บทที่9 คุณไม่คู่ควรจะอุ้มท้องลูกของฉัน

บ๗ที่9 คุณไม่คู่ควรจะอุ้มท้องลูกของฉัน ความเจ็บปวดรวดร้าวในใจของลู่อ้ายฉีพรั่งพรู เธอเข้าใจดีในใจว่า ไม่ว่าตัวเธอจะอธิบายยังไง ฝ่ายชายนั้นคงไม่ยอมเชื่อ “ฉันไม่ได้” เพียงสามคำติดอยู่ในลำคอ ไม่รู้ด้วยเหตุใด แสงจันทร์เป็นใจ ทำให้ ลู่อ้ายฉียิ่งเห็นความโกรธอันเปี่ยมล้นบนใบหน้า หลินเซี่นงเชิน อย่างถนัดชัดเจน ในใจรู้สึกหนักอึ้ง ตอนนี้ไม่สามารถทำให้มันยุ่งเหยิงต่อไป เขาเป็นเช่นนี้ คืนนี้อาจทำให้เธอตายได้ ก่อนที่ ลู่อ้ายฉีอยากจะหนีไป หลินเซี่นงเชิน ก้มลง ประกบปากจูบริมฝีปากอ่อนนุ่มของหญิงสาวอย่างรุนแรง ดูดดื่มไปมา จูบของเขาก็เหมือนกับบุคลิกของเขา เด็ดขาดและรุนแรง เกินกว่าจะมีใครทานทน หญิงสาวเง้างอดตีไปบนร่างชายหนุ่มแทบจะไม่ไว้หน้า หลินเซี่นงเชิน กลับไม่มีปฏิกิริยาแม้แต่น้อย กลับเพิ่มความบ้าคลั่งให้ฝ่ายชาย ลู่อ้ายฉีไม่รู้ว่าเขาทรมานเธอนานเท่าใด ทิ้งร่องรอยไว้บนตัวเธอมากน้อยแค่ไหน แต่กับผู้ชายที่อยู่ในใจเธอนั้นเป็นการผสมปนเปกันระหว่างความพอใจ กับการที่เธอไม่สามารถปฏิเสธได้ นาทีนี้เธอไร้ซึ่งศักดิ์ศรี โผเข้าพิงร่างของชายหนุ่ม มือทั้งสองโอบรอบคอของเขา ด้วยสายตาสับสน ในที่สุดท่ามกลางคลื่นลมแรง ลู่อ้ายฉีก็หมดสติไป เธอเป็นดังเรือลำน้อย ที่ลอยละลายไปกับคลื่นทะเลที่โดนซัดสาดอย่างบ้าคลั่ง เมื่อพระอาทิตย์เริ่มส่องแสงเข้ามาในห้อง รอยบุ๋มบนเตียงเริ่มเคลื่อนไหว ลู่อ้ายฉีลืมตาขึ้น นึกไม่ถึงว่านี่เป็นเวลาสิบโมงแล้ว ที่ข้าง ๆ ไม่มีวี่แววร่างของ หลินเซี่นงเชิน นานแล้ว หากว่าไม่ได้เห็นเศษซากเสื้อที่โดนกระชากขาด จนป่านนี้ ลู่อ้ายฉีคงยังคิดว่าตนเองอยู่สหรัฐฯ เรื่องราวเมื่อคืนนี้ก็เป็นเพียงแค่เพียงฝันร้าย เมื่อคืนนี้ชายหนุ่มช่างบ้าคลั่ง สุดท้ายของท้ายที่สุด ลู่อ้ายฉีรับไม่ไหวจนสลบไป ตลอดสามปีที่ผ่านมาพวกเขาอยู่ด้วยกันตามลำพังนับครั้งได้ ทุกครั้ง หลินเซี่นงเชิน จะต้องทำให้เธออับอาย ลู่อ้ายฉีจ้องมองเพดาน ไม่คิดว่าตัวเองจะได้กลับมาอีกครั้ง สุดท้ายเธอก็หนีไม่พ้นกรงใหญ่แห่งนี้ การแต่งงานก็คือหลุมฝังเธอเอง อันที่จริง ลู่อ้ายฉีชอบช่วงเวลาที่ผ่านมา ถึงแม้ขามักจะคอยฉีกหน้าเธอ แต่ก็มีข้อจำกัดเสมอ เมื่อไม่เจอก็ไม่มีการอาละวาด ตอนนี้ยิ่งดี ยิ่งเจอยิ่งทรมาน ลู่อ้ายฉีทนมามากพอแล้วกับความทรมานกันและกัน ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาไม่สามารถมีลูกด้วยกัน เมื่อ ลู่อ้ายฉีจัดการกับตัวเองเรียบร้อยแล้ว ลูกน้องของ หลินเซี่นงเชิน คนหนึ่งยืนรออยู่ที่ประตู พูดกับเธออย่างสุภาพ “คุณนาย นี่คือสิ่งที่คุณชายเตรียมไว้ให้ครับ” ถึง หลินเซี่นงเชิน จะคาดการณ์ได้ แต่เมื่อได้เห็นยาเม็ดสีขาวและน้ำบนมือของเขานั้น ในใจอดชะงักไม่ได้ ด้วยใบหน้าฝืนยิ้ม เขากลัวว่าตัวเธอจะใช้เรื่องลูกมาผูกมัดเขาอีกครึ่งชีวิตงั้นเหรอ? เกลียดชังตัวเธอขนาดนั้น? นี่ยังอยู่ในบ้าน หลิน เขายังกล้าหักหน้าคุณท่าน ทำแบบนี้แล้ว ลู่อ้ายฉีมองดูยาขาวเม็ดนั้นอยู่นาน จึงได้ค่อย ๆ รับประทานมันเข้าไป ในขณะที่กำลังปิดประตู ลู่อ้ายฉีรู้สึกไร้เรี่ยวแรงไปทั้งร่าง นั่งอ่อนแรงอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง ที่นี่ไม่มีของที่เป็นของเธอแม้แต่ชิ้นเดียว ลู่อ้ายฉีมองเหม่อไปที่ผู้หญิงในกระจก ที่ลำคอยังมีร่องรอยที่ชายหนุ่มฝากไว้เมื่อคืน ที่แขนรอยบีบยังชัดเจน การกระทำที่มุทะลุดุดันเช่นนี้คอยย้ำเตือนเธออยู่เสมอ สถานการณ์ชีวิตคู่ของพวกเขาที่ย่ำแย่ มือที่วางไว้บนหน้าท้อง ลู่อ้ายฉีคิดในใจ ต่อให้เด็กคนนี้เกิดมา ก็ไม่มีทางได้รับความรัก เช่นนั้นก็ช่างมันเถอะ สูดหายใจลึก ๆ ลู่อ้ายฉีฝืนกลั้นน้ำตาให้ไหลกลับไป เมื่อลู่อ้ายฉีเดินลงมาชั้นล่าง คิดไม่ถึงว่า หลินเซี่นงเชิน ยังอยู่ แผ่รังสีความเย็นยะเยือกออกมา ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ทำให้เธออยากจะหนีไป หากไม่ใช่เพราะคำสั่งของคุณปู่ เธอก็คงไม่อยู่ตรงนี้ แท้จริงแล้วในใจลู่อ้ายฉีรู้ดี ในบ้านนี้ไม่มีใครสักคนที่ต้อนรับเธอ อีกทั้งความรู้สึกของ หลินเซี่นงเชิน ก็หมดไปตั้งแต่ที่เขานอนอยู่บนเตียงกับผู้หญิงคนอื่นเมื่อสามปีที่แล้ว “เธอกินแล้วเหรอ?” ชายหนุ่มวางช้อนลง ขณะที่ ลู่อ้ายฉีหันหลังเพื่อที่จะไป จู่ ๆ ก็มีเสียงดังขึ้น “ครับคุณชายน้อย ผมเห็นกับตา” หลิงโม่คอยบันทึกทุกอย่างเกี่ยวกับคุณชาย หลายปีมานี้ให้ความจงรักภักดีมากมาย ด้วยเหตุนี้ หลินเซี่นงเชิน ถึงกล้ากำเริบเสิบสานทำอะไรลับหลังนายท่าน “อย่าให้เธอเล่นลูกไม้” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยระคนเหยียดหยาม ลู่อ้ายฉียืนตะลึงอยู่ตรงที่เดิม ในใจอ้างว้าง ตัวเธอสำหรับเขาแล้วเลวร้ายถึงเพียงนั้น กัดริมฝีปากแน่นเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ตอนนี้ ลู่อ้ายฉีอยากอยู่คนเดียวเพื่อสงบสติอารมณ์ ชายหนุ่มลุกขึ้นและเดินช้า ๆ ไปหาหญิงสาว มองร่างเธออย่างลึกซึ้ง “เธอควรรู้ว่าต้องอะไรต่อไปนะ” ลู่อ้ายฉีกำหมัดแน่น ไม่อยากจะทำให้ตัวเองดูจนมุม ขยับมุมปากแล้วพูดอย่างผ่อนคลาย “วางใจได้ พวกเราก็เพียงแค่คู่สมรสในนามไม่มีอะไรเป็นจริง ฉันก็ไม่อยากจะหาเรื่องใส่ตัว” “ดี” เมื่อลู่อ้ายฉีพูดเสร็จ ชายหนุ่มยื่นมือออกไปเชยคางของหญิงสาว “เธอมันก็แค่สินค้าชิ้นหนึ่งไม่คู่ควรจะอุ้มท้องลูกของฉัน” ลู่อ้ายฉีตะลึงงันเล็กน้อย มองดูเขานิ่ง ๆ เดินผ่านตัวเธอไปเป็นเวลานาน เธอจึงค่อย ๆ ตอบสนองกลับมา แต่ ซือถูเซ็น ยืนเงียบ ๆ อยู่ข้างบน เพื่อเฝ้าดูเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ สำหรับเธอ ซือถูเซ็น ไม่รู้ว่าควรเห็นใจเธอ หรือสงสารเธอดี นี่คือชีวิตที่มีภาพลักษณ์ที่สดใสเรืองรองของเธอ นี่คือสิ่งที่เธอเสาะแสวงหาจริงหรือ? ลู่อ้ายฉีเดินใจลอยขึ้นไปข้างบน ไม่ทันได้สังเกตเห็น ซือถูเซ็น เมื่อมองดูร่างเพรียวบางนั้น ไม่รู้ว่าในสายตา ซือถูเซ็น มีภาพเช่นไร หลายวันผ่านไป หลินเซี่นงเชิน ไม่มีวี่แววปรากฏตัว ลู่อ้ายฉีได้แต่นั่งเอ้อระเหยไม่ได้ทำอะไรทุกวัน ใช้เวลาอยู่บนดาดฟ้านานหลายชั่วโมง อยู่เฉย ๆ ในห้อง เรื่องแบบนี้ เธอไม่ได้ทำมานานแล้ว “พวกเขาความสัมพันธ์ดีขึ้นไหม?” หลินหยวนซานนั่งอยู่ที่สวนดอกไม้ถามขึ้น “คุณชายน้อยไม่อยู่หลายวันแล้ว ยิ่งกว่านั้น...” “ยิ่งกว่านั้นทำไม?” “หลังจากคืนนั้น คุณชายน้อยเอายาคุมฉุกเฉินให้คุณนายรับประทาน” เรื่องนี้ หลิงโม่ไม่กล้าจะปิดบัง “อะไรนะ! เจ้าเด็กสารเลว” เนื่องจากความตื่นเต้น ชายชราไม่สามารถหยุดไอได้ พ่อบ้านทำได้เพียงช่วยให้หายใจออก “ท่านอย่าเพิ่งรีบร้อน นี่เพิ่งจะเริ่มต้นนะครับ พูดได้ว่าในที่สุดคุณชายน้อยก็ยอมค้างคืนด้วยกัน” “อืม...” หลินหยวนซานถอนหายใจอย่างเสียดาย “เรียก อ้ายฉี มาเจอฉันที” “ครับ คุณท่าน” ลู่อ้ายฉีที่อยู่ในห้องนอน ถูกนำมาที่สวนดอกไม้ “คุณปู่คะ อยากพบหนูเหรอคะ?” ลู่อ้ายฉีพูดจาอย่างสุภาพเมื่อพบชายชรา “อ้ายฉี อยู่บ้านหลายวันเบื่อแย่เลยสินะ งั้นไปช่วยงาน เซี่นงเชิน ที่บริษัทนะ” ชายชราพูดอย่างเมตตา และเอ็นดู “ค่ะ หนูจะทำตามค่ะ”อันที่จริง หลินหยวนซานได้วางแผนไว้ในใจตั้งแต่แรกแล้ว การทำแบบนี้ก็เพียงเพื่อให้พวกเขามีโอกาสได้ใช้เวลาร่วมกัน