ตอนที่ 711 แฟนหนุ่มทำอาหารให้ฉันทาน

ตอนที่ 711 แฟนหนุ่มทำอาหารให้ฉันทาน ในคืนนี้ชนัยนอนอยู่ในห้องสำหรับแขก นี่เป็นครั้งแรกที่เขานอนในห้องสำหรับแขกคนเดียวหลังย้ายบ้าน มองดูเพดานที่ดูแปลกตา ช่วงเวลานี้เขาก็หวั่นไหว แต่ถ้านึกถึงหญิงสาวตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้า หญิงสาวที่เป็นแฟนเขาอย่างเป็นทางการนอนอยู่บนเตียงกับตน ในใจก็เต็มไปด้วยฟองสีชมพู การมีแฟนสำหรับเขาไม่ใช่เรื่องจำเป็น มันเป็นความรู้สึกที่เขาจะได้เมื่อเขาต้องการอยู่เสมอ ไม่เคยมีความรู้สึกเติมเต็มแบบนี้ขณะนี้จริงๆ ไม่เหมือนกับที่เขาจินตนาการไว้เลยจริงๆ ความรู้สึกเดิมทีที่เคยเย้ยหยั่นตอนนี้ทำให้เขามีความสุขอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เขาสบายใจกว่าการคุยเรื่องไหนๆ ค่ำคืนหมดลง แสงอาทิตย์ขึ้นยามเช้าวันต่อมา ไม่ว่าจะเกิดเรื่องราวอะไรขึ้น เธอก็อยู่ข้างกายตน แค่คิดก็มีความสุข อายุสามสิบกว่าปีมา เมื่อคืนนี้ชนัยหลับสนิทที่สุด เขาเป็นคนที่หลับไม่ค่อยสนิทอยู่เสมอ แต่นี่หลับจนรุ่งสางเลย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะในใจมีใครอยู่หรือเปล่า ตอนเช้าหกโมงครึ่งเขาก็ตื่นแต่เช้า สิ่งแรกที่ทำหลังจากตื่นก็คือเดินไปห้องใหญ่ฝั่งตรงข้าม ไปดูว่าเธอยังอยู่ไหม ผลักประตูเข้าไป กลางเตียงใหญ่ ก้อนขาวเล็กๆอยู่ใต้ผ้าห่ม เขาเดินไปที่หัวเตียง มองลงมายังร่างที่งอตัวอยู่ หญิงสาวที่ผมปรกลงมา เธอหลับได้สงบนิ่ง ปากเผยอหายใจเบาๆ คลายระหว่างคิ้วออก เดาว่าเมื่อคืนวานได้ทนทุกข์ทรมาณสาหัส ตอนนี้เลยหลับลึกมาก หกโมงครึ่งเอง ให้เธอได้หลับอีกหน่อย ชนัยไม่ได้ใจร้ายปลุกเธอให้ตื่น และก็ไม่ได้ฉวยโอกาสด้วย เป็นครั้งแรกที่เกิดความรักทะนุถนอมอีกฝ่ายให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ กลัวว่าการกระทำของตัวเองจะทำให้อีกฝ่ายตื่น ไปรบกวนความฝันที่หาได้ยากนี้ หลังจากออกไปจากห้องอย่างระมัดระวัง ชนัยก็หมุนตัวลงมาด้านล่าง เขายังสวมชุดนอนอยู่ เดินไปที่ห้องครัวเปิดดูว่าตู้เย็นมีอะไรบ้าง ด้านในมีวัตถุดิบสดใหม่ที่เพิ่มเข้ามาตามฤดูกาล แต่ไม่มีใครมาแตะมัน ปกติมีแต่คนมาดูแล อาหารเช้าผู้จัดการก็เตรียมให้เขาเสร็จ ห้องครัวในบ้านไม่เคยเข้ามา มีแต่ช่วงที่เขาโง่ถูกไฟลวก ที่ดราณีทำอาหารให้เขาทาน มองดูอุปกรณ์พวกมีดนำเข้าที่จัดวางเป็นระเบียบเรียบร้อย จู่ๆชนัยก็รู้สึกอยากทำอะไรขึ้นมา ทำอาหาร......คงไม่ได้ยากขนาดนั้นมั้ง? คิดแบบนี้ เขาก็ยื่นมือไปหยิบมะเขือเทศ ไข่ไก่ ขนมปังโฮลวีตหนึ่งแผ่นและแยมในตู้เย็นออกมา ทั้งหมดนั้นเป็นวัตถุดิบที่เรียบง่าย หลังจากเปิดก๊อกน้ำล้างมือ เขาก็ลงมือทำ ‘แซนวิช’ ตามจินตนาการของเขา ไม่ใช่แค่ทอดไข่ดาว หั่นมะเขือเทศ จากนั้นก็ทาแยมหรอ มันจะไปยากอะไร ชนัยเอาขนมปังหนึ่งแผ่นใส่เครื่องปิ้งขนมปัง ตั้งเวลาเสร็จก็เริ่มเปิดไฟเตรียมทอดไข่ดาว ไม่เคยเป็นคนเริ่มลงมือทำมาก่อน ไม่รู้ว่าทอดไข่ดาวต้องใส่น้ำมันก่อน พอกระทะร้อนแล้วก็ตอกไข่ลงไปเลย เสียง ‘ซ่า’ ดังขึ้น ควันสีขาวลอยจากกระทะขึ้นมา เขาถอยหลังหนี กลัวว่าตัวจะมีกลิ่นควัน ไม่รู้ว่าต้องใช้ไฟแรงแค่ไหน ปรับไฟเป็นแรงสุด รออย่างสงบไม่กี่นาที เขาก็คิดว่าคงจะพลิกได้แล้ว แต่พบว่ามันติดกระทะแน่น เอายังไงก็ไม่ออก “……” ชนัยหน้าดำหมดแล้ว ในมือก็ไม่ได้นับ ใช้แรงเพียงเล็กน้อยหั่นไข่ออกเป็นสามส่วน อีกด้านที่พลิกมา ไม่ได้เป็นสีเหลืองขาว กลายเป็นสีดำหมดแล้ว ดูแล้วไม่ต้องถามเลย มันเหมือนกับหยิบของที่คนอื่นไม่กินแล้วออกมาจากขยะ ชนัยรู้สึกว่าความมั่นใจตัวเองถูกโจมตี เขาไม่สามารถตั้งใจทำไข่ดาวได้ เลยวางกระทะไว้ข้างถังขยะแล้วเอาเศษไข่ทำลายทิ้งลงในถังขยะ “หมดความมั่นใจแล้ว......” เขาเอากระทะไปล้างน้ำ แล้วเดินกลับไปที่เคาเตอร์ครัว และทอดไข่ตามวิธีเมื่อครู่อีกครั้ง คราวนี้แม้ใช้ไฟอ่อน แต่ก็ไม่ได้ใส่น้ำมันเหมือนเดิม แม้ว่าไข่จะไม่ติดกระทะ แต่ไข่แดงตรงกลางมันไหลออกไปทุกที่ สุดท้ายแล้วไม่น่าจะเรียกว่าไข่ดาวได้ เหมือนไข่เจียวมากกว่า เขาใช้ตะเกียบหยิบมาลองชิมเล็กน้อย แม้ว่ารูปลักษณ์ภายนอกไม่ดี แต่รสชาติโอเคอยู่นะ ดีกว่าไข่สีดำเมื่อครู่เยอะเลย ชนัยหยิบขนมปังปิ้งที่ปิ้งเสร็จแล้วออกมา หลังจากทาแยมอย่างรอบคอบแล้ว ก็วางไข่ดาวลงไป จากนั้นเขาก็หั่นมะเขือเทศ แล้วก็วางตามลงไป มองแซนวิชสี่เหลี่ยมของชนัยในจาน ในใจก็รู้สึกประสบความสำเร็จนิดหน่อย เขาเห็นจานสีขาวที่มีที่ว่าง คิดอะไรขึ้นมาได้ ก็หยิบแยมขึ้นมา แล้ววาดหัวใจลงไปหนึ่งดวงบริเวณข้างๆที่ว่างนั้น ดูดีมาก น่ารัก สีแดงสตรอเบอร์รี่ แซนวิชที่ทำเสร็จแล้วยกมาไว้บนโต๊อาหาร เขาอุ่นข้าวโอ๊ตและนมสด แม้ว่าสัดส่วนจะไม่ได้ดีเท่าไหร่ เหมือนโจ๊กเหนียวๆหนึ่งชาม แต่ชนัยรู้สึกดีกับตัวเองมาก อาหารเช้าง่ายๆเตรียมเสร็จก็เจ็ดโมงยี่สิบนาทีแล้ว เขาเตรียมจะขึ้นไปเรียกเธอให้ตื่น จู่ๆข้างบนก็มีเสียงฝีเท้าของร่างเล็กดังขึ้นมา เงยหน้ามองขึ้นไป เธอเปลี่ยนชุดเสร็จกำลังลงมาแล้ว ชนัยขมวดคิ้ว แล้วลากเก้าอี้ห้องอาหารออก ยืนรอเธอลงมาอยู่ที่เดิม “ตื่นพอดี มาทานข้าวกัน” ดราณีเดินเข้ามา ได้กลิ่นอาหารในห้องอาหาร เธอมองแซนวิชที่รูปร่างดูน่าตลกในจาน ก็มองไปทางห้องครัวทีนึง ก่อนจะมองกลับมาที่ห้องรับแขก ไม่มีใครนี่...... ชนัยยกศีรษะขึ้นมา “ไม่ต้องหาหรอก ฉันทำเอง” พูดจบ เขาก็เน้นอีกรอบ “ฉัน เข้าครัว ทำอาหาร ให้เธอทาน เอง” ดราณีหันสายตากลับมามองในจานลายครามอีกครั้ง เหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ลังเลอยู่นานสักพักก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ “ฉันดูออก” “......” เขาควรจะดีใจหรือเสียใจ? ดราณีนั่งลงเสร็จก็ไม่ได้รีบลงมือทาน แต่สำรวจอย่างละเอียดสักหน่อย ยิ่งเธอมองชนัยก็ยิ่งเสียความมั่นใจ “ถึงหน้าตามันจะไม่ดี แต่รสชาติไม่เลวเลยนะ ลองดูสิ” เขาพยายามแนะนำฝีมือตัวเองอย่างมาก ดราณีไม่เคยเห็นเขากระตือรือร้นแบบนี้มาก่อน เลยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “ก่อนทาน ขอถ่ายรูปเก็บไว้ก่อน” เธอพูดไปด้วยแล้วก็เดินไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเอง ชนัยหยุดไว้ เขามุ่งมั่นปฏิเสธอย่างเด็ดขาด “ไม่ได้!” ดราณีงงนิดหน่อย ถามเขาอย่างไม่เข้าใจ “ทำไม?” “ครั้งนี้อย่าเพิ่งถ่าย รอคราวหน้าฉันมีประสบการณ์แล้ว ทำสวยแล้วเธอค่อยถ่าย” ที่แท้......เขาก็กลัวว่ามันไม่สวย? ดราณีพูดอย่างหมดหนทาง “ฉันไม่ได้โพสต์ออกไปหรอก ให้ตัวเองดูเฉยๆ” คิดไม่ถึงว่าเขาจะยืนกรานอย่างมาก “นั่นก็ไม่ได้ ใครดูก็ไม่ได้ทั้งนั้น” “ฉันไม่สนหรอกว่ามันจะน่าเกลียด” ดราณีเห็นเขาถือสามาก จึงปลอบเขาอย่างอ่อนโยน “คุณทำอาหารให้ฉันทานฉันก็รประทับใจมากแล้ว จะเพิกเฉยได้ยังไง ฉันแค่อยากถ่ายรูปอาหารที่แฟนฉันทำให้ทานครั้งแรก ไม่ได้หรอ?”