ตอนที่13 เรามาทำข้อแลกเปลี่ยนกัน

ต๭นที่13 เรามาทำข้อแลกเปลี่ยนกัน “ถ่ายอะไรหรอ?” จู่ๆ เย่หลินฮวนก็ปรากฏตัวอยู่ข้างหน้า นักข่าวคนนั้นตกใจมาก ยืนไม่นิ่ง ตูดล้มลงพื้นเลย “ฉันไม่ได้ถ่ายอะไร……” “ไม่ได้ถ่ายอะไร? งั้นเอาให้ฉันดูหน่อย” เย่หลินฮวนยื่นมือออกไป นักข่าวนำกล้องไปไว้ข้างหลัง มองเย่หลินฮวนไปหนึ่งที จากนั้นก็รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีไป “ถ่ายคุณหนูตระกูลลี่ล่ะสิ?” เย่หลินฮวนตาเร็วมือไวมาก แค่แวบเดียวก็จับกล้องของนักข่าวไว้ได้ เธอพูดด้วยเสียงต่ำว่า “อย่าหนี ไม่งั้นฉันเรียกตำรวจมานะ” “ฉันไม่หนี ฉันไม่หนี ฉันลบก็ได้?” นักข่าวร้องไห้แบบไร้น้ำตา ทำผิดต่อคนตระกูลลี่มีผลตามมาอย่างไร นักข่าวเองก็รู้อย่างชัดเจน เย่หลินฮวนกลับหัวเราะ สีหน้าลึกซึ้งมาก “เธอไม่ต้องลบ เธอถ่ายคุณหนูรองตระกูลลี่มาช้อปปิ้งได้ความหมายอะไร ขึ้นหน้าหนึ่งได้หรอ? เธอจะเปิดโปงไม่ใช่หรอ? ฉันมีข้อแลกเปลี่ยนมาแลกกับเธอ เป็นไง?” “……” เข้าสู่ค่ำคืนราตรี เมืองจินถูกแสงนีออนล้อมรอบไปด้วยความหรูหรา ในตอนกลางคืนที่ลี่หยู๋เชินกลับมา เย่หลินฮวนรับประทานอาหารเย็นเรียบร้อยแล้ว กำลังแต่งตัวอยู่ในห้อง ใช้เงินคนอื่นมันน่าสนุกอย่างนี้นี่เอง ถ้าใช้เงินจากคนที่ตัวเองเกลียดในเมื่อก่อนก็ยิ่งน่าสนุกไปใหญ่ วันนี้ตอนกลับมา ขณะที่นำบัตรคืนให้หลีเม๋ลี่ สีหน้าที่เจ็บปวดนั้น ไม่น่ามองจริงๆ “นายไม่อยู่บ้านทั้งวันเลย? ไปไหนมาหรอ?” พอเห็นลี่หยู๋เชินกลับมา เย่หลินฮวนก็ถามไปประโยคหนึ่ง ลี่หยู๋เชินกลับมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา “สิ่งที่เธอไม่ควรถามไม่ต้องมายุ่ง” เย่หลินฮวนขมวดคิ้ว อารมณ์ดีทั้งวันนี้ถูกคำพูดนี้ทำเสียแล้ว ถ้าตามนิสัยของเธอในเมื่อก่อนแล้ว เธอต้องทะเลาะวิวาทกับเขาแน่ เธอบังคับให้ตัวเองกดทับนิสัยไว้ แล้วนพสูทจากในถุงออกมา “ฉันไม่ถาม แต่ฉันบอกนายว่าวันนี้ฉันทำอะไรไปบ้างคงได้สินะ ฉันไปซื้อสูทให้นายมาชุดหนึ่ง นายลองใส่ดู” “ฉันไม่เอา” ลี่หยู๋เชินทิ้งคำพูดสามคำนี้ไว้แล้วเข็นรถเข็นไปทางห้องน้ำ ไม่รับน้ำใจคนมากๆ เห็นเขาเป็นแบบนี้ นิสัยของ เย่หลินฮวนก็มาแล้ว เธอเข้าไปจับรถเข็น แล้วบังคับให้เขาหยุด “นายไม่เอาก็ต้องเอา” สายตาของลี่หยู๋เชินหยุดอยู่บนมือของเธอ ผ่านไปสักพัก ก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา แล้วพูดว่า “เหตุผล” “เหตุผลอะไร? ฉันคือภรรยาของนาย ซื้อเสื้อผ้าให้นายแล้ว คำโบราณก็พูดไว้แล้วว่า สามีภรรยาคือนกร่างเดียวกัน……” ประโยคนี้พูดไปครึ่งหนึ่ง เธอก็รู้สึกได้ว่าไม่ปกติแล้ว ส่วนลี่หยู๋เชินก็มองหน้าเธอแปลกๆ เธอไอแห้งมาทีหนึ่ง แล้วเปลี่ยนคำพูดว่า “ยังไงเราก็เป็นสามีภรรยากัน สามีภรรยาก็ต้องร่วมมือกันต่อต้านคนนอกสิ” “ร่วมมือกันต่อต้านคนนอก?” ลี่หยู๋เชินมองแววตาของเธอแล้วเกิดความสงสัย “ฉันตั้งใจเลือกเสื้อผ้าให้นายโดยเฉพาะ คู่กับชุดเดรสของฉัน พอถึงเวลาเราตอนเราไปงานแต่งคนอื่นก็จะได้ดูออกว่าเราสองสามีภรรยารักกัน อีกอย่างด้านหน้าตาก็สามารถฆ่าพวกเขาได้ ให้พวกเขาอิจฉา แล้วฆ่าคำนินทาที่เล่าลือกันมาทิ้งให้หมด และคนบางส่วนก็จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง นี่ไม่ใช่การร่วมมือกันแล้วต่อร้านคนนอกหรอ?” ในคำพูดของเย่หลินฮวนนี้ เจ็ดส่วนคือความจริงใจอีกสามส่วนคือความปลอม เจ็ดส่วนคือความจริงใจเพราะเธอไม่ชอบที่แม่แท้ๆ ของลี่หยู๋เชินให้สาวใช้พวกนั้นมาใช้วิธีต่ำๆ กับเขา สามส่วนความปลอมเพราะเธอต้องกันแสดงละครว่าเธอกับลี่หยู๋เชินรักกัน จะได้รับความยกย่องจากวงการนั้น คำพูดนี้ ไม่รู้ว่าลี่หยู๋เชินจะเชื่อมากน้อยแค่ไหน แต่ว่าเขาตกลงแล้ว “วางไว้ก่อนละกัน เดี๋ยวฉันไปลอง”