ตอนที่ 702 ปากบอกไม่ชอบแต่การกระทำตรงข้าม

ตอนที่ 702 ปากบอกไม่ชอบแต่การกระทำตรงข้าม เจ็ดโมงยี่สิบนาที ดราณีลงจากตึกมาแล้วขึ้นรถแลนด์โรเวอร์คันดำที่จอดอยู่ข้างถนน เธอรัดเข็มขัดเรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็หันศีรษะไปทักทายผู้ชายข้างๆอย่างสุภาพ “สวัสดีค่ะ คุณหมอปรัณ” “สวัสดีครับ” ปรัณมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับรถ ใบหน้าขาวเนียน ผมยาวดำสนิท หน้าผากโหนกนูน จมูกเล็ก เวลายิ้มแล้วมีลักยิ้มเล็กๆข้างแก้ม คำพรรณาว่าหวานจนคนหลงสี่พยางค์นี้ก็ไม่พอ อายุแค่ยี่สิบปี ความอ่อนเยาว์ทั้งร่าง ดวงตากลมโตทำให้คนใจอ่อน ปรัณพูดอย่างอดไม่ได้ “ปกติเรียกพี่ปรัณก็พอแล้ว ไม่ต้องเรียกสุภาพขนาดนั้น” ใครไม่อยากมีน้องสาวที่น่ารักขนาดนี้กันล่ะ? ดราณีจึงเรียกอย่างว่าง่าย “พี่ปรัณ” “ทานอาหารเย็นหรือยังไร?” ปรัณสตาร์ทรถ สายตามองตรงไปด้านหน้าอย่างใจจดใจจ่อ “ทานแล้วค่ะ” ดราณีพยักหน้า สองมือวางไว้บนตัก ค่อนข้างระมัดระวัง ท่านั่งแข็งทื่อ “ทานที่โรงอาหารโรงพยาบาลค่ะ” “ได้ข่าวว่าพ่อเธอป่วย ตอนนี้อาการเป็นยังไงบ้าง?” สุดท้ายเขาก็เป็นหมอ พูดไม่ถึงสามประโยคก็วนเข้าเรื่องหมอๆ “ไม่ได้หนักเท่าไหร่ค่ะ เพียงแต่ในขั้นตอนสุดท้ายฟื้นตัวดีๆก็ไม่มีปัญหา” “งั้นก็ดีแล้ว ร่างกายไม่เป็นอะไรสำคัญที่สุด” พูดจบ สุดท้ายปรัณก็เข้าเรื่องที่อยากพูดมากที่สุด “เดี๋ยวพี่พาเธอไปที่มูตี้คลับเฮาส์ วันนี้ชนัยอยู่ที่นั่น ช่วงพลบค่ำพี่โทรบอกเขาแล้ว” พูดถึงผู้ชายคนนั้น ดราณีรู้สึกระมัดระวัง “เขารู้ไหมคะว่าฉันจะไป?” “รู้ครับ” ปรัณเหลือบมองมือของเธอที่กุมด้วยกันแน่น เอ่ยเสียงปลอบโยนอารมณ์เธอเบาๆ “ไม่ต้องกังวลนะ เขาปากร้ายแต่ใจดี เธอช่วยไปคุยกันหน่อยก็ไม่มีปัญหาแล้ว” “เมื่อคืน เขาโกรธฉันมาก ฉันไปหาตอนนี้เขาจะไม่ยิ่งรำคาญหรอ?” “ไม่หรอก” ปรัณปฏิเสธอย่างไม่คิด “เธอไปน่ะเขาจะดีใจยิ่งกว่าใคร รับประกันได้เลย” เจ้าชนัยนั่นน่ะพูดอย่างใจอย่าง ปากบอกไม่ชอบแต่การกระทำตรงข้าม ปากบอกไม่อยากเจอ แต่ที่จริงอยากเจอเธอมากกว่าใคร แม้ว่าปรัณจะพูดแบบนี้ แต่ในใจดราณีก็ยังคงกังวลมาก ระหว่างทางไปถึงหน้าประตูมูตี้คลับเฮาส์ก็กระวนกระวายใจ ไม่ได้มานานมาก เห็นประตูทางเข้าบานใหญ่เหลืองทองอร่าม ก้นบึ้งหัวใจเธอก็รู้สึกหวาดกลัว พอจดรถเธอก็เริ่มอยากถอนตัว “พี่ปรัณคะ หรือว่า......ฉันไม่ต้องไปแล้วดีกว่า” มาถึงประตูแล้ว ปรัณไม่ให้เธอหนีอยู่แล้ว “มาก็มาแล้ว ไม่ว่าจะยังไงก็ไปเจอหน่อย เธอวางใจได้ พี่จะรอเธออยู่ข้างนอก” “หืม?” ใบหน้าดราณีมีเครื่องหมายคำถาม แล้วชี้ไปที่ประตู “พี่จะไม่เข้าไปกับฉันหรอ?” “พี่ไม่เข้าไปหรอก มีพี่เจ้านั่นไม่ปล่อยไปแน่ พวกเธอไปเจอกันดีกว่า มีอะไรก็โทรหาพี่นะ ฉันอยู่ที่นี่ตลอด” ปรัณเหมือนเป็นผู้ปกครองที่มาส่งลูกที่โรงเรียนอนุบาล พูดให้เธอสบายใจ “ไปเถอะ ฉันรอเธออยู่ด้านนอก” ดราณีกลืนน้ำลาย หันไปมองประตูด้านหลังอีกครั้ง จริงด้วย มาก็มาแล้วอย่างน้อยก็ไปเจอหน่อย ไม่งั้นเธอก็ไม่ค่อยอยากกลับไป นอกจากนั้นชนัยก็เคยช่วยเหลือเธอไว้มาก เธอควรอธิบายเรื่องเมื่อวานกับเขาให้ชัดเจนอย่างมีเหตุผล แต่ก่อนดราณีไม่เคยสนใจว่าชนัยจะมองตัวเองหรือมีความคิดกับตัวเองอย่างไร พอหลังจากเกิดเรื่องครั้งนี้ขึ้น เธอก็สนใจความคิดเห็นของผู้ชายคนนี้มากเหลือเกิน ดังนั้น หลังจากหายใจเข้าใจเข้าลึกๆหลายที ดรารีก็ตัดสินใจเข้าไปหาชนัย ลงจากรถไป ก็เจอกับผู้ช่วยที่ขึ้นมาทันที เมื่อเห็นว่าเป็นเธอก็ค่อนข้างประหลาดใจ “คุณดราณี?” “ฉัน ฉันมาหาท่านชนัยค่ะ” “โอเค ผมพาขึ้นไปครับ” คนในมูตี้คลับเฮาส์รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างดราณีกับชนัยนั้นไม่ธรรมดา จึงไม่ได้กักตัวไว้ แล้วปฏิบัติต่อเธออย่างเคารพขึ้นมา “คุณดราณีครับ ท่านชนัยกำลังสังสรรค์กับเพื่อนอยู่ด้านใน จะเข้าไปตอนนี้ไหมครับ?” เดินตามผู้จัดการมาถึงห้องส่วนตัว VIP ชั้นสอง ใจของดราณีเต้นจนจะหลุดออกมาจากลำคอ เธอถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง แล้วพยักหน้า “อืม” ผู้จัดการเลยยกมือขึ้นมาผลักประตูเข้าไป เสียงดนตรีหนักๆและเสียงวุ่นวายของกลุ่มคนด้านในผสมกันตีเข้าหน้า ดราณีขมวดคิ้วอย่างลืมตัว แล้วเงยหน้าขึ้นไป ท่ามกลางแสงไฟสลัว มองแวบเดียวก็เห็นผู้ชายที่นั่งอยู่กลางโซฟา เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีเข้ม ไม่มีเน็กไท กระดุมใสถูกปลดออกสองเม็ด เผยไหปลาร้าอันเซ็กซี่ กางเกงสูทสั่งตัดเข้าได้ดีกับเรียวขายาวอันแข็งแกร่งนั้น สิ่งที่สะดุดตามากที่สุดคือเครื่องหน้าสามมิติอันยากที่จะคาดเดาซ่อนนอยู่ภายใต้แสงไฟ แน่นอนอยู่แล้ว ถ้าข้างกายของเขาไม่มีผู้หญิงอีกคน วิสัยทัศน์คงดีกว่านี้ ดราณีมองตามร่างของเขา เห็นเพียงหญิงสาวที่สวมชุดเดรสรัดรูปแขนกุดสีดำ ทรวดทรงสะดุดตาล้นทะลักแนบชิดกับแขนเขา ใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือสวยมากจริงๆ เต็มไปด้วยรสชาติหญิงสาว เมื่อเทียบกันกับเสื้อผ้าของดราณีแล้ว เสื้อแขนยาวกับกางเกงยีนส์ รองเท้าสีขาวส้นแบน เหมือนกับนักเรียนที่ยังเด็กและไร้ประสบการณ์ “นั่นใครน่ะ?” มีคนสนใจทางนี้ เลยหยุดถามหนึ่งประโยค ทันใดนั้น ทุกสายตาในห้องก็โจมตีมาที่เธอ ดราณีไม่ใช่คนที่ชอบยืนเป็นจุดสนใจ ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงร่างกายถูกมัด เธอก้าวไปด้านหน้าอย่างกระวนกระวายใจ แล้วมองไปรอบๆ แล้วสุดท้ายก็มองไปที่ชนัย รวบรวมความกล้าพูดออกไป “ชนัย คุณออกมาหน่อยได้ไหม ฉันมีเรื่องอยากจะคุยด้วย” น้ำเสียงเล็กๆ ท่าทางขี้ขลาด แต่หญิงสาวที่เยาว์วัยแบบนี้ เรียกชื่อเขาแถมยังกล้าเรียกเขาออกไปอีก? คนในห้องรู้สึกสับสน รอคอยคำตอบของชนัยอย่างต่อเนื่อง เห็นแต่เขานั่งไขว่ห้ามเหมือนเดิม หน้าก็ไม่เงยขึ้นด้วย “ไม่ว่าง” นี่มัน......ละครเรื่องอะไรกัน? เด็กนักเรียนคนหนึ่งมาหาท่านชนัยซึ่งเป็นที่รู้จักที่มูตี้คลับเฮาส์? ทุกคนรู้สึกสับสนมึนงง ไม่แน่ใจความสัมพันธ์ของทั้งคู่ ผู้ชายก็ไม่พูดอะไร สุดท้ายชนัยก็เอ่ยปากก่อน “เปิดเพลงต่อ” เพลงก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง ประตูด้านหลังก็ค่อยๆปิดลงอัตโนมัติ ดราณีเหมือนเป็นคนล่องหน ถูกเมินเฉยโดยสิ้นเชิง เธอรู้ว่าในใจชนัยยังไม่หายเข้าใจผิด ยังโกรธเธออยู่ นึกถึงเรื่องที่ทะเลาะกันเมื่อคืนวาน ดราณีไม่ได้ถอย เธอรวบรวมความกล้าอีกครั้งก่อนเดินเข้าไปข้างโซฟา และยืนห่างจากเขาไม่เกินครึ่งก้าว ก้มศีรษะลงไปมองแก้วเบียร์ที่วางอยู่บนโต๊ะด้านหน้าเขา คิ้วเรียวสวยขมวดแน่น “พี่ปรัณบอกว่าคุณปวดท้องมาก ห้ามดื่มแอลกอฮอล์แล้ว” คืนนี้ปรัณไม่ได้ดื่ม แก้วนั้นเป็นแค่ของตกแต่ง แต่พอได้ยินเธอพูดแบบนี้จู่ๆก็มีแรง ยื่นมือออกไปยกแก้วนั้นขึ้นมา ดราณีคว้าข้อมือเขาไว้ ด้วยความจริงจังอย่างมาก แล้วพูดด้วยโทนเสียงแน่วแน่ “คุณห้ามดื่ม”