บทที่6 มีลูกภายในหนึ่งเดือน

บ๗ที่6 มีลูกภายในหนึ่งเดือน แต่การตอบสนองเช่นนี้กลับยั่วโทสะของชายหนุ่ม เขาบีบแขนแรงขึ้น “ฉันกับถามเธออยู่ไม่ใช่เหรอ?” อาจเพราะวันนี้มีเรื่องคับข้องใจเยอะมากมาย อีกทั้งกลับมายังไม่ได้รับความเป็นธรรมสภาพจิตใจของลู่อ้ายฉีตึงเครียดจนเกินจะทานทนจนต้องระเบิดออกมา เธอแผดเสียงกลับชายหนุ่ม “ฉันมีนัดกับคนรักคุณได้ยินชัดรึยัง! ต่อให้พูดอีกร้อยรอบคำตอบก็เหมือนเดิม” มือของ หลินเซี่นงเชิน ที่บีบแขนเธอแน่นจนเสียงดังแครกแครก แววตาแสดงออกซึ่งความกระหายเลือด “เธออยากตายรึไงกัน” ดันหญิงสาวจนติดกำแพง “หากว่าฉันอยากตาย งั้นคุณคงไม่รู้ว่าตายไปแล้วไม่รู้กี่รอบ ในเมื่อคุณมีผู้หญิงอื่นได้ กลับไม่ให้ฉันมีความสุขล่ะ?” วินาทีนี้แววตาของ ลู่อ้ายฉีพร่ามัว แต่ยังคงมีรอยยิ้มที่แข็งกร้าว “ลู่อ้ายฉีเธอคิดว่าเธอเป็นใคร เธอมันก็แค่สุนัขที่บ้านตระกูล หลิน ของฉันเก็บมาเลี้ยง ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อสารเลวของเธอขอร้องปู่ของฉัน ทั้งชีวิตเธอคงไม่มีวันได้เข้ามาในบ้านตระกูล หลิน เป็นภรรยาของฉัน ดูจากชาติกำเนิด เธอคิดว่าเธอคู่ควรเหรอ? ถึงอย่างนั้น ฉันคิดว่าพ่อเธอก็เก่งเหมือนกันนะ สามารถส่งเธอเข้ามาบ้านตระกูล หลิน ได้ ทำเป็นเล่นละครตีหน้าเศร้า แต่สุดท้ายกลับไม่วางแผนให้ดี เลยโดนจับได้” น้ำเสียงของเขาชั่วร้ายราวปีศาจจากแดนอเวจี ทำให้ ลู่อ้ายฉีสั่นสะท้าน เธอไม่เคยคิดว่าในใจของชายหนุ่มจะมีความคิดชั่วร้ายเช่นนี้ “หลินเซี่นงเชิน คุณมันงี่เง่า!” ลู่อ้ายฉีง้างมือเพื่อจะตบไปที่หน้าของชายหนุ่ม เขาสามารถรุกรานเธออย่างไม่สิ้นสุด ด่าว่าเธอ แต่เขาไม่มีสิทธิ์ดูถูกเหยียดหยามครอบครัวของเธอ เขาไม่รู้หรือว่านี่เป็นสิ่งที่อยู่ในใจ คือบาดแผลที่ไม่มีวันจะรักษาหายใช่ไหม? การอยู่ในครอบครัวใหญ่ที่เย็นชา หลายปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยได้รับความรักจากพ่อเลย ถ้าทำได้ เธอยอมไม่รับสิ่งเหล่านี้! มนุษย์เราล้วนเห็นแก่ตัว ถ้าไม่ใช่คุณปู่ของเขา พ่อของเธอจะ... หลินเซี่นงเชิน แทบไม่ต้องใช้แรงในการปัดมือเธอลง ยิ้มแล้วพูด “ลู่อ้ายฉีฉันทำลายทุกสิ่งที่เธอใส่ใจได้” เมื่อสิ้นเสียงเขาผลักเธอลงกับพื้น ด้วยไม่ได้ยืนให้มั่นคง ร่างของ ลู่อ้ายฉีล้มลงกับพื้น ถึงแม้ในใจจะรู้สึกเต็มเปี่ยมถึงความไม่เป็นธรรม แต่เธอก็ยังคงหนักแน่น ไม่แสดงให้ชายหนุ่มเห็นความอ่อนแอ ด้วยเหตุนี้เขาจึงยิ่งทวีคูณความอัปยศอดสูให้แก่เธอ ร้องไม่ได้ ยังไงก็ห้ามร้องไห้... หลินเซี่นงเชิน มองดูร่างหญิงสาวบนพื้นด้วยใจที่อ้างว้าง ในจริงเขาไม่ได้คิดจะพูดจาโหดร้ายเช่นนี้ อยากจะเข้าไปพยุงเธอขึ้นมา แต่ด้วยศักดิ์ศรีที่ค้ำคอ สุดท้ายทำได้เพียงเดินจากไปด้วยท่าทีหยิ่งยโส น้ำเสียงของชายหนุ่มช่างอ่อนโยนระหว่างที่เดินกลับไป “ที่รัก เด็กดี รอผมก่อนนะ ผมกำลังไป” สุดท้ายแล้ว ความอ่อนโยน การเอาใจใส่ของหลินเซี่นงเชิน ทั้งหมด ไม่ได้มีไว้ให้เธอ น้ำตาของลู่อ้ายฉีพรั่งพรูราวดังน้ำพุ ในที่สุด ชีวิตหนึ่งสัปดาห์ในนรกก็สิ้นสุด เธอลากร่างที่เหนื่อยล้าของเธอกลับสหรัฐอเมริกา เริ่มแรก ลู่อ้ายฉีรู้สึกเหงาอยู่บ่อยครั้ง แต่เมื่อผ่านไปหลายปี เธอคุ้นชินกับการใช้ชีวิตลำพัง ทานข้าวคนเดียว ค่อย ๆ เลิกหวาดกลัวกับคำว่าความเหงา ผ่านไปไม่กี่วัน ลู่อ้ายฉีที่กำลังทำงานอยู่ก็ได้รับโทรศัพท์จากบ้านเก่า “สวัสดีค่ะ” “คุณนาย คุณท่านสุขภาพไม่ค่อยดี หวังว่าคุณจะกลับมาให้เร็วที่สุด” บ้านตระกูล หลิน นั้นบรรยากาศ อาคารเหมือนบ้านของชนชั้นสูงทางยุโรป ดูจากภายนอกเหมือนปราสาท มองดูคฤหาสน์หลังตรงหน้า ลู่อ้ายฉีรู้สึกอึดอัดอยู่ในใจ แต่สุดท้ายเธอก็กลับมา ลุงหลี่ ยืนรออยู่ที่ประตู เมื่อเห็นเธอก็ต้อนรับขับสู้ด้วยความจริงใจ “คุณนายเล็กกลับมาแล้ว” “คุณปู่เป็นอย่างไรบ้างคะ?” “ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ตอนนี้อยู่ข้างบนครับ” ลู่อ้ายฉีเดินตามพ่อบ้านไปอย่างเงียบ ๆ ในใจกระสับกระส่ายอย่างอดไม่ได้ เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ คุณปู่เป็นผู้กุมบังเหียน มีอำนาจสูงสุด โอ้... คนเราแท้จริงแล้วควรเอาใจเขามาใส่ใจเรา ในบ้านนี้ คุณปู่เป็นคนหนึ่งที่ดีกับ ลู่อ้ายฉีแต่ด้วยเพราะเรื่องของพ่อ ทำให้เธอไม่อาจจะให้ความใกล้ชิดอย่างสนิทใจ เมื่อประตูเปิดออกชั่วพริบตา ลู่อ้ายฉีก็เห็นว่าคนตระกูล หลิน ได้มารวมตัวกันแล้ว แต่กระนั้นทุกคนยังคงมีท่าทีไม่ทุกข์ร้อนได้อย่างไร คงมีแต่พวกเขาที่เข้าใจ “คุณปู่ หนูกลับมาแล้วค่ะ” ลู่อ้ายฉียืนอยู่ข้างเตียง ทำความเคารพ กล่าวคำทักทาย ชายชราอายุเจ็ดสิบกว่าปีที่นอนอยู่บนเตียง ถึงแม้ร่างกายจะไม่สู้ดี แต่สายตาของเขายังคงแวววาวดังนกเหยี่ยว ได้เห็น ลู่อ้ายฉีก็ปรากฏรอยยิ้มบนใบหน้า”หลานปู่กลับมาแล้ว” “คุณปู่ หนูขอโทษ” สำหรับ ลู่อ้ายฉีแล้ว เธอให้ความเคารพชายชราผู้นี้ “มา มานั่งข้าง ๆ ปู่” หลินหยวนซานกวักมือเรียก ลู่อ้ายฉีเขารู้ดีว่ามีช่องว่างระหว่างเด็กคนนี้กับตนเอง และเขายินดีจะทำทุกอย่างเพื่อชดใช้ หลินเซี่นงเชิน เพียงแต่มองดู ลู่อ้ายฉีด้วยความนิ่งเงียบ ไม่พูดอะไร คุณปู่ไม่ได้จะเพิ่งมารักใคร่เอ็นดูเธอ วันสองวันนี้เสียหน่อย หลินหยวนซานจับมือของ ลู่อ้ายฉีถามเข้าประเด็น “ปู่เหลือเวลไม่มากแล้ว ปู่หวังว่าเธอจะสามารถมีลูกได้ภายในหนึ่งเดือนนี้” ลู่อ้ายฉีตกตะลึง ไม่รู้ว่าจะทำเช่นไร มองไปที่หลินเซี่นงเชิน อีกครั้ง ก็มีแต่ทำสีหน้า และ รอยยิ้มที่รังเกียจ ตั้งท้องภายในหนึ่งเดือน ความหมายเท่ากับว่า ต้องร่วมเรียงเคียงหมอนกับผู้ชายคนนี้ จะทำได้ยังไงกัน “คุณปู่ หนู...” เดิมทีต้องการปฏิเสธ แต่ก็ถูกชายชราตัดหน้า “ไม่ต้องเป็นกังวลนะ ช่วงนี้เธอสนใจแต่เรื่องตั้งท้อง ส่วนทางนั้นฉันให้คนไปจัดการแทนเธอแล้ว” พูดเสร็จแล้วชายชราก็หันไปทาง หลินเซี่นงเชิน “เธอเองก็ตั้งใจล่ะ สำคัญที่สุดเธอต้องเข้ากันได้รู้ไหม?” “ครับ ตั้งแต่วันนี้ไปนอกจากกินข้าว เข้าห้องน้ำ เราจะไม่ลุกออกจากเตียงเลยครับ” เพื่อเอาใจชายชรา หลินเซี่นงเชิน มีความสามารถยอดเยี่ยม แต่คำพูดนี้ กลับทำให้ ลู่อ้ายฉีสิ้นหวัง ใบหน้าของชายชรามีความอ่อนล้า โบกมือไปมาให้พวกเขา หลินเซี่นงเชิน เข้าใจความหมายอย่างรวดเร็ว จับมือ ลู่อ้ายฉี“ที่รัก วุ่นมาทั้งวันแล้ว พวกเรากลับไปพักผ่อนกันเถอะ” เมื่ออยู่นอกห้อง ทุกคนในตระกูล หลิน ต่างมีรอยยิ้มที่หลอกลวง ชายฝืนยิ้มอย่างมีความนัย “ตาแก่ใช้วิธีนี้ไม่ยากเกินจะคาดเดา กลัวว่าตัวเองตายไป ผู้หญิงคนนี้จะไม่มีที่ยืน จะใช้ข้ออ้างเรื่องลูกให้มีที่ในตระกูล หลิน รึไง?” ในเรื่องคำพูดพวกนี้ ลู่อ้ายฉีคุ้นเคยมานาน ฟังมากจนชินชา “ฉันกลับห้องก่อนนะคะ”พูดเสร็จ ลู่อ้ายฉีเดินกลับห้องของตนเอง เมื่อเปิดห้องนอนส่วนตัวของ หลินเซี่นงเชิน ข้างในนั้นให้ความรู้สึกที่คุ้นเคย ทั้งห้องมีบรรยากาศหรูหรา และ มีเกียรติสูงส่งซึ่งไม่มีใครเทียบได้ พื้นที่กว้างขวาง ไม่ผิดเพี้ยนจากตอนที่ ลู่อ้ายฉีเดินจากมา โดยเฉพาะเตียงหรูหราหลังโต ยังคงเป็นสีไวน์แดง ช่างเป็นสีที่ยั่วยวนใจ