ตอนที่ 713 กลัวเธอจะลำบาก

ตอนที่ 713 กลัวเธอจะลำบาก คุณพ่อเธอยังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล ช่วงเวลาที่ตึงเครียดขนาดนี้ ชนัยไม่สามารถทำอะไรได้จริงๆ แต่อะไรที่รู้ก็รู้ มันได้เกิดขึ้นกับตนจริงๆ และยังยากลำบากนิดหน่อย ควบคุมน่ะ...... เขาโน้มตัวเล็กน้อยแล้วผลักเข้าไป มือที่วางบนไหล่เธอก็ชักกลับมาล้วงกระเป๋ากางเกง เก็บลุคเล็กน้อย พยายามปิดบังท่าทางที่ดูอันธพาลซึ่งทำให้คนเกิดความไม่สบายใจไว้ “ทานข้าวกัน ทานเสร็จฉันไปส่งเธอ” ขณะที่พูด น้ำเสียงก็แหบพร่า ดราณีพยักหน้า และไม่กล้ามองเขา ก้มศีรษะแล้วทานแซนวิชตรงหน้าอย่างใจจดใจจ่อ ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ทั้งสองก็เตรียมจัดของแล้วออกจากประตูไป คนขับรถจอดรถอยู่ในสวนแล้ว เขาเชิดหน้าเดินไปข้างหน้า และไม่ได้ขึ้นรถไปก่อนแบบเมื่อก่อน แต่ยืนอยู่ข้างเธอแล้วเปิดประตูให้เธอ “เข้าไปสิ” ดราณีเห็นเขาเปิดประตูรถให้เธอด้วยตัวเอง ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรก แต่ก็เกิดขึ้นได้น้อย โดยเฉพาะความสัมพันธ์ของพวกเขาในตอนนี้ ยิ่งทำให้เธอเขินอาย จึงได้แต่รีบก้าวขึ้นไป คิดอยากจะขอบคุณ จู่ๆก็คิดถึงคำพูดเขาก่อนหน้านี้ก็หยุดปากไว้ เขาดูเหมือนว่าจะไม่ชอบให้ตนกล่าวขอบคุณเขา งั้นก็......ไม่พูดก็ได้ เห็นเธอขึ้นไปแล้ว ชนัยก็ขึ้นรถตามเธอไป คนขับรถคอยระวังศีรษะเขาอย่างให้ความเคารพ เห็นว่าปลอดภัยแล้วจึงกลับไปที่นั่งคนขับ “ท่านชนัย ไปบริษัทใช่ไหมครับ?” “ไม่ ไปโรงพยาบาลก่อน” “ครับ” ไม่นาน รถก็สตาร์ทขึ้นมา ดราณีมองคฤหาสน์ที่อยู่ด้านหลัง มีคนนอกอยู่ ก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ “คุณพ่อเธออาการเป็นยังไงบ้าง?” เขาก้มมองดูเอกสารพลางถามคำถามเธอ ดราณีนิ่งไปสักพักก่อนตอบ “ยังโอเค การผ่าตัดเป็นไปได้ด้วยดีมาก ถ้าต่อไปไม่มีโรคแทรกซ้อนอื่นๆ ได้ฟื้นฟูร่างกายดีๆก็โอเคแล้ว” เขาพยักหน้าเบาๆ “มีอะไรเธอก็บอกฉันได้ตลอดเวลานะ ทางฝั่งโรงพยาบาลสะดวกมาก” พูดถึงโรงพยาบาล ดราณีก็คิดถึงเรื่องค่าใช้จ่ายผ่าตัดอีกครั้ง เธอไม่รู้ว่าควรพูดถึงมันไหม แค่คิดว่าตัวเองพูดถึงมันชนัยต้องไม่พอใจแน่ๆ เลยไม่พูดดีกว่า การยอมรับเงินก้อนนั้นอย่างเงียบๆ ทำให้ในใจเธอไม่สามารถผ่านไปได้ คิดอยู่พักหนึ่ง ดราณีก็ตัดสินใจทำตามหัวใจตัวเอง เอ่ยออกมา “เรื่องค่าใช้จ่ายการผ่าตัดแล้วก็ค่ารักษาพยาบาล ฉัน......” เพียงแค่เธอเริ่มพูดก็ถูกขัดจังหวะ “ฉันบอกแล้วว่าเธอไม่ต้องใส่ใจ” “ฉันรู้” ดราณีรีบอธิบาย “ฉันไม่ได้มีความหมายอื่น แค่คิดว่าเงินมันมากเกินไป แถมยังบอกกับที่บ้านไม่ชัดเจนด้วย มาช่วยกันคิดคำนวณให้ดีกันเถอะ” ชนัยแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจความหมายเธอ “ทางโรงพยาบาลคำนวณมาให้ฉันชัดเจนแล้ว” “คุณรู้ว่าฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น” “งั้นเรื่องอะไร?” ดูเหมือนเขาจะวุ่นวายใจกับคำพูดของเธอ เขาปิดเอกสารในมือ จากนั้นก็มองไปทางเธอ “เธอต้องการคืนเงิน?” ดราณีอ้าปาก ดูเหมือนว่า......จะหมายถึงเรื่องนี้จริงๆ “เธออยากแบ่งให้ชัดเจนหรอ หืม?” ชนัยเห็นว่าเธออยากพูดให้ชัดเจน เลยพูดกับเธอตรงๆ “ดราณีเธอเป็นแฟนของฉัน ถ้ามันไม่ใช่เรื่องที่รีบร้อนฉันก็ไม่ทำแบบนี้หรอก ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ แต่สำหรับฉัน ที่ฉันทำให้เธอไม่ใช่ว่าจะมีเงินแล้วทำอะไรก็ได้ ฉันแค่ไม่อยากให้เธอต้องลำบากเพราะเรื่องไม่คาดคิดนี้ เข้าใจไหม?” ระหว่างพวกเขาไม่ได้มีเพียงความแตกต่างแค่ทางฐาะ แต่สภาพการเงินก็มีความแตกต่างกันอย่างมาก แต่ชนัยก็ปล่อยเบลอกับเรื่องนี้มาโดยตลอด ไม่อยากให้เธอรู้สึกกดดันกับเรื่องทางวัตถุ แต่เขาก็คลุมเครือมานาน เป็นเธอที่ตระหนักได้กว่าใครๆ เขากลัวว่าเธอจะเข้าใจตนผิดจริงๆ และไม่อยากให้เธอเข้าใจผิดด้วย โดยเฉพาะเรื่องเงิน ไม่สำคัญเขาก็ไม่ให้คุณค่าหรอก ดราณีได้ยินเขาพูดแบบนี้ ร่างกายก็เหมือนกับนอนอยู่บนปุยเมฆนุ่ม คำพูดที่จัดระเบียบมาอย่างดีคราวนี้ไม่รู้จะพูดออกไปอย่างไร “ชนัย......” “ฉันฟังอยู่” เขาดูออกถึงความลังเลในการพูดของเธอ เลยพูดต่อว่า “ฉันเข้าใจว่าเธอไม่อยากติดเงินฉัน แต่สำหรับฉันมันไม่ใช่หนี้ เธอจะเสียเงินมากถ้าต้องการคืนจริงๆ” สิ่งที่เขาไม่ขาดเลยก็คือเงิน เงินสำหรับเขาเป็นเพียงตัวเลขเท่านั้น ค่าใช้จ่ายผ่าตัดและค่าใช้จ่ายหลังการรักษาของทยุตินั้น สำหรับเขามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ในสายตาเขาเรื่องไหนก็ไม่ใหญ่ทั้งนั้น แต่สำหรับเธอกลับเป็นภาระที่หนักหนาแบบนี้ เขาก็สงสาร แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก กลัวว่าคำพูดของตัวเองจะทิ่มแทงเธอ อีโก้ของตัวเองนี้ทำให้ชนัยต้องมองเธอใหม่ แต่ยิ่งมากกว่านั้นคือเสียดาย ไม่มีแฟนหนุ่มคนไหนยอมให้ผู้หญิงของตัวเองต้องลำบากแบบนี้หรอก เขาอยากให้เธอเป็นผู้หญิงวัตถุนิยม เขาจะได้ใช้เงินได้หน่อย เขาพูดแบบนีน้ ดราณีก็รู้ว่าเขาคิดอย่างไรในใจ และไม่อยากปฏิเสธคนอื่นที่ดีกับเธอ เลยอธิบายกับเขาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ฉันเข้าใจทั้งหมดที่คุณพูด ที่จริงตอนนี้ฉันก็ไม่มีเงินมาคืนคุณมากขนาดนั้นหรอก ฉันไมม่อยากให้ความรรักของเรามันมีอะไรมาผสมปนเปมาเกินไป......ให้ฉันผ่อนคุณได้ไหม? ฉันค่อยๆคืนเงินคุณทีละนิด คุณไม่กังวล ฉันก็ไม่กังวล แต่อย่าทำให้เรื่องนี้เหมือนไม่เคยเกิดขึ้นได้หม?” เธอพูดแบบนี้ ทำให้เกิดการพัฒนาที่มากที่สุดของทั้งคู่ ชนัยไม่อยากตอบ แต่รู้ว่าถ้าตนไม่ตอบ เธอต้องไม่ปล่อยวางเรื่องนี้แน่ เลยได้แต่พูด “งั้นก็ได้ แต่คุณห้ามบังคับตัวเองนะ ทุกเดือนให้ผมสองร้อยหยวน จากนั้นก็ค่อยๆคืน” “……” ดราณีเกือบคิดว่าตัวเองฟังผิด สองร้อย?? “คืนเดือนละสองร้อย?” “อืม” “ชาตินี้ฉันก็คืนไม่หมดหรอก” “ไม่เป็นไร” ชนัยขมวดคิ้วยิ้ม “คืนไม่หมดก็ดีแล้ว แบบนี้ผมจะได้มัดคุณไว้ตลอดชีวิต” เมื่อวานเพิ่งจะคบกัน วันนี้พูดถึงเรื่องอยู่ด้วยกันตลอดชีวิตแล้ว ในใจดราณีจู่ๆก็เหมือนโดนอะไรโจมตีเข้ามา มีความสุขด้วย แต่ก็เอาน้ำเย็นเข้าลูบเขาด้วย “พวกเราเพิ่งคบกัน ตอนนี้พูดเรื่องตลอดชีวิตเร็วเกินไปมั้ง......” “เร็วไปหรอ?” ชนัยแกล้งทำเป็นยกนาฬิกาข้อมือมาดู “โอเค งั้นตอนบ่ายฉันค่อยพูดอีกที ตอนบ่ายจะโอเคแล้วใช่ไหม?” ดราณีหมดหนทางกับเขาที่เถียงอย่างเป็นเด็กๆ แต่ถึงแม้ว่าเธอไม่ได้พูดอะไรออกไป แต่ก้นบึ้งหัวใจกลับมีความสุขเหลือเกิน ใครจะไม่อยากได้ยินคำหวานๆจากปากของคนที่ตัวเองชอบกันล่ะ? หญิงสาวคงจะปฏิเสธคำสารภาพของคนนรักไม่ลงทั้งวันเลยล่ะมั้ง นี่เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมา ในขณะนี้เลยเพิ่มขึ้นอย่างฉับพลัน ราวกับจะยัดเข้าไปในใจเธอทั้งดวง คนขับรถมองผ่านกระจกไปยังทั้งคู่ที่นั่งอยู่เบาะหลัง ในหูก็ได้ยินบทสนทนาที่น่าประทับใจแปลกๆ เลยอดไม่ได้ที่จะมองดราณีบ่อยๆ เขาจำดราณีคนนี้ได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าต่อจากนี้จะเจอเธอที่ไหน ก็ล้วนรู้สึกน่าเคารพ ชนัยผู้ที่อารมณ์ร้อน ไม่เคยยอมรับใครด้วยตัวเอง ดราณีเป็นคนแรก อนาคตต้องดีงามแน่