บทที่11ความโหดร้ายของชายหนุ่ม

บ๗ที่11ความโหดร้ายของชายหนุ่ม ลู่อ้ายฉีกัดริมฝีปากของตัวเอง ไร้เรี่ยวแรงตอบโต้ แท้จริงแล้วในใจของเขาเธอเป็นเพียงแค่เท่านี้ นึกว่าเขาจะจดจำเรื่องราวดีๆที่ผ่านมาระหว่างสองเราได้ ช่างเถอะ...... ความทรงจำบางอย่างไม่อาจจะหวนคืนมาได้อีกแล้ว เขาเกลียดเธอแบบนี้ก็ดี เธอเป็นดาวแห่งหายนะมาโดยตลอด ไม่นำความโชคดีมาให้ใครทุกคน ถ้าเขาสามารถอยู่ห่างจากเธอได้ บางคำพูดอาจจะฟังดูเกินจริง เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก สูดหายใจเข้าลึก ๆ ลู่อ้ายฉีแย้มยิ้มอย่างเจิดจรัส “พูดไม่ผิดเลย ฉันต้องการเป็นนายหญิงของตระกูลหลิน......” ลู่อ้ายฉีพูดยังไม่ทันจบ กลับถูกชายหนุ่มกดเข้ากับผนัง ซือถูเซ็นรูปร่างสูงใหญ่ขวางอยู่ด้านหน้าของเธอ แล้วเชยคางเธอขึ้นมา“อ้ายฉีผมไม่มีทางวางมือหรอก ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป จนถึงชีวิตเธอหาไม่ ผมจะติดตามคุณอยู่อย่างนี้ตลอดไป” ลู่อ้ายฉีมองไปยังชายหนุ่มอย่างตะลึง วันนี้เส้นประสาทส่วนไหนของเขาผิดปกติกันแน่ ถึงได้พูดกับเธอแบบนี้ ฟังดูความหมายของคำพูดนี้เหมือนเป็นการกล่าวเตือน แต่กลับทำให้ลู่อ้ายฉีตื่นเต้นขึ้นอย่างแปลกประหลาด ต่อจากนี้เขาจะคิดจะทำอะไรกันแน่ ลมหายใจร้อนๆของชายหนุ่มพ่นบนใบหน้าของเธอ หญิงสาวเบือนหน้าหนี พูดออกมาด้วยความโมโหว่า “ปล่อยมือซะ....” ในขณะที่ลู่อ้ายฉีกำลังดิ้นรนอยู่นั้น ทันใดกลับถูกซือถูเซ็นรวบข้อมือเอาไว้ ยกอยู่บนเหนือหัวสูงๆ ก้มหัวลงมา แล้วบดจูบเข้าที่ริมฝีปากของเธอด้วยความปรารถนาที่แน่วแน่ไม่สนว่าจะกลางวันหรือกลางคืน” ลู่อ้ายฉีพยายามหลบเลี่ยง กัดฟันแน่น เธอไม่อยากคิดเลยว่าถ้ามีคนเห็นเข้าจะเกิดอะไรขึ้น “ที่นี่มีกล้องวงจรปิด” ซือถูเซ็นค่อยๆขยับออก อดกลั้นนิดหน่อย ด้วยแววตาที่มั่นคงในดวงตา “สักวันผมจะแย่งคุณมาจากเขาให้ได้！” สุดท้ายเขาจึงปล่อยมือของหญิงสาวลง แล้วถอยออกไป “พี่สะใภ้ขอโทษด้วยนะ” มองแผ่นหลังของชายหนุ่มที่กำลังเดินจากไป ลู่อ้ายฉียังอยู่ที่เดิมไม่ขยับ เธอเคยรู้จักกับชายหนุ่มผู้นี้ด้วยหรือ ทำไมตอนนี้เปลี่ยนไปเหมือนดั่งปีศาจไปได้ ในวันที่อากาศร้อนจัด ร่างกายของลู่อ้ายฉีกลับเย็นเฉียบและเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ มือกอดตัวเองแน่น ไม่นานก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นบนทางเดิน รับรู้ถึงกลิ่นกายอันคุ้นเคยของหลินเซี่นงเชินลอยมาในอากาศ ทันใดนั้นลู่อ้ายฉีก็วิตกกังวลขึ้นมา เงยหน้าขึ้นมองดวงตาชั่วร้ายคู่นั้นของชายหนุ่ม ร่างกายเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความโมโห “เพี้ยะ” หนึ่งฝ่ามือตบลงบนหน้าของลู่อ้ายฉี“ยังไม่ไปอีกหรือ” เดิมทีลู่อ้ายฉีแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงอยู่แล้ว หนึ่งฝ่ามือนี้ทำให้เธอถึงกับประคองตัวไม่ไหว ศีรษะโขกเข้ากับผนังในทันที สายตามืดมิด แต่ด้วยความเข้มแข็งของเธอจะไม่ยอมล้มลงเด็ดขาด เธอยันตัวขึ้นมายืนขึ้นต่อหน้าชายหนุ่ม เดินสะเปะสะปะออกไปทางประตู ลู่อ้ายฉีไม่รู้ตัวว่าเธออยู่ในห้องพักผ่อนนี้นานเท่าไรแล้ว ดูข้อความบนโทรศัพท์ถึงรู้ว่าผ่านไปนานเท่าไรแล้ว นี่เป็นคนขับรถที่คุณปู่ของจัดเตรียมให้ลู่อ้ายฉีเพื่อรับส่งเธอไปทำงาน ที่มุมปากแสดงรอยยิ้มอันขมขื่น ลู่อ้ายฉีคิดในใจ ถ้าหากไม่จับตามองเธอ ทุกคนต่างต้องอิจฉาที่ได้แต่งงานเข้าไปในตระกูลใหญ่ ทั้งชีวิตดื่มกินไม่หมด แต่เธอกลับไม่คิดอย่างนั้น แม้ชีวิตจะลำบากบ้าง ก็ไม่ต้องการเข้าไปอยู่ในครอบครัวที่ไม่มีเลือดไม่มีเนื้อเช่นนี้ ออกจากอาคารหลินซื่อ ลมหายใจสัมผัสได้ถึงอากาศที่บริสุทธิ์ในทันใด ลู่อ้ายฉีรู้สึกเหมือนว่าได้จะเกิดใหม่อีกครั้ง แม้แต่ความรู้สึกภายในใจก็ดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ร่างกายยังคงไร้เรี่ยวแรง มองไปยังรถเบนท์ที่จอดอยู่ด้านข้าง ลู่อ้ายฉีจำใจขึ้นไปนั่งบนรถ แต่กระนั้นพึ่งก้าวเข้าไปเพียงขาเดียว ลู่อ้ายฉีกลับตกใจจนอยากจะกระโดดออกมา แต่แขนใหญ่ของคนในรถกลับดึงเข้าไป เธอล้มกลิ้งลงไปในรถ คนขับรถสายตาช่างเฉียบคมเขาล็อกรถในทันที ในเวลานี้ลู่อ้ายฉีหดตัวอยู่ในมุม รู้สึกได้ถึงความโกรธและความเยือกเย็นที่แผ่ออกมาจากชายหนุ่ม ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้ “แปลกใจหรือ” หลินเซี่นงเชินใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดมองมายังเธอ แต่ดวงตาคู่นั้นเหมือนดั่งปีศาจร้าย แผ่ประกายความอำมหิต “เปล่า” ลู่อ้ายฉีหันหน้าหนีไม่อยากมองเขาอีก แท้จริงแล้วไม่ใช่เรื่องบังเอิญแต่อย่างใด ตอนนี้เธอรู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก ทำไมเขาถึงมาอยู่บนรถได้ เหมือนจะยังไม่ถึงเวลาเลิกงานด้วยซ้ำ มิน่าล่ะทันใดคนขับรถถึงได้ส่งข้อความให้กับเธอ หรือเป็นเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นในเมื่อสักครู่ ลู่อ้ายฉีกลัวที่จะมองสีหน้าของเขา ตอนนี้เธออ่อนแอเป็นอย่างมาก ไม่มีแม้กำลังที่จะไปต่อสู้กับเขา หลินเซี่นงเชินกระชากผมหญิงสาวขึ้น ในตอนนี้ทั้งร่างเหมือนดั่งสิงโตที่กำลังถูกแผดเผา แม้หลายปีที่ผ่านมานี้เขารู้ดีว่าในใจของเธอมีคนอื่น แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรล้ำเส้นไป แต่ครั้งนี้เห็นภาพซือถูเซ็นจูบกับเธอในกล้องวงจรปิด เกลียดจนอยากกระชากทั้งสองออกมาจากวิดีโอ คั้นให้ตายในกำมือ “จำได้ไหมผมเคยเตือนคุณว่าอะไร” “ฉันไม่ได้ทำ จริงๆแล้ว....” อ้าปากพูด พบว่าเสียงของลู่อ้ายฉีกำลังสะอึกสะอื้น “หรือว่าคนรักเก่าของเธอไม่รู้หรือว่าเธอเป็นนางบำเรอที่เหลือจากผมหลินเซี่นงเชิน ไม่นึกเลยว่าเขามีงานอดิเรกในการเก็บรองเท้าขาด” ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะฮัมเพลงขึ้นมา “คุณมันไร้ยางอาย” ลู่อ้ายฉีโกรธจนตัวสั่น ใช้กำลังทั้งหมดที่มีถึงพูดออกมาได้หนึ่งประโยค “ไร้ยางอาย ดีงั้นวันนี้ฉันจะทำให้แกรู้ว่าอะไรที่เรียกว่าไร้ยางอายจริงๆ” ทั้งที่กำลังพูดอยู่นั้น รอยยิ้มอันชั่วร้ายปรากฏขึ้นที่มุมปากของชายหนุ่มทันที หลังจากพูดจบ ชายหนุ่มจึงสั่งให้คนขับรถขับไปตามไหล่เขา ลู่อ้ายฉีรู้ถึงความตั้งใจของเขา ที่นั่นเป็นโครงการใหม่ของบริษัทหลินซื่อ ถึงแม้หลายปีมานี้เธอไม่อยู่ที่บ้าน แต่ความก้าวหน้าของบริษัทหลินซื่อ ลู่อ้ายฉีก็รู้มาโดยตลอด แม้ตอนนี้ฟ้ายังไม่มืด ในถิ่นทุรกันดารแบบนั้นก็ไม่ทางที่จะมีรถวิ่งผ่านมา ถึงเวลานั้นไม่ว่าจะตะโกนจนคอแตกก็คงไม่มีคนมาช่วยเธอ ลู่อ้ายฉียืนมือไปจะเปิดประตู แต่รถล็อกอยู่ อย่างไรเธอก็หนีไม่พ้น ในเวลานี้ต้องพึ่งพาคนขับรถเท่านั้น แต่เขาเป็นคนของหลินเซี่นงเชิน ตอนนี้ลู่อ้ายฉีทำได้แค่ดูสถานการณ์ไปก่อน รถขับมานานกว่าหนึ่งชั่วโมงจนถึงจุดหมาย คนขับรถก็กำลังจะลงจากรถไปอย่างรู้งาน ลู่อ้ายฉีต้องอาศัยช่วงเวลานี้เปิดประตูรถ แต่คนขับรถจะยอมให้เปิดประตูได้หรือ หลินเซี่นงเชินยังคงนั่งอยู่ที่เดิมอย่างสงบ อยากดูว่าเธอคิดจะทำอะไร เขาจะไม่รู้ได้อย่างไร “ปล่อยฉันไป” ลู่อ้ายฉีจับเข้าที่เสื้อเชิ้ตของคนขับรถ แต่คนขับรถจะขัดคำสั่งของคุณชายได้อย่าง “ขอโทษด้วยนายหญิง ถ้าผมปล่อยคุณไปคุณชายต้องโกรธมาก คุณคงต้อง..... ” “ฉันไม่เอา ปลดล็อกเดี๋ยวนี้” ลู่อ้ายฉีรู้ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าไม่อาศัยเวลานี้หนีไป หลังจากนี้เธอยอมตายดีกว่ามีชีวิตอยู่แต่เธออ่อนแอเกินไป ไม่ว่าเขาจะดิ้นรนเพียงใดเธอก็ไม่สามารถหนีวงแขนอันกำยำของชายผู้นี้ได้ แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ ตอนนี้เธอมีชีวิตเหมือนดั่งมด เธอหวังว่าจะไม่ถูกทำร้ายอีก ทันใดนั้นชายหนุ่มในรถหมดความอดทนลง “หากเธออยากไปเดินเล่นข้างนอก ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร”