บทที่12 ถูกทิ้ง

บ๗ที่12 ถูกทิ้ง ลู่อ้ายฉีอดไม่ได้ที่จะตะลึง สุดท้ายละทิ้งการดิ้นรนไป เพราะเธอรู้อยู่แก่ใจ แค่เขาคิดจะทำ ไม่ว่าอย่างไรเธอก็หนีไม่พ้นฝ่ามือวิเศษอันนี้ ในตอนที่เธอสูญเสียความรู้สึกนึกคิดไปสักครู่ กลับโดนคนขับรถบังคับยัดเยียดให้กลับมา หลินเซี่นงเชินดึงหญิงสาวเข้ามา ในรถดังไปด้วยเสียงฉีกขาดของเสื้อผ้า ไม่ได้เสียดายเลยสักนิด ตาแดงก่ำเหมือนกับปีศาจร้ายตัวหนึ่งชัดๆ แต่คงมีเพียงแค่นี้ที่สามารถยืนยันได้ว่าชายผู้นี้เป็นของเธอจริงๆ ในเวลานี้ลู่อ้ายฉีไม่วางเกียรติลงขอร้องเขาไม่ได้แล้ว เธอหวาดกลัวเหลือเกิน ไม่อยากที่จะแก้ปัญหาในรูปแบบนี้ มองไปยังชายหนุ่มอย่างเสียขวัญ “ไม่เอา ไม่อยากอยู่ที่นี่ ขอขอ...ขอร้องคุณล่ะ” เวลานี้เธอเหมือนดั่งแมวน้อยผู้น่าสงสาร ร่างกายสั่นเทาเหมือนตะแกรงร่อน แต่ชายหนุ่มนั้นกลับไม่ไหวติง “ขอร้องผมหรือ ลู่อ้ายฉียังจำได้มั้ยก่อนนี้ผมต้องดิ้นรนแค่ไหนเพื่อที่จะรักษาเธอไว้ จิตใจเธอทำไมถึงได้โหดเหี้ยมเช่นนี้” ”หลินเซี่นงเชินโมโหขึ้นมา แต่ไม่ได้ถาโถมเข้าที่ตัวเธอ น้ำตาไหลออกอย่างไร้เสียง เดิมทีเรื่องราวเหล่านั้นเขายังคงจดจำ ตอนนี้เขาคงต้องเกลียดเธอเป็นแน่ ลู่อ้ายฉีหลับตาลงยอมจำนงรับผลกรรม เธอเข้าใจแล้วว่าความบาดหมางระหว่างพวกเขาไม่มีวันหมดสิ้น คราวนี้หลินเซี่นงเชินเพียงแค่เพื่อให้เธอเจ็บปวดเท่านั้น แม้จะใช้เวลารักษาบาดแผลนานเท่าไร ก็ไม่มีทางทำให้บาดแผลดีขึ้น หลังจากความทรมานนี้ผ่านอย่างช้าๆแล้วจบลง หลินเซี่นงเชินลุกขึ้นนั่งสูบบุหรี่ แต่ลู่อ้ายฉีหลบอยู่ในมุมกอดตัวเองอย่างสั่นเทา เหมือนตุ๊กตาเซรามิกที่แบบบาง สุดจะทนที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้ เสื้อผ้านั้นก็ถูกชายหนุ่มดึงฉีกขาดจนไม่มีชิ้นดีไปแล้ว หน้าตาซีดเซียว น่าสงสารอย่างเหลือเกิน แต่หลินเซี่นงเชินกลับไม่คิดที่จะมองมาที่เธอสักนิด แววตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ พูดออกมาด้วยความเยอะเย้ยว่า “พอใจแล้วใช่ไหม ถ้าหิวกระหายแล้วก็บอกแล้วกัน ถ้าเธอไม่อยากให้คนรักในฝันของเธอจากไปด้วยมือของผม ก็อย่าทำให้ผมหมดความอดทน” ลู่อ้ายฉีคิด หรือว่าในใจของเขานั้นเราไม่มีค่าไปตั้งนานแล้ว เหลือเพียงความอับอายเท่านั้น เขาคงไม่มีความเสียดายในตัวเธออีกแล้ว เหลือเพียงความอัปยศอดสู เย้ยหยัน...... ตอนนี้เธอไม่อยากจะคิดอะไรอีกแล้ว เพียงแค่อยากกลับไปอาบน้ำให้สะอาด นอนสักตื่นหนึ่ง หรือว่าจะเป็นเพียงแค่หลับฝัน ตื่นขึ้นมาทุกอย่างก็กลับมาสวยงามดังเดิม มองเธอที่ยังนั่งอยู่บนรถ หลินเซี่นงเชินอดไม่ได้ที่จะพูดออกมาอย่างยั่วเย้าว่า “ไงล่ะ อยากจะลองดีอีกไหมล่ะ” ลู่อ้ายฉีรีบเปิดประตู แม้จะถูกฆ่าตาย เธอจะไม่ยอมชายผู้นี้เหยียบย่ำเกียรติของเธออีกต่อไป วุ่นอยู่กับการเปิดประตู เดิมทีไม่มีแม้เรี่ยวแรง บวกกับการที่ถูกชายหนุ่มทำร้ายอย่างไร้มนุษยธรรม สองขาอ่อนแรงไปหมด ลุกขึ้นยืนก็ไม่ไหว เธอจึงล้มตัวออกไป ลู่อ้ายฉียังไม่ทันได้ลุกขึ้น ชายหนุ่มจึงโยนรองเท้าออกมา แล้วปิดประตูโดยเร็ว ลู่อ้ายฉีรวบรวมกำลังทั้งหมดเพื่อจะยืนขึ้น ในขณะนี้เธอไม่มีแม้กำลังที่จะก้าวไปข้างหน้า เขายังคงจิตใจโหดเหี้ยมเช่นเดิม เขาไม่คิดหรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้างหรือ เกรงว่าเธอตายไปยิ่งทำให้เขาพอใจ มองดูรถที่กำลังขับจากไปในนาทีนั้น ลู่อ้ายฉีก็ล้มลงกองกับพื้นทันที หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จ หลินเซี่นงเชินกลับมายังห้อง ในใจของเขาเต็มไปด้วยหญิงสาวผู้นั้น เขาทิ้งเธอไว้ไม่ไกลมากนัก เดินประมาณสี่ชั่วโมงน่าจะกลับมาได้ ฤดูร้อนฟ้ามืดค่อนข้างช้า สายตามองออกไปนอกหน้าต่าง หรือเธอกลัวที่จะเผชิญหน้ากับเขา เป็นไปไม่ได้ โดยนิสัยลู่อ้ายฉีไม่ใช่คนแบบนั้น หญิงสาวผู้นี้ดื้อรั้นที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมา ทำไมถึงยอมแพ้ไปได้ แอบลังเลสักพักแล้วเขาก็ขับรถกลับไปยังที่เดิมเพื่อหาเธอ เมื่อฟ้ามืดลง ขับรถบนทางบนเขาก็ไม่ง่าย หลินเซี่นงเชินทำได้เพียงระมัดระวังเปิดไฟดวงใหญ่ตามหาเรื่อยๆ ในที่สุดก็รู้แล้วว่าอะไรที่เรียกทำบาปแล้วไม่ควรมีชีวิตอยู่ ทันใดนั้นตรงข้างถนนมองเงาของคนตะคุ่มๆ หลินเซี่นงเชินจึงลงจากรถเดินไป เดินไปอย่างรวดเร็วด้วยความกระวนกระวายในใจ ตะโกนออกไป “ลู่อ้ายฉี！” แต่ร่างเล็กกลับไม่มีการตอบสนองใดใด ในใจของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “อ้ายฉี？” เขาใจจดใจจ่อรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน แพทย์และพยาบาลเดินเข้าออกอย่างต่อเนื่อง ปกคอเสื้อของชายหนุ่มเปิดออกท่าทางดูป่าเถื่อน ท่าทีดูเพิกเฉย คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างต้องจ้องมองมาที่เขา เมื่อประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก ชายหนุ่มรีบลุกแล้วเดินตรงไปในทันทีด้วยที่ท่าทางดูกังวล “เธอเป็นอย่างไรบ้าง” “เป็นลมแดด พักผ่อนสักหน่อยก็ดีขึ้น โชคดีที่มาทันเวลา แต่ว่ารอยบาดเจ็บบนร่างกายเธอคือ......” หมอจ้องมาที่ชายหนุ่มอย่างไม่สบายใจ แต่เห็นความตึงเครียดในดวงตาของเขา หมอก็มีบางอย่างที่ไม่ค่อยเข้าใจ “ครับ ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรอีก เมื่อรู้ว่าเธอไม่เป็นไรแล้วก็โล่งอก เดินเข้ามามองหญิงสาวที่กำลังนอนนิ่งๆอยู่บนเตียงผู้ป่วย เหมือนตุ๊กตาเซรามิก สัมผัสเบาๆก็แตกหัก ผิวขาวๆเต็มไปด้วยรอยบาดแผล หลินเซี่นงเชินนั่งลงบนเตียง มองดูรอยมือบนหน้าของเธอ ปลายนิ้วขยับขึ้นมา แต่ก็เพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น แต่ในที่สุดก็ไม่ได้วางลงไป หญิงสาวเหมือนกำลังฝันร้าย ใบหน้าเต็มไปด้วยความโศกเศร้า คิ้วสวยๆกำลังขมวด พึมพำเบาๆว่า “พ่อ อย่าจากหนูไป อย่าจากหนูไป ขอ..ขอร้องล่ะ” น้ำตากำลังไหลออกมา ดูเธออย่างนี้ ชายหนุ่มถึงกับพูดไม่ออก ไม่รู้จะทำยังไง ในเวลาแบบนี้ พวกเขาเหมือนทารกที่ตัวติดกัน เพียงแค่อีฝ่ายเข้มแข็ง เขาก็จะเข้มแข็งด้วย อีกฝ่ายอ่อนแอ เขาก็จะสูญเสียซึ่งพลังเช่นกัน ลู่อ้ายฉีลืมตาขึ้นมา พบว่าเธอนอนอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นเคย ในห้องไม่มีแม้ใครสักคน เธออยากที่จะลุกขึ้นแต่ก็นึกสมเพชตัวเอง มองเห็นชายหนุ่มเดินตรงเข้ามาด้วยความโมโห ลู่อ้ายฉีนึกว่าเขากำลังโกรธ เพราะเห็นเธอสนิทสนมกับชายอื่น เขาก็จะหึงหวง เเต่ในความเป็นจริงแล้ว เพียงมาเพื่อเหยียบย่ำให้เธออัปยศอดสูเท่านั้น หลินเซี่นงเชินจะห่วงใยเธอได้อย่างไร ทั้งหมดนี้เป็นเพียงสิ่งที่เราคิดไปเองต่างหาก...... ตอนนี้ชายหนุ่มคงเกลียดเธอจะแย่แล้ว สามปีที่แล้วที่เธอจากไปอย่างไร้เยื่อใย วันนี้กลับมาอีกครั้ง เขาจะไม่อยากฆ่าเธอทิ้งหรือ คืนนี้ลู่อ้ายฉีคิดหลายเรื่องราว ไม่มีความจำเป็นใดที่ต้องทรมานอีกฝ่าย ชายหนุ่มคงหมดสิ้นซึ่งความอดทนที่มีต่อเธอ ชีวิตเธอในวันข้างหน้าก็อยากให้ตัวเองเหลือความประทับใจเอาไว้บ้าง ปลงได้เช่นนี้บางที่อาจจะเป็นเรื่องดีสำหรับพวกเขา เมื่อหลินเซี่นงเชินเข้ามาในห้อง เขาเห็นลู่อ้ายฉีกำลังนอนลืมตา แต่หน้าของเธอแดงอย่างผิดปกติ วางโจ๊กลงอย่างร้อนรน เดินเข้าไปหนึ่งก้าว ลองยื่นมือไปจับ “ทำไมร้อนแบบนี้ เธอไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเป็นไข้หรือเปล่า” ชายหนุ่มพูดอย่างไม่พอใจ ไม่ใช่ว่าหญิงสาวโง่ไปแล้วนะ รีบเรียกหมอมาอย่างรีบร้อน แล้วหมอก็ฉีดยาให้กับเธอ ในเวลานี้ชายหนุ่มก็เทโจ๊กออกมา รอหมอตรวจเสร็จ เขาค่อยๆประคองหญิงสาวขึ้นมาอย่างระมัดระวัง