ตอนที่3 การปรากฏตัวของลี่หยู๋เชิน

ต๭นที่3 การปรากฏตัวของลี่หยู๋เชิน “ฉันมาประจำเดือน……ไม่สะดวก” เธอผลักเขาออกแล้วพูด เธอมาประจำเดือนจริงๆ พึ่งรู้ตัวเมื่อตอนอาบน้ำ แต่ว่าลี่ยี่เจ๋อไม่เชื่อ ดูออกอย่างชัดเจนเลยว่าเธอกำลังหาข้ออ้างปฏิเสธ “จริงหรอ?” ลี่ยี่เจ๋อเม้มที่ริมฝีปาก มองอารมณ์ของเขาไม่ออกเลย “จริงๆ” เธอทำสีหน้าจริงจัง ลี่ยี่เจ๋อเงียบไปเลย หลังจากนั้นก็หัวเราะ ราวกับว่ามีความสนใจ “พี่สะใภ้ สามปีแล้ว พี่ก็ยังคงใสซื่อน่ารักเหมือนเดิม……พี่คิดว่าฉันถูกหลอกง่ายขนาดนั้นเลยหรือ” “……” เย่หลินฮวนหมดคำพูด ฉะนั้นเขากำลังคิดว่าเธอโกหกเขาอยู่? “ฉลาดแล้วนิ” นิ้วของลี่ยี่เจ๋อชี้ไปทางไหปลาร้าของเธอ ตั้งแต่ข้างบนลงข้างล่างค่อยลงมาจากหน้าอก รู้สึกได้ถึงความแน่นของร่างกาย ผู้ชายคนนี้ คงจะไม่…… โรคจิตนี่! เย่หลินฮวนจ้องลี่ยี่เจ๋อด้วยระยะห่างที่ใกล้มาก รู้สึกได้ว่ามือของเขาลงไปตรวจสอบข้างล่างแล้ว ข้างหูมีเสียงที่หวาดเสียวอยู่ “ให้ฉันตรวจดูก็รู้แล้ว……” ทั้งตัวของเธอแข็งไปหมด กางเกงชั้นในถูกนิ้วมือเปิดออก…… วินาทีนี้ ทันใดนั้นก็มีเสียงรถเข็นดังขึ้นมาจากทางประตู ฟังออกอย่างชัดเจน เธอเหมือนจะคิดอะไรออก แต่ลี่ยี่เจ๋อที่ทับอยู่บนตัวเธอเร็วยิ่งกว่า ราวกับฟ้าผ่าที่รีบลุกออกจากเตียง แล้วเรียบจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วข้าไปอยู่ในสายตาของผู้ชายบนรถเข็น พอดี มองดูห้องนอนที่เละเทะไปหมด ยังมีลี่ยี่เจ๋อที่รีบปิดกระดุมเสื้อ รวมถึงผู้หญิงที่อยู่บนเตียง lหน้าของลี่หยู๋เชินมืดมิดจนราวกับว่าสามารถหยดหมึกออกมา “พวกเธอกำลังทำอะไร?” น้ำเสียงของเขาเย็นแข็ง ราวกับคนที่อาศัยอยู่ในน้ำแข็ง เพียงแค่ฟังเสียงก็สามารถสั่นไปได้ทั้งตัว คนคนหนึ่งที่พิการทางขาทั้งสองข้าง อาศัยอยู่แต่ในความมืดทั้งวัน แม้กระทั่งประตูก็ไม่ออก และไม่พบเจอใคร จะพูดว่าเป็น น้ำแข็งก็เหมาะสมอยู่ “พี่……พี่ชายใหญ่ พี่……มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?” ลี่ยี่เจ๋อพูดติดๆ ขัดๆ เขารู้ว่าลี่หยู๋เชินขังตัวเองไว้ในห้องทำงานหนึ่งวันแล้ว ไม่ออกมาทั้งวัน ถึงได้กล้ามารบกวนเย่หลินฮวนในห้อง “นี่เป็นห้องนอนของฉัน” ลี่หยู๋เชินเข็นรถเข็นเข้าใกล้สองคนนั้น และความเข้าใกล้ของเขา ทำให้เธอรับรู้ได้ถึงบรรยากาศที่หนาวเย็น แต่ว่าเวลานี้ มีคนที่กลัวเขายิ่งกว่าเธอ ลี่ยี่เจ๋อกลัวพี่ชายใหญ่คนนี้มาโดยตลอด เมื่อก่อนลี่หยู๋เชินคือหัวหน้าค่ายทหาร เป็นคนที่มีความเด็ดขาดมาก ชนะสงครามไปแล้วนับไม่ถ้วน ในค่ายทหารก็ได้ฉายาว่าปีศาจเลือดเย็น ถ้าไม่ใช่เพราะอุบัติเหตุในค่ายวันนั้น ตอนนี้ลี่หยู๋เชินคงจะเป็นหัวหน้าค่ายทหารที่มีชื่อเสียงในเมืองเมืองจิน แต่ถึงแม้ว่าตอนนี้ขาทั้งสองข้างของเขาจะพิการ นั่งอยู่บนรถเข็น แต่ในสายเลือดของเขาก็ยังคงมีความเป็นทหารอยู่ ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ “ฉันจะถามนายอีกหนึ่งรอบ พวกนายอยู่ในห้องนี้ ทำอะไร?” น้ำเสียงที่เยือกเย็นของลี่หยู๋เชิน แฝงความรำคาญเล็กน้อย “พี่ชายใหญ่ ฉัน……ไม่ได้เป็นเหมือนที่พี่คิดนะ!” ลี่ยี่เจ๋อยิ่งพูดก็ยิ่งแย่ อยู่ต่อหน้าลี่หยู๋เชิน เขาก็เหมือนกับคนอ่อนแอคนหนึ่ง เธอแอบยิ้มในใจ อยู่ต่อหน้าเย่หลินฮวนราวกับเจ้าพ่อ แต่พออยู่ต่อหน้าลี่หยู๋เชินก็ไม่กล้าทำอะไรแล้ว? และในเวลานี้ สายตาของก็มองมาทางเธอ แววตาหยุดลงบนใบหน้าที่สวยงามของเธอ การจำคุกไปไม่กี่ปีทำให้เธอผอมลงเป็นอย่างมาก เห็นกระดูกอย่างชัดเจน “เขาไม่พูด เธอพูด” น้ำเสียงของผู้ชายเย็นราวกับน้ำแข็ง ไม่มีความอบอุ่นเลย “……” เย่หลินฮวนอึ้งไปเลย ให้เธอพูด? เธอมีอะไรให้พูดหรอ?