ตอนที่ 707 ไม่เคยเล่นๆกับเธอ

ตอนที่ 707 ไม่เคยเล่นๆกับเธอ เมื่อสงบลง ดราณีก็มึนหัว เธอไม่ทันได้กังวลแผลฟกช้ำบนร่างกายจากการโดนต่อย และใบหน้าที่บวม เธอมองวิวถนนนอกหน้าต่างอย่างกระวนกระวายใจ “ฉัน ฉันต้องกลับไปที่โรงพยาบาล” เธอไม่มีที่อื่นให้ไป ที่เดียวที่นึกถึงตอนนี้มีแต่โรงพยาบาล ชนัยหยิบอุปกรณ์ปฐมพยาบาลขนาดเล็กจากหลังรถมา ในนั้นมีอุปกรณ์ฆ่าเชื้อและยา เขาแกะสำลีใช้แล้วทิ้งออกมาโดยที่ไม่ได้มองเธอ ได้แต่มองอุปกรณ์ในมือ “เธอจะกลับไปสภาพแบบนี้หรอ?” ดราณีอึ้งไปเล็กน้อย ก้มศีรษะมองเสื้อผ้าบนร่างตัวเอง ไม่ต้องส่องกระจกก็รู้ว่าสภาพตัวเองตอนนี้แย่มากแค่ไหน เธอกลับไปสภาพนี้จะต้องถูกคนในครอบครัวเห็น จะต้องระเบิดแน่ๆ ทยุติตอนนี้ยังลุกจากเตียงไม่ได้ เธอไม่อยากสร้างปัญหาเพิ่ม เมือง J นั้นกว้างใหญ่มาก แต่กลับไม่มีที่ให้เธออยู่ ดราณีรู้สึกตัวเองเล็กนิดเดียว เห็นยี่ห้อรถที่พวงมาลัยตรงคนขับแล้ว ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าเหมือนฝุ่น เธอเป็นคนที่น่าเบื่อหน่าย ยังกล้ามาหาเขาที่มูตี้คลับเฮาส์อีก ไม่ฉลาดเอาเสียเลย ยิ่งน่าเยาะเย้ยก็คือ ชนัยจ่ายค่ายาให้เธอ ถึงแม้ว่าเรื่องมันก็ดำเนินมาถึงขั้นนี้แล้ว เธอยังจะพูดจาไม่ดีกับเขาอีก ความรู้สึกนี้ขัดแย้งกันอย่างมาก สัมผัสกับกำแพงในใจอันอ่อนปวกเปียกของเธอ เมื่อก่อนแม้ว่าชนัยจะเป็นอย่างไร เธอก็ไม่ได้รู้สึกแบบนี้ แค่คิดว่าเขาเป็นคนรวย เธอเป็นนักเรียนธรรมดาคนหนึ่ง ไม่สนใจว่าเขาจะพูดอะไร แต่ตอนนี้ นอกจากเงินและฐานะแล้ว ยังมีความรู้สึกที่เพิ่มขึ้นหลายเท่าจากก้นบึ้งของหัวใจ ขณะที่เธอเหม่อลอยอยู่ ชนัยก็บีบยาแก้อักเสบออกมา เขาใช้สำลีจุ่มลงไปในแอลกอฮอล์ก่อน ดวงตาที่เอ่อล้นตอนนี้จริงจังอย่างมาก “ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากให้ฉันจับตัว แต่ทนอีกนิดนะ ให้ฉันได้ทายาให้เสร็จก่อน” เขาพูดไปด้วยก็ยื่นมือออกไปข้างหน้าทันที ดราณีเอียงศีรษะหลบ ได้กลิ่นกายเย็นๆของเขาใกล้เข้ามา จมูกก็แสบร้อน “เมื่อกี้คุณก็เพิ่งพูดแบบนี้” ชนัยไม่ได้คล้อยตาม “ครั้งสุดท้าย” “ฉันทำเองได้” “เธอแน่ใจ?” ชนัยขมวดคิ้ว ปกติที่ไม่ได้ดื้อรั้นและประมาทสักนิด ราวกับเป็นคนละคน “ไม่มีกระจก เธอจะทายังไง” “ห้านาที แป๊ปเดียวก็เสร็จ” พูดจบ ชนัยก็ยื่นมือไปโอบรอบคอเธอแล้วดึงเข้ามาในทันที การกระทำที่รวดเร็วแต่ใช้แรงอย่างเบามือ กลัวว่าจะทำให้เธอเจ็บแผล เห็นแอลกอฮอล์สัมผัสเข้าที่ผิวหนัง เธอก็ขมวดคิ้วขึ้นมา หัวใจบีบรัดแน่น “เจ็บหรอ?” ดราณีเดิมทีที่ทนไหว พอได้ยินคำพูดนี้ จิตใจก็เจ็บปวดขึ้นมาหลายร้อยเท่าในทันที น้ำตาก็เอ่อล้นออกมาที่ขอบตา เธอรู้สึกกระอักกระอ่วน คิดอยากจะหลบก็ถูกเขาจับไว้แน่น ชนัยนึกว่ายาที่ทำให้เจ็บ จึงรู้สึกตื่นตรกะหนกขึ้นมาในพริบตา “เป็นยังบ้าง ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?” ริมฝีปากของเธอขยับสองที แต่สุดท้ายก็ได้แต่ส่ายศีรษะอย่างไร้เสียง น้ำตาไหลออกมาเงียบๆ เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ชอบร้องไห้ ถึงขั้นเข้มแข็งมากกว่าผู้ชายที่ถูกเอาอกเอาใจเสียส่วนใหญ่ด้วย แต่คืนนี้เธอกลับร้องไห้หลายครั้ง จนตาบวมแดงหมดแล้ว ชนัยนึกอยากจะช่วยเธอเช็ดน้ำตา แต่ไม่กล้าลงมือ จึงได้แต่กังวลอย่างหมดหนทาง “แล้วเป็นอะไรล่ะ?” ดราณีพอจะพูดก็อดจะสะอื้นไม่ได้ ขนตาชื้นไปด้วยน้ำตา เธอหลับตาพลางเอ่ยเสียงเบา “คุณไม่ต้องสนใจฉันหรอก......” ท่าทางร้องไห้สะอึกสะอื้น แม้แต่เธอก็รู้สึกอับอาย เธอไม่อยากให้ชนัยเห็นท่าทางน่าเกลียดและไร้ประโยชน์แบบนี้ แต่ความรู้สึกของชนัยกลับตรงกันข้าม เห็นเธอเป็นแบบนี้แล้ว ใจเขาแตกสลายเป็นชิ้นๆ จะดูดีหรือน่าเกลียดก็สงสาร “ฉันไม่สนใจเธอแล้วใครจะมาสนใจ?” เขาเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ ทั้งหมดหนทางทั้งเป็นห่วง “ฉันรู้ว่าเธอโกรธ รอให้ทายาเสร็จก่อนเธอจะตีหรือด่าฉันก็ได้” ประโยคนี้พูดออกไป แม้แต่คนขับรถที่อยู่ด้านหน้าก็อดไม่ได้ที่จะมองผ่านกระจกไปด้านหลัง นี่......นี่มันท่านชนัยผู้ที่ไม่เคยสนใจใครอยู่ในสายตา มองพี่น้องอย่างให้ความสำคัญ มองผู้หญิงเป็นเพียงของนอกกาย? อ่อนโยนเกินไปแล้ว! ถ้าไม่ได้ยินด้วยหูตัวเอง ให้ตายอย่างไรเขาก็ไม่เชื่อว่าเจ้านายจะมีด้านนี้ด้วย ทุกคำพูดของเขาเหมือนแทงเข้าไปในใจของดราณี ที่ค่อยๆทำให้เกราะของเธอแตกละเอียดทีละนิด “คุณไม่อยากเจอฉันไม่ใช่หรอ” ทนมาสักพัก สุดท้ายก็ทนไม่ไหว เอ่ยถามเขาอย่างสะอื้น “แถมยังรีบไล่ฉันไป......” ชนัยนึกถึงสถานการณ์เมื่อครู่ในห้อง อยากต่อยตัวเองสักที จึงเอ่ยขอโทษอย่างไม่คิด “ฉันผิดไปแล้ว” ได้ยินเขาขอโทษ น้ำตาของดราณีก็ยิ่งไหลออกมาเร็วขึ้น แล้วพูดออกมาด้วยความน้อยอกน้อยใจ “ฉันแค่กลัวคุณเข้าใจผิด คำพูดที่ฉันพูดเมื่อคืนวาน ฉันไม่ได้อยากมาต่อรองคุณ ฉันแค่รู้สึกขอบคุณที่คุณช่วยพ่อของฉัน ช่วยครอบครัวฉันไว้มาก จู่ๆฉันก็คิดว่าคุณไม่ได้แย่อย่างที่คิด แล้วก็......ฉันคิดมาสักพักแล้วว่าฉันชอบคุณ ฉันเลยพูดไปแบบนั้น ฉันอยากอธิบายให้คุณฟัง แต่คุณไม่ฟัง แล้วยังอยู่กับผู้หญิงคนอื่นอีก ฉันไม่รู้จะทำยังไง ไม่มีใครเข้าใจฉัน......” มีแต่กนต์รพีเข้าใจเธอ เธอทั้งโกรธทั้งหมดหนทาง จึงได้เลือกสิ่งที่เลวร้ายที่สุดออกไป จึงได้พบกับเหตุการณ์คืนนี้ทั้งหมด คำพูดสั้นๆ ทำให้ชนัยอึ้งไปเลย เมื่อครู่เธอพูดอะไรนะ? ชอบเขาหรอ? ดราณีชอบชนัยหรอ? ภายในรถตกอยู่ในความตะลึง ตะลึงขีดสุดที่มีการขยับเพียงเล็กน้อย สำลีในมือของชนัยก็ร่วงลงปลายเท้า เขานิ่งไปเกือบครึ่งนาทีถึงได้มีสติกลับมา แววตาเขาฉายอารมณ์ที่หนักหน่วงและยากที่จะคาดเดาออกมา “เธอว่าอะไรนะ?” ดราณีไม่สามารถขัดเกลาคำพูดของตัวเองได้ อยากพูดอะไรก็พูด “ฉันบอกว่าคุณเข้าใจฉันผิด ฉันไมได้คิดแบบนั้น” “แล้วยังไงอีก?” “แล้วก็......” ดราณีกำลังจะพูดต่อ จู่ๆก็นึกอะไรขึ้นมาได้ ใบหน้าขาวซีดค่อยๆเห่อแดงขึ้นมา “ฉัน ฉันบอกว่าเกลียดคุณ!” ชนัยกลับยิ้มขึ้นมา เป็นยิ้มที่เบิกบานใจที่สุดในรอบหลายปี “ฉันได้ยินแล้ว เธอบอกว่าชอบฉันนิดหน่อย เลยบอกว่าอยากคบกันฉัน ใช่ปะ?” ดราณีส่ายหน้าที่เซื่องซึมทั้งน้ำตา แต่ถูกทำให้อับอายและอารมณ์เสียมากกว่า “ไม่ใช่” “ฉันได้ยินแล้ว” เขาย้ำอีกครั้ง “ดราณี อย่าคิดปฏิเสธ” ถูกเขาเย็นชาใส่ และยิ่งถูกเขาจับได้ เธอเลยไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ในตอนนี้ จู่ๆภาพตรงหน้าก็กลายเป็นสีดำ วินาทีต่อมาเธอก็ถูกเขากอดเข้าอ้อมอก การกระทำของเขาช่างอ่อนโยน แม้แต่มือที่โอบหลังเธออยู่ก็ทำอย่างระมัดระวัง “ขอโทษที เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ เรื่องเมื่อวานฉันรู้สึกแย่มากจริงๆ ฉันคิดว่าฉันทำดีกับเธอมาก แม้ว่าเธอจะไม่สนใจใยดี เพราะว่าถูกปฏิเสธมานานมากแล้ว ฉันเลยอารมณ์รุนแรงนิดหน่อย ถ้าฉันรู้ว่าเธอจะเจอเหตุการณ์แบบนี้ ไม่ว่าจะเป็นยังไง ฉันก็ไม่ปล่อยเธอไปโดยไม่สนใจหรอก ดราณี ฉันไม่เคยคิดเล่นๆกับเธอนะ” เขาพูดความในใจออกมาชัดเจนทุกถ้อยทุกคำ พลางเอนตัวเข้ากับกระหม่อมเธอ