ตอนที่10 ฉันจะนอนเตียงของนาย

ต๭นที่10 ฉันจะนอนเตียงของนาย “ลู่เจิ้งหลิน” ลี่หยู๋เชินอยู่ในท่าที่หลับอยู่ สีหน้าธรรมดามาก ไม่นานมานี้ตอนวันเกินคุณปู่ ลู่เจิ้งหลินก็เคยมาแล้ว แต่ว่าตอนนั้นเย่หลินฮวนยังอยู่ในคุก “สามปีก่อนตอนที่เธอแต่งเข้ามา ก็หน้าจะเคยเจอแล้วหนึ่งครั้ง” น้ำเสียงของเขาไม่ได้แน่ใจมากนัก เพราะว่างานแต่งครั้งนั้นเขาไม่ได้ออกงาน บรรยากาศในห้องเงียบแปลกๆ เงียบจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มที่ตกพื้น เย่หลินฮวนจับที่ข้างๆ ประตู ร่างกายทั้งตัวของเธอสั่นไปหมด ลี่หยู๋เชินที่ว่องไว เหมือนกับว่าสังเกตอะไรบางอย่างได้ เขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง เขาใช้แรงดันมือทั้งสองข้างขึ้น แล้วลุกขึ้นมา ระยะห่างประมาณสิบเมตร เย่หลินฮวนยืนอยู่ที่นั่น กำหมัดแน่น เล็บมือราวกับว่าแทงเข้าไปในเล็บโดยที่ไม่รู้ตัว ลู่เจิ้งหลิน ชื่อนี้เป็นเหมือนกับหัวแร้งที่เร่าร้อนตราประทับอยู่บนหัวใจของเธอ “เธอกำลังคิดอะไรอยู่?” ข้างหลัง มีเสียงที่เย็นชาส่งผ่านมา ไม่ใช่ว่าเขาไม่เห็นสีหน้าที่โกรธกริ้วนั้น เย่หลินฮวนรีบหันมา มองดูผู้ชายที่สีหน้าแย่ๆ อีกครั้ง เปลี่ยนหน้าเร็วจริงๆ “ไม่มีอะไร” เธอพยายามสงบอารมณ์ “ฉันต้องไปร่วมพิธีงานแต่งหรอ? ไม่ไปไม่ได้?” “อืม” ลี่หยู๋เชินตอบกลับคำหนึ่ง เขาเองก็เริ่มง่วงแล้ว บวกกับร่างกายไม่แข็งแรง ใช้มือดันส่วนบนไว้ก็ไม่ไหว จึงค่อยๆ หลับไป “ก็ได้!” สมองบอกกับเธอว่า ตอนนี้เธอไม่ใช่กู้ลิงเฉิง เธอคือเย่หลินฮวน เธออยากจะแก้แค้น อยากจะหาสาเหตุที่พ่อแม่เสียชีวิต อยากนำของที่เป็นของๆ เธอคืนมา พึ่งพาได้แต่ตระกูลลี่ นั่นก็คือพึ่งพาลี่หยู๋เชิน！ แต่ว่าตอนนี้เธอเป็นถึงคุณนายตระกูลลี่ แม้กระทั่งสิทธิที่จะนอนในห้องก็ไม่มี ก็ว่าทำไมคนพวกนั้นถึงดูถูกเธอ “ฉันไปก็ได้ แต่ว่าฉันมีข้อแม้” จากนั้นข้างหลังก็เงียบไปหมด ลี่หยู๋เชินไม่ได้รู้สึกสนใจในคำพูดของเธอมากนัก หรือไม่ก็ไม่ได้สนใจเธอเลย เย่หลินฮวนรู้สึกว่าตัวเองเหมือนกำลังสีซอให้ควายฟัง ใช้การกระทำมาพิสูจน์ยังจะดีกว่า “นายไม่พูดก็แสดงว่านายตกลงแล้วนะ” หลังจากพูดจบ เธอก็รีบหันหลังแล้วกลับไปที่ห้องของตัวเอง ไปค้นของในตู้ออกมาบางอย่าง แล้วจับหมอนของตัวเอง จากนั้นก็กลับมาที่ห้องของลี่หยู๋เชินต่อ นอนลงตรงข้างๆ ลี่หยู๋เชินที่ว่างออกมา เตียงของลี่หยู๋เชินกว้างมาก เทียบกับเตียงห้องนั้นแล้วต่างกับราวกับฟ้าเหว “ยังไงเตียงใหญ่ก็สบายกว่า!” แค่ขึ้นเตียงเย่หลินฮวนก็แสดงอาการสบายออกมา หัวใจของลี่หยู๋เชินสลายแล้ว สีหน้าแปลกมาก เขาเหมือนกับว่ากัดฟันพูด “เย่หลินฮวน เธอยังไม่รู้จักยางอายอีก?” ผู้หญิงคนนี้ไม่เห็นว่าตัวเองเป็นคนนอกเลย นอนอยู่ข้างๆ เขาอย่างสบายใจ! นี่ก็คือข้อแม้ที่เธอพูด? เขารู้สึกเสียใจที่เขาเงียบไปเมื่อกี้จริงๆ! “ความอายไม่สามารถกินเป็นข้าวได้นิ! อีกอย่างฉันว่านะคุณชายใหญ่ลี่ เราเป็น สามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายนะ แยกห้องนอนกันนี่หมายความว่าอะไร? ฉันควรนอนที่นี่อยู่แล้ว นายเป็น ห่วงอะไรหรอ? พวกเราไม่ได้ทำอะไรกันนิ……” ลี่หยู๋เชินถูกประโยคนี้ของเธอเงิบไปเลย โดยเฉพาะคำสุดท้าย ราวกับว่ากำลังท้าทายขีดจำกัดของเขาอยู่ อยู่ในคุกมาสามปี เมื่อไหร่ที่ฝึกพูดเก่งขนาดนี้แล้ว? เขาไม่อยากพูดกับผู้หญิงคนนี้แล้ว ไม่งั้นสักวันคนต้องเครียดจนตาย! ลี่หยู๋เชิน ขมวดคิ้วหนักมาก เขาหันข้างไป หันหลังให้เย่หลินฮวน ยามราตรี ข้างนอกมืดไปหมด มีเพียงแต่แสงของดวงจันทร์ที่ส่องเข้ามา ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงไม่รู้ว่าตื่นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจจะเป็น เพราะว่าไม่ได้หลับด้วยซ้ำ ลืมตาขึ้นมาภาพข้างหน้าขาวไปหมด ข้างหน้ามีเพียงคนสองคน ลู่เจิ้งหลิน ฉันควรจะให้เซอร์ไพรส์นายใช่ไหม?