ตอนที่ 715 อารมณ์เหมือนไปเจอพ่อตาแม่ยาย

ตอนที่ 715 อารมณ์เหมือนไปเจอพ่อตาแม่ยาย ดราณีก็มีความคิดแบบนี้พอดี เลยพยักหน้า “ดีค่ะ แต่แม่ไม่ต้องรีบหรอก รอให้พ่อสุขภาพดีขึ้นก่อน สำหรับเรื่งอื่นค่อยคุยก็ยังไม่สาย” “อืม ดี!” เสนานีเห็นเธอพูดแบบนี้ก็ยิ่งวางใจ คิดถึงชนัยจึงถามขึ้น “เดี๋ยวถ้าพ่อดีขึ้นแล้ว วันไหนพวกเราชวนเจ้านายลูกมาทานข้าว เป็นการขอบคุณน้ำใจเขาสักหน่อย” ดราณีกระตุกเปลือกตาเล็กน้อย นึกภาพที่พวกเขาทานข้าวด้วยกัน...... “แม่คะ ไม่ต้องหรอก เจ้านายปกติเขายุ่งมาก ไม่มีเวลาทานข้าว” “งั้นลูกถามเขาหน่อย ยังไงก็ต้องขอบคุณเขา ไม่มีเวลาทานข้าวอย่างน้อยก็ต้องไปขอบคุณต่อหน้า อาจจะไม่เหมาะสม พวกเราต้องสำนึกบุญคุณนะ!” เสนานียิ่งพูดก็ยิ่งประทับใจ สำหรับเธอ เงินแสนมันเป็นตัวเลขที่เยอะมาก ถ้ายอมรับอย่างเงียบๆจริงๆ ในใจเธอคงหนักอกหนักใจ ดราณีไม่อยากทำให้เธอตื่นเต้น จึงได้แต่พยักหน้า “โอเค งั้นเดี๋ยวหนูกลับไปถาม” ดังนั้น อยู่โรงพยาบาลอาทิต์แรกผ่านไป ตอนตรวจสุขภาพของทยุติอีกครั้งชนัยก็มาเยี่ยมด้วยตัวเองหนึ่งครั้ง ดราณีห้ามไม่อยู่ จึงได้แต่ประจันหน้ามากับเขาอย่างหมดหนทาง “คุณไม่ต้องมาแล้ว คุณมาแล้วแม่ฉันไม่ปล่อยคุณไปแน่” “??” ใบหน้าชนัยเต็มไปด้วยความตะลึง เดิมทีเธอปฏิเสธเขาไม่หยุดจนทำให้เขาหงุดหงิด ตอนนี้ก็ห้ามไม่อยู่แล้ว “หมายความว่ายังไง?” ดราณีไม่มีทางเลือก จึงได้แต่พูดความจริง “ก่อนหน้านี้แม่ฉันพูดว่าคุณช่วยครอบครัวพวกเรามากขนาดนี้ อยากจะชวนคุณมาทานข้าวและขอบคุณต่อหน้า ฉันกว่าผลัดได้ ตอนนี้คุณไปเธอต้อง......” “งั้นดีเลย!” สิ่งที่เหนือความคาดหมายคือ ชัยไม่ได้ถอยหนี แต่กลับตอบตกลง “คุณแม่อยากเจอฉัน ฉันจะไม่มีเวลาได้ยังไง ถึงจะไม่ว่างก็ว่าง โอเคไหม?” พูดจบ จู่ๆเขาก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง หรี่ตามองหญิงสาวตัวเล็กที่นั่งข้างๆ “ดราณี ทำไมเธอเป็นแบบนี้ ไม่ถามความเห็นคนอื่นเลย เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันจะไม่ไปอ่ะ?” คราวนี้ทำให้ดราณีดูทึ่มไปเลย เธอไม่เข้าใจว่าชนัยจะทานอาหารกับเสนานีลงได้อย่างไร พวกเขาจะคุยอะไรกัน? “ฉันคิดดูแล้วคุณน่าจะปฏิเสธอ่ะ ฉันเลยยืดเยื้อมันมาตลอด......” “ฉันอะไรล่ะ ฉันดีใจมากนะ! ทานข้าวกับคุณแม่นั่นคือความสุขของฉันเลย” ชนัยยิ่งพูดก็ยิ่งกระตือรือร้น สุดท้ายก็โทรหาผู้ช่วยให้ไปจองร้านอาหารทันที “เอาวันนี้แล้วกัน ฉันให้คนจองที่ที่บรรยากาศดี พวกเราไปทานอาหารกลางวันด้วยกัน” “……” ดราณีเกิดลางสังหรณ์ใจอะไรบางอย่าง “คุณ......อย่าตื่นเต้นสิ” “ฉันเปล่าตื่นเต้น ผมมีเหตุผลมาก” ชนัยพูดไปด้วยพลางส่งข้อความไปหาผู้ช่วย “คุณแม่ชอบทานอะไร? โดยปกติแล้วคนอายุเท่านี้ ค่อนข้างชอบทานอาหารจีนใช่ปะ?” ดราณีเห็นเข้าตั้งใจเตรียมการมาก เลยกดมือเขาไว้ ใช้สายตาสบตากับเขา เธอค่อยๆพูดอย่างจริงจัง “ชนัย นั่นแม่ฉันนะ” ชนัยถอนหายใจไร้เสียง แล้วพยักหน้า “รู้แล้ว” “งั้นคุณไปเจอ ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอ?” “แปลกตรงไหน?” “ก็......” ดราณีไม่รู้จะพูดอย่างไร คิดอยู่นานก่อนจะโพล่งออกมาอย่างยากลำบาก “คุณเป็นแฟนฉันนี่ ครอบครัวฉันก็ไม่รู้ คุณไปตอนนี้ก็ถูกจับง่ายๆเลยสิ” “ไม่หรอก” ชนัยขมวดคิ้ว “ถึงฉันจะป่าวประกาศ แต่ถ้าเธอรู้สึกว่ามันไม่เหมาะสม ฉันช่วยเธอโกหกก็ได้” อะไรนะ?? ดราณีอึ้งไปเลย พูดโกหก?! เขาใช้คำนี้บรรยายเธอน่ะหรอ? “ฉัน ฉัน......” ดราณีพูดไม่ออก ยิ่งเห็นสายตาที่ไม่สงสัยของเขา รู้สึกเหมือนว่าตัวเองจะเป็นแฟนที่ไร้ความรับผิดชอบ กลายเป็นความผิดเธอได้อย่างไร? “เธอไม่ต้องกังวลหรอก แค่ทานข้าวด้วยกันเอง ฉันไม่พูดอะไรหรอก อีกอย่างนะ คุณแม่อยากเจอฉัน คุณห้ามไปก็ไม่ใช่เรื่อง ช้าเร็วยังไงก็ต้องเจอ” ชนัยพูดกับเธออย่างมีเหตุผล “ไม่งั้นแม่เธอต้องเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจอยู่ตลอดเวลา ซึ่งมันไม่ดีกับเธอและฉัน ต้องเข้าใจด้วย” ดราณีค่อนข้างสับสนกับคำพูดของเขา แบบนี้จริงๆแหละ เสนานีเป็นผู้สูงอายุแล้ว ช่วงนี้เธอก็กังวลเพราะเรื่องเงินมาโดยตลอด เงินเป็นแสนน่ะ สำหรับครอบครัวธรรมดาอย่างพวกเธอ มันมากเกินไปจริงๆ ถ้าไม่เจอคนอย่างชนัยล่ะก็ คงไม่สบายใจอยู่ตลอด เธอค่อนข้างไม่สบายใจ ถ้าได้เจอจริงๆ เรื่องจะเป็นนยังไงต่อไปก็ไม่แน่นอน ชนัยเห็นว่าเธอไม่พูดอะไรก็รู้ว่าเธอแอบลังเล ถือโอกาสพูดตอนนี้ “เอาอย่างนี้แล้วกัน ฉันไปที่ร้านอาหารรอเธอกับแม่เธอ พ่อเธอตรวจสุขภาพเสร็จก็ค่อยมา แบบนี้โอเคไหม? ทานอาหารก็เอาเธอเป็นหลัก ไม่ว่าเธอจะพูดยังไงฉันก็ยอม โอเคไหม?” ที่จริงปกติชนัยเป็นคนที่เกลียดการติดต่อกับผู้ใหญ่มากที่สุด ผู้อาวุโสในบ้าเขาก็เลี่ยงหมด แต่สำหรับแม่ของดราณีไม่อยู่ในสถานการณ์นี้ แม้แต่เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองกระตือรือร้นขนาดนี้ แค่คิดว่าจะได้เจอพ่อเธอ ในใจก็ตื่นเต้นดีใจเป็นพิเศษ ราวกับว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาจะพัฒนาไปอีกขั้น ชนัยยิ่งรู้สึกว่าที่เขาช่วยการรักษาทยุติในตอนแรกเป็นการเลือกที่ถูกที่สุดที่เคยทำมาจริงๆ “งั้นโอเค” ดราณีคิดอยู่นานสุดท้ายก็ยอม “แต่คุณห้ามรุ่มร่ามนะ ครอบครัวฉันเป็นคนหัวโบราณมาก ฉันไม่อยากให้เพวกเขาคิดมาก” “ได้สิ” ชนัยรีบพยักหน้า ตอนนี้ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรก็เป็นเรื่องดีหมด ไม่มีการบ่นสักนิดเดียว ดังนั้น ทั้งสองก็ได้ตัดสินใจอย่างมีความสุขในการทานอาหารกลางวันนี้ หลังจากถึงโรงพยาบาล ดราณีไปตรวจร่างกายเป็นเพื่อนทยุติเส็จถึงจะบอกเสนานี หลังจากได้รู้ข่าว เสนานีก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ หวีผมให้เป็นระเบียบเรียบร้อย “แม่แบบนี้โอเคไหม?” เธอส่องกระจกไปด้วยพลางถามลูกสาวข้างๆไปด้วย ดราณีเห็นเธอแต่งตัวเป็นทางการแบบนี้ ก็แอบรู้สึกแปลกๆอย่างมาก ให้อารมณ์เหมือนกับไปเจอพ่อตาแม่ยายอะไรแบบนั้น เธอก็ค่อนข้างกังวลอย่างเลี่ยงไม่ได้ “โอเคแล้วแม่ พวกเราไปกันเถอะเดี๋ยวจะสาย” “โอเคๆ” เสนานีถือกระเป๋าออกไป สองแม่ลูกควงแขนกันออกจากโรงพยาบาล ตอนแรกจะนั่งรถไป ไม่คิดว่าตอนจะออกประตูไปก็มีรถเบนซ์สีดำเบนซ์สีดำชั้นหนึ่งจอดอยู่ “สวัสดีครับ ใช่คุณเสนานีหรือเปล่าครับ?” เขาลดกระจกลงมา คนขับรถชะโงกศีรษะออกมาถามอย่างเคารพ เสนานีชี้ที่ตัวเอง เคยเจอสถานการณ์แบบนี้ที่ไหน “ชะ ใช่ค่ะ” “คุณชนัยให้ผมมารับพวกคุณ ทั้งสองขึ้นรถได้เลยครับ” ดราณีได้ยินคำพูดนี้ ก็แอบกรอกตาทันที บอกว่ารออยู่ที่ร้านอาหาร ตัวเองไม่มีแต็ให้คนขับรถมา? เธอเหลือบมองปฏิกิริยาของเสนานี ค่อนข้าง......กลัวจริงๆ ทำได้เพียงแกล้งยิ้มแล้วเปิดประตูรถขึ้นไป แล้วบังคับตัวเองให้พูด “แม่คะ เจ้านายเป็นคนที่สุภาพเอาใจใส่คนอื่น พวกเราขึ้นรถเถอะค่ะ เดี๋ยวสาย”