ตอนที่ 708 ให้โอกาสฉันได้รับผิดชอบเธอ

ตอนที่ 708 ให้โอกาสฉันได้รับผิดชอบเธอ คำพูดพวกนี้ เขาไม่เคยพูดกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน เธอเป็นคนแรก แต่ดราณีกลับรู้สึกใจลอย “แต่......เมื่อคืนนี้คุณกอดกับผู้หญิงอีกคน......” “เพราะฉันเห็นเธอไปกับกนต์รพี เลยจงใจให้เธอเห็น หลังจากที่เธอคบกับฉัน ฉันจะไม่แตะตัวผู้หญิงคนไหนอีกเลย” ดราณีกัดริมฝีปาก ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร แสดงละครหรือเปลานะ เธอกังวลจริงๆนะ...... ชนัยลูบบนหลังเธอช้าๆ และรับรู้ได้ถึงบรรยากาศที่ขัดแย้งกัน เขาอยู่ในร้านเหล้ามานาน ได้เห็นสิ่งของสวยงามสดใสมากมาย ก็ไม่ได้รู้สึกว่าอะไรดีไม่ดี เด็กก็แยกความแตกต่างได้ ผู้ใหญ่ก็ได้รับสิ่งที่เขาต้องการ เมื่อเวลาผ่านไปนานหัวใจก็ด้านชาหมดแล้ว แต่ตอนนี้ ได้รับรู้ถึงความรู้สึกของผู้หญิงในอ้อมกอด มันคือความบริสุทธิ์ ความสะอาด ความคิดของดั่งสาวน้อย เป็นครั้งแรกที่ชนัยรู้สึกว่าความปรารถนาที่ผ่านมาของเขานั้นมันช่างน่ารังเกียจและต่ำช้า จู่ๆก็ดูถูกตัวเอง เธอเน้นตลอดว่าพวกเขาไม่ใช่คนทั้งโลก ในที่สุดตอนนี้ชนัยก็เห็นด้วยนิดหน่อย จริงด้วย เขาเป็นคนที่อยู่ในส่วนมืด แต่เธอกลับส่องแสงสว่างขนาดนั้น เขาค่อยๆขมวดคิ้วแล้วหลับตาลง ชะงักมือที่ขยับขึ้นลง “อดีตของฉันมันลบไปไม่ได้ อะไรที่มันเกิดไปแล้วก็ให้มันเกิดไป แต่อนาคตฉันรับประกันกับเธอได้เลย ตราบใดที่เธอยอมรับฉัน ฉันจะไม่มีคนอื่นอีก” ถ้าเพิ่งรู้จักกับชนัย ได้ยินเขาพูดแบบนี้ ดราณีจะไม่รู้สึกอะไรสักนิด แต่ตอนนี้หลังจากได้รู้จักเขาแล้ว เธอก็รู้ว่าคำพูดพวกนี้มันหมายถึงอะไร “ฉันไม่เคยสัญญากับใครมาก่อน แต่ตอนนี้ฉันอยากลองดู” ชนัยได้เปิดใจกับเธอเล็กน้อย “เธอ......จะยอมรับไหม?” เสื้อเชิ้ตที่หน้าอกก็ชุ่มไปด้วยน้ำตาอย่างรวดเร็ว ของเหลวอุ่นร้อนผ่านเนื้อผ้าเข้าไปถึงผิวหนัง ชนัยเตรียมจะถอยออกเล็กน้อยเพื่อมองเธอ แต่หญิงสาวในอ้อมกอดนั้นไม่ยอม แล้วซุกเข้าเสื้อผ้าตรงอกเขา “ดราณี?” ดราณีก้มมองกระดุมบนเสื้อของเขา ผ่านไปครึ่งนาทีถึงพูดออกมาช้าๆ “ฉันไม่เคยมีความรักมาก่อน แล้วก็ไม่เคยชอบใครมาก่อน ชีวิตฉันยุ่งและยากลำบากมาก ฉันไม่มีเวลามามีความรักโรแมนติก และไม่เคยคิดว่าจะได้คบกับคนอย่างคุณ แต่ว่า.....จู่ๆฉันก็รู้ว่าตัวเองไม่มีทางที่จะปฏิเสธคุณต่อไป ฉันนไม่รู้ว่าจะจัดการกับความสัมพันธ์นี้อย่างไร ฉันแค่อยากจะรู้จักคุณให้มากขึ้นอีกนิด ได้อยู่ด้วยกันยาวขึ้นอีกสักนิด......” เธอแสดงความในใจออกมาอย่างคลุมเครือ ไม่ได้พูดคำว่าชอบสักคำ แต่สิ่งที่พูดออกมาทุกถ้อยคำนั้นหมายถึงคำว่าชอบ ชนัยฟังแล้วก็ใจเต้นแรง เขากระตุกมุมปาก ปลอบโยนกระต่ายน้อยที่กำลังหวาดกลัวในอ้อมกอด “คบกับฉันเถอะ ดราณี เธอชอบฉัน ฉันก็ชอบเธอ ให้โอกาสฉันได้รับผิดชอบเธอนะ หืม?” “……” ดราณีเหมือนโดนไฟช็อตหลังจากได้ยินคำว่า ‘ชอบ’ ในใจมีคำตอบอยู่แล้ว แต่ปากกลับไม่ยอมพูดออกมา “งั้นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้......” “ก็ตามนั้น เธอตีฉันสิ” ชนัยพูดไปก็ดึงมือของเธอเข้ามาใกล้หน้าตัวเอง “ตีฉันแรงแค่ไหนก็ได้ ฉันให้เธอเอาคืน” ดราณีตกใจสะดุ้ง และรีบกระชากมือกลับมา “คุณ คุณทำอะไร......” “ให้เธออารมณ์เย็นลง ฉันมันเลวและทำตัวโหดร้าย เธอมาหาฉันแต่ฉันกลับไม่สนใจเธอ ไม่ใช่คนแล้ว ฉันคิดว่าตัวเองทำเกินไป!”เขาว่าตัวเองโดยไม่ได้ออกแรง ด้วยความจริงจัง และรู้สึกผิดจริงๆ “ตีสิ” “……” ดราณีซ่อนมือตัวเองไว้ด้านข้าง “ตีคุณไปก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรขึ้นมา” “แต่คุณจะได้ระบายอารมณ์ไง แฟนหนุ่มที่ดีจะไม่ให้แฟนสาวตัวเองรู้สึกน้อยใจหรอก” ดราณีค่อนข้างสับสน ทั้งๆที่เมื่อครู่บรรยากาศไม่ได้เป็นแบบนี้ ทำไมก็กลับไปเหมือนเดิมภายในพริบตาเดียว? จู่ๆชนัยก็เหลือบมองสำลีที่ตกลงไปตรงปลายเท้า ก็นึกถึงเรื่องทายาขึ้นมาได้ เมื่อครู่เธอร้องไห้จนเขาหงุดหงิด ตอนนี้เขาจำได้แล้ว “มานี่ มาให้ฉันทายาให้เสร็จก่อน” ดราณีเข้าไปใกล้ คราวนี้ไม่ได้ถอยหลบ แต่หลบสายตาเขาที่มองมาอย่างตื่นตระหนก นัยน์ตาที่ลุ่มลึกนั้นซ่อนความรู้สึกไว้มากเกินไป เหมือนคลื่นโหมซัดในมหาสมุทรลึก เธอไม่กล้ามอง กลัวว่าตัวเองจะถูกกลืนเข้าไป ดราณีไม่ได้สนใจวิวนอกหน้าต่างตลอดทาง ตอนรถหยุดถึงจะพบว่าขับมาถึงคฤหาสน์ของชนัยแล้ว ชนัยลงจากรถไปก่อน แล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูฝั่งเธอให้ โอบเอวอุ้มเธอออกมาทันที ดราณีตกใจจนต้องคว้าลำคอเขาไว้ กลัวว่าจะตกลงไป “คุณ คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม?” “ไม่งั้นเธออยากไปไหนล่ะ? โรงแรมหรอ?” ชนัยพูดไปพลางเดินเข้าไปในคฤหาสน์ “คืนแรกที่พวกเราสารภาพรักกันเสร็จแล้วไปโรงแรมเลย มันไม่ค่อยดีมั้ง?” “……” ดราณีไม่รู้จะตอบอย่างไร พูดถึงฝีปากของเธอแล้ว เธอไม่ใช่คู่ปรับของชนัยอย่างแน่นอน หลังจากเข้าบ้านไป ชนัยวางเธอลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น แล้วหมุนตัวเดินไปที่หน้าประตู ขณะที่ดราณีกำลังจะได้รู้ตัว เขาก็หยิบรองเท้าสลิปเปอร์มาไว้ตรงหน้าเธอ แล้วเปลี่ยนรองเท้าเธอให้เป็นสลิปเปอร์ เป็นครั้งแรกที่ผู้ชายเปลี่ยนร้องเท้าให้เธอ และอีกฝ่ายก็คือชนัย ดราณีตัวแข็งทื่อไม่ขยับ ขณะที่มองเขาตั้งใจแต่ปิดบังความซุ่มซ่ามไม่ได้ ในใจก็เหมือนมีสายไหมยัดอยู่ หวานๆนุ่มๆ ในตอนนี้ เรื่องที่กนต์รพีทำกับเธอได้คลายลงแล้ว แทนที่ด้วยความรู้สึกที่มั่นคง “เธออยากนอนห้องไหน?” หลังจากช่วยเธอเปลี่ยนรองเท้าแล้ว ชนัยก็นั่งข้างๆเธอแล้วถามขึ้น ดราณีคิดสักพัก “ห้องสำหรับแขกเมื่อคราวที่แล้วก็ได้” “ห้องนั้นไม่มีอ่างอาบน้ำส่สวนตัวนะ เธอนอนห้องใหญ่เถอะ ฉันไปห้องสำหรับแขกเอง” “ไม่เป็นไร” ดราณีกัดริมฝีปากแล้วปล่อยออก “นี่บ้านคุณนะ ให้คุณนอนห้องสำหรับแขกได้ยังไง” ชนัยได้ยินแล้วก็หมดคำจะพูด “บ้านคุณบ้านฉันอะไรกัน ฉันเป็นแฟนเธอนะ เธอก็เป็นแฟนฉัน เธอมาแล้วจะให้เธอไปนอนห้องสำหรับแขกได้ยังไง?” คืนนี้เขาได้เน้นยำคำว่าแฟนหนุ่มแฟนสาวอยู่หลายครั้ง ราวกับว่าแขวนมันไว้ข้างริมฝีปาก ดราณีไม่รู้ความหมายของเขาจริงๆหรอ มันคืออำนาจคำสาบานที่ไว้พรางตัว? ชนัยไม่ได้ปล่อยโอกาสให้เธอปฏิเสธตน ก็อุ้มเธอขึ้นไปที่ห้องใหญ่ชั้นสองทันที ผลักประตูเข้าไป ความรู้สึกคุ้นเคยก็ตีเข้ามา ดราณีเข้ามาในห้องนี้มานับครั้งไม่ถ้วน ในช่วงที่เขาบาดเจ็บจากบาดแผล วันนี้ได้เข้ามาอีกครั้ง มันกลับเป็นความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิม ร่างกายสัมผัสถึงเตียงนุ่มนิ่ม เธอก็รู้สึกถึงความเหนื่อยล้าที่จู่โจมเข้ามาโดยทันที “ฉันช่วยเธอรองน้ำร้อน อาบน้ำก่อนค่อยนอน”