ตอนที่7 มองเห็นภาพที่บาดตา

ต๭นที่7 มองเห็นภาพที่บาดตา “พูดพอหรือยัง? พูดพอแล้วก็หุบปาก! หูของฉันจะหนวกแล้ว ฟังข่าวหน่อยก็ไม่ได้ชินชัดๆ” คุณท่านลี่ที่นั่งอยู่บนโซฟาคนเดียวได้เอ่ยปากพูดขึ้น ในมือจับไม้เท้าไว้แล้วเคาะลงไปสองดี หลีเม๋ลี่จ้องไปทางลี่หยู๋ซินหนึ่งที ลี่หยู๋ซินรีบหุบปากไม่พูดต่อ “รู้แล้วค่ะ คุณปู่” คุณท่านลี่ก็มีแต่ลูกชายคนเดียวคือลี่เจิ้นหยวน และก็คือสามีของหลีเม๋ลี่ คุณพ่อของลี่หยู๋เชิน หนึ่งเดือนก่อนบินไปที่ฝรั่งเศสไปคุยเรื่องธุรกิจ ฉะนั้นตอนนี้มีเพียงแต่คุณท่านคนเดียวที่ควบคุมงาน เพราะว่าเป็นผู้อาวุโสในค่ายทหารแล้ว บนตัวยังมีความเป็นทหารอยู่ บนหน้าจอโทรทัศน์ กำลังรายงานอยู่ว่าลู่เจิ้งหลินมารับผิดชอบบริษัทกู้ต่อ ส่วนสองสามีภรรยาตระกูลกู้ก็เสียชีวิตในอุบัติเหตุทางท้องถนน ลูกสาวตระกูลกู้ กู้ลิงเฉิงถูกเพิ่มเข้าไปในบัญชีผู้เสียชีวิต เย่หลินฮวนจ้องไปทางทีวีไม่ขยับเลย ในดวงตามีน้ำตาคลอด เธอกำหมัดแน่น และในเวลานี้ หน้าบันไดชั้นสองในวิลล่า ผู้ชายเย็นชาที่นั่งอยู่บนรถเข็นมองดูสถานการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในห้องรับแขก ขยับสายตาเล็กน้อย นิสัยของเย่หลินฮวน ถ้าเทียบกับก่อนหน้านี้แล้ว ไม่ค่อยเหมือนเดิม หนึ่งวันเต็มๆ เย่หลินฮวนไม่เห็นการปรากฏตัวของลี่หยู๋เชินเลย ผู้ชายคนนี้ทำลับๆ ล่อ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำอะไรอยู่ กลางดึก มีเสียงดังผ่านมาจากห้องข้างๆ เธอ ไม่ใช่เสียงที่ดังมากนัก เหมือนจะมีเสียงรถเข็นล้มลงพื้นด้วย ทำให้เย่หลินฮวนที่ไม่ได้หลับสนิทอยู่แล้วตื่น เธอใช่แรงจับผมไปมา ตอนแรกเธอไม่ได้อยากลุกขึ้น แต่ว่าเสียงดังเกินไป ถึงแม้จะใช้ผ้าห่มมาปิดหัวไว้ ก็ยังได้ยิน สุดท้ายแล้ว เธอจึงใส่รองเท้าแล้วเดินไปหน้าประตูห้องข้างๆ “ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เธอเคาะประตูไปไม่กี่ที ไม่มีเสียงตอบรับ คงไม่ใช่เพราะเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอกมั้ง สติเธอตื่นขึ้นมาทันที เย่หลินฮวนดันประตูเข้าไปเลย แล้วรีบหยุดเท้าเดิน เธอมองดูภาพข้างหน้านี้อย่างตกใจ ลี่หยู๋เชินล้มอยู่ข้างล่างเตียง กางเกงสีดำถูกฉีกขาด ขาโผล่ออกมา แต่จุดสำคัญถูกผ้าห่มปิดอยู่ แต่ว่าข้างๆ ของเธอมีหญิงสาวคนหนึ่งใส่เสื้อเซ็กซี่คุกเข่าอยู่ แล้วขอโทษอย่างไม่หยุดยั้ง “คุณชายใหญ่ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ถ้าคุณไม่ชอบฉันครั้งหน้าฉันไม่มาแล้วค่ะ……” “……ฉัน ฉันเข้ามารบกวนการทำงานของพวกนายแล้วใช่ไหม?” ขาของเธอไม่มีความหมายที่จะขยับเลย สีหน้าของลี่หยู๋เชินแย่มาก โดยเฉพาะนอกประตูยังมีอีกคนหนึ่งที่ยืนอยู่ “ออกไป!” “ได้……ฉัน ฉันไปตอนนี้เลย……” หญิงสาวยังไม่ทันใส่เสื้อผ้า ก็รีบออกไปจากข้างๆ ตัวของเย่หลินฮวนแล้ว ตอนที่ออกไปยังทักทายด้วยเสียงเบาว่า “สวัสดีค่ะคุณนาย” เธอยิ้มที่มุมปาก ยังดึงสติกลับมาไม่ได้ นี่เกิดอะไรขึ้น? “ผู้หญิงคนนี้……” เธอคิดอยู่ในใจ แล้วใช้สายตากวาดไปรอบๆ “มองพอหรือยัง?” สีหน้าของลี่หยู๋เชินเย็นชามาก “มองพอแล้ว!” เย่หลินฮวนตอบกลับโดยที่ไม่รู้ตัว “แล้วยังไม่ไสหัวออกไปอีก?” ลี่หยู๋เชินพูดตะโกน “อ่อ……” นอกจากประโยคนี้แล้ว เขาก็ไม่มีอะไรให้พูดแล้วหรอ เย่หลินฮวนเตรียมตัวจะปิดประตู แล้วออกไป “รอก่อน” ข้างหลัง มีเสียงที่สุขุมของลี่หยู๋เชินส่งผ่านมา