ตอนที่ 720 การปลอบโยนของเธอคือยาที่ดีของเขา

ตอนที่ 720 การปลอบโยนของเธอคือยาที่ดีของเขา ดราณีไม่ได้พักผ่อน ตั้งแต่ออกมาจากโรงพยาบาล ซื้อโจ๊กมาหนึ่งถุง เกี๊ยวหนึ่งห่อจากร้านโจ๊กแห่งหนึ่ง ต้องมีแคโรทีน กลัวว่าเนื้อจะทำให้เขาเลี่ยน แล้วจะช่างเลือก เดินมาทางสถานีรถ แล้วเดินไปที่ร้านขายยา เธอชะงักฝีเท้า คิดอยู่หลายวินาทีก่อนเข้าไปซื้อยาแก้หวัดกับยาแก้แฮงค์ ตอนคุยโทรศัพท์เมื่อครู่ได้ยินว่าเขาไม่สบายตัว ถึงแม้ว่าจะมีเพื่อนที่ดีอย่างปรัณ แต่เพื่อป้องกันก็ซื้อไปจะดีกว่า แม้ว่าเธอจะไม่มีเงิน การรักษาของทยุติก็ใช้เงินจำนวนมาก แต่ปกติปรัณก็ปฏิบัติต่อเธอดีมาก เธอจะขี้เหนียวไม่ได้ นั่งรถจากโรงพยาบาลถึงคฤหาสน์ปลายเขา เห็นคฤหาสน์ที่สะท้อนแสงบนครึ่งทางเขา ดราณีก็ถอนหายใจออกมา ระแวกบ้านของคนรวยคงไม่ให้รถผ่านสินะ เธอต้องเดินจากที่นี่ไป ยี่สิบนาทีต่อมา สุดท้ายก็เดินหอบหายใจเหนื่อยมาถึงทางเข้าคฤหาสน์ เมื่อก่อนตอนที่ดูแลชนัย เขาเคยบอกรหัสผ่านกับตนไว้เพื่อให้สะดวก ตอนนี้กดกริ่งไม่ได้ เธอเลยตองกดรหัสผ่านเข้าไปทันที เธอเดินตั้งแต่ประตูใหญ่แกะสลักสไตล์ยุโรปถึงประตูหลักคฤหาสน์ ผลักประตูเข้าไป ภายในห้องมืดสลัว มีแค่ไฟที่สว่างอยู่ที่หน้าประตู ไม่มีแม้แต่เงาคนในห้องนั่งเล่น คนอื่นล่ะ? ดราณีขมวดคิ้วเล็กน้อย เปลี่ยนรองเท้า ยกมือขึ้นเปิดไฟดวงใหญ่ของห้องนั่งเล่น ก้าวเท้าเบาๆเดินขึ้นไปบนห้องใหญ่ชั้นสอง สภาพเหมือนกับชั้นหนึ่งเลย ประตูห้องใหญ่ปิดแน่นสนิท ความกังวลในใจยิ่งมากขึ้น เธอรีบเดินเข้าไป เธอยกมือขึ้นเคาะก๊อกๆสองที “ชนัย คุณอยู่ในนั้นไหม?” พูดจบ รอบตัวก็เกิดความเงียบ ไม่มีใครตอบเธอ ทั้งหมดนี้ผิดปกติเกินไปแล้ว ผิดปกติจนทำให้เธอรู้สึก......กังวล ดราณีทำอะไรต่อไม่ถูก จึงเปิดประตูเข้าไปทันที แสงไฟบนทางเดินลอดเข้ามากระทบพื้นที่ขอบประตูทางเข้า แสงไฟอ่อนๆทำให้เธอเห็นผู้ชายที่นั่งอยู่บนพื้นพรมข้างเตียงชัดเจน เขาค่อยๆเอนหลังพิบข้างเตียง เรียวขายาวยืดออกไปหนึ่งข้าง อีกข้างงออยู่ แขนวางไว้ที่พื้น ทั้งร่างมีกลิ่นเบียร์ เขาดื่มเบียร์น้อยมาก ดราณีจำได้ว่าเขาเคยพูดว่า เบียร์ไม่มีรสชาติดื่มไปก็ไม่สบายตัว แต่วันนี้เขากลับดื่มมันเสียเยอะ ร่างเขาตลบอบอวลไปด้วยความรู้สึกอนตรายที่ไม่น่าเข้าใกล้ ทรงผมยุ่งเหยิง เสื้อผ้าไม่เป็นระเบียบ ถ้าไม่รู้จักเขาเพียงพอ เกรงว่าแม้แต่เธอก็ไม่กล้าเข้าไปใกล้แม้แต่ครึ่งก้าว บรรยากาศในห้องนี้มันช่าง......น่ากลัวเกินไป ไม่ทันได้คิดเหตุผลอะไร ดราณีก็ถือของเข้าไป ไม่ได้เปิดไฟ กลัวว่าจะไปกระตุ้นความอ่อนแอและความอ่อนไหวของเขาในตอนนี้ เธอย่อตัวลงไปตรงหน้าเขา ดวงตาสะท้อนแสงจากด้านนอก ถามเขาด้วยดวงตาอ่อนวานมีเสน่ห์ “ชนัย คุณเป็นอะไร?” สัญชาตญาณบอกดราณีว่า เขาต้องเจอกับเรื่องบางอย่างถึงได้เป็นแบบนี้ และต้องเป็นเรื่องที่ทำให้เขารู้สึกแย่มากๆ ชนัยมองคนตัวเล็กตรงหน้า ได้เสียงอันคุ้นเคยข้างหู เสียงอ่อนโยนนั้นกลายเป็นยาดีที่สามารถปลอบโยนเขาได้ในคืนนี้ “มาแล้วหรอ......” ลูกกระเดือกเขาขยับ ใช้พลังในการเอ่ยออกมาสามพยางค์ น้ำเสียงแหบพร่าเหมือนเดิมทำให้รู้สึกสงสาร เขาสูบบุหรี่จัดมาก มวนแล้วมวนเล่า ลำคอแสบจนทรมาณไม่ไหว ดราณีมองใบหน้าเขาที่ซ่อนในความมืด ดวงตาที่ปกติจะสดใสและกระตือรือร้นในตอนนนี้มันช่างหดหู่ ความภาคภูมิใจในตัวเขาดูเหมือนจะถูกคนพรากเอาไป เหลือแต่เพียงบาดแผลที่เลือดไหลในตอนแรก เหมือนกับสัตว์ร้ายที่ป่าวประกาศว่าตนเป็นราชากำลังควบม้าอยู่ ตอนนี้กำลังเลียบาดแผลตัวเองในความมืดอย่างไม่รู้จบ ทันในนั้นดราณีก็รู้สึกเจ็บปวด ความเจ็บปวดนี้เป็นความรู้สึกแรกที่เธอเคยเจอตั้งแต่เกิดมายี่สิบปี ไม่เหมือนกับความรู้สึกอ่อนแอที่มองทยุตินอนบนเตียงผู้ป่วย มันอยู่เหนือเส้นเลือดแต่เจ็บลึกลงไปยังก้นบึ้งหัวใจและกระดูก “ทำไมคุณดื่มเบียร์เยอะขนาดนี้?” เธอวางถุงสีขาวในมือลงข้างๆ นิ้วเรียวทำท่าในอากาศสองที “ฉันซื้อโจ๊กกับเกี๊ยวมาให้คุณ อยากทานอะไรหน่อยไหม?” เธอกลัวว่าเดี๋ยวมันจะเย็น เลยรีบเตือน ชนัยถึงได้เห็นว่าในมือเธอถือถุงพลาสติกอยู่ ในถุงข้าวสีขาวใสยังมีไอร้อนนิดหน่อย ของด้านในยังร้อนอยู่ และในกระเป๋าข้างๆมีถุงยาสองถุงยังไม่ได้แกะ ซื้อมาให้ใครไม่ต้องบอก ในห้องนี้ไม่ได้มีคนที่สาม หลังจากชนัยได้เจอคุณปู่ในวันนี้ โกรธจนขีดสุดแล้วตามด้วยอดทนจนขีดสุด เขาปิดตัวเอง ไม่อยากได้ยินเสียงใดๆ ไม่อยากเห็นภาพใดๆ แต่ก็เป็นแบบนี้ ความทรงจำที่ผันผวนอย่างไม่สามารถยับยั้งได้จากก้นบึ้งของหัวใจนั้นยิ่งชัดเจนมาก เขาเคยลองมองย้อนกลับไปในช่วงที่ยากลำบาก ทุกครั้งที่ภาพปรากฏสู่สายตามันทำให้เขาทุกข์ใจ แต่ตอนนี้เธอปรากฏตัวแล้ว เดินเข้าตรงหน้าเขาอย่างมีชีวิต ความห่วงใยและความกังวลที่ชัดเจนมากที่สุด เขามองเห็นทั้งหมด ดวงตาชัดเจนคู่นั้นไม่มีมลทินเลยสักนิด ชนัยไม่แน่ใจว่าตัวเองรู้สึกอย่างไร รวมถึงตอนนี้ได้เจอเธอ แม้ในตอนนี้เขาจะมีแต่ความคิดในแง่ลบ ตัวเองที่เป็นเหมือนเศษขยะ จะมีคุณสมบัติอะไรไปรักเธอได้ล่ะ? เห็นว่าเขาไม่พูด ดราณีก็สับสน ไม่รู้จะดึงเขาออกมาจากห้วงความคิดตนเองอย่างไร ในช่วงเวลาแห่งความสิ้นหวัง เธอกยกมือขึ้นกุมฝ่ามือของเขาที่สะท้อนแสงเล็กน้อย ห้านิ้วกุมแน่น. ใหเขารับรู้ถึงพลังของตน “ชนัย อย่าเงียบสิ มีเรื่องอะไรก็บอกฉัน......อ๊ะ!” ยังพูดไม่ทันจบ ฝ่ามือใหญ่ที่ถูกกุมอยู่จู่ๆก็พลิกมือ ข้อมือเธอก็ถูกสะบัดออกในพริบตา ใช้แรงดึงเธอโถมเข้ามาในอ้อมกอดเขา ชนัยจับไหล่ของเธอด้วยความรวดเร็ว ไม่ให้เธอโถมตัวมาหาตน ในวินาทีต่อมา มือข้างนั้นก็ขยับจากไหล่ไปที่ลำคอเธอ มือทั้งห้าดึงเล็กน้อย การกระทำนี้ ดราณีก็เข้าใจทันทีว่าเขาอยากจะทำอะไร อย่างที่คิดไว้ ท่ามกลางความมืดสลัว ริมฝีปากของเขาก็แนบลงมา มันไม่เย็นเหมือนกับในมือของเขา ริมฝีปากเขาร้อนระอุ มันร้อนจนทำให้เธอละลาย เขาจูบอย่างรุนแรง ราวกับจะพรากลมหายใจของเธอออกไปทั้งหมด ริมฝีปากล่างถูกกัดจนเจ็บ ถึงจะเป็นแบบนี้ดราณีก็ไม่ได้ผลักร่างผู้ชายตรงหน้าออก เธอรู้สึกถึงความว่างเปล่าของเขา แม้กระทั่งความหวาดกลัวของเขา นี่มันไม่ใช่แค่จูบ มันเหมือนกับคนที่จมน้ำอยู่แล้วกำลังคว้าจอกแหนใบสุดท้าย เธอปฏิเสธไม่ได้ และไม่ได้มีกระจิตกระใจที่จะปฏิเสธ ดราณีไม่รู้ว่าเขาจูบนานเท่าไหร่ นานจนริมฝีปากล่างเธอเกือบจะชา สุดท้ายเขาก็ปล่อย ขณะที่เธอกำลังจะเอ่ยปาก จู่ๆร่างก็ถูกโอบกอด เธอจับคอเขาไว้แน่น แล้วก็ถูกวางลงบนเตียงด้านหลังอย่างรวดเร็ว แผ่นหลังสัมผัสถึงเตียงนุ่ม เธอมองผู้ชายด้านบนโดยไม่ได้กระพริบตา ในใจปั่นป่วนไม่รู้จะทำอย่างไร “ชะ ชนัย......” คนที่ถูกเรียกไม่ได้ส่งเสียง เขาใช้ความจริงใจจูบเปลือกตาเธอ คางเธอ ไหปลาร้าเธอ......ไปจนถึงบริเวณที่เธอใจเต้นอย่างตกใจ