บทที่1 เสียงที่ทำให้หน้าแดงใจเต้นรัว

บ๗ที่1 เสียงที่ทำให้หน้าแดงใจเต้นรัว เครื่องบินจากสหรัฐอเมริกาสู่เมืองตงหลิน ได้ออกเดินทางแล้ว ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา ทันทีที่ลู่อ้ายฉีลงจากเครื่องก็ได้รับข่าว ท่านประธานจะจัดการประชุมที่โรงแรมนี้ เสียงที่เล็ดลอดมาจากประตูบานที่เปิดไว้ครึ่งบานนั้นทำให้คนที่ได้ยินต้องหน้าแดงใจเต้นรัว “อืม... อย่าค่ะ อา...ท่านประธานคะฉันไม่ไหวแล้ว” ผู้ช่วยที่ตามมาด้านหลังถึงกับไม่กล้าหายใจ พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน คาดไม่ถึงว่าท่านประธาน... เขามองดูเธอซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยความระมัดระวัง ใบหน้ารูปไข่กระจุ๋มกระจิ๋ม ผิวขาว และเป็นหญิงสาวสวยคนหนึ่ง สุดท้ายผู้ช่วยก็เลือกที่จะรักษาความเงียบสงบต่อไป บรรยากาศในห้องรับแขกนั้นน่าอึดอัดเป็นยิ่งนัก แต่ ลู่อ้ายฉียังคงใจเย็น นั่งอยู่บนโซฟาหนังแท้ด้วยสีหน้าที่ไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใด ในมือยังคงพลิกอ่านเอกสาร ราวกับว่าเสียงดังที่เกิดขึ้นในห้องนั้นไม่ส่งผลใด ๆ ต่อเธอเลย แต่ตัวผู้ช่วยที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอนั้น กลับอดไม่ได้จนเหงื่อออกที่แผ่นหลัง มองดูคุณนายด้วยความกระวนกระวายใจ ภายใต้ความกดดันมหาศาล ซูซาน อดไม่ได้ที่จะถาม “คุณนายพวกเรา... พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ดีกว่าค่ะ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ท่านประธานตรงนั้น...” ลู่อ้ายฉีกลับเดินไปหยิบน้ำแร่ขวดหนึ่งในตู้เย็นอย่างไม่เกรงใจ “ไม่เป็นไร ท่านประธานรีบร้อนโทรเรียกเรามาไม่ใช่เหรอ? ท่านคงต้องมีเรื่องด่วนแน่” ส่วนผู้ที่ไม่กลัวจะต้องขายหน้าด้านในนั้น จะมาห่วงศักดิ์ศรีหน้าตาของตัวเองหรือ “...” สุดท้ายผู้ช่วยก็ทำได้เพียงดึงดันอยู่เป็นเพื่อนรอกับเธออยู่ตรงนี้ต่อไป ในระหว่างที่ยังคงมีเสียงดังออกมาอย่าไม่หยุดหย่อน ชวนให้จินตนาการถึงความร้อนแรงของสงครามด้านในนั้น ซูซาน อดไม่ได้ที่จะไอออกมาสักครั้ง ก้มหน้าด้วยความอึดอัดใจยิ่งนัก หากเป็นไปได้ก็อยากจะหายตัวไปเสียตอนนี้เลย ไม่รู้ว่าคุณนายทนใจเย็นอยู่ได้อย่างไร คนในนั้นไม่ใช่คนนอกที่ไหน สามีตัวเองแท้ๆ ! หากเป็นเธอ ป่านนี้คงลุกขึ้นเดินไปตบนางเมียน้อยนั่นแล้ว! ความสัมพันธ์ระหว่างท่านประธานและภรรยานั้น ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจ ลู่อ้ายฉีดูมีท่าทางใจเย็น แต่ในใจจะรู้สึกอย่างไรนั้นจะมีใครกันที่พอจะเข้าใจ? เฝ้ามองประตูบานนั้นอยู่นาน พลันยิ้มทันที ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาเป็นอย่างไร เธอเฝ้าถามคำถามนี้มาสามปี แต่ก็ไม่มีคำตอบ... ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าใด จู่ ๆ ประตูบานนั้นก็เปิดออก ภาพตรงหน้านั้นคือภาพของชายหนุ่มผู้หยิ่งยโส เขาหล่อเหลาเอาการ พอที่จะทำให้คนหยุดหายใจได้เลย นิ้วของเขาคีบบุหรี่หนึ่งมวน ยืนพิงกรอบประตูด้วยความเหนื่อยล้า สายตาจับจ้องไปที่ร่างของหญิงที่นั่งบนโซฟาฝั่งตรงข้ามด้วยท่าทีที่ไม่สะทกสะท้าน การได้พบเขาอีกครั้งทำให้ใจของเธอสั่นสะท้านอยู่ภายใน แต่เธอกลับสงบลงอย่างรวดเร็ว ด้วยแววตาห่างเหินและเรียบเฉย เธอยืนและกล่าวทำความเคารพ “สวัสดีค่ะ ท่านประธาน” ดูเหมือนความสัมพันธ์ของพวกเขาจะเป็นแค่เจ้านายลูกน้องเท่านั้น ได้ยินเช่นนั้น หลินเซี่นงเชินไม่เพียงแต่ยกคางขึ้นด้วยสีหน้าเย่อหยิ่ง ด้วยใบหน้าใคร่ครวญ ดีล่ะ ขนาดนี้แล้ว ลู่อ้ายฉียังแสร้งทำเป็นนิ่งได้อีก ผมจะคอยดูว่าคุณจะทนไปได้ถึงไหน หลินเซี่นงเชิน ขว้างก้นบุหรี่ลงแล้วเดินไปหาแล้วก้าวเดินไปหยุดตรงหน้าหญิงสาว การที่ชายหนุ่มเข้าประชิดเธอแต่ยังคงด้วยกลิ่นอายของอารมณ์คลุมเครือที่เพิ่งออกจากความพลุ่งพล่านนั้น จิตใต้สำนึกของ ลู่อ้ายฉีทำให้เธอต้องหนีห่างจากเขา การตอบสนองของเธอไม่อาจเล็ดลอดจากสายตาของชายหนุ่มได้ หลินเซี่นงเชิน เชยคาวของหญิงสาวขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมเอ่ยถาม “ที่รัก ผมเป็นเสือร้ายเหรอ กลัวผมจะกินคุณรึไง ?” “เป็นอย่างไร? คนข้างในนั้นทำให้คุณพอใจแล้วใช่ไหม? ” หญิงสาวพยายามเต็มที่เพื่อแสดงความสงบนิ่ง เพื่อตอบคำถามของชายหนุ่มอย่างเยือกเย็น หญิงสาวข้างในนั้นเป็นเพียงเลขาคนใหม่ที่ทางแผนกเพิ่งจ้างมาได้เพียงสองวันเท่านั้น ก็กลายเป็นที่โปรดปรานเสียแล้ว สำหรับเธอแล้วเรื่องพวกนี้เธอควรจะคุ้นชินกับมันได้เสียที แต่ทำไมใจมันถึงได้เจ็บปวดนัก หลินเซี่นงเชินใช้มือลูบไล้ไปตามผิวเนียนนุ่มของหญิงสาว ด้วยนัยน์ตาที่ดำขลับ แล้วกระซิบที่ข้างหูเธอว่า “คุณจะว่ายังไง ถ้าเป็นคุณ มาทำให้ผมพอใจ จะดีกว่าไหม? ” “เพ้อเจ้อ !” ลู่อ้ายฉีปัดมือของชายหนุ่มทิ้งไป เมื่อได้เห็นเธอต่อต้านตนเองเช่นนั้น หลินเซี่นงเชิน เปลี่ยนสีหน้าในฉับพลันพร้อมทั้งตะโกนเข้าไปในห้อง “ออกมานี่!” ทันทีที่สิ้นเสียง ร่างของหญิงสาวที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนสีขาวพันไว้ก็เดินออกมาจากข้างในอย่างเริงร่า เรือนร่างที่เย้ายวน หน้าตาที่สวยหยาดเยิ้ม ชายใดเห็นก็ย่อมรู้สึกหลงใหล ทว่าเมื่อหญิงสาวเห็นลู่อ้ายฉีเธอก็เปลี่ยนสีหน้าทันที คิดไม่ถึงว่าลู่อ้ายฉีที่มีภาพลักษณ์ใสซื่อบริสุทธิ์ จะมีความสัมพันธ์ชู้สาวกับท่านประธาน ไม่แปลกใจเลยว่าอายุยังน้อยอย่างเธอก็ได้นั่งอยู่บนตำแหน่งสูงๆ แล้ว คิดได้เช่นนี้ หญิงสาวก็กระโจนเข้าใส่ชายหนุ่ม การได้เป็นที่โปรดปรานของชายหนุ่มระดับนี้ถือเป็นเรื่องราวกับฝันทีเดียว สำหรับผู้หญิงคนนี้ ลู่อ้ายฉีไม่ได้ใส่ใจแม้แต่น้อย ราวกับว่าพวกเขาทั้งสองเป็นอากาศธาตุ ผู้หญิงคนนี้ก็เป็นแค่เพียงหมากตัวหนึ่งที่ หลินเซี่นงเชิน ใช้เพื่อยั่วเธอเท่านั้น ดังนั้นเธอจึงตอบไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “เชิญพวกคุณตามสบาย ไม่ต้องสนใจฉัน” ในเมื่อภรรยาของท่านประธานพูดแล้วว่าเป็นเพียงสิ่งของ จะมีใครสนใจกันล่ะ เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลินเซี่นงเชิน ก็จูบหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาโดยตรง แต่สายตากลับมองมาที่ลู่อ้ายฉีสีหน้าของเธอไม่ได้แสดงออกมากนัก เขาเอื้อมมือไปกระชากผ้าเช็ดตัวของหญิงสาว “อ๊ะ... ท่านประธานคะ อย่าค่ะ เรากลับเข้าไปในห้องเถอะค่ะ ดิฉันไม่อยากต่อหน้าคนนอก...” หญิงสาวทำหน้าขวยเขินซบไปที่อกของชายหนุ่ม “คนนอก” พวกเขาสองคนทำให้ลู่อ้ายฉีสั่นไปจนถึงปลายนิ้ว ใจของเธอถูกทิ่มแทงลงไป เธอลดระดับสายตาเล็กน้อยเพื่อไม่ให้ใครเห็นสีหน้าของเธอ ลู่อ้ายฉีพยายามทำน้ำเสียงราบเรียบพร้อมพูดว่า “ท่านประธานกลับเข้าไปในห้องดีกว่า ข้างในนั้นมีพื้นที่กว้างขวางพอให้คุณยืดแข้งยืดขาได้” เวลาผ่านไปก็เนิ่นนานแล้ว เธอคิดว่าการได้เห็นภาพเหล่านี้คงจะไม่ส่งผลกระทบใด ๆ ต่อจิตใจเธอแล้ว แต่การได้มาเห็นกับตาเช่นนี้ กลับรู้สึกเหมือนมีอะไรมันจุกอยู่ที่อก ต้องพยายามกล้ำกลืนไม่ให้น้ำตานั้นไหลออกมา เสียงหัวเราะของชายหนุ่มลอยมากับสายลม แต่กลับสะท้อนให้รู้สึกถึงความเกลียดชังของเขาที่มีต่อเธอ เขาอยากรู้จริง ๆ ว่า เส้นแบ่งทางศีลธรรมของเธอจะสิ้นสุดลง ณ จุดใด “เมียจ๋า เธอช่างเอาอกเอาใจซะเหลือเกิน !” ทำไมเขายั่วยุเธอขนาดนี้แล้ว เธอยังไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ หรือเพราะในใจของเธอมีใครอีกคน? คิดได้เช่นนั้น มือของหลินเซี่นงเชิน ก็หยุดอยู่ที่เอวของหญิงสาว พลันจับไว้แน่น ทำให้หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมอกของเขาร้องเสียงดัง “อา...” เมื่อกี้ท่านประธานพูดว่าอะไรนะ? เมียจ๋าเหรอ? ว่าแต่จะเป็นอะไรไปล่ะ? ปกติแล้วพวกผู้ชายรวยๆ ก็มีบ้านเล็กบ้านน้อยอยู่แล้วนี่ หากเธอต้องการจะครอบครองซึ่งชายหนุ่มเช่นนี้ เป็นเมียน้อยจะเป็นอะไรไป? คนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาท่านประธานอย่าง ลู่อ้ายฉียังโดนผู้ชายเมินเฉย ผู้หญิงที่ไม่ได้รับการดูแลก็ไม่ต่างอะไรกับดอกไม้เหี่ยวเฉา จากนั้นเมื่อหญิงสาวผู้นั้นได้เห็นหน้าของลู่อ้ายฉีอีกครั้ง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความภาคภูมิอย่างผู้กำชัย ทั้งห้องตลบอบอวลไปด้วยลมหายใจที่เต็มไปด้วยความรัก เพียงแค่ได้กลิ่นก็ทำให้ลู่อ้ายฉีรู้สึกสะอิดสะเอียนจนทนไม่ไหว เธอทนที่จะอยู่ในห้องนี้ไม่ไหวแม้แต่วินาทีเดียว เปิดประตูเพื่อออกจากที่นี่ไป