ตอนที่ 716 ความรู้สึกมั่นคงแบบนี้แต่ยังไม่แต่งงาน

ตอนที่ 716 ความรู้สึกมั่นคงแบบนี้แต่ยังไม่แต่งงาน เสนานีใช้ชีวิตมาอย่างดี เคยเจอสถานการณ์แบบนี้ที่ไหน เธองงไปสักพัก แต่ก็ไม่ได้ให้คนขับรถรอนาน จึงขึ้นรถไปก่อน สิ่งที่สวยงามเหมือนภายนอกรถก็คือการตกแต่งภายในรถ คอนโซลตรงกลางที่นั่งด้านหลังมีน้ำสองขวดวางอยู่ เห็นก็รู้แล้วว่าเตรียมมาโดยเฉพาะ ดูแลทั่วถึงจริงๆ ดราณีก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เธอรู้ว่านี่เป็นรถที่ราคาถูกที่สุดในบรรดารถของชนัยทั้งหมด แต่สำหรับคนธรรมดา มันก็ใหญ่โตมาก ระหว่างทาง เสนานีรู้สึกอึดอัด นั่งในรถแล้วรู้สึกกังวลอยู่ตลอด ดราณีก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก กลัวพูดอะไรมากแล้วจะหลุดปาก คนขับรถเป็นคนหน้าใหม่ที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน เดาว่าเพื่อไม่ให้โป๊ะแตก ตลอดทางรถขับตรงไปที่ร้านอาหาร สองแม่ลูกพูดคุยกันน้อยมาก รอจนกว่ารถจะถึงหน้าประตูร้านอาหารไม่ง่ายเลย ดราณีถึงได้โล่งอก เธอเงยหน้ามองตึกสามชั้นนอกหน้าต่างรถ มันคือร้านอาหารกวางตุ้งในเครือที่มีร้านมากที่สุดในท้องถิ่นเมือง J ราคาเป็นกันเองอย่างมาก มีคนมากมายสามารถมาทานได้ มีคนหลากหลายฐานะมาทานบ่อยๆ แต่ร้านอาหารเล็กๆแบบนี้ช่างห่างไกลจากชนัย ดราณีค่อนข้างประหลาดใจนิดหน่อย หลังจากลงรถก็นำเสนานีเข้าไป เห็นสีหน้าของแม่ตนค่อยๆผ่อนคลายลง เธอก็เข้าใจถึงความเอาใจใส่ของอีกฝ่าย ก่อนหน้านี้เธอพูดกับเขาว่าเสนานีอยากตอบแทนน้ำใจ อยากเลี้ยงอาหารเขา เดาว่าได้คิดถึงใจเธอเลยเลือกร้านอาหารที่ค่อนข้างธรรมดาหน่อยล่ะมั้ง คิดถึงเรื่องพวกนี้แล้ว ใจดราณีก็อ่อนยวบ ใครบอกว่าชนัยทำตัวไร้สาระกัน ผู้ชายคนนี้เห็นอกเห็นใจคนอื่นจะตาย บริกรนำทั้งคู่ไปยังหน้าประตูห้องหนึ่งของชั้นสอง “คุณผู้หญิงครับ ที่นี่ครับ” ดราณีรู้สึกตื่นเต้น คิดถึงภาพที่สามคนทานอาหารด้วยกัน และค่อนข้างกังวลนิดหน่อย แต่ก็มาถึงแล้ว ก็ควรทานๆไป เธอยกมือขึ้นผลักประตู พื้นที่ในห้องนี้ถือว่าใหญ่ที่สุดในร้าน มีพื้นที่ทานอาหารกับห้องส่วนตัวเล็กๆ และชนัยกำลังนั่งดื่มชาอยู่บนโต๊ะไม้เล็กๆข้างโต๊ะกลม ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหว เขาก็หันหน้าขึ้นมามองทันที ท่าทางตอนลุกขึ้นมานั้นโอเวอร์มาก “คุณแม่ สวัสดีครับ ผมชนัยครับ” น้ำเสียงของเขาพยายามคุมให้สงบอย่างมาก แต่ปลายเสียงยังคงสั่นเล็กน้อย ถ้าคนไม่คุ้นเคยอาจจะฟังไม่ออก แต่ดราณีรู้สึกได้ เธอถึงพบว่า ไม่ใช่มีแค่เธอที่ตื่นเต้น แต่ชนัยก็ตื่นเต้นมากเหมือนกัน แต่หน้าตาก็ยังดู......จริงจังกว่าเธอ เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นสีหน้าท่าทางเขาแบบนี้ ดราณีที่อธิบายไม่ได้จู่ๆความรู้สึกระมัดระวังก็น้อยลงอย่างมาก เสนานีค่อนข้างไม่คาดคิดเมื่อได้รับการตอบรับที่อบอุ่นของเขา ยื่นมือไปจับมือกับเขาหนึ่งที “สวัสดีค่ะคุณชนัย ฉันได้ยินดราณีพูดถึงคุณ เรื่องครอบครัวฉันในครั้งนี้ต้องขอบคุณการช่วยเหลือจากคุณมากๆเลยนะคะ ครอบครัวเรารู้สึกซาบซึ้งมาก” ชนัยรีบโบกมือ “ไม่เป็นไรครับ คุณแม่อย่าพูดแบบนี้......” ตอนแรกเสนานีนึกว่าชนัยจะเป็นคนที่เย่อหยิ่งคนหนึ่ง ยังไงฐานะเขาก็เป็นเจ้านายของดราณี จะหาเวลามาทานอาหารกับพวกเธอก็ยากมากแล้ว แต่ตอนนี้เห็นท่าทางที่น่านับถือและน่าเกรงขามของชนัย จู่ๆเธอก็รู้สึกสับสนนิดหน่อย ทำไมรู้สึกว่าเขาอึดอัด? หรือว่าผู้ที่ประสบความสำเร็จจะค่อนข้างอ่อนน้อมถ่อมตน? แต่ดูใบหน้าเขาที่ดูอ่อนเยาว์มาก ถ้าไม่บอกอายุก็ดูไม่ออกว่าจริงๆแล้วเป็นคนที่อายุสามสิบสี่ปี ถ้าบอกว่ายี่สิบหกยี่สิบเจ็ดก็คงเชื่อ วันนี้ชนัยสวมชุดสูทที่ค่อนข้างสบายๆนิดหน่อย ไม่อยากให้ตัวเองดูมีอายุ เขาลากเก้าอี้ออกให้ “คุณแม่ เชิญนั่งครับ” เสนานีมองไปแวบหนึ่ง มันคือที่นั่งหลัก ก็รีบขยับไปอีกทาง “คุณชนัย ที่นั่งนี้คุณต้องนั่งนะคะ ฉันไม่......” “ไม่ได้ได้ยังไงครับ” ชนัยยืนกรานไม่ยอม ในสายตาของเขาคนคนนี้คือคุณแม่ของแฟนเขา จึงห้ามเพิกเฉยไม่ได้เด็ดขาด “คุณแม่เป็นผู้ใหญ่ นั่งตรงนี้เหมาะสมที่สุดแล้วครับ” ดราณีเห็นทั้งคู่ผลักให้กันไปมา บรรยากาศก็แข็งทื่อขึ้นมาทันที ก็รีบเล่นมุขตลก “แม่คะ ในเมื่อคุณชนัยเขาบอกแล้วแม่ก็นั่งเถอะ ไม่งั้นเขาจะลำบากใจนะ” เสนานีได้ยินแล้วก็ยังคงลังเลเล็กน้อย แต่ก็รู้ว่าถ้าให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ดีแน่ เลยนั่งลงไปด้วยความไม่ค่อยสบายใจ ดราณีนั่งตามไปข้างๆเธอ และชนัยอยู่ฝั่งตรงข้าม ทั้งสามสบตากับอย่างช่วยไม่ได้ บรรยากาศอบอวลไปด้วยความกระอักกระอ่วน สุดท้ายบริกรก็ถือเมนูอาหารมาให้ “คุณแม่ ลองดูว่ามีอาหารที่ชอบทานไหม ผมให้พวกเขาเตรียมอาหารแนะนำหน้าร้านมาแล้ว คุณแม่สั่งเพิ่มได้เลยครับ” จุดประสงค์หลักของการมาครั้งนี้ของเสนานีไม่ใช่การทานอาหาร “คุณสั่งแล้วก็โอเค ฉันทานได้หมด” หลังจากส่งเมนูอาหารคืนให้บริกร ดราณีก็ส่งสายตาให้กับชนัย ราวกับต้มน้ำเดือด แล้วก็เบนสายตาออกอย่างรวดเร็ว กลัวว่าความจริงจะเปิดเผย ไม่นาน อาหารมากมายที่พิถีพิถันก็วางบนโต๊ะ ดูออกว่าชนัยใจจดใจจ่อกับอาหารมาก เสนานีมองผู้ชายที่นั่งฝั่งตรงข้าม เผยออร่าที่ไม่ได้ตั้งใจออกมาทุกๆการเคลื่นไหว เป็นครั้งแรกที่ได้พบกับเจ้านายที่มีฐานะแบบนี้ รู้สึกถึงความแตกต่างระหว่างคนเรา และระยะห่างของสถานะอย่างชัดเจน เปรียบเทียบกันไม่ได้จริงๆ แค่มองแวบเดียวก็ไม่ใช่คนประเภทเดียวกัน เสนานีหุบสายตาออกมา ยกแก้วชาข้างตัวมาดื่ม “คุณชนัย สามีฉันยังอยู่ที่โรงพยาบาล ตอนบ่ายต้องไปเฝ้า เลยดื่มเหล้าไม่ได้ เลยให้ชาเป็นเหล้าแทน ชนแก้วเป็นเกียรติเสียหน่อย รู้สึกขอบคุณที่คุณช่วยเหลือดราณีของพวกเราให้ผ่านความยากลำบากไปได้” ชนัยรีบลุกขึ้นมาชนแก้วกับเสนานี ขณะที่ชนแก้ว เขาก็ตั้งใจวางแก้วลง “คุณแม่ไม่ต้องเกรงใจครับ นี่มันเป็น......” สิ่งที่ผมควรทำ ประโยคหลังเกือบจะพูดออกไป ได้รับสายตาเตือนจากดราณี เกือบหลุดปากพูดออกไป “เป็นเรื่องที่ผมสามารถทำได้” “อย่าพูดแบบนั้นเลย คุณเป็นเจ้านายดราณี เธอเป็นพนักงานฝึกหัด ได้การดูแลดีจากบริษัทขนาดนี้ พวกเรารู้สึกเป็นบุญคุณมาก” ชนัยยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกหวาดผวากับการที่เธอเลี้ยวกลับมาชื่นชมเขาอย่างสดใส ยิ่งทำให้เขารู้สึกผิด ถ้าวันหนึ่งความจริงเปิดเผย...... ชนัยไม่กล้าจินตนาการภาพนั้น ทำได้แต่ยิ่ง ‘อ่อนน้อมถ่อมตน’ “คุณแม่อย่าพูดแล้วครับ ดราณีก็ดีมากเหมือนกัน” หลังจากเสนานีได้ยินประโยคนี้ สายตาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ดื่มแก้วชาในมือตรงหน้าจนหมด พูดขอบคุณไปแล้ว ทุกคนต่างตักอาหารกันคนละทีสองที บรรยากาศรอบตัวตอนนี้ไม่ได้กระอักกระอ่วนเหมือนในตอนแรก ระหว่างทานอาหาร ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ จู่ๆเสนานีก็ถามขึ้นมา “คุณชนัยยังหนุ่มขนาดนี้ จิตใจก็ดี คงจะมีความสุขมากกว่าครอบครัวอื่นเลยสินะคะ” ชนัยปากไวใจเร็ว ยังไม่ทันคิดก็รีบตอบกลับ “คุณแม่ ผมยังไม่มีครอบครัวหรอกครับ” “ไม่มีหรอ?” เสนานีชะงักตะเกียบในมือ “มั่นคงขนาดนี้ ยังไม่แต่งงานหรอคะ?”