ตอนที่11 สาวใช้เป็นคนของหลีเม๋ลี่

ต๭นที่11 สาวใช้เป็นคนของหลีเม๋ลี่ ตีสี่ ลี่หยู๋เชินตื่นขึ้นมา ได้ยินเสียงหายใจที่ส่งผ่านมาจากข้างๆ เขาหันข้างไปดู ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ กำลังหลับอย่างสบาย ผมยาวนุ่มนวล ผ้าห่มสีข้าวห่มถึงคางของเธอ เงียบสงบราวกับแมวตัวหนึ่ง ไม่มีเสียงเหมือนตอนกลางวัน เธอที่หุบปากทำให้ผู้คนรู้สึกสบายใจมาก ลี่หยู๋เชินอยู่ในค่ายทหารตั้งแต่เด็กจึงมีหัวใจที่เย็นชาอยู่ดวงหนึ่ง จนถึงวินาทีนี้ จู่ๆ ก็รู้สึกอ่อนโยนขึ้นมาทันที …… การหลับครั้งนี้ของเย่หลินฮวนหลับสนิทมาก ในตอนที่เธอตื่นขึ้นมาเป็นช่วงกลางวันของวันถัดมาแล้ว เธอลุกขึ้นมาพร้อมผ้าห่ม หาวไปไม่กี่ที เห็น ว่าข้างๆ ไม่มีคนเธออึ้งไปสักพัก นี่เธอนอนตายเกินไปหรอ? การตื่นของลี่หยู๋เชินดังขนาดนั้นตัวเองกลับไม่ได้ยิน? เย่หลินฮวนคลี่ผ้าห่มออก หลังจากแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ก็ลงไปทานอาหารเช้า พึ่งเดินไปถึงบันได ก็ได้ยินเสียงของหลีเม๋ลี่คุยกับสาวใช้ “มีการตอบสนองไหม?” หลีเม๋ลี่ตั้งใจกดเสียงของตัวเอง แต่ที่บังเอิญคือตำแหน่งที่เย่หลินฮวนยืนอยู่คืออยู่ตรงมุมพอดี เอมีความสงสัยเล็กน้อยจึงยื่นคอไปดู อึ้งไปเลย คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นผู้หญิงที่ใส่ชุดเซ็กซี่เมื่อวาน สาวใช้ที่ฉีกแม้แต่กางเกงชั้นในของลี่หยู๋เชิน น่าสนใจเข้าแล้ว “ไม่ได้สังเกตดูค่ะ คุณชายใหญ่ไม่ยอม” สาวใช้หน้าแดงอย่างเห็นได้ชัดเจน คำพูดติดอยู่ที่ปาก “ต่อมาคุณนายก็เข้ามาแล้ว ฉันก็เลยไม่ได้ทำต่อ……” “เธอกลัวอะไร? นางนั่นอยู่บ้านลี่ก็แค่ของตั้งโชว์เท่านั้นแหละ ถ้าชอบมัน และฉันยังจะให้เธอไปทำไมล่ะ?” หลีเม๋ลี่เริ่มไม่พอใจแล้ว “คุณหญิง เรื่องนี้ฉันทำไม่ได้จริงๆ ท่านหาคนอื่นเถอะ ฉัน……” ทั้งหน้าของสาวใช้แดงไปหมด พูดติดๆ ขัดๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเปิดปากพูดอย่างไร “เฮ้ย? ฉันพูดกับเธอไว้ยังไง เธอเอาเงินไปแล้วนะ เธอ……” หลีเม๋ลี่ไม่มีวี่แววที่จะยอมแพ้ เย่หลินฮวนเข้าใจแล้ว ที่แท้สาวใช้คนนี้เป็นคนที่หลีเม๋ลี่ส่งไป? เธอมองการแสดงฉากนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆ จึงรีบลงจากบันได กระแอมคอ แล้วทำให้บรรยากาศที่น่าอึดอีกแตก “คุณแม่ อรุณสวัสดิ์ค่ะ” ได้ยินเสียงของเย่หลินฮวน หลีเม๋ลี่หยุดพูดไปเลย แล้วรีบไล่สาวใช้ลงไป เธอขมวดคิ้วเดินไปยังหน้าของเย่หลินฮวน “เธอนี่ไม่มีมารยาทจริงๆ นี่กี่โมงแล้ว? ออกจากคุกแค่ไม่กี่วัน ตื่นเวลานี้ทุกวัน!” หลีเม๋ลี่ตั้งใจพูดเสียดสีเย่หลินฮวน “คงไม่ใช่ว่าเธอพึ่งตื่นจริงๆ หรอกมั้ง?” “ขอโทษนะคะคุณแม่ หฉันก็ไม่อยากตื่นสายขนาดนี้ แต่ว่าเมื่อคืนดูแลหยู๋เชินเหนื่อยไปหน่อยค่ะ ตอนเช้าตื่นขึ้นมาหยู๋เชินก็ไม่ได้เรียกฉัน ก็เลยตื่นสายค่ะ” เย่หลินฮวนหาวไปหนึ่งที สีหน้าขอโทษอย่างจริงจัง ยังไงแล้วลี่หยู๋เชินก็ไม่อยู่ เธอจึงขอใช้ชื่อของเขามายึดอำนาจเขาก็คงไม่รู้ อีกอย่าง ที่เธอพูดก็เป็นเรื่องจริง ไม่สมควรรู้สึกผิด เป็นอย่างที่คิดไว้เลย คำพูดของเธอก็เหมือนกับระเบิด หลีเม๋ลี่ทำหน้าตกใจ “เธอพูดอะไร? เมื่อคืนเธอนอนห้องเดียวกับหยู๋เชิน?” “ใช่ค่ะ” เย่หลินฮวนพยักหน้า แล้วพูดด้วยเสียงต่ำว่า “คุณแม่ ยังมีสาวใช้อีกค่ะ เบาๆ หน่อยค่ะ……” เห็นหน้าตาเขินอายของเธอแล้ว 。ในแววตาของหลีเม๋ลี่ก็เผยรอยยิ้มออกมา “ดีแล้วดีมากเลย งั้นเธอควรจะพักผ่อนดีๆ แล้ว!” สาวใช้ไม่กี่คนกำลังทำความสะอาดโต๊ะอาหารอยู่ หลีเม๋ลี่เรียกให้พวกเขาหยุด “รีบๆ นำสเต๊กที่พึ่งเอาออกมาจากเตามาเสิร์ฟ คุณนายยังไม่ได้ทานเลย แยกย้ายอะไรกัน?” เย่หลินฮวนใส่รองเท้าแตะแล้วเดินลงบันไดขั้นสุดท้าย หางตามีรอยยิ้ม เห็นว่าหลีเม๋ลี่เริ่มยุ่งแล้ว ดูเหมือนว่าสิ่งที่เธอทายไม่ได้ผิด ถึงแม้ลี่หยู๋เชินจะพิการ แต่ว่าตำแหน่งที่อยู่ในบ้านลี่ก็ไม่ธรรมดา ขอแค่คนอื่นรู้ว่าเธอรักกับลี่หยู๋เชิน เธอก็จะมีพื้นที่ของคุณนายที่เธอควรจะมี! ถึงแม้นี่จะเป็นแผนการขั้นแรกของเธอก็ตาม