ตอนที่ 705 ท่านชนัยโกรธมาก

ตอนที่ 705 ท่านชนัยโกรธมาก อีกด้านหนึ่ง ชนัยยกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกาข้อมือ ผ่านมาแล้วสิบสองนาทีตั้งแต่ดราณีออกไปจนถึงตอนนี้ ห้องน้ำอยู่สุดขอบทางเดือน ชั้นนี้เป็นห้อง VIP ทั้งหมด แทบจะไม่มีคน เธอไปนานขนาดนี้ยังไม่กลับมาอีก? เมาจนแย่หรือว่ากลับไปแล้ว? ชนัยรู้สึกใจลอย ตั้งแต่ดราณีออกไป ผู้หญิงข้างกายก็พยายามเต็มที่มาก เขานิ่งจนไม่ได้มองเท่าไหร่ ไม่สนใจหรอก ตอนไม่เห็นเธอก็ไม่ได้รู้สึกอะไร เห็นอยู่กับคนอื่นก็ยิ่งไม่รู้สึกอะไร มากกว่านั้นดื่มไปเกือบเจ็ดแปดส่วนจนเริ่มเมาแล้ว ตัวเขาเองสร่างแล้ว มองใบหน้าที่บิดเบี้ยวไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ เขายิ่งหงุดหงิด “เอ๋? กนต์รพีมันไปไหนแล้วเนี่ย?” ไม่รู้ว่าใครจู่ๆก็ถามขึ้น ไม่มีใครตอบ แต่ประโยคนี้กลับเข้าหูชนัย ทันใดนั้นก็เหมือนกับมีอะไรเด้งขึ้นมาในใจ เปลือกอารมณ์ของเขาก็แตกกระจาย สร่างเมาขึ้นมาไม่น้อย ดราณีไปเข้าห้องน้ำ กนต์รพีเดินตามหลังไป จากนั้นเขาก็สนใจแต่ดราณี แต่ลืมไปเลยว่าคนที่หายไปพร้อมกันยังมีผู้ชายอีกคนหนึ่ง...... ชนัยโตมากับในร้านเหล้าหลายรูปแบบ สถานการณ์แบบนี้เขาแค่เขาคิดนิดเดียวก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ด้วยอารมณ์เมื่อครู่ทำให้คิดไม่ถึง เขาลุกขึ้นจากโซฟาทันที ออกจากห้องไปโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง ทำให้คนในห้องมองกันอย่างตกใจ เสียงดนตรีหยุดลง หนึ่งในนั้นถามอย่างไม่เข้าใจ “ท่านชนัยเป็นอะไร?” นอกประตู ชนัยคว้าตัวผู้จัดการที่คุมอยู่หน้าประตู แล้วถามด้วยสีหน้าอึมครึมทันที “ดราณีล่ะ?” “เมื่อกี้ดราณีไปเข้าห้องน้ำครับ ยังไม่กลับมาเลย......” ไม่รอให้เขาพูดจบ ชนัยก้าวเท้ายาวๆไปยังห้องน้ำ ขาเขายาวอยู่แล้ว กางเกงสูทกับเรียวขายาว ยิ่งเข้าใกล้ห้องน้ำเรื่อยๆ ในใจก็ยิ่งรู้สึกไม่ค่อยดี ตอนที่เขาถึงหน้าประตู หลังจากเห็นป้ายหน้าห้องน้ำหญิงแปะ ‘กำลังปรับปรุง’ เขาก็รู้สึกไม่ดี เดินเข้าไปอย่างไม่ลังเล ได้ยินเสียงดิ้นอย่างอ่อนกำลัง ก็เจอห้องนั้นอย่างแม่นยำ เขาไม่ได้เคาะประตู ไม่ได้ทักทาย แต่ถีบประตูเข้าไปทันที เสียงดัง ‘ปัง’ ประตูบางกระแทกเข้าที่หลังผู้ชายเนื่องจากเขาถีบไปอย่างแรง เจ็บจนกนต์รพีร้องออกมาอย่างเจ็บปวด “โอ๊ยไอเหี้*! ใครมันกล้า......” เสียงสบถที่หยาบคายหยุดลงหลังเห็นใบหน้าของชนัย กนต์รพีกะพริบตา แล้วนิ่งอยู่กับที่ “ท่าน ท่านชนัย?” สายตาชนัยมองข้ามเขาไปที่ร่างอ่อนปวกเปียกที่ถูกมัดไว้อยู่ที่มุมห้อง เห็นว่าเสื้อผ้าเกือบถูกดึงขาดออกหมด เศษผ้าที่เกาะบนร่างกายอย่างไม่เป็นระเบียบ บังอะไรไม่ได้เลย เสื้อชั้นในถูกโยนทิ้งไว้ที่มุม ทรงผมยุ่งเหยิงใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา มุมปากมีรอยเลือดสีแดง ชนัยรู้สึกปรี๊ดแตกทันที เขาเข้าไปตรงๆ เดิมทีที่แคบพอเขาข้าไปก็ยิ่งแออัดกว่าเดิม เขาย่อตัวลง มองผู้หญิงในระดับเดียวกัน มองร่างกายเธอที่ไม่หยุดสั่น แล้วใส่เสื้อคลุมตัวนอกให้เธอ เมื่อปลายนิ้วสัมผัสโดนเธอ ดราณีก็สั่นอย่างรุนแรง เหมือนกับว่าความหวาดกลัวเมื่อครู่ยังไม่ได้ลดลง “ไม่ต้องกลัว” ชนัยเอ่ยอย่างยากลำบาก เห็นรอยรักบนลำคอของเธอ และความบวมเล็กน้อยบนใบหน้า หัวใจเหมือนฉีกขาด “บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?” ดราณียังคงตกอยู่ในฝันร้าย เข็มขัดของกนต์รพีได้ถูกแก้ออกแล้ว ถ้าไม่ใช่เขาที่จู่โจมเข้ามา ตัวเองคงจะ...... “ดราณี?” ปรัณเห็นท่าทางเธอสับสน ก็สงสารสุดขีด ความโกรธไม่มีเหลือแล้ว แค่เกลียดตัวเองที่ไม่มาให้เร็วกว่านี้หน่อย “ไม่มีค่ะ ฉันกัดมือเขา” เสียงเธอแผ่วเบามาก ไม่กล้าเงยหน้ามองกนต์รพีที่ยืนอยู่ด้านนอก พอมองใบหน้านั้น ท้องไส้เธอก็บิดอย่างรู้สึกแย่ “เด็กดี รออยู่ตรงนี้แป๊ปนะ เดี๋ยวฉันพาเธอออกไป โอเคไหม?” ดราณีพยักหน้า กระชับเสื้อคลุมตัวนอกแน่น แล้วหลับตา น้ำตาสองข้างทางไหลลงมา ไม่ถึงสิบนาที ดวงตาก็บวมจนไม่เป็นรูปร่าง ชนัยลุกขึ้นปิดประตูห้องอย่างแน่น กนต์รพีเห็นท่าทางเขาที่ปลอบโยนดราณี ก็กลัวจนแทบตาย ทั้งๆที่ตอนอยู่ในห้องเมื่อครู่ท่าทางของชนัยดูเกลียดเธอมาก ทำไมตอนนี้...... อย่างเห็นได้ชัด ชนัยไม่ได้ให้โอกาสเขาได้เข้าใจอะไร เขาเดินเข้าไปเรื่อยๆ ค่อยๆดึงปลายเสื้อขึ้นมาถึงต้นแขน “แกสัมผัสเธอหรอ?” “ปะ เปล่า! ท่าน ท่านชนัย ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงของคุณ ถ้ารู้ ให้ตายผมก็ไม่กล้า......อ๊าก!” ไม่รอให้เขาพูดจบ ชนัยก็ถีบเข้าที่ท้องของเขาอย่างแรง ครั้งหนึ่งเขาเคยฝึก และเป็นคนที่เป็นแชมป์ในการแข่งขัน ให้สู้กับผู้ชายที่ไม่มีกำลังวันๆเอาแต่มาเที่ยว กำลังเหลือเฟือ กนต์รพีถูกเขาเตะอยู่กับที่ น่าจะเป็นบริเวณตับอ่อน เจ็บจนเหมือนตับจะแหกออกมา “ท่านชนัย ผมไม่ได้ทำอะไรจริงๆ......” “ไม่ได้ทำอะไรเธอจะร้องไห้หรอ?” ชนัยแค่นยิ้ม พอนึกถึงร่างกายที่หดตัวและท่าทางที่สั่นเทิ้ม ก็อยากจะยิงไอ้ขยะไร้ค่านี่ทิ้งซะ “ไม่ได้โมโหแบบนี้มาหลายกีแล้วล่ะ” เขาถอนหายใจออกมา ทำให้กนต์รพีเย็นวาบในใจ เขามีลางสังหรณ์ว่าคืนนี้เขาจะไม่ได้ออกไปจากห้องน้ำ เขาไม่ได้คิดจริงๆว่าชนัยจะสนใจดราณีขนาดนี้ ทำให้เขาออกแรงเองได้ ไม่ได้เป็นแฟนธรรมดาแน่นอน หรือว่า......พอคิดมาถึงความเป็นไปได้นี้ กนต์รพีก็หน้าซีด และรีบร้องขอความเมตตา “ท่านชนัย ให้อภัยผมเถอะครับ ผมผิดไปแล้ว ผมจะคุกเข่าขอโทษเธอ......” “แกหนวกหูเกินไปแล้ว” พูดจบ ชนัยก็กระทืบเข้าที่ปากเขาทันที ทันใดนั้น เสียงทุกอย่างก็เงียบลง รองเท้าหนังที่ย่ำลงมา กนต์รพีนึกว่าไม่ใช่ปากของตัวเองด้วยซ้ำ แต่ชนัยก็ยังไม่พอ ออกแรงกระแทกอีก เขาถึงขั้นรู้สึกว่าปลายรองเท้ากระแทกโดนฟัน เลือดสดไหลออกมาจากมุมปาก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะนอนอยู่บนพื้นหรือเปล่า กนต์รพีรู้สึกว่าชนัยที่ยืนอยู่นั้นช่างตัวใหญ่และน่ากลัวเป็นพิเศษ ชนัยโน้มตัวลงไปดึงคอเสื้อเขาขึ้นมา ทำให้ปลายเท้าเขาลอยอยู่บนพื้นโดยที่ไม่ได้ออกแรงอะไรมากมาย เขายังอยากจะพูดอะไร แต่น่าเสียดายที่ได้รับการโจมตีรุนแรงเมื่อครู่ ทำให้ความสามารถในการพูดนั้นไม่ชัดเจน วินาทีต่อมา กำปั้นหนักๆของเขาก็ต่อยเข้าไปอย่างแรง ‘ผัวะ’ ข้อต่อนิ้วต่อยเข้าที่ดั้งของเขาเหมือนกับเหล็ก เจ็บจนบรรยายสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ได้ มีช่วงหนึ่งกนต์รพีคิดว่าตัวเองอาจจะตาย และชนัยทำเหมือนเขาเป็นกระสอบทรายโดยสิ้นเชิง ต่อยจนถึงเนื้อ ด้วยแรงที่แท้จริงทุกครั้งที่ต่อยมา