ตอนที่12 งั้นก็ขอบคุณแม่นะคะ

ต๭นที่12 งั้นก็ขอบคุณแม่นะคะ เย่หลินฮวนนั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร หั่นสเต๊กช้า ดื่มไวน์แดงบ้างเป็นครั้งคราว ยากมากกว่าจะอารมณ์ดีแบบนี้ เธอไม่ได้ลิ้มรสความเงียบขณะทานอาหารแบบนี้มานานมากแล้ว ตอนอยู่ในคุกทุกคนต่างก็กลัวว่าตัวเองจะไม่ได้กิน หลังจากกลับมาบ้านลี่ก็มีแต่เสียด่าทออยู่ข้างหู ครึ่งชั่วโมงต่อมา เธอใกล้จะรับประทานอาหารเรียบร้อยแล้ว จู่ๆ ก็ได้ยินเสียเท้าลงบันไดลงมา ลี่หยู๋ซินlสวมชุดของชาแนลที่พึ่งออกมา ฉีดน้ำหอมแล้วเก็บลงกระเป๋า หลีเม๋ลี่เรียกเธอ “หยู๋ซิน ลูกจะไปซื้อเสื้อที่ไหน พาพี่สะใภ้ไปด้วย!” “พี่สะใภ้?” สองคำนี้ทำให้หัวใจของลี่หยู๋ซินสั่นไปเลย ผมยาวลอนเผยหน้าที่ตกใจออกมา เธอมีความไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเองเล็กน้อย “แม่พูดอะไร?” เธอหันสายตามองไปทางเย่หลินฮวนที่ทานสเต๊กอยู่บนโต๊ะอาหาร ดวงอาทิตย์ขึ้นมาจากทางตะวันตกแล้ว แม่ของเธอเรียกเย่หลินฮวนว่า “พี่สะใภ้” เย่หลินฮวนไอไปทีหนึ่ง ไม่มองสายตาที่ลี่หยู๋ซินตั้งใจมองมา กลืนสเต๊กลงท้อง แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ไม่ต้องแล้วค่ะแม่ ฉันใส่อะไรก็ได้ บ้านเราไม่ได้ทำธุรกิจอะไรซะหน่อย ไม่ต้องฟุ่มเฟือยเงินเยอะขนาดนี้ค่ะ” “ได้ไงค่ะ? นี่เป็นปัญหาเรื่องศักดิ์ศรี” หลีเม๋ลี่ดึงบัตรออกมาหนึ่งใบ “เอาไว้ อย่าลืมเลือกให้หยู๋เชินด้วยชุดหนึ่ง” ลี่หยู๋ซินอึ้งไปเลย วันนี้แม่ของเธอเป็นไข้จนสับสนไปแล้วมั้ง? ดีกับเย่หลินฮวนขนาดนี้ทำไม? มองดูบัตรสีทองใบนั้น เย่หลินฮวนตาสว่างเลย แต่กลับกดทับหัวใจไว้ เธอหยิบขึ้นมา “งั้นก็ขอบคุณคุณแม่นะคะ!” คำว่าคุณแม่ครั้งนี้เรียกได้ชัดเจนมาก หลีเม๋ลี่ยังอึ้งไปเลยเย่หลินฮวนลุกขึ้นแล้วไปเปลี่ยนรองเท้า “เฮอะๆ! ตอแหลเก่งจริงๆ!” ลี่หยู๋ซินพูดพึมพำไปคำหนึ่ง สะบัดกระเป๋าแล้วเหยียบรองเท้าส้นสูงเดินออกไป ณ ร้านเสื้อผ้าหรูหราในเมืองจิน—— ลี่หยู๋ซินพึ่งถึงร้ายก็ถูกพนักงานล้อมรอบ ผู้แนะนำสินค้าในร้านห้าคนต่างก็ล้อมรอบลี่หยู๋ซินแล้วพูดไม่หยุด ลี่หยู๋ซินดูก็รู้ว่าไม่มีความคิดอะไร นี่ยังไม่ลองใส่เลย แค่พริบตาเดียว ข้างกายเธอก็ซื้อเจ็ดแปดถุงแล้ว ถึงเย่หลินฮวนจะถูกผลักออกไปอยู่ข้างๆ แต่ก็รู้สึกอิสระ ตัวเองเดินรอบๆ ร้านไปรอบหนึ่ง สุดท้ายแล้วก็เลือกชุดเดรสฟูยาวสีเทาเงิน เสื้อตัวนี้ดูครั้งแรกไม่ได้ดูดีมากนัก ในตอนที่เธอขอลองเสื้อ พนักงานข้างๆ มองไปทางเธอ ลังเลอยากจะถามว่าเธอแม่ชีเกินไปแล้วใช่ไหม “ไม่เป็นไร ชุดนี้แหละ เครื่องประดับสร้อยคอและตุ้มหูข้างๆ นั่น และแหวนสองวงนี้ รบกวนลองให้ฉันหน่อยค่ะ” ถึงแม้คนในร้านจะไม่ค่อยรู้ฐานะของเธอ แต่ว่าอย่างน้อยเธอก็เป็นคนที่คุณหนูรองตระกูลลี่พามา ฐานะต้องไม่ธรรมดาแน่นอน ฉันนั้นก็เลยไม่ได้ละเลยมากนัก ในไม่ช้าก็นำสิ่งของที่เธออยากได้มา ก่อนหน้านี้กู้ลิงเฉิงเรียนการออกแบบแหวนเพชร ตัวเองมีสัญชาตญาณอยู่ รู้ว่าเสื้อตัวหนึ่งต้องทำยังไงถึงจะดูดี เครื่องประดับแบบไหนจึงจะเหมาะสม นี่คือความเก่งของเธอ ส่วนอีกฝั่งหนึ่งลี่หยู๋ซินเองก็เลือกเสื้อผ้าและเครื่องประดับเรียบร้อยแล้ว เข้าไปในห้องลองเสื้อพร้อมกับเย่หลินฮวน สิบนาทีต่อมา ผ้าม่านห้องลองเสื้อถูกเปิดออก เย่หลินฮวนสีเทาเงินไปทั้งตัว หุ้นดีมาก รูปเอวแสดงออกมาทั้งหมด และสีเสื้อสีเทาเงินทำให้ผิวขาวราวกับสโนวไวท์ มัดผมจุกง่ายๆ ข้างๆ หูทั้งสองข้างมีตุ้มหูเส้นสีเงินสองเส้น ตรงกระดูกไหปลาร้ามีสร้อยนางเงือกที่กำลังนิยมกันอยู่ ประหยัดและทันสมัย ดูดีมาก ในตอนที่ผ้าม่านทางลี่หยู๋ซินถูกเปิดออก พนักงานทั้งห้าคนมองไม่กะพริบตาเลย ทุกคนอึ้งกันไปหมด ต่างก็เป็นแววตาที่อิจฉา มองไปสายตาของพวกเขาไป เธอเห็นการแต่งตัวของเย่หลินฮวน สีหน้าก็เปลี่ยนไปกะทันหัน ปกติไม่รู้สึก แต่ว่าวันนี้ถ้าเทียบกับเย่หลินฮวนแล้ว ทั้งตัวของตัวเองที่เต็มไปด้วยเพชรพลอยดูเหมือนต้นคริสต์มาสเลย เธอจะกัดฟันจนหักแล้ว พุ่งไปใส่อารมณ์ทางพนักงาน “ใครเลือกชุดนี้ให้ฉัน ไม่สวยเลย ไปเลือกใหม่” พนักงานรู้สึกผิดมาก ไม่กล้าเป็น โทษคุณหนูใหญ่ แต่ละคนต่างก็หนีเดินจากไป เย่หลินฮวนfกระจกและหมุนไปมา รู้สึกพอใจมาก เธอมองไปทางพนักงาน “ชุดนี้แหละ ใส่ถุงให้ฉันเถอะ เครื่องประดับต่างก็เอาหมด จริงด้วย ชุดสูทผู้ชายชุดนั้นก็ใส่ถุงให้ฉันด้วย” หลีเม๋ลี่พูดไว้ว่าให้เลือกให้ลี่หยู๋เชินชุดหนึ่ง เธอไม่ได้ลืม รูดบัตรเรียบแล้ว ซื้อของทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ในร้านยังได้ยินเสียงอารมณ์เสียของลี่หยู๋ซินอยู่ เย่หลินฮวนขี้เกียจฟังแล้ว จึงเดินออกจากร้าน เตรียมตัวจะไปเดินรอบๆ ดู พึ่งเดินออกจากนั้นก็ได้ยินเสียง คาชา เบาๆ เธอใช้หางตามองไปทางเค้าน์เตอร์ของร้าน มีผู้ชายสวมหมวกคนหนึ่งกำลังถือกล้องถ่ายรูปอยู่ กำลังถ่ายรูปภายในร้าน เย่หลินฮวนหยุดคิดไปสักพัก หรือว่าช่วงนี้วงการดารามีข่าวอะไรอีกแล้ว ปาปารัสซี่ไม่มีอะไรให้ถ่าย ฉะนั้นวันนี้ลี่หยู๋ซิน มาช้อปปิ้งครั้งใหญ่อาจจะขึ้นหน้าหนึ่งได้ จ้องยัยนักข่าวนั่นไปสักพัก เธอก็กวาดสายตากลับมา เหมือนคิดอะไรออก เดินตรงไปด้วยก้าวเท้าที่ใหญ่