บทที่7 ถ้าฉันหายไปจากโลกนี้เธอจะร้องไห้ให้ฉันไหม

บ๗ที่7 ถ้าฉันหายไปจากโลกนี้เธอจะร้องไห้ให้ฉันไหม ลู่อ้ายฉีครั้งหนึ่งเคยถูกครอบครอง เป็นผู้ที่ใกล้ชิดกับเขามากที่สุด เข้าใจว่าทั้งชีวิตนี้เขาจะเป็นดังที่พึ่ง แต่สุดท้ายแล้วได้รับผลเป็นเช่นไร? ลู่อ้ายฉีถอนหายใจอย่างหมดหนทาง ชายหนุ่มปรากฏกายอยู่ด้านหลังอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียง ลมร้อนผะผ่าวรดลงที่ต้นคอของหญิงสาว “ทำไม คุณคิดถึงเตียงนี้เหรอ?” ลู่อ้ายฉีตัวแข็งทื่อ แววตามีความมืดมน “ฉันกำลังคิดว่าที่ฉันไม่อยู่มาสามปี มีผู้หญิงมากมายแค่ไหนมานอนบนเตียงหลังนี้” หลินเซี่นงเชิน ยิ้มมุมปากและแสยะยิ้มด้วยแววตาชั่วร้าย มือสำรวจไปตามเรือนร่างของเธอ “มากแค่ไหนฉันไม่ได้นับ แต่ว่าเธอ เดือนนี้จะต้องเชื่อฟังนอนบนเตียงนี้ และอ้าขาให้ผม” พูดพลางผละมือใหญ่ออกจากเรือนร่างเธอ แววตาของลู่อ้ายฉีมีความเฝ้าปรารถนา “เซี่นงเชิน เรามามีความสุขร่วมกัน แล้วคุณต่อไปไม่ต้องพบกับ ยิงหยี อีกได้ไหม?” ถ้าหากเขาเห็นด้วย ลู่อ้ายฉีก็จะยอมไม่เรียกร้องเรื่องที่ผ่านมา ฉับพลัน ชายหนุ่มมีสีหน้าหนักใจ ผละออกจากร่างของ ลู่อ้ายฉีพูดด้วยความเย้ยหยัน “เธอคิดว่าเธอเป็นใคร เธอคิดจะบีบ ยิงหยี ก็บีบเขาทิ้งไป เธอควรจะรู้นะว่าอะไรควรไม่ควรทำ” ลู่อ้ายฉีมีสีหน้าจำใจ รู้อยู่แล้วว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร ทำไมในใจของตัวเองยังคงแอบตั้งความหวัง? หลินเซี่นงเชิน มองหญิงสาวด้วยสายที่พยายามเก็บความในใจอย่างที่สุด ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าตนเองพูดแรงเกินไป ลู่อ้ายฉีติดกระดุมอย่างใจเย็น ปกปิดหมอกในแววตาของเธอ พร้อมกับทอดถอนใจ “ใช่สิ ฉันคงไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร ที่สุดแล้วกู้ยิงหยี เป็นคนที่อยู่ในใจของคุณ ฉันมีอะไรไปเทียบได้ล่ะ ต่อให้ฉันหายไป คุณก็คงไม่มีทางเสียน้ำตาให้ฉัน” ไม่รู้เพราะอะไร แต่คำพูดประโยคนี้ฟังแล้วทำให้ หลินเซี่นงเชิน รู้สึกเสียใจ ถ้าเธอหายไป ฉันจะร้องไห้ให้เธอไหม... มื้อเย็นสำหรับตระกูลผู้มีอันจะกินนั้นมีอาหารมากมาย เดิมที ลู่อ้ายฉีไม่ได้อยากอาหารนัก แต่ หลินเซี่นงเชิน ไม่มีทางปล่อยเธอไป บนโต๊ะอาหารยาวเหยียด มีอาหารวางอยู่มากมายเต็มโต๊ะ แต่กลับมีคนแค่ห้าคน ลู่อ้ายฉีหันไปสบตา ซือถูเซ็น ก่อนที่จะหลบสายตาลงต่ำ เพื่อเลี่ยงการสบสายตากลางอากาศ หลินเซี่นงเชิน มองดูไปที่ร่างเธอ พูดเบาๆ ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ทานเถอะ” จากนั้นทุกคนจึงเริ่มจับตะเกียบ แท้จริงแล้ว หลินเซี่นงเชิน ก็คือทายาทผู้สืบทอด นอกจากคุณปู่แล้ว เขาคือคนที่ทายาทของตระกูล หลิน เรื่องนี้ต่อให้ไม่พูด ทุกคนก็รู้ดีอยู่แล้ว ซือถูเซ็น เงยหน้ามองดู ลู่อ้ายฉีอย่างไม่ใส่ใจ เหมือนคนแปลกหน้า ไม่มีความรู้สึกใด ๆ หลินเสว่เฟย มองดู ลู่อ้ายฉีอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความว้าวุ่นใจ “พี่สะใภ้คะ ได้ยินว่าพี่กลับมาครั้งนี้ด้วยภารกิจทั้งหนักและยิ่งใหญ่ มีลูกภายในหนึ่งเดือน ได้เหรอคะ?” หลินเสว่เฟย เข้าใจดีอยู่แล้ว เรื่องแบบนี้ต้องดูที่ผู้ชาย แต่ปัจจุบันนี้ หลินเซี่นงเชิน ไม่ได้รัก ลู่อ้ายฉี หลินเสว่เฟย แอบหัวเราะเบา ๆ “พี่จะพยายาม” สีหน้าของ ลู่อ้ายฉีไม่แสดงออกใด ๆ เธอไม่ได้โง่ แน่นอนว่าเข้าใจดีว่าประโยคนี้ของเธอหมายถึงอะไร หลินเซี่นงเชิน ไม่ได้ให้ความสนใจเธอ ในบ้านตระกูล หลิน นี้ ไม่มีใครคนไหนจะประหยัดน้ำมันกันเลย ญาติ ๆ ที่อยู่ห่างไกลที่ไม่อยู่ตอนนี้ หากว่าอยู่ก็พร้อมจะเปิดเตา ลู่อ้ายฉีเงียบและก้มหน้ารับประทานอาหาร ต่อให้คนที่อยู่ตรงนั้นอยากจะเห็นตนเป็นเรื่องตลก เธอก็จะยังคงวางเฉย ไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองแสดงอารมณ์อึดอัดใจได้ กำลังคิดจะคีบปีกไก่อีกข้าง ทันใดนั้นปีกไก่อีกอันก็ถูกคีบไปโดยอีกคน ลู่อ้ายฉีเงยหน้าขึ้นทันใดนั้น เผชิญกับใบหน้าที่สง่างาม สบตากับดวงตาใสคู่นั้น ใจของเธอก็เต้นแรงทันที การส่งผลสะท้อนกลับ ลู่อ้ายฉีมองไปที่ หลินเซี่นงเชิน เมื่อเทียบกับการตอบสนองของ ลู่อ้ายฉีซือถูเซ็น นั้นสงบนิ่งมาก คีบปีกไก่ไปไว้ในจานของเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “คุณทานเถอะ” ซือถูเซ็น ไม่ว่าจะเวลาไหนก็สุภาพอ่อนโยน เป็นดั่งคุณชายมีชาติตระกูล เป็นสุภาพบุรุษ เพียงแต่เมื่อต้องเผชิญกับการได้รับการปฏิบัติจากเขา ลู่อ้ายฉีก็อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นขึ้นมา ไม่อยากจะโต้แย้งอะไร ทำให้เกิดเรื่องจับตามองโดยไม่จำเป็น จึงพูดไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ขอบคุณค่ะ” ลู่อ้ายฉีคิดจะใช้ตะเกียบคีบขึ้นมา กลับถูกตะเกียบอีกคู่แย่งไป หลินเซี่นงเชิน กัดหนึ่งคำแล้วทิ้งมันไว้บนโต๊ะ พูดอย่างรำคาญ “อีกหน่อยถ้าให้ผมเห็นกับข้าวจานนี้บนโต๊ะอีก พ่อครัวซวยแน่ ไม่เห็นอร่อยเลย”