ตอนที่ 714 ยังมีคนอยู่นะ

ตอนที่ 714 ยังมีคนอยู่นะ รถขับมาถึงโรงพยาบาลเร็วมาก ระหว่างทางทั้งคู่ก็พูดหัวเราะกัน ไม่มีเวลาไหนสงบนิ่งเลย นอกจากชนัยจะเริ่มอ่านเอกสารแล้ว จากนั้นก็ไม่ได้เปิดมันออกมาอีก มีเธออยู่ข้างกาย เลยไม่มีสมาธิเท่าไหร่ เพียงได้ยินเสียงของเธอ เห็นใบหน้าด้านข้างของเธอ ก็ไม่สามารถทำงานได้ลง รถมาจอดถึงหน้าประตูโรงพยาบาล ดราณีก็สะพายกระเป๋าของตน เตรียมลงจากรถ ชนัยเสียดายนิดหน่อย แม้ว่าคืนนี้ก็ได้เจอกัน ไม่เจอกันไม่กี่ชั่วโมงก็เสียดายแล้ว เขาติดเธอมาก “ไปแล้วหรอ?” “ช่าย” ดราณีมองประตูใหญ่ของโรงพยาบาลทางด้านหลัง “ถึงแล้ว” “ฉันรู้ว่าถึงแล้ว” ในขณะที่ชนัยพูดอยู่ มือก็ไม่ได้ปล่อยเธอไป “เธอไปแล้ว ไม่บอกอะไรกับฉันหน่อยหรอ?” ดราณีมองคนที่ไม่ยอมปล่อยมือโดยสิ้นเชิง รู้สึกไม่เข้าใจนิดหน่อย “คุณ......หมายความว่ายังไง?” “……” ชนัยไม่พูดอะไรในตอนนี้ ความหมายของเขา เขาจะหมายความว่าอย่างไรได้ล่ะ ก็แค่อยากให้เธอพูดอะไรที่น่าฟังสักประโยคหนึ่ง หรือไม่ก็จุ๊บหนึ่งที แล้วทำอะไรอีกละ? แต่น่าเสียดายที่หญิงสาวตัวเล็กข้างหน้าดูเหมือนว่าจะไม่รู้สึกตัวสักนิด ดวงตาโตเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม เขาเลยรุกเองดีกว่า เขาคว้าลำคอเธอแล้วกดมาหาตัวเอง พูดตรงหน้าเธอด้วยเสียงแผ่วเบา “จูบหนึ่งที” “……” หนึ่งวินาทีต่อมาดราณีก็แก้มแดงแป๊ด เธอรีบมองคนขับรถที่อยู่ที่นั่งคนขับ แม้ว่าอีกฝ่ายจะรีบก้มหน้าลงไป แต่เธอก็อายมากอยู่ดี “คุณทำอะไรเนี่ย ยังมีคนอยู่นะ!” เธอพูดไปด้วยพลางออกแรงดิ้นออกจากมือเขาไปด้วย ชนัยไม่ได้ขัดขืนอะไร ถูกเธอผลักออกมาจริงๆ ร่างกายเด้งขึ้นด้วยแรงเฉื่อย พอได้สติกลับมา เขาก็รู้สึกไม่ดีแล้ว “เธอผลักฉันจริงๆหรอ?” ดราณีไม่ได้สนใจว่าเขาจะคิดอย่างไร เธอรีบดึงประตูออกอย่างรวดเร็ว เท้าก็ก้าวออกไปแล้ว “ไม่ได้ตั้งใจ” พูดจบ ไม่ได้ให้โอกาสเขาพูด ก็หมุนตัวเดินตรงไปที่หน้าประตูโรงพยาบาล คนขับถที่นั่งอยู่ที่นั่งคนขับก็กลัวจนเหงื่อแตกพลั่ก คุณดราณีเดินไปแล้ว อีกเดี๋ยวท่านชนัยต้องมาระบายความโกรธที่ตัวเองแน่ เขาไม่อยากถูกหักเงินนะ...... แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชนัยจ้องไปที่ร่างเล็กจนหายเข้าไปในประตูแล้วก็ละสายตาออกมา มุมปากกระตุกเหมือนจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม “ใจดำจริงๆ” คนขับรถเงยหน้าขึ้นอย่างกังวล แล้วเอ่ยปากถามอย่างระมัดระวัง “ท่านชนัย ตอนนี้กลับบริษัทใช่ไหมครับ?” “อืม” ชนัยโบกมือขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานจนน่ากลัว “ไปส่งเธอแล้ว ก็ควรกลับไปทำงาน” —— ดราณีรีบก้าวเท้ายาวมาที่ประตูห้องผู้ป่วย เดิมทีเธอคิดจะมาก่อนเก้าโมง ยังไงคุณลุงก็เฝ้าอยู่หนึ่งคืนเต็มๆ ตอนนี้น่าจะเหนื่อยแน่ๆ ควรมีคนมาเฝ้าแทน แต่ชนัยทำให้ช้าไปนิดหน่อย มาถึงก่อนเก้าโมงครึ่งแล้ว เธอเดินเข้ามาอย่างกังวลสุดขีด “คุณลุงคะ ขอโทษที่ฉันมาสายนะคะ เฝ้ามาหนึ่งคืนเต็มๆคุณลุงรีบกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะค่ะ” “ไม่เป็นไรๆ แม่เธอมาแทนฉันเมื่อเช้าไปแล้ว เธอทานข้าวมาหรือยัง?” “ทานแล้วค่ะ คุณลุงรีบไปทานที่โรงอาหารแล้วรีบกลับไปนอนเถอะค่ะ” ดราณีพูดไปด้วยก็วางของไปด้วย แล้วเดินไปที่ข้างเตียง บนเตียง ทยุติยังคงหลับอยู่ หายใจค่อนข้างหนักหน่วง “พ่อฉันยังไม่ตื่นหรอคะ?” “เมื่อเช้าตื่นมารอบหนึ่งแล้ว ตรวจร่างกายแล้วทานข้าวเสร็จถึงได้นอน อย่าไปปลุกเขาล่ะ นอนมากหน่อยก็ดี ตื่นมาก็ลำบาก” คุณลุงบอกไปด้วยพลางห่อของตัวเองให้เรียบร้อย “งั้นเธออยู่ที่นี่เฝ้านะ มีอะไรก็ติดต่อฉันได้ตลอดเวลา ฉันกับป้าเธอมาได้” “ค่ะ ค่อยๆเดินทางนะคะ” เดินไปส่งคุณลุงเสร็จ ดราณีก็ย้ายเก้าอี้มานั่งข้างเตียง เสนานีที่เพิ่งไปทำเรื่องตามขั้นตอนก็กลับมาพอดี เธอมองไป แล้วตะโกนเรียกอย่างนอบน้อม “แม่คะ” “มาแล้วหรอ” เสนานีนำกระดาษต่างๆเก็บไว้ในกระเป๋า “เมื่อคืนวานพ่อทรมาณมาก นอนไม่ได้นานเลย ยังดีที่เป็นห้องเดี่ยว ไมม่งั้นคงเสียงดังจนนอนไม่ได้” ดราณีได้ยินแล้วก็สงสาร ทยุติอายุขนาดนี้แล้ว ทนทรมาณไม่ไหวแล้วจริงๆ เสนานีเห็นสีหน้าท่าทางของลูกสาวตน เห็นว่าเธอฟังความแตกต่างไม่ออก เลยเดินไปข้างกายแล้วเอ่ยถามเสียงเบา “ดราณี แม่รู้ว่าโรงพยาบาลเอกชนในเมือง J มันจัดหาได้ยากมาก ยิ่งเป็นห้องเดี่ยวแล้วด้วย ใช่เพื่อนคนที่ช่วยพวกเราหาใช่ไหม?” ครอบครัวของดราณีไม่มีญาติสนิทมิตรสหายในเมือง J หลังจากที่ทยุติเกิดอุบัติเหตุ คนที่มาหามีเพียงคนเดียว คือชนัย จู่ๆก็โดนถาม ดราณีค่อนข้างกังวล แต่ก็เลือกที่จะปิดบัง “ใช่ค่ะแม่ เขามีเพื่อนที่รู้จักอยู่ที่นี่พอดี” “แม่ดูแล้วเขาไม่เหมือนนักเรียน แล้วก็ไม่เหมือนคนธรรมดาด้วย เขาทำงานอะไรล่ะ?” เสนานีหลอกถาม สุดท้ายแล้วก็ยังไม่วางใจ แต่ดันเป็นคำถามที่ไปสะกิดใจดราณีพอดี เธอคิดว่าคนในครอบครัวต้องถามถึงชนัยอย่างแน่นอน แต่ไม่คิดว่าจะฉับพลันขนาดนี้ ในตอนนี้ ดราณีก็พูดออกมาตะกุกตะกัก “คือ คือเขาก็ทำงานธรรมดา เมื่อก่อนหนูเคยทำงานที่บริษัทเขา เลยได้รู้จักกัน คงรู้สึกว่าเรื่องมันค่อนข้างรีบร้อน เลยช่วยฉันไว้ เขาเป็นคนที่ใจดีมาก” พูดถึงคำว่าใจดี ดราณีก็รู้สึกเสียความมั่นใจ อดไม่ได้ที่จะปรับเสียงให้ทุ้มลง ยังไงคนที่นิสัยแบบชนัย เธอมั่นใจว่าอีกฝ่ายไม่ได้เป็นคนที่ใจดีตั้งแต่แรกหรอก เวลาเย็นชาขึ้นมาน่ากลัวกว่าใครๆ แต่เสนานีฟังแล้วก็ยิ่งแปลกๆ “พูดแบบนี้แปลว่าเขาเป็นเจ้านายลูกหรอ?” ดราณีใจเต้น ‘ตึกตัก’ “ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว” “เจ้านายใจดีกับลูกน้องขนาดนี้เลยหรอ? มันไม่ใช่เงินไม่กี่พัน แต่เป็นเงินหลายหมื่นนะ ดราณี ลูกไม่ได้......” เสนานีพูดไปถึงครึ่งก็ไม่ได้พูดต่อ พอเผชิญหน้ากับลูกสาวตัวเองแล้วก็ไม่ได้พูดออกไปง่ายๆ ดราณีรีบพูดให้กระจ่าง “ไม่มีอะไรจริงๆนะแม่ อย่าคิดอะไรซับซ้อนขนาดนั้น เงินก้อนนี้หนูต้องคืนเขา หนูบอกว่าจะผ่อนคืน” ได้ยินเธอบอกว่าต้องคืนเงิน สีหน้าของเสนานีก็คลายลงมาในที่สุด “งั้นเขาพูดยังไงบ้าง ให้เวลาจำกัดเท่าไหร่?” “เจ้านายเรารวยมาก บอกว่าเงินก้อนนี้ผ่อนคืนตามกำลังก็ได้” เสนานีมองใบหน้าเนียนของลูกสาว ตั้งแต่เล็กจนโตเธอไม่เคยสร้างปัญหาอะไรให้กับครอบครัว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียนหรือว่าการใช้ชีวิตก็ไม่เคยทำให้พวกเขากังวลใจ หลังเข้ามหาลัยก็ไม่ได้เอ่ยปากขอเงินสักก้อน เสนานีไม่เคยเป็นห่วงเธอ ยังไงตั้งแต่เด็กเธอก็เป็นคนที่เชื่อฟังอย่างมาก คงไม่ทำเรื่องที่ยากที่จะยอมรับอย่างแน่นอน ตอนนี้ก็คงเป็นอย่างนั้น ถึงแม้ว่าในใจจะตะหงิดๆ แต่คนเป็นแม่ก็เข้าใจลูกสาวตัวเอง เชื่อใจดราณีว่าจะไม่ทำอะไรอย่างนั้น “ไม่ว่าเจ้านายจะพูดยังไง เงินก้อนนี้พวกเราต้องคืนเร็วหน่อย รอพ่อดีขึ้น แม่จะกลับไปรวบรวมเงิน ดูว่าสามารถคืนสักส่วนหนึ่งก่อนได้ไหม”