ตอนที่ 712 เอาใจไม่พอ

ตอนที่ 712 เอาใจไม่พอ ชนัยได้ยินคำว่าแฟนหนุ่มข้างหู ไม่ต้องพูดถึงเขาที่พูดคำนี้ทั้งวัน แต่ความจริงดราณีพูดคำนี้น้อยมาก ความเขินอายของสาวน้อยนั้นปรากฏขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ความเขินอายนี้เขายากที่จะรับรู้ถึง และเธออดทนในการเปิดเผยตัวตนทีละนิด ไม่ได้ระมัดระวังขนาดนั้นแล้ว ผู้หญิงข้างกายเขาล้วนเป็นหญิงที่มีเสน่ห์ ชนัยคิดว่าตัวเองชอบผู้หญิงแบบนนี้มาโดยตลอด จนกระทั่งมาเจอความใสซื่อบริสุทธิ์ของเธอ เขาก็เข้าใจทันที ไม่มีผู้ชายคนไหนมาสนว่าผู้หญิงของตัวเองเอาใจตนแค่ไหน รักความโง่เขลาของเธอก็ไม่ทันแล้ว คิดถึงตรงนี้ ชนัยก็รู้สึกเขินอาย สุดท้ายให้เธอถ่าย หรือไม่ให้ถ่ายดีล่ะ? ช่างเถอะ ถ่ายก็ถ่ายไปเถอะ แต่อาหารที่ทำน่าเกลียดนิดหน่อย ก็ดีกว่าทำให้เธอไม่พอใจล่ะนะ คิดแบบนี้แล้ว เขาก็ถอยออกไปครึ่งก้าว อยู่ในท่าทางที่ปล่อยให้ทุกอย่างมันเกิดขึ้น “อยากถ่ายก็ถ่าย อย่าลืมเปลี่ยนเป็นสี P ด้วยนะ” ดราณีค่อนข้างประหลาดใจ “คุณรู้จักรูป P ด้วยหรอ?” “......” ชนัยถอนหายใจอย่างหมดหนทาง “ถึงฉันจะทำงานทุกวัน อะไรที่ควรรู้ก็รู้ เธอคิดว่านอกจากทำงานฉันก็ไม่รู้อะไรแล้วหรือไง” ดราณีแอบหัวเราะโดยไม่ได้พูดอะไร ไม่อยากทำให้เขาโมโห แต่รีบจ่อกล้องไปที่อาหารแล้วถ่าย ไม่ทันได้เพลิดเพลินกับรูป กลัวว่าชนัยจะรู้สึกเสียหน้า ก็รีบเก็บโทรศัพท์ลงไป ก็รีบกินแซนวิชทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กัดเข้าไปหนึ่งคำ ไม่ต้องพูดเลยว่าถึงรูปร่างภายนอกจะดูไม่น่ากิน แต่ที่จริงรสชาติไม่เลวเลย อย่างน้อยขนมปังก็ปิ้งกำลังดี กรอบอร่อย แยมด้านในก็เป็นสำเร็จรูป รสชาติไม่เลวอยู่แล้ว เพิ่มมะเขือเทศและดาวที่แม้จะสุกจนเกินไป แต่อย่างน้อยรสชาติก็รับประกันได้ สำหรับคนที่ทำเป็นครั้งแรกอย่างชนัย ทำได้ถึงขนาดนี้ดราณีก็พอใจอย่างมากแล้ว เธอไม่ได้ขี้หวงคำชมสักนิด เลยเอ่ยชมอย่างใจกว้าง “อร่อยมากเลยอ่ะ ครั้งแรกทำได้ขนาดนี้ก็ดีมากแล้ว” “เธอชอบไหม?” “อืม ชอบ” “งั้นต่อจากนี้ฉันทำให้เธอทานทุกวันเลย” ดราณีชะงักมือที่ถือแซนวิช ด้วยใบหน้าที่กังวล “ไม่ต้องหรอก นานๆทีทำครั้งก็โอเคแล้ว ทำบ่อยๆมัน......รบกวนคุณ” เธอก้มหน้ากัดอีกคำโดยไม่ได้เปลี่ยนสีหน้า ในใจก็คิดว่าถ้าได้กินทุกวันเธออาจจะ......ไม่อยากจะคิด แม้ว่าจะอร่อย แต่กินทุกวันมันก็เลี่ยนเกินไป ใครจะไปรู้ว่าชนัยกลับกระตือรือร้นมาก “ไม่ลำบากหรอก ฉันทำแล้วเธอเอาไปด้วยก็โอเคแล้ว ถ้าไม่สะดวกเดี๋ยวฉันให้คนขับรถเอาไปส่งก็ได้” “แซนวิชอันเดียวต้องให้คนขับรถเอาไปส่งเลยหรอ?” ดราณียู่ปากหนึ่งที แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเหลือเกิน “ไม่ต้องหรอก ฉันไม่เป็นไรจริงๆ ซื้อข้าวที่โรงเรียนสะดวกมากๆ” ชนัยเป็นคนที่ฉลาดหลักแหลม ครู่เดียวก็ดูออกถึงยืนกรานในสายตาเธอ ไม่ได้กลัวว่าเขาจะลำบากเลยปฏิเสธหรอก แต่แค่ไม่อยากจริงๆ ใช้ชีวิตมาขนาดนี้แล้วแค่ท่าทางยังมองไม่ออก เขาคงเป็นไอ้ทึ่มจริงๆ นัยน์ตาเรียวยาวหรี่ลงทันที “เธอไม่อยากทานใช่ปะ?” ดราณีกลัวว่าคำพูดตัวเองจะทำร้ายความั่นใจเขา ได้ยินแล้วเกือบจะสำลักขนมปัง “ปะ เปล่า......ฉันกลัวว่าจะรบกวนคุณเกินไป” “ฉันไม่ลำบาก” “……” ตอนนี้ ดราณีไม่ได้พูดอะไร และไม่ได้ประนีประนอมด้วย แต่คิดไม่ออกว่าจะตอบเขาอย่างไรดี พูดอย่างไรดีล่ะ หรือว่าต้องพูดความจริง ไม่ได้แน่ๆ เธอคิดไปคิดมา วิธีปิดปากชนัยที่ดีที่สุดก็คือ...... หลังจากเห็นเธอกลืนขนมปังที่เหลือลงไปแล้ว ดื่มน้ำอุ่นหนึ่งอึก ยืนขึ้นพลางโน้มตัวเข้ามาใกล้ แล้วเงยหน้าจุ๊บข้างริมฝีปากเขาหนึ่งที เพียงสัมผัส เร็วจนแม้แต่ความรู้สึกอุ่นเหมือนเป็นภาพลวงตา ชนัยอึ้ง ค่อนข้างมึนงงและสับสน “เธอ......” “ขอบคุณนะ” ดราณีหน้าแดงไม่กล้ามองเขา ดวงตากลมโตกล้าจ้องแค่เสื้อผ้าตรงหน้าอกเขา “แต่ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นจริงๆนะ” ตอนนี้ชนัยไม่สนแล้วว่าจะแซนวิชหรือไม่แซนวิช ในใจให้ความสนใจกับจุ๊บเบาๆเมื่อครู่นี้ “เธอจุ๊บฉัน??” ดราณีรีบกวาดสายตามองใบหน้าหล่อ ด้วยความตกใจยากที่จะเชื่อ ทำให้เธอต้องใคร่ครวญตัวเอง ปกติไม่ค่อยเป็นคนเริ่มก่อน แต่สัมผัสเบาๆแค่นั้นทำให้เขากลายเป็นแบบนี้? แต่พอมาย้อนคิด ก็พยักหน้าที่แดง “......อืม” “ให้ตายสิ ดราณี ใครให้เธอมาจุ๊บฉัน?” คำอุทานหนึ่งประโยค ทั้งสองก็อึ้งไปเลย ที่จริงชนัยก็ไมม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองพูดอะไรอยู่ ควรพูดอะไร รู้สึกว่าเลือดทั้งร่างกายพุ่งขึ้นมาบนหัว รู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษ ไม่ใช่ไม่เคยจูบกัน แบบที่คลุมเครือก็เคยทำ ทำไมจูบที่ไม่ได้เรื่องในตอนนี้มัน......ทำให้เหม่อขนาดนี้ล่ะ!? บางทีตัวเองก็คิดว่าปฏิกิริยาของตัวเองมันเกินไปหน่อย ขณะที่ดราณีเรียกเขาอีกครั้ง ชนัยก็ยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง เพื่อให้แน่ใจว่าเมื่อครู่ไม่ใช่ภาพลวงตาของตัวเอง ยกมือขึ้นมากันสาวน้อยตรงหน้าตัวเอง “อะไร คิดว่าฉันทำไม่อร่อย เลยใช้วิธีนี้มาเอาใจฉันหรอ?” เขาแทงใจดำดราณี ใบหน้านั้นก็แดงทันที ปฏิเสธอย่างตะกุกตะกัก “ฉัน ฉันคิดแบบนั้นที่ไหนล่ะ ฉันเปล่านะ คุณอย่ามาเดามั่วๆ......” “ฉันเดาความในใจที่ชัดเจนของเธอมั่วหรอ แต่ว่า——” เขาตั้งใจเว้นช่องว่างไว้เพื่อแหย่เธอ “แต่อะไร?” “แต่เธอเอาใจฉันไม่พอ” พูดจบ ไม่ว่าดราณีจะมีปฏิกิริยาอย่างไร เขาก็โน้มศีรษะลงมาจูบบนกลีบปากนุ่มของหญิงสาวทันที ไม่ว่าจะเป็นอาหารเช้า หรือคำหวาน ทั้งหมดนี้ก็ไม่ได้น่าชื่นชมไปกว่าความนุ่มระหว่างริมฝีปาก ชนัยไม่ได้มีความคิดอื่นอะไรเลย จูบหญิงสาวในอ้อมกอดอย่างจริงจัง เขาอดทนอย่างมากแต่ก็ยังควบคุมให้อ่อนโยนอย่างมาก กลัวว่าความดิบของตัวเองจะทำให้เธอกลัว และดราณีก็รู้สึกแค่หลังคอตัวเองถูกจับไว้ ระหว่างลมหายใจก็เป็นกลิ่นกายของเขาทั้งหมด สบายใจมาก และก็......ใจเต้นมาก นี่เป็นความรู้สึกที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน หญิงสาวเงยหน้ารับจูบของเขาอย่างใจเย็น กลีบปากถูกเขาฉกฉวยไป ลมหายใจก็ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของเขาทั้งหมด ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เธอก็รู้สึกค่อนข้างมึนงง ขณะที่ชนัยกำลังจะยกมือขึ้นไปบนไหล่เธออย่างเป็นธรรมชาติ เธอถึงมีสติกลับมา จับฝ่ามือใหญ่ของเขาไว้ เธอหอบหายใจหนักพลางเว้นระยะห่างนิดหน่อย “อย่า......” “ที่รัก......” ชนัยอยากจะพูดอะไรก็ไม่ได้พูด อยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ลังเล แต่ความปั่นป่วนของความปรารถนาในสายตานั้นชัดเจนเหลือเกิน “ไมได้” ดราณีกัดฟันด้วยใบหน้าขึ้นสี “ฉันต้องไปโรงพยาบาลเฝ้าไข้ เดี๋ยวจะสายแล้ว”