ต้องดีกับฉันคนเดียว ถ้าหากว่าคุณไม่รักษาคำพูด ฉันก็จะ” “จะอะไร” เธอทำเป็นทีเล่นทีจริง “ฉันก็จะไปหลบในที่ที่ไกลแสนไกล ที่จะทำให้คุณหาฉันไม่เจอตลอดไป” เมื่อได้ยินเขาก็เหมือนจะหายใจไม่ทั่วท้อง เขามองเธอที่ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ในใจก็รู้สึกกลัวว่ามันจะเป็นความจริง ทำแกล้งทำเป็นดูแล้วบีบจมูกเธอ “กล้าเหรอ” “ใครกันที่พูดตามบาทหลวงในโบสถ์ว่า “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็จะอยู่ด้วยกันตลอดไป เพราะฉะนั้นเสิ่นเสี่ยวซีทั้งชีวิตนี้เธอเป็นผู้หญิงของฉันแล้ว ไม่ต้องคิดจะไปไหนเลย” เสี่ยวซีมองเขาอย่างแปลกใจ เขารู้ว่าวันนั้นเธอพูดอะไรในโบสถ์ วันแต่งงานนั้น ทุกคนมากันครบหมดแล้วยกเว้นแค่เจ้าบ่าว เสี่ยวซีสวมชุดเจ้าสาว ยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียวฟังบาทหลวงพูดดำเนินพิธี วันนั้นแม่สามีของเธอบอกว่าหมิงจวี้นมีเรื่องนิดหน่อยระหว่างที่กำลังเดินทางมา แต่ว่าจะยกเลิกงานแต่งงานไม่ได้ ไม่รู้ว่าต้องรอนานแค่ไหนเจ้าบ่าวถึงจะมา ตอนนั้นเธอเองก็กลัวว่าจะต้องล้มเลิกงานแต่งงาน ดังนั้นเธอก็ทำหน้ายิ้มแล้วก็พูดว่า “ฉันเสิ่นเสี่ยวซี ยินยอมที่จะแต่งงานกับกู้หมิงจวี้น ไม่ว่าจะแก่จะเจ็บจะตาย ยากมีจนรวย ก็จะไม่ยอม...” อีกนอกเดียวงานแต่งก็จะจบลง นาทีสุดท้ายโชคดีที่เขามาทัน เขาปรากฏตัวตอนที่กำลังเดินออกมาจากโรงแรม เขาไม่ได้สวมชุดแต่งงานทั้งตัวก็ดูเหมือนไม่ได้เตรียมตัวอะไรมา แต่เขาก็มาสวมแหวนให้เธอแต่เขาไม่ได้มองเธอสักนิด กู้หมิงจวี้นเหมือนจะเดาใจเธอออก เขาจับมือเธอแน่น “วันนั้นฉันเพิ่งเดินออกมาจากโบสถ์ ก็ได้ยินที่เธอยืนพูดบ้าๆอยู่คนเดียว เสี่ยวซีฉันสงสัยมาโดยตลอด เธอเคยเจอฉันแค่ครั้งเดียวทำไมถึงยังยืนกรานว่าจะแต่งงานกับฉัน เขามองเธอด้วยสายตาสงสัย ในใจเต็มไปด้วยคำถามมากมาย หรือจะเป็นรักแรกพบ เมื่อสามปีก่อน เธอเคยเจอเขาเสี่ยวซียังจำได้ แม้ว่าบนตัวเขาจะเต็มไปด้วยเลือด แต่เขาก็ยังพอมีสติ แค่ตอนนั้นเธอตกลงมา...” “”จริงแล้วพวกเราไม่ได้รัก....” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะแล้วก็ดึงความสนใจของกู้หมิงจวี้น เสี่ยวซีก็ทำเป็นหัวเราะอย่างเสียไม่ได้ “คุณรับเถอะ เผื่อมีเรื่องอะไรด่วน” เธอมองเขาที่เดินถือโทรศัพท์ออกไปไกล ใบหน้าก็เศร้าลง บางทีเรื่องนั้นอาจจะสำคัญกับเธอมาก แต่เขาก็ลืมไปแล้ว ถ้าหากว่าเป็นแบบนี้ เธอจะพูดขึ้นมาอีกทำไม “คุณจะเลิกกับฉันทำไม เมื่อวานยังดีดีอยู่เลย” ตอนนั้นเองก็มีเสียงกรีดร้องของผู้หญิง เสี่ยวซีมองตามไปเห็นผู้หญิงอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ ดึงมืออีกฝ่ายอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรน้ำตาก็ไหล ผู้หญิงดูจะอ่อนแอ แต่ว่าคนที่ไม่รักแล้วยังไงก็คงไม่สนใจว่าเธอจะอ่อนแอไหม เขาสะบัดมือเธอออกแล้วก็พูดอย่างโมโห “ฉันอุตส่าห์คิดว่าเธอบริสุทธิ์ ถ้ารู้ว่าเธอเคยนอนกับใครมาแล้วฉันก็ไม่เอาเธอหรอก ปล่อยมือได้แล้ว นังเมียชั่ว” บิง ฟังฉันอธิบายก่อน ฉัน...” ผู้หญิงยังไม่ทันพูดจบก็ถูกผู้ชายต่อยเขา เขาตีเธอจนเธอถอยไปไกลแล้วก็ล้มลง ผู้ชายก็ยังจะตามไปตีเธอต่อ