บทที่10 ทำความสะอาดห้องพัก

บ๗ที่10 ทำความสะอาดห้องพัก วันถัดไป ลู่อ้ายฉีรู้ดีว่าคุณปู่ต้องการให้เธออยู่ห่างจาก หลินเซี่นงเชิน ให้น้อยที่สุด แต่ไม่ได้คิดเลยว่าจะให้มาเป็นผู้ช่วยส่วนตัว หลินเซี่นงเชิน มองดู ลู่อ้ายฉีในแววตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ มุมปากแสยะยิ้มอย่างดุร้าย ราวกับกำลังวางแผนร้ายอะไรบางอย่าง “หากคุณไม่พอใจ สามารถไปบอกคุณปู่ ให้ท่านเปลี่ยนแปลงคำสั่ง” ลู่อ้ายฉีมองดูเขาอย่างนิ่งเฉย นี่ก็เป็นสิ่งที่เธอคาดการณ์ไว้แล้ว เธอรู้ดีว่า เขาเองก็ไม่ได้ชอบตัวเธอ หลินเซี่นงเชิน ขมวดคิ้วครั้งแล้วครั้งเล่า ตลอดชีวิตเข้าเกลียดการถูกควบคุมคุกคามจากคนอื่นที่สุด ยิ่งเกลียดผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ดีไม่ว่าดีเอาคุณปู่มากดดันตนเอง “คุณต้องเข้าใจนะว่าในบริษัทนี้ผมคือท่านประธาน คำพูดของผมถือเป็นคำขาด” ลู่อ้ายฉีตอบอย่างสุภาพ “ดิฉันเข้าใจค่ะ” ช่วงนี้เป็นช่วงกลางฤดูร้อน พระอาทิตย์ส่องแสงกล้าเข้ามากลางห้องทำงาน สุดท้ายตกกระทบที่ร่างของพวกเขาทั้งสอง เสียงของชายหนุ่มเล็ดออกมาจากช่องฟันสองคำ “ดีมาก” นาทีนี้ ลู่อ้ายฉีไม่ต้องการจะทำให้ชายหนุ่มขุ่นเคืองใจ วันนี้เธอมาเพื่อทำงาน “วันนี้ท่านประธานมีคำสั่งอะไรบ้างคะ?” “คุณคงรู้อยู่แล้วว่าหน้าที่ของผู้ช่วยคืออะไร ยิ่งคนที่มีประสบการณ์การทำงานต่างประเทศอย่างคุณ ผมคงไม่ต้องพูดมากอะไร ผมให้เวลาหนึ่งชั่วโมงในการทำความคุ้นเคย แล้วช่วยออกไปซื้อคาปูชิโน่ และชาดอกไม้ แล้วช่วยโทรศัพท์ยืนยันด้วยว่า ผมยกเลิกงานเลี้ยงคืนนี้ทั้งหมด” เธอเป็นคนหาเรื่องใส่ตัวเอง เช่นนั้นวันนี้ทั้งวันจะช่วยเธอ ให้เธอรามือไปเองจากความยุ่งยาก “ค่ะ” ลู่อ้ายฉีไม่โต้แย้งอะไร เพราะคำขอร้อง ให้ยกโทษสำหรับชายหนุ่มแล้วไม่มีความอะไร เขาไม่มีทางจะเห็นอกเห็นใจเธอ วินาทีนี้เธอก็ไม่ต่างจากตุ๊กตาที่ไม่มีจิตใจใคร ๆ ก็มาเล่นได้ และเธอก็รู้ดีว่ามาที่นี่ก็คงไม่มีอะไรดี แต่เธอก็ไม่มีอำนาจเพียงพอ... ลู่อ้ายฉีรู้สึกลึก ๆ ในใจเป็นครั้งแรก ว่าตนเองนั้นมีเรี่ยวแรงเพียงน้อยนิด ไม่สามารถจะเปลี่ยนแปลงใครสักคน แต่ไม่สามารถจะต่อสู้กับใครได้ ขณะที่ ลู่อ้ายฉีกำลังจะเดินออกจากห้องไปนั้น เสียงนุ่มลึกดังตามมาจากด้านหลัง “คุณรู้ใช่ไหมว่าผมเป็นคนที่แยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวมาตลอด รางวัลและบทลงโทษชัดเจน หากคุณทำงานไม่เสร็จภายในเวลาที่กำหนด คุณต้องทำความสะอาดห้องพักในชั้นนี้ทั้งชั้น” ลู่อ้ายฉีไม่พูดอะไรเดินตรงออกนอกประตูไป และไม่รู้ว่าวันนี้เธอโชคร้ายหรืออย่างไร เอกสารบนโต๊ะก็กองเละเทะอยู่บนโต๊ะ และที่สำคัญร้านกาแฟข้างล่างก็ปิดแล้ว วัตถุดิบทำชาดอกไม้ก็ยังไม่มาส่ง “หึ ๆ ...” มองดูความประหลาดใจที่ผู้ชายคนนั้นเตรียมไว้ให้ ลู่อ้ายฉีอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เธอไม่ใช่นางฟ้า และไม่ใช่หม่าเหลียงที่มีพู่กันวิเศษ ทำสิ่งที่ชายหนุ่มต้องการไม่ได้ และ ไม่สามารถทำทุกอย่างตามที่เขาพูดมา ดูเวลาแล้วยังเหลืออีกยี่สิบนาที ลู่อ้ายฉีนั่งที่โต๊ะทำงานอย่างสงบนิ่งอยู่ที่โต๊ะทำงานและพักผ่อน อย่างไรเสียตัวเองก็ทำให้เขารังเกียจขนาดนั้นแล้ว รังเกียจเพิ่มอีกนิดจะกลัวทำไม? เมื่อถึงเวลา ร่างสูงใหญ่ปรากฏอยู่ตรงหน้า ลู่อ้ายฉีแต่เมื่อเห็นเธอนั่งอย่างสบายอกสบายใจบนเก้าอี้ทำงาน หลินเซี่นงเชิน ยังคงแปลกใจเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ยอมแพ้และเลิกต่อสู้กับเขาแล้วหรือ? ความโกรธในใจของเขายังคงก่อตัว มองไปยัง ลู่อ้ายฉีกลับยิ้มอย่างสดใส “คุณรู้ว่าควรทำยังไง และคุณก็รู้ว่าคุณปู่ดีกับคุณยังไง มีคุณก็มีโทษ ระวังอย่าเล่นจนจุดไฟเผาตัวเอง” ลู่อ้ายฉีเงียบและไม่เล่นลิ้น นี่ไม่ใช่สิ่งที่ชายหนุ่มอยากจะเห็นเหรอ? ทำท่าหยิ่งยโสต่อหน้าเลขาคนอื่นแล้วเดินออกไป ลู่อ้ายฉีเข้าใจดี ที่ไหนมีผู้หญิงที่นั่นมีสงคราม เธอไม่ต้องมองย้อนกลับไปก็รู้ ว่าคนพวกนั้นกำลังดีใจบนความทุกข์ของคนอื่น เช้าวันหนึ่งเธอสวมเสื้อผ้าสะอาด สวมหน้ากาก เข็นรถเข็นคนเล็ก เข้าไปทำความสะอาดห้องพักทีละห้อง เนื่องจากสองชั้นนี้ไม่มีคน จึงไม่เปิดเครื่องปรับอากาศ ถึง ลู่อ้ายฉีจะเหงื่อโทรมกาย แต่เธอก็ยังยืนหยัด เธอไม่ร้องขอผู้ชาย เธอไม่ต้องการได้รับความสงสารจากเขา ในเมื่อตัวเองเข้ามาทำงานที่นี่ ก็ต้องพร้อมยอมรับทุกอย่าง เมื่อใกล้เวลาเที่ยง ลู่อ้ายฉีร้อนมากจนทานอะไรไม่ลง ใจนึกอยากหาห้องประชุมเพื่อพักผ่อน แต่คิดไม่ถึงว่าจะเจอหลินเสว่เฟยกับ ซือถูเซ็น ที่ตรงหัวโค้งห้องรับรองส่วนตัวหรู ทั้งสองกำลังเดินออกมาจากห้องรับรอง เมื่อเห็น ลู่อ้ายฉีปรากฏตัวหลินเสว่เฟยยังคิดว่าเธอคือพนักงานทำความสะอาด เหมือนเห็นโรงระบาด พูดด้วยความตกใจว่า “รีบไปจากที่นี่เถอะ” ลู่อ้ายฉีก้มหน้า ใจแอบคิดว่าโชคดี ยังดีที่ไม่มีใครจำเธอได้ แต่ ซือถูเซ็น กลับรู้สึกคุ้นเคยกับด้านหลังนั้นและขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อ ลู่อ้ายฉีเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ทันใดนั้นก็เห็นใบหน้าสง่างามในกระจก อดไม่ได้ “ว้าย ๆ” กรีดร้องเสียงดังออกมา เห็นได้ชัดว่า ซือถูเซ็น ตกใจเสียงกรีดร้องของเธอ มองดูเธอด้วยความกังวลเล็กน้อย “คุณไม่เป็นไรนะ ผมทำคุณตกใจเหรอ? ” ลู่อ้ายฉีตบไปที่หน้าอกตัวเอง เธอถอยออกครึ่งก้าวด้วยจิตใต้สำนึก และตั้งใจรักษาระยะห่างจากชายหนุ่ม “คะ... คุณทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ พวกคุณไม่ได้...” “ผมมาเข้าห้องน้ำ” แม้ว่าจะโกหก แต่ก็ไม่มีสีหน้าผิดปกติจากผู้ชายคนนี้ แม้ในใจจะรู้ว่าผู้ชายคนนี้กำลังโกหก แต่ ลู่อ้ายฉีก็พยักหน้าคล้อยตาม “คุณเข้าเถอะค่ะ ฉันกำลังจะออกไปแล้ว” ลู่อ้ายฉีพูดและกำลังเดินออกไป แต่ร่างสูงใหญ่ของฝ่ายชายขวางไว้ ทำให้กลืนไม่เข้าคายไม่ออก “คุณมาวันแรก หลินเซี่นงเชิน ก็ให้คุณทำงานแบบนี้เหรอ?” ซือถูเซ็น มองดูเธอด้วยสีหน้าเหลือเชื่อเล็กน้อย ใบหน้าแดง ๆ เล็กเรียวของหญิงสาวที่ก้มหน้า ด้วยเหงื่อที่ออกโทรมกาย ทำให้เห็นโครงเรือนร่างที่สวยงามผ่านเสื้อ หน้าอกที่เว้านูน เอวที่เล็กคอด ทำให้ผู้ชายที่ได้เห็นรู้สึกหื่นกระหาย ไม่ได้เจอกันเสียนาน เธอยิ่งดูเป็นผู้หญิงมากขึ้น ถึงแม้ว่าเหงื่อจะโทรมกาย แต่ในอากาศก็มีกลิ่นหอมมีเอกลักษณ์ของเธอ ทำให้ ซือถูเซ็น อดไม่ได้ที่จะเขยิบเข้าไปใกล้ แต่ ลู่อ้ายฉีก็หลบได้อย่างฉับไว ตอนนี้เธอไม่อยากพัวพันกับใคร หลินเซี่นงเชิน เป็นคนอารมณ์ร้อนมาก เธอไม่รู้ว่าเขาจะทำเรื่องพิสดารอะไรอีก”ฉันก็เป็นแค่พนักงานคนหนึ่ง ก็ต้องฟังคำสั่งจากหัวหน้า” “คุณต้องการจะหลุดพ้นจากเขา หรือคุณดูสมัครใจกันแน่?” ซือถูเซ็น แสยะยิ้ม คำพูดแฝงด้วยความเย้ยหยัน “สมัครใจ” ตอนนี้ ลู่อ้ายฉีเพียงต้องการให้ชายหนุ่มออกห่าง เพราะจากสัมผัสที่หกของตน ลู่อ้ายฉีรู้สึกได้ว่ามีสายตาจับจ้องอยู่จากมุมใดมุมหนึ่ง หลินเซี่นงเชิน ไม่ใช่คนที่จะจัดการได้โดยง่าย หากได้โอกาสเขาไม่ทางปล่อยให้หลุดมือที่จะรังแกเธอ เมื่อเห็น ลู่อ้ายฉีเป็นเช่นนี้ ซือถูเซ็น ยิ้มขึ้นมาทันที ชุดสีดำขับให้เขาดูยิ่งสูงเด่น แววตาเปล่งประกายแฝงความเย้ยหยัน “ใช่สิ เพื่อเงินทองและเกียรติยศ ก็ควรต้องยอมแลกบ้างด้วยสิ่งอื่น ในใจคุณ ศักดิ์ศรีและความรักมันคืออะไร คุณเป็นแบบนี้ก็แต่จะยิ่งต่ำต้อย เทียบไม่ได้กับสุนัขตระกูล หลิน ด้วยซ้ำ!”