ตอนที่ 721 ชีวิตนี้ก็หนีไม่พ้น

ตอนที่ 721 ชีวิตนี้ก็หนีไม่พ้น รู้สึกว่าเสื้อผ้าถูกดึงออก ดราณีที่ไม่เคยทำเรื่องแนบชิดแบบนี้มาก่อนก็ยกมือขึ้นจับมือเขาไว้ “ฉัน ฉันกลัว......” ร่างที่อยู่ด้านบน หยุดการกระทำลง ด้านล่างทรงผมที่ยุ่งเหยิง ดวงตาดำสนิทแผ่รังสีที่ไม่เข้าใจ นานสักพัก น้ำเสียงแหบของเขาก็พ่นออกมา “กลัวฉัน?” ดราณีฟังความหมายลึกซึ้งในคำพูดเขาไม่ออก เลยพยักหน้า “......นิดหน่อย” เฮ้อ เสียงที่แผ่วเบาที่แทบจะไม่ได้ยินออกมาจากริมฝีปากเขา ดราณีไม่แน่ใจว่าเมื่อครู่เขาได้ยิ้มออกมาไหม “ถ้ากลัว......ก็ช่างมัน” เขาหายใจเข้าลึกๆ เตรียมจะพลิกร่างออกมา อย่างไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้น เธอเห็นสีหน้าท่าทางของเขา ได้ยินโทนเสียงของเขา ดราณีคิดว่าถ้าตอนนี้ตัวเองผลักเขาออก บางทีต่อจากนี้......ไม่ ไม่มีคำว่าต่อจากนี้อีกแล้ว ดังนั้น ในคำคืนแบบนี้ มีเพียงแค่พวกเขาไม่มีช่องว่างของใครอื่น เธอได้ทำสิ่งที่กล้าบ้าบิ่นที่สุดในชีวิตยี่สิบปี เธอจับมือของชนัยไว้ ไม่คิดว่าเธอจะเคลื่อนไหวไปอีกขั้นอย่างชัดเจน ตอนที่ปลายนิ้วเธอสัมผัสตน หลังชนัยก็แข็งทื่อ เขาเอีงหน้า ไม่ได้หันกลับไปมองเธอ แต่แม้ว่าจะไม่ได้พูดสักประโยคเดียว ดราณีก็ยังรู้สึกถึงความปรารถนาของเขาที่มีต่อเธอ เขาต้องการคนอยู่เคียงข้าง ด้วยความกระหายอย่างมาก ดราณีหายใจเข้าลึกๆ คลายมือที่จับเขาไว้เล็กน้อย ขนตาเรียวยาวเหมือนพัดที่ทำจากต้นปาล์มสองใบนั้นกระพริบขึ้นมา หัวใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมาจากลำคอ น้ำเสียงสั่นไหว “ฉันไม่ได้กลัวคุณ ฉันแค่ไม่เคย......” ประโยคเดียว เหมือนขุดชนัยขึ้นมาจากมหาสมุทรอันหนาวเหน็บ ราวกับภาพเช้าเกิดขึ้นอีกครั้ง สุดท้ายเขาก็หันศีรษะกลับไปมองเธอ สายตานั้นราวกับถามว่า ‘เธอรู้ไหมว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่’ ปกติดราณีส่วนมากจะไม่เข้าใจชนัย แต่เขาในคืนนี้ได้เผยทุกอย่างออกมาให้เห็นอย่างไม่กระดากอาย ในตอนนี้ คำพูดมากแค่ไหนก็ไม่สามารถรักษาความว่างเปล่าในหัวใจได้ ท่ามกลางสายตาอันร้อนแรงของเขา ดราณียื่นมือไปคว้าลำคอเขาไว้ แล้วค่อยๆส่งตัวเองไป เธอจูบลงไปยังริมฝีปากที่นุ่มเหมือนกัน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่หนักแน่น “ฉันอยากอยู่เป็นเพื่อนคุณ” ค่ำคืนที่โดดเดี่ยว ที่ไม่สามารถทนต่อไปได้ หนองน้ำที่ลึก โคลนอันสกปรก แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไร ให้เขาด้วยความกล้าหาญที่เหมือนกับแมงเม่าบินเข้ากองไฟ เธอบอกว่า เธออยากจะอยู่เป็นเพื่อนเขา เลือดในร่างกายชนัยไหลเวียนขึ้นมาอย่างรุนแรง จากปลายเท้าขึ้นไปสู่ปลายศีรษะ จากริมฝีปากลึกไปถึงขั้วหัวใจ ตอนที่เธอพูดประโยคนั้น ชนัยก็รู้ว่าตัวเองจบแล้ว เขาตกอยู่ในกำมือของหญิงสาวคนนี้โดยสิ้นเชิงแล้วจริงๆ ไม่มีหนทางออกจากการตกลงไปในความอ่อนโยนของเธออย่างเต็มใจ แม้ว่าหลังจากตกลงไปแล้วจะมีอันตราย ชนนัยก็ไม่คิดจะย้อนกลับ ไม่คิดจะปล่อยมือ ดราณีรู้สึกว่าเขาที่เซื่องซึมเหม่อลอยเมื่อครู่นี้ จู่ๆก็เหมือนโดนฉีดยากระตุ้นขึ้นมา เขาประคองใบหน้าเธอจูบแล้วจูบอีก นิ้วมือคล่องแคล่วปลดเสื้อผ้าบนร่างเธอออกอย่างไม่ต้องใช้แรง อากาศสัมผัสถูกผิวหนนัง ดราณีจับเขาไว้อย่างรู้สึกกระวนกระวายใจ ในขณะเดียวกันก็ร้องเรียกชื่อเขาอย่างกระสับกระส่าย “ชนัย......” “ผมอยู่นี่” เหงื่อบนหน้าผากเขาไหล่ลงบนหน้าอกเธอ ในร่างกายเหมือนจุดไฟกองหนึ่ง มันเผาไหม้จนเขาจะระเบิด ชนัยอดกลั้นจนเส้นเลือดปูด แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น เขาก็ยังนำทางเธอไปอย่างอดทน รู้ว่าเป็นครั้งแรกของเธอ ไม่อยากให้เธอรู้สึกแย่ บรรยากาศภายในห้องก็เปลี่ยนไป เมื่อสักครู่ที่เย็นเป็นน้ำแข็ง ตอนนี้ร้อนระอุ เขาผ่านผู้หญิงมานับไม่ถ้วน แต่ไม่มีใครไหนเหมือนวันนี้ ตื่นเต้น ดีใจ กังวล และรอบคอบ ความรู้สึกที่คุ้นเคยทั้งหมดได้หายไป แต่เขาถึงขั้นรีบร้อน ประสาทสัมผัสของดราณีทุกส่วนถูกเขานำทาง ไม่มีช่องว่างให้คิดปัญหาอะไร คลื่นความปรารถนาแต่ละคลื่น พัดพาเธอไปยังส่วนที่ลึกที่สุด “ชนัย ชนัย......” นอกจากเสียงต่ำร้องเรียกชื่อเขา ดราณีก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรได้อีก ความรู้สึกแปลกประหลาดได้มัดตัวเธอไว้แน่น และค่อยเปลี่ยนเป็นเสียงครางออกมา “เด็กดี ฉันอยู่นี่ ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะทำเบาๆ” เขายกมือขึ้นเช็ดเหงื่อตรงจอนผมเธอ ขณะที่พูดก็ถอดป้อมปราการชิ้นสุดท้ายของเธอออก ดราณีรู้สึกกระสับกระส่ายเป็นพิเศษ เธอโถมเข้าในอ้อมอกเขาไม่หยุด ถ้าตอนนี้ไม่ได้มืด เธอคงอายจนสลบไปเลย รับรู้ถึงความตึงเครียดของร่างกายเธอ ชนัยก็ไม่ได้รำคาญสักนิด ค่อยๆบุกเข้าไปในร่างกายที่ไม่มีใครเคยเข้ามาก่อน “เด็กดี ผ่อนคลายหน่อย......” ดราณีอยากจะผ่อนคลาย แต่ดูเหมือนว่าเธอจะทำไม่ได้จริงๆ ทุกครั้งเขาใกล้เข้ามาเธอจะตื่นเต้นจนหายใจถี่ เวลาค่อยๆผ่านไปทีละนิด รู้สึกว่าชนัยจะเริ่มจะหมดความอดทน ไม่รอให้เขาปล่อยออกมา ตัวดราณีเองก็ทนไม่ไหวแล้ว เธอกัดฟัน และตัดสินใจ ทั้งๆที่อ่อนปวกเปียกและสับสนอลม่านขนาดนี้แต่กลับบอกเขาอย่างแน่วแน่ “ฉันได้แล้ว......” ชนัยไม่เคยรู้มาก่อนว่าคำพูดระหว่างมีเพศสัมพันธ์กันจะน่าฟังขนาดนี้ เมื่อก่อนเรื่องพวกนี้เขาไม่ได้สนใจนัก มันเป็นแค่เรื่องความต้องการทางกายภาพเท่านั้น แต่ตอนนี้เขามองดวงตาเปล่งประกายของหญิงสาว ความรู้สึกรับผิดชอบที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนได้ห่อตัวเขาไว้ เหมือนกับว่าได้สัญญาไว้ ชนัยโน้มตัวลงไปใกล้ ก้มศีรษะจูบซับน้ำตาที่ขอบตาเธอ “ดราณี ฉันจะรับผิดชอบเธอ” แม้ว่าจะได้เตรียมใจไว้แล้ว แต่ตอนที่ได้ทำจริงๆ เธอก็เจ็บจนหวีดร้องออกมา ชนัยทั้งๆที่เห็นว่าเธอเจ็บจนทนไม่ไหว แต่เขาก็อดทนเพื่อตน หัวใจเต้นแรง เรื่องที่เกิดขึ้นในค่ำคืนนี้ทั้งหมดค่อยๆราบรื่น เกิดความรู้สึกที่ชัดเจนต่อกัน ความรู้สึกที่ถูกอัดแน่นที่ขั้วหัวใจ ทำให้เขาต้องการเพิ่มขึ้น แต่ยังดีที่เขาอดทนมากพอ เขาอดทนในตอนที่เจ็บ จากนั้นก็เป็นความรู้สึกที่ดราณีไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน เธอคว้าไหล่เขาไว้อย่างช่วยไม่ได้ เล็บมือจิกลงไปในเนื้อ ชนัยไม่ได้ร้องออกมา สายตาเต็มไปด้วยท่าทางรักใคร่ของเธอ ดีกว่าความงามทุกอย่างบนโลกนี้ ทำให้ละสายตาไปไม่ได้ ท้ายที่สุด ดราณีเกือบจะหลอมละลายจนเป็นลมในอ้อมกอดเขา ชนัยคิดว่าเป็นครั้งแรกของเธอ ก็รู้สึกออมแรงจนไม่ได้ทำเต็มที่ เห็นเธอหอบหายใจหนักและผ่อนคลายลง เขาก็ดึงเธอมาไว้ในอ้อมกอด นิ้วเรียวปัดผมที่ปรกใบหน้าเธอออก แล้วจูบหน้าผากเธอเบาๆ “เธอเป็นของฉันแล้วจริงๆ” ดราณีมองใบหน้าที่คุ้นเคยตรงหน้า สุดท้ายเขาก็ไม่ได้มีท่าทางที่อึมครึมเหมือนเมื่อครู่นี้ เธอถอนหายใจออกมา เธอรู้สึกเหนื่อยสุดขีด ร่างกายก็เริ่มปวดไปทั่ว “คุณอย่าเศร้าอีกก็พอ” ชนัยอึ้งไปสักพัก ไม่คิดว่าเธอยังนึกถึงตัวเอง เหมือนทั้งร่างหล่นไปบนผ้าฝ้าย ประทับใจเหลือเกิน “ดราณี......” ดราณีเงยหน้าสบตากับดวงตาอันล้ำลึกของเขา “ทำไมหรอ?” ชนัยกระชับแขน อยากซ่อนเธอไว้ในใจ เขาหัวเราะ “เธอหนีไม่พ้นแล้ว ต้องอยู่กับชนัยคนนี้ตลอดชีวิต” ได้ยินดังนั้น ดราณีก็หัวเราะตามเขา เธอพยักหน้า “งั้นฉันก็ไม่หนี”