บทที่8 เปิดไฟแล้วผมจะลงมือทำกับคุณได้ไหม

บ๗ที่8 เปิดไฟแล้วผมจะลงมือทำกับคุณได้ไหม “ค่ะ คุณชาย” คนรับใช้รีบกับข้าวจานนี้ไป อารมณ์ของคุณชายน้อยนั้นลมเพลมพัด โดยเฉพาะสามปีมานี้ ไม่รู้เมื่อไรจะอารมณ์เสีย ทุกคนในบ้านจะต้องระมัดระวังตัว กลัวว่าถ้าหากทำให้เขาโกรธแล้วจะได้รับความเดือดร้อนโดยไม่จำเป็น เดิมที ลู่อ้ายฉีก็ไม่อยากอาหาร ซ้ำมาเจอเช่นนี้ยิ่งทำให้ทานอะไรไม่ลง ซือถูเซ็น วางตัวด้วยท่าทีสูงส่งไม่ได้แยแสอะไร รับประทานอาหารในชามเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น สำหรับหลินเสว่เฟย ที่มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นนั้น ก็ยากจะปกปิดรอยยิ้มบนใบหน้าได้ ในบ้านนี้ คนที่จะจัดการกับ หลินเซี่นงเชิน ก็มีเพียงนายท่านเท่านั้น หากนายท่านสุขภาพไม่แข็งแรงไม่สามารถลงมารับประทานอาหารได้เหมือนวันนี้ หลินเซี่นงเชิน ก็จะยิ่งทำตามอำเภอใจ เมื่อรับประทานเสร็จหลินเสว่เฟย วางมาดแล้วจูงมือ ซือถูเซ็น ขึ้นข้างบน เมื่อเห็นว่าทุกคนต่างแยกย้าย รอยยิ้มจอมปลอมของ หลินเซี่นงเชิน ก็หายไปแล้ว เขาจับคาง ลู่อ้ายฉีด้วยแววตาสะอิดสะเอียน “ในเมื่อเป็นเช่นนี้พวกเราก็กลับห้องกันเถอะ อย่าลืมภารกิจที่เธอมาครั้งนี้สิ ” สำหรับเขาแล้ว ลู่อ้ายฉีไม่มีคุณสมบัติจะพูดคำว่าไม่ ในเมื่อเรื่องแบบนั้นเป็นเรื่องปกติสำหรับสามีภรรยา เธอยิ่งไม่มีสิทธิ์จะปฏิเสธ ไม่ว่าจะหลบยังไง สุดท้ายก็เป็นเรื่องที่ต้องเผชิญ ลู่อ้ายฉีมาที่ห้องแต่งตัว บนราวมีแต่ชุดสูทผู้ชายแขวนเต็มไปหมด เขาชอบสวมเสื้อสีเข้มมาตลอด บอกว่ามันดูเท่ คิดถึงวันเก่า ๆ ของเราสองคน มุมปากของ ลู่อ้ายฉียกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ที่จริงพวกเขาก็มีเวลาที่ดีร่วมกัน เพียงแค่เวลานั้นมันแสนสั้น ยังไม่ทันได้ให้ตนเองได้รักษาไว้ ก็สลายไปกับสายลมเสียแล้ว... ลู่อ้ายฉีอยากจะบอกกับ หลินเซี่นงเชิน จริง ๆ ว่า ในใจของเธอไม่มีชายคนอื่นมานานแล้ว และตอนนี้เธออยากอยู่กับเขาจริง ๆ ถึงแม้ว่าจะเป็นวันที่ไม่มีความสุข เธอก็ไม่อยากให้เข้าต้องทุกข์ใจ เพราะอะไรเขาจึงออกไปหาผู้หญิงอื่นข้างนอกนั่น? ดังนั้น เมื่อตอนเธอจากไป เธอเชิดหน้าจากไปอย่างหยิ่งทระนง ไม่อาลัยอาวรณ์ แต่ในใจเป็นเช่นไรนั้น มีเพียงตัวเธอเองเท่านั้นที่รู้ ชายหนุ่มที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินออกมาพร้อมผ้าเช็ดตัวมัดรอบกาย เฝ้าดูหญิงสาวที่ยืนเหม่อลอย จึงอดไม่ได้ที่จะถาม “ทำอะไรอยู่?” “เปล่าค่ะ” ลู่อ้ายฉีหลบสายตาของชายหนุ่ม ราวกับกินปูนร้อนท้อง ชายหนุ่มมองเห็นน้ำตาพร่างพราวที่หางตาของหญิงสาว เขาขมวดคิ้ว “เป็นอะไร? ได้เห็นแฟนคนแรกกำลังมีความรักกับหลินเสว่เฟยแล้วเสียใจ? อยากร้องก็ร้องเลย จะกลั้นไว้ทำไม” จากที่เห็นพวกเขาสองคนเมื่อครู่บนโต๊ะอาหาร หลินเซี่นงเชิน อยากจะบีบ ลู่อ้ายฉีให้ตายคามือ ผู้หญิงคนนี้ประพฤติตัวไม่เหมาะสมเสียเลย ผู้ชายของตัวเองอยู่ข้าง ๆ แท้ ๆ ยังอดรนทนไม่ไหวต้องส่งสายตาหวานซึ้งให้กัน “ใช่ ฉันเศร้ามาก คุณคิดว่าฉันควรทำอย่างไรดี?”ลู่อ้ายฉีมองดูเขาอีกครั้ง แววตาอาบไปด้วยความโศกเศร้า ด้วยเพราะความคิดที่ หลินเซี่นงเชิน มีต่อเธอนั้น เห็นอยู่ทนโท่ต้องแสดงว่าแกล้งทำเสียใจเพราะผู้ชายอีกคน หลินเซี่นงเชิน กำมือแน่น “เธอว่ายังไงนะ?” “ฉันบอกว่าฉันเสียใจ ทำยังไง คุณมาช่วยฉันเร็วสิ” ในขณะที่ได้เห็นอารมณ์ฉุนเฉียวของชายหนุ่ม ลู่อ้ายฉีไม่รู้ทำไมจึงรู้สึกชอบใจ ด้วยสายตาที่ไม่เกรงกลัว ตอนนี้เขายังสามารถยืนพูดคุยกับเธอที่นี่ได้ หรือจะหมายความว่าในใจเขายังมีเธอ ไม่ว่าแรงกดดันจะเป็นอย่างไร? อันที่จริง ลู่อ้ายฉีคิดว่าเธอมีชีวิตที่แสนต่ำต้อย เธอใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศมาตลอดหลายปี แต่ในใจก็ยังมีเพียงชายเพียงผู้เดียวที่ยึดครอง เมื่อใดก็ตามที่ตื่นขึ้นกลางค่ำคืน มักจะรู้สึกถึงรสชาติของการขาดที่พึ่งโอบกอดอยู่รอบตัว ลู่อ้ายฉีสูดหายใจลึก ๆ แล้วยิ้มในทันใด กับเรื่องเมื่อครู่ราวกับเป็นคนละคน ลู่อ้ายฉีมีความเข้าใจในตัวชายผู้นี้มากกว่า ปกติแล้วหลังจากการแสดงอารมณ์แบบนี้ มักจะไม่มีผลดีตามมา เขากำลังคิดอะไรอยู่นะ? “ผมไปรอที่เตียงนะ” เมื่อพูดเสร็จ หลินเซี่นงเชิน เดินผ่านหญิงสาวนอนลงบนเตียง ลู่อ้ายฉีในใจเต้นรัวไม่เป็นส่ำ เมื่ออาบน้ำเสร็จ และเปิดตู้เสื้อผ้าดู เจอแต่ชุดนอนวาบหวิวจัดเรียงไว้เป็นแถว ๆ ทันใดนั้นไม่รู้ว่าจะทำเช่นไร รสนิยมของ หลินเซี่นงเชิน เปลี่ยนไปหนักขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร... ลู่อ้ายฉีในที่สุดก็เข้าใจว่าเพราะเหตุใดเขาถึงปล่อยเธอไปอย่างง่ายดาย ผู้ชายคนนี้ไม่เคยมีความหวังดี เธอสุ่มหยิบชุดสีดำขึ้นมาชุดหนึ่งแล้วใส่มัน ลู่อ้ายฉียืนอยู่หน้ากระจก จะใส่หรือไม่ใส่มันก็ดูไม่ต่างกันเลย ภายใต้ผ้าบางเนื้อละเอียดที่ปกคลุม เรือนร่างที่สวยหยาดเยิ้มเปิดเผยแบบวับแวม ชุดที่สวมยิ่งขับให้ขายาวสวยดูเด่น เล็กละเอียด แม้แต่ตัวหญิงสาวเอง เมื่อได้เห็นร่างตัวเองในกระจกยังอดไม่ได้ที่จะใจเต้น นับประสาอะไรกับชายหนุ่มที่ไม่ได้หวังดี ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าคนที่คิดค้นสิ่งนี้ เขาคิดอะไรอยู่กันแน่ ไม่อยากจะพ่ายแพ้ให้อึดอัดใจมากไปกว่านี้ ลู่อ้ายฉีลูบผมยาว ยืนพิงวงกบประตู มองดูชายหนุ่ม “พอใจรึยัง?” หลินเซี่นงเชิน ที่กำลังนอนอยู่บนเตียง ขณะนี้ท่อนบนของเขากำยำล่ำสันเปลือยไม่มีอะไรปิดคลุมต่อหน้าต่อตา ลู่อ้ายฉีหน้าท้องซิกแพค ไม่มีเนื้อส่วนเกินบนเรือนร่าง สำหรับผู้หญิงอย่างเธอแล้วนั้น มันเป็นภาพที่ดึงดูดยั่วยวนใจ เมื่อมองไปที่การปรากฏกายของเธอ หลินเซี่นงเชิน พอใจเป็นอย่างมาก น้ำเสียงมีความลุ่มหลง “มานี่” ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะเดินเข้ามา ไฟในห้องก็ปิดลงอย่างฉับพลัน “ว้าย!” เสียงกรีดร้องดัง สัญชาตญาณของ ลู่อ้ายฉีบอกให้เธอถอยหลังไปสองก้าว แต่ชายหนุ่มกลับคว้าแขนเธอไว้ได้ แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง ทันใดนั้นร่างกายกำยำทาบทับอยู่ด้านบนพอดี เมื่อเห็นความตื่นตระหนกของเธอ หลินเซี่นงเชิน พูดจาเหน็บแนมเล็กน้อย “คุณคิดว่าถ้าเปิดไฟอยู่ แล้วผมจะยังลงมือกับคุณรึเปล่า?” หลังจากพูดแล้วก็ประกบริมฝีปากนุ่ม ๆ ของเธอโดยตรง กลืนกินอย่างบ้าคลั่ง มือหนึ่งอันทรงพลังควบคุมร่างกายของเธอไม่ให้ขัดขืน ใช้มืออีกข้าง มืออีกข้างกางออกอย่างมุทะลุดุดันเคลื่อนลงต่ำ ยังพื้นที่ต้องห้ามอย่างไร้ปรานี นาทีนี้ ลู่อ้ายฉีคิดเพียงว่าต้องหนี กัดฟันแน่นปฏิเสธการกระทำของฝ่ายชาย การกระทำเช่นนี้ทำให้ชายหนุ่มเริ่มรำคาญ คว้าผมยาวของเธอไว้แน่น พูดจาด้วยท่าทีรังเกียจ “ทำเป็นใสซื่อบริสุทธิ์ เธอไม่ชอบที่ฉันทำกับเธอแบบนี้เหรอ?” ลู่อ้ายฉีสั่นไม่หยุด และมองไปที่ชายหนุ่มด้วยความหวาดผวา “หลินเซี่นงเชิน คุณทำฉันเจ็บ” “หึ” เสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังขึ้น “ผู้หญิงแบบเธอรู้สึกเจ็บเป็นด้วยเหรอ?” ไร้ซึ่งความปรานี หลินเซี่นงเชิน ฉีกเสื้อเพียงชิ้นเดียวที่อยู่บนเรือนร่างเธอขาดออก ทำให้ ลู่อ้ายฉีกลัวสุดขีด ไม่รู้จริง ๆ ว่าเมื่อครู่ชายหนุ่มได้รับการกระตุ้นจากอะไร แต่เธอยังคงกัดริมฝีปากแน่น ร่างเล็ก ๆ ภายใต้เรือนร่างของชายหนุ่มสั่นเทา เธอที่เป็นแบบนี้ แท้จริงแล้วควรได้รับความรักจากฝ่ายชาย แต่ว่า... หลินเซี่นงเชิน รับรู้ได้ถึงความหวาดกลัวของหญิงสาว เขาแสยะยิ้มแล้วพูดจาประชดประชัน “คิดจะเล่นเกมส์หลอกล่อให้ตายใจกับผม ผมไม่รู้หรอกนะว่าต่อหน้าคุณปู่คุณจะหลอกล่อท่านยังไง เดินทางกลับมาเป็นพันไมล์ไม่ได้หวังว่าผมจะกอดคุณงั้นเหรอ วันนี้ผมจะต้องทำให้คุณพอใจแน่”