已经是第一章了
ตอนที่ 706 ไม่ได้ปกป้องเธออย่างดี
ตอนที่ 706 ไม่ได้ปกป้องเธออย่างดี
ขณะที่กนต์รพีกำลังจะหมดสติ ชนัยก็หยุดในที่สุด กนต์รพีนึกว่าเรื่องทั้งหมดจะผ่านไป ไม่คิดว่าฝันร้ายเขาเพิ่งเริ่มต้นขึ้น
“กล้าอยากได้ผู้หญิงของฉัน แกเป็นคนแรก”
กนต์รพีส่ายศีรษะไม่หยุด การอาละวาดเมื่อครู่ได้หายไปแล้ว เหลือแต่เพียงความตื่นตระหนกและความตกใจที่ไม่มีที่สิ้นสุด
“แกว่า ฉันจะให้รางวัลแกยังไงดี?” มุมปากชนัยวาดโค้งดูน่ากลัวจนตัวสั่น “ทำให้เสื่อมสมรรถภาพทางเพศดีไหม?”
“!!”
กนต์รพีเบิกตากว้าง แม้ว่าเลือดจะคลุ้งอยู่ในปาก แต่ตอนนี้ยืนกรานที่จะพูดออกไป “ไม่ ท่านชนัย ได้โปรดให้อภัยผม......”
“ให้อภัยแกหรอ?” ชนัยจงใจพูดช้าๆ ใช้วิธีนี้ทรมาณเขา
กนต์รพีรีบพยักหน้า กลัวว่าช้ากว่านั้นวินาทีเดียวจะถูกเขาลงโทษ
แต่หลังจากชนัยถามคำถามนี้จบ ยิ้มเย็นชาบนใบหน้าก็หายไป แล้วแทนที่ด้วยบรรยากาศที่อึมครึมสุดขีด “ให้อภัยแกน่ะหรอ ไม่ใช่ว่าต่อไปจะมีใครมาขี้รดบนหัวฉันอีกล่ะ?”
ในใจกนต์รพีเต้นขึ้นลงระหว่างที่เขาพูด เหมือนกับนั่งเครื่องเล่นโรลเลอร์คอสเตอร์
ราวกับว่าเบื่อหน่ายกับบทสนทนาแบบนี้ ชนัยยืนขึ้นมาอีกครั้ง เขาขยับข้อเท้า ท่ามกลางสายตาตื่นตระหนกตกใจของกนต์รพี จ้องลงไปบริเวณระหว่างขาสองข้างของเขา......
ไม่มีเสียงใดดังขึ้นอีก ความเจ็บดั่งสึนามิโจมตีเข้ามา กนต์รพีก็สลบไปเลย
ชนัยได้ยินเสียงหักของท่อนเนื้อนั้น เขายกเท้าออกอย่างไม่แยแสส แล้วเดินไปที่หน้าประตูเรียกบอดี้การ์ด “ให้คนมาเอาออกไป”
“ครับ”
บอดี้การ์ดดึงร่างกนต์รพีออกไปในทันที เหมือนกับลากสุนัชที่ตายไปแล้วตัวหนึ่ง
คนที่อยู่ในห้องตอนนี้ยืนอยู่หน้าประตู ได้ยินเสียงขยับในห้องน้ำ เห็นรอยเลือดของกนต์รพีที่ถูกลากออกไป ก็เบือนหน้าหนีกันทีละคน
น่ากลัวเกินไปแล้ว
นี่คือจุดจบคนที่ทำให้ชนัยไม่พอใจ
โชคดีที่คนที่เกิดอารมณ์ไม่ใช่พวกเขา ไม่อย่างนั้น......
นึกถึงผลลัพธ์แบบนี้แล้ว พวกผู้ชายก็สั่นกันทีละคน ผู้หญิงคนที่ตั้งใจสาดน้ำใส่ปลายเท้าดราณี ตอนนี้นั่งอยู่บนพื้นชาไปทั้งตัว “จบแล้ว ฉันจบแล้ว......”
ท่าทีเมื่อครู่ของชนัย เธอคิดไมม่ถึงว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะเป็นแบบนี้ แม้ว่าเธอจะไม่โดนกระทืบแบบกนต์รพี แต่หลังจากวันนี้ได้เปลี่ยนไปอย่างแน่นอน
เธอไม่กล้าคิด ทั้งร่างชาไปหมดแล้ว
ภายในห้องน้ำ หลังจากชนัยมองกนต์รพีที่ถูกจัดการออกไปแล้ว ถึงผลักประตูเข้าไปในห้องแยกแล้วย่อตัวลงไปข้างเธอ เสื้อสูทสีเข้ม ร่างเล็กของเธอยิ่งดูอ่อนแออย่างชัดเจน
ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกหวาดกลัว ยังไม่มีสติกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่อย่างชัดเจน รับรู้ถึงเขาที่เข้ามาใกล้ เธอเอียงตัวไปด้านข้างตามสัญชาตญาณ หลีกหนีสัมผัสของเขา
มือของชนัยที่ยื่นออกไปชะงัก แล้ววางลงบนไหล่เธอเบาๆ กลัวว่าจะทำให้เธอกลัว “ไม่มีอะไรแล้ว มีฉันอยู่ไม่มีใครทำร้ายเธอได้”
ดื่มวิสกี้ดีกรีแรงแก้วเดียว เธอก็มึนหัวอยู่แล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเมื่อครู่ทำให้เธอสร่างเมา พอคิดถึงตอนที่เขาจูบกับผู้หญิงอีกคนในห้อง ก็ไม่ยอมรับสัมผัสใดๆจากเขา
“คุณอย่ามาจับฉัน......” เธอเอ่ยต่อต้านเสียงแผ่ว ด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
ร่างของชนัยแข็งทื่อไปเลย ขมวดคิ้วเล็กน้อย และเก็บความผิดหวังไว้ “โอเค ฉันจะไม่จับตัวเธอ......เธอลุกไหวไหม?”
ดราณีลองยันตัวขึ้นมากับบานประตู แต่แอลกอฮอล์ในร่างกายและความรู้สึกที่ใช้ไปเมื่อครู่ เลยไม่มีแรงแล้ว พอจะก้าวขาออกไปก็มึนหัวจนขาอ่อนอยากลงไปกองกับพื้น
ชนัยเห็นแบบนี้แล้วก็ไม่สนใจความต้องการของเธอ แขนยาวค่อยๆโอบหลังเธอเข้าในอ้อมอก เห็นใบหน้าเธอซีดเซียวอย่างมาก ท่าทางที่ดูจริงจังขึ้นมา “ไม่สบายตรงไหน พวกเราไปโรงพยาบาลกัน”
“ไม่มีค่ะ” เธอส่ายหน้า เอ่ยถามด้วยความรู้สึกที่คุ้นเคย จู่ๆก็อยากร้องไห้ น้ำตาเอ่ออยู่ที่ขอบตา อดกลั้นสุดขีด “ฉันอยากกลับ......”
พูดได้เพียงครึ่งเดียว เธอก็หยุด อยากพูดว่าอยากกลับบ้าน แต่พอพูดออกมาก็พบว่า เธอมีบ้านที่ไหนล่ะ อยู่ที่นี่เธอไม่มีบ้าน ทยุติป่วยอยู่โรงพยาบาล แม้แต่หาคนมาปลอบโยนเธอยังไม่มีเลย
ความรู้สึกว่างเปล่านั้น ความรู้สึกโดดเดี่ยวที่หายไปสองปีกลับมารัดเธแน่นอีกครั้ง
ชนัยมองความคิดเธอออก เขาเกลียดตัวเองที่ปล่อยให้เรื่องเมื่อครู่มันเกิดขึ้น ถ้าเขาไม่อารมณ์เสีย ถ้าตอนเธอมาหาตนออกไปเลย ผลลัพธ์มันจะไม่เป็นแบบนี้
เขากัดฟันกรอด โน้มตัวลงไปอุ้มเธอขึ้นมา “ฉันรู้ว่าเธอไม่ยินยอม หลังจากอุ้มไปจากที่นี่จนถึงบนรถ พอวางเธอลงแล้ว ฉันจะไม่แตะตัวเธออีก”
พูดจบ เขาก็ก้าวเท้ายาวๆออกจากห้องน้ำไป
ดราณีมุดใบหน้าในอ้อมอกเขา ไม่อยากเห็นคนที่มองดูเหตุการณ์อยู่ในสถานที่แห่งนี้
ครึ่งนาทีผ่านไป ชนัยวางเธอบนรถของตัวเอง ความนุ่มของรถทำให้ใจเธอรู้สึกปลอดภัยไม่น้อย อีกด้านหนึ่ง ปรัณก็ลงจากรถแล้วเดินเข้ามา
เห็นว่าดราณีถูกอุ้มออกมา เขาก็รู้ว่าต้องเกิดอะไรขึ้นอย่างแน่นอน “เกิดอะไรขึ้น?”
ชนัยไม่ได้พูดอะไร แต่พอปิดประตูรถเสร็จก็หันมาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “มีคนจะทำร้ายเธอ เกือบจะ......”
เขาพูดออกไปไม่ได้ ปรัณก็เข้าใจทั้งหมด
“ทำไมทะเลาะกันจนเป็นแบบนี้?”
“……”
ไม่มีใครโต้ตอบ เขาก้มศีรษะยืนอยู่ข้างๆ เขายังคงเหลือความดุดันในร่างกาย แต่สิ่งที่มากกว่านั้นคือความรู้สึกผิดที่พูดออกไปไม่ได้
ปรัณรู้ว่าเรื่องที่เกิดต้องเกี่ยวกับเขาแน่ๆ อยากจะตำหนิเขาสักสองสามประโยคแต่ดูท่าทางของน้องชายตัวเองแบบนี้แล้วก็ทำไม่ลง สุดท้ายก็ถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “นี่ชนัย สาวน้อยคนนั้นกลัวว่านายจะเข้าใจผิด ตอนเช้าไปเฝ้าไข้ ตอนเย็นก็มาหาโดยที่ไม่ค่อยจะมีเวลานัก ถึงจะโกรธและมีปัญหาในใจ แต่รอให้พูดจบก่อนค่อยทะเลาะได้ไหม?”
ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร สาวน้อยดราณีเขามองออก เป็นเด็กที่ไม่เลวเลย นิสัยดี ความคิดบริสุทธิ์ ชนัยคนที่ซับซ้อนคาดเดาได้ยาก ต้องการแสงสว่างแบบนี้มาทำให้เป็นกลางบ้าง
“ถ้ารู้ว่าจะกลายเป็นแบบนี้ ผมก็จะทำ” ชนัยหลับตาลง ภาพตรงหน้ายังเป็นตอนผลักประตูไปเห็นเมื่อครู่
เขาไม่กล้าที่จะคิดจริงๆ ว่าถ้าช้าอีกนิดเดียวจะเกิดอะไรขึ้น
“ถ้าคืนนี้เธอถูกทำอะไรขึ้นมาจริงๆ ผมจะไม่ให้อภัยตัวเองตลอดชีวิต”
ปรัณถอนหายใจ “ในเมื่อชอบก็ปฏิบัติต่อเธอดีๆ นิสัยอารมณ์ร้อนน่ะเก็บๆไว้บ้าง โอเคนะ ฉันพูดมากเดี๋ยวนายก็รู้สึกแย่ กลับไปก็ปลอบโยนเธอหน่อย เจอเรื่องอะไรแบบนี้มา โดยเฉพาะผู้หญิงที่รักตัวเองแบบนี้ จะต้องเกิดจุดบอดในใจมากแน่นอน”
ชนัยพยักหน้า “พี่ปรัณ ขอบคุณนะครับ”
“ไม่ต้องขอบคุณ ดูแลคนของตัวเองให้ดีๆ”
เห็นปรัณหมุนตัวออกไปขึ้นรถ ชนัยก็เปิดประตูรถแล้วขึ้นไปนั่งที่เบาะหลัง หญิงสาวที่นั่งหลังตรงก็แนบชิดกับประตูรถทันที อยากจะห่างจากเขาหน่อย
ชนัยรู้ว่าเป็นความผิดของตัวเอง เลยไม่ได้บ่นอะไรมาก ทำท่าให้กับคนขับรถที่อยู่ด้านนอก บ่งบอกให้เขาเข้ามาขับรถ
已经是最新一章了
加载中
