ตอนที่ 717 ตกลงเป็นอะไรกันแน่

ตอนที่ 717 ตกลงเป็นอะไรกันแน่ พอพูดจบ ชนัยกำลังจะพูด แต่ไม่รอให้เขาได้เปล่งเสียออกมา ได้ยินเสียงไอของดราณีดังแทรกเข้ามา “แม่คะ ความรักของคุณชนัยกับแฟนสาวดีมาก ไปถามแบบนี้เสียมารยาทนะคะ” เสนานีเห็นท่าทางลูกสาวที่รีบร้อนตื่นตระหนก ก็ไม่เพียงไม่วางใจ กลับยิ่งกังวลไปอีก ถึงแม้ว่าตั้งแต่เข้าประตูมาจนถึงตอนนี้ บทสนทนาของทั้งคู่จะน้อยมาก แต่ออร่าตอนอยู่ด้วยกันนั้น มันไม่ใช่ท่าทางของเจ้านายกับลูกน้องธรรมดาแน่นอน ในฐานะคนเป็นแม่ รู้จักลูกตัวเองดีที่สุด เห็นท่าทางสับสนของเธอ เสนานีก็มั่นใจ เรื่องนี้ เกรงว่าจะไม่ใช่เรื่องธรรมดาอย่างที่เธอคิด ทั้งสองคบกันจริงๆหรอ? เจ้านายคนใหญ่คนโตหนึ่งคน กับนักเรียนสาวอีกหนึ่งคน แม้ว่าชนัยจะดูยังอ่อนเยาว์ แต่สุดท้ายแล้วอายุก็ห่างกันรอบหนึ่ง มีความสัมพันธ์แบบนี้อยู่จริงๆหรอ? เสนานีเป็นผู้ใหญ่ นึกถึงเรื่องพวกนี้แล้วสีหน้าก็ไม่สู้ดีนัก แต่ก็อดกลั้นให้มากที่สุด ยังไงคุณชนัยท่านนี้ก็ช่วยพวกเธอไว้ ชนัยรู้สึกถึงความผิดปกติ จึงขมวดคิ้วแน่น ยกมือขึ้นดันจานอาหารบนโต๊ะมาให้ “คุณแม่ ทานครับ” เสนานีทำสีหน้าเรียบเฉย จู่ๆก็เปลี่ยนเรื่อง “คุณชนัย ดราณีเป็นเด็กที่ซื่อสัตย์ คุณช่วยพวกเรามากขนาดนี้ พวกเราขอบคุณมากจริงๆ แต่นอกจากขอบคุณแล้ว จะรีบคืนเงินและดอกเบี้ยให้เร็วที่สุดค่ะ” จู่ๆก็พูดถึงเรื่องคืนเงิน แถมยังเป็นบนโต๊ะอาหาร ชนัยก็อึ้งไปเลย “คุณแม่......” “ฉันทำใบยืมเงินให้ดราณีเอาให้คุณ” ดราณีก็อึ้งไป ยกมือขึ้นดึงปลายเสื้อเธอใต้โต๊ะ “แม่ พูดเรื่องอะไรเนี่ย” “พูดอะไรล่ะ ลูกเป็นนักศึกษาก็ตั้งใจเรียนไป ไม่ต้องมายุ่งเรื่องในครอบครัวมากหรอก ทางคุณชนัยเดี๋ยวแม่กับพ่อจะหาทางรวบรวมเงินมาคืนเขา” แม้ว่าเสนานีจะไม่ได้พูดอะไรชัดเจน แต่การกระทำทั้งหมดเห็นได้ชัด คนที่ลื่นไหลแบบชนัย ก็รับรู้ถึงความคิดในใจอีกฝ่ายทันที เขาย่นหว่างคิ้ว สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร มื้อหนึ่งใช้เวลาทานหนึ่งชั่วโมงกว่า สุดท้ายตอนจะจากลากัน เสนานีก็ยืนกรานจะจ่ายเงิน ดราณีไม่ให้ชนัยกีดกัน รู้ว่าถ้าไม่ทำแบบนี้เธอจะยิ่งรู้สึกเสียใจ ขณะที่กำลังจะไป ชนัยก็ยืนกรานให้คนขับรถไปส่งทั้งสองคน เสนานีก็ปฏิเสธสุดฤทธิ์ ด้วยท่าทางที่หนักแน่น ทำให้ชนัยรู้สึกกระอักกระอ่วน หลังจากทั้งสองเดินไปขึ้นรถประจำทางที่สถานี ดราณีนึกถึงสถานการณ์ที่เกือบสูญเสียการควบคุมเมื่อครู่ ก็เอ่ยพูดเสียงเบา “แม่คะ คุณชนัยเขาก็มีน้ำใจ ทำไมเมื่อกี้แม่ต้องเสียงแข็งด้วยอ่ะ” ไม่พูดเสียยังดีกว่า พอพูดแล้วความในใจของเสนานีก็เปิดออกทันที สายตาที่เข้มงวดและจริงจังกวาดตามองมาที่เธอ “แม่ว่าเขามีน้ำใจเกินไป” ดราณีใจเต้น ‘ตึกตัก’ สบสายตาเข้ากับแม่ มันคือความรู้สึกที่เธอคุ้นเคยอย่างมาก เป็นสายตาที่เสนานีมองเธอเมื่อเธอทำความผิดในตอนเด็กๆ ใจเธออ่อนแอ เอ่ยถามอย่างลองเชิง “แม่ แม่เป็นอะไร?” “แม่เป็นอะไรน่ะหรอ?” แม่ก็ยังเป็นแม่ เสนานีพ่นเสียงเย็นชา “เห็นว่าแม่โง่หรือไง? เธอสองคนส่งสายตาสื่อสารกันตอนทานอาหารคิดว่าแม่ไม่เห็นหรอ? ดราณี ลูกเป็นอะไรกับคุณชนัยนั่นกันแน่?” พอถามออกไปแล้วก็ไม่มีช่องว่างให้ได้ประนีประนอม ดราณีเป็นคนที่โกหกคนไม่เก่ง เผยความลับออมาแล้ว ตอนนี้ก็เหมือนทำให้เธอสำนึกผิด แต่ถ้าได้รับรู้ความสัมพันธ์เธอกับชนัยจริงๆ ไม่รู้ว่าเสนานีจะคิดอย่างไร เธอก็พูดอะไรไม่ได้แน่ๆ อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่ได้ ดราณีก้มหน้า หูก็แดงไปหมด “แม่คะ อย่าคิดไปเองสิ เจ้านายหนูก็แค่รู้สึกว่าหนูเรียนหนังสือไปด้วยทำงานไปด้วยลำบาก แล้วพ่อก็ป่วยพอดี เขารู้ก็เลยช่วย......” “แล้วเจ้านายลูกช่วยคนอื่นด้วยไหม?” ถ้าวันนี้ไม่ได้เจอชนัย เสนานีอาจะเชื่อ แต่ตอนนี้เห็นแล้วไม่เชื่อแน่ๆ “อย่างน้อย เขาอาจจะใจดีก็จริง แต่มีเจ้านายคนไหนสุภาพกับแม่ลูกน้องขนาดนี้กัน?” คนที่ใจดีแบบนี้ ไม่ใช่ลักษณะท่าทางเมื่อครู่ของชนัย เสนานีก็ผ่านอะไรมามากมาย การแสดงแบบนั้น เธอมองปราดเดียวก็รู้แล้ว ดราณีไม่ได้พูดประชดประชัน พอนึกถึงที่เธอส่งสายตาให้กับชนัยเมื่อครู่ถูกเสนานีจับได้ ก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปวางไว้ตรงไหน เห็นเธอไม่พูดอะไร เสนานีก็รู้ว่าคือการยอมรับโดยปริยายมากกว่าครึ่ง ในใจก็เลยอึมครึมขึ้นมา “ลูกไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ไม่เหมาะสมกับเจ้านายจริงๆใช่ไหม?!” “ไม่มี!” ดราณีรีบอธิบาย “แม่คะ ระหว่างหนูกับเจ้านายเราบริสุทธิ์ใจกันจริงๆ ไม่มีอะไรเลย แต่พวกเรารู้สึกดีต่อกันค่ะ” เธอพูดอย่างมีไหวพริบ กลัวว่าจะมีคำไหนทำให้เสนานีคิดมาก “เขาอายุเยอะกว่าลูกมาก ยิ่งเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ ไม่เคยเจอผู้หญิงแบบไหนบ้างล่ะ จะมาชอบเด็กนักเรียนน่ะหรอ?” ดราณียิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่ถูก “ลูกไม่ได้ถูกเขาหลอกใช่ไหม?” “โอ๊ยแม่ แม่เข้าใจผิดแล้ว” ดราณีรีบร้อนอย่างกังวลใจ “เขารวยมีอำนาจขนาดนั้น คุ้มหรอที่จะมาหลอกหนู มีประโยชน์อะไรอ่ะ......อีกอย่างหนึ่ง หนูเป็นคนยังไง แม่ไม่เชื่อใจหนูหรอ?” แม้ว่าจะพูดแบบนี้ แต่เสนานีก็ยังคงวางใจไม่ลง “ดราณี ลูกเรียนหนังสืออยู่ที่นั่นคนเดียว ที่บ้านก็คิดถึงลูกมาก สำหรับความสัมพันธ์ของลูกกับชนัย ก็จบให้เร็วที่สุด เรื่องเงิน แม่กับพ่อจะรีบคืนเงินให้เร็วที่สุดแน่นอน ลูกไม่ต้องลำบากกับเรื่องนี้” “แล้วก็” พูดจบ เสนานีก็จงใจกำชับอีกประโยค “เมื่อวานป้ากับลุงถามเรื่องของคุณชนัยท่านนั้น แม่ก็ไม่ได้พูดอะไร จากนี้ก็ไม่พูดอะไรหรก ให้พวกเขารู้ไป ต่อหน้าไม่พูดอะไร ลับหลังต้องสงสัยแน่ๆ ลูกเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ชื่อเสียงสำคัญที่สุด ต้องระวังการพูดจา” ดราณีขมวดคิ้วแน่น คิดมาเสมอ่าตัวเองแม้จะเป็นแฟนกับชนัย แต่เส้นแบ่งระหว่างการเป็นแฟนก็ยังไม่ได้ข้ามเส้น ทำไมถึงน่าขายหน้าหรือผิดศีลธรรมในสายตาคนอื่นด้วยล่ะ? เธอแอบรู้สึกหงุดหงิดในใจ สุดท้ายก็ไม่อยากให้เสนานีโกรธ เลยพยักหน้ายอมรับด้วยน้ำเสียงอึมครึม “รู้แล้วค่ะ” ทั้งสองถึงขึ้นรถกลับโรงพยาบาล พอจ่ายเงินนั่งลงแล้ว เสนานีก็ยังไม่ได้มีสติกลับมาจากเรื่องเมื่อครู่อย่างเห็นได้ชัด เธอตกอยู่ในห้วงความคิดพลางมองออกนอกหน้าต่างรถ แต่ทางนี้ ชนัยก็ส่งข้อความหาดราณี ‘ขึ้นรถหรือยัง? กลับยังไง?’ ดราณีปรับความสว่างของหน้าจอโทรศัพท์ให้มืดที่สุดอย่างระมัดระวัง รีบตอบกลับด้วยความเร็วสูงสุด—— นั่งอยู่บนรถ อยู่บนถนนแล้ว ไม่ต้องห่วงค่ะ ไม่ถึงครึ่งนาที ชนัยก็ส่งกลับมาอีกครั้ง—— ‘คุณแม่พูดอะไรหรือเปล่า?’ เห็นตัวอักษรไม่กี่คำที่ดูเรียบง่าย นิ้วดราณีก็ชะงัก คิดไปสักพักหนึ่ง เธอก็ไม่มีกระจิตกระใจจะพูดเรื่องจริงออกไป วิกฤตในตอนนี้ควรเอาน้ำเย็นเข้าลูบเขา ที่จริงไม่ได้ตั้งใจ ‘ไม่มี แม่บอกว่าคุณดีมาก ให้ฉันมาขอบคุณคุณ’