ตอนที่2 การรบกวนของลี่ยี่เจ๋อ

ต๭นที่2 การรบกวนของลี่ยี่เจ๋อ หลังจากอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ก็เปลี่ยนชุดที่สะอาด เย่หลินฮวนกลับสู่วิลล่า วิลล่าที่ใหญ่โตกลับไม่มีคนสักคน แม้กระทั่งหลีเม๋ลี่ก็ไม่พบเจอแม้แต่เงา น้าเหมยอธิบาย “อ้อ คืออย่างนี้ค่ะคุณนายใหญ่ ที่เขตทหารมีการแสดงค่ะ คุณท่านและคุณหญิงและคุณหนูรองต่างก็ไปออกงานกันแล้วค่ะ ส่วนคุณชายสาม ก็ไม่รู้ว่าวิ่งไปบ้าที่ไหนแล้วค่ะ……”  เย่หลินฮวนขมวดคิ้ว “แล้วคุณชายใหญ่ล่ะ?” และก็คือสามีของเธอนั่นเอง คุณชายใหญ่ตระกูลลี่ ผู้ชายที่ถูกกำหนดมาว่าต้องนั่งอยู่บนรถเข็นตลอดชีวิต “คุณชายใหญ่? วันนี้ทั้งวันฉันไม่เห็นคุณชายใหญ่เลยค่ะ……” น้าเหมยพูดตามความจริง “โอเค ฉันรู้แล้ว” เธอเดินขึ้นไปชั้นสอง เจอห้องนอนที่ของเย่หลินฮวนและลี่หยู๋เชินที่อยู่ในความทรงจำ เคาะประตูไปสองทีก็เห็นว่าไม่มีคนตอบรับ จึงเปิดออกด้วยตนเอง ถ้าหากว่าลี่หยู๋เชินอยู่ในห้อง เวลานี้ต้องส่งเสียงออกมาว่า “ออกไป!” งั้นก็แสดงว่า เขาไม่อยู่ในห้อง ไม่รู้ว่าทำไม ในใจเธอกลับรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่ได้ตื่นเต้นขนาดนั้นแล้ว เธอขมวดคิ้วขึ้น ไม่ได้สงสัยอะไร เจ้าของร่างนี้ กลัวสามีของเธอขนาดนั้นเลยหรอ? แต่ว่ายังไม่ทันรอให้เธอเปิดประตู ทันใดนั้น เงาดำเงาหนึ่งก็ผ่านจากข้างหลังเธอไป “ปัง” แล้วปิดประตูลง แรงขนาดใหญ่พลิกมือของเธอแล้วกดลงบนกำแพง ทันใดนั้นสมองของเย่หลินฮวนก็โล่งไปหมด “ปล่อยฉัน! นายคือใคร?” เธอต่อต้านอย่างรุนแรง ร่างกายของเธอถูกกดทับอย่างแน่น ใช้แรงสะบัดหัว แต่สายตาของเธอก็เห็นเพียงแต่เงาสีดำ ผู้ชายข้างหลังติดกับหลังเธออย่างแน่น และล็อกมือทั้งสองของเธอไว้ในเวลาเดียวกัน มืออีกข้างหนึ่งลื่นไหลไปมาบนตัวเธอ ริมฝีปากลูบไหลอยู่บนคอของเธอ รู้สึกชาๆ “ฉันคือใคร? พี่สะใภ้ลืมฉันเร็วขนาดนี้เลยหรอ?” เหมือนกับว่าเงียบไปสองวินาที น้ำเสียงของผู้ชายมีเสียงยิ้มที่เจ้าเล่ห์ ร่างกายค่อยๆ ก้มลง ยังคงลูบไล้ไปยังใบหูของเย่หลินฮวนอยู่ “ก็แค่สามปีเอง พี่สะใภ้จะให้ฉันช่วยรื้อฟื้นความทรงจำไหม?” เสียงเสียงนี้ เหมือนกับว่าขึ้นมาจากข้างล่างเลย ทำให้ทั้งตัวของเธอแข็งทื่อไปหมด ข้อมือของเธอถูกล็อกไว้ข้างหลัง แค่ขยับหัวก็สามารถรับรู้ได้ว่าจะถูกบีบจนแตกหัก แล้วเอ่ยปากถามว่า “ลี่ยี่เจ๋อ?!” ในความทรงจำที่เย่หลินฮวนเหลือให้กับเธอ ลี่ยี่เจ๋อคือคุณชายสามเป็นคนที่ขี้เล่นที่สุดในตระกูลลี่ เปลี่ยนผู้หญิงก็เหมือนเปลี่ยนเสื้อผ้า ยิ่งไปกว่านั้นคือเคยมีผู้หญิงท้องโตมาที่บ้านแล้วกล่าวหาว่าเป็นลูกของลี่ยี่เจ๋อ! แต่เขากลับเห็นแก่ความรักที่คุณท่านมีต่อเขา ยิ่งทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ สามมีก่อนก็อยากจะทำให้เธอติดกับดัก! แต่ว่าครั้งนั้นเย่หลินฮวนจับขวดสุราไว้แล้วฟาดลงบนหัวของเขา เขาถึงได้หยุด ครั้งนี้กลับต้องแสดงประวัติศาสตร์อีกครั้งแล้ว! “ใช่แล้ว ฉันรู้ว่าวันนี้พี่สะใภ้จะออกจากคุก ก็เลยกลับมาก่อนไง!” คำพูดของลี่ยี่เจ๋อไวมาก สีหน้าที่เจ้าเล่ห์ กลับค่อยๆ เข้าใกล้เธอทีละนิดๆ “พี่สะใภ้ สามปีแล้ว ตั้งแต่ที่พี่แต่งเข้ามาในตระกูลลี่ก็ไม่เคยมีความสุขเลยสินะ? พี่ชายใหญ่เคยแตะต้องตัวพี่ไหม? ฉันจำได้ว่าวันที่แต่งงานพวกพี่แยกห้องกันนอนนิ ชายใหญ่เป็นอัมพาต คงจะไม่มีความสามารถทางด้านนั้นสินะ?! ไม่งั้นพี่ก็ทำตามฉันเถอะ ต่อจากนี้ก็จะได้มีคนดูแลในบ้านไง ไม่ใช่หรอ?” “ใช่…….ใช่หรอ? นายรับรองว่า? ต่อจากนี้จะไม่มีคนรังแกฉัน?” ในสมองเธอมีความสับสนเล็กน้อย เสียมีความ “ยั่วยวน” แต่การกระทำกลับต่อต้าน ตามนิสัยของเย่หลินฮวนแล้ว จะต้องพยายามดิ้นรนเพื่อนรักษาความบริสุทธิ์ไว้แน่ แต่ว่าเจ้าของร่างในตอนนี้ไม่ใช่เธอ เธอรู้ดียิ่งกว่าเย่หลินฮวน การตอบกลับอย่างเป็นเด็กดีมีผลมากกว่าการต่อต้าน! เป็นเหมือนที่คิดไว้เลย ลี่ยี่เจ๋อนึกว่าเธอคิดได้แล้ว แรงที่กดทับเธอจึงไม่ได้มากขนาดนั้นแล้ว รูปร่างที่หล่อเหลา ยิ้มได้เจ้าเล่ห์มาก รอบๆ ตัวมีแต่กลิ่นของสุราเต็มไปหมด “แน่นอนอยู่แล้ว อย่างน้อยฉันก็ไม่ทิ้งให้พี่สะใภ้เข้าไปอยู่ในคุกแล้วไม่มีการไถ่ถามเป็นเวลาสามปีเต็มๆ หรอก เรื่องใจร้าย ใครจะสู้พี่ชายใหญ่ได้ล่ะ? ใช่ไหม? พี่สะใภ้? มาเถอะ ฉันคิดถึงพี่สามแล้วนะ! ฉันจูบพี่หน่อยเถอะ!” ลี่ยี่เจ๋อพูดไปด้วย แล้วกอดเอวเธอขึ้นมา จากที่ต้องเดินสามก้าวเขาเดินเพียงสองก้าวก็ไปถึงเตียง ทับลงบนตัวของเธอย่างรุนแรง “เดี๋ยวๆๆๆ ……รอก่อน!” ทันใดนั้น นิ้วมือของเธอจิ้มลงบนหน้าอกของเขา แล้วบอกให้เขาหยุด “เป็นอะไรอีก?” ลี่ยี่เจ๋อ มีความรำคาญเล็กน้อย